Η Μετουσίωση της ζωής στο ζωικό Βασίλειο

Η Μετουσίωση της ζωής στο ζωικό Βασίλειο 

                                                    

Εισαγωγή

Οι φυσικές επιστήμες, σήμερα, με τις ανακαλύψεις και τις έρευνές τους φτάσανε σχεδόν στο ζενίθ των δυνατοτήτων τους, του τι μπορούν δηλαδή να ερευνήσουν με τα τεχνολογικά μέσα, όσον αφορά τα φυσικά φαινόμενα.

Η εισβολή στη δομή του ατόμου και στη δυναμική του, οδήγησε σε ανατρεπτικές γνώσεις. Η αξιοποίηση αυτών των γνώσεων επεκτείνεται σε όλους τους κλάδους του ανθρώπινου κύκλου ζωής. Η χρησιμοποίηση της ατομικής και ηλεκτρονικής ενέργειας διαμορφώνει έναν εντελώς καινούργιο πολιτισμό και παρέχει στον άνθρωπο τέτοιες δυνάμεις, των οποίων η καλή ή κακή χρήση Θα προσδιορίσει και τη μοίρα της ανθρωπότητας που Θα επακολουθήσει.

Αν η ατομική φυσική οδήγησε σε μια καινούργια παρατήρηση των ατόμων -που σχηματίζουν τον ενιαίο δεσμό ανάμεσα στο Μικρό και το Μεγάλο της Δημιουργίας – η μετακίνηση στο διάστημα δημιούργησε – με την αστροναυτική ή με τη σημερινή αστρονομία των ραντάρ – μία εικόνα πιο εκτεταμένη του σύμπαντος και αναίρεσε τη στενή έννοια των προηγουμένων Θεωριών αναπτύσσοντας νέες, κοσμικές διαστάσεις και δυναμικές.

Είναι εκπληκτικό το ότι η επιστήμη πλησιάζει όλο και περισσότερο την κοσμοθεωρία του Γιάκομπ Λόρμπερ.

Οι εφευρέσεις της επιστήμης όλο και πιο συχνά επιβεβαιώνουν την αλήθεια των χαρακτηρισμών του Λόρμπερ για τη φύση, χαρακτηρισμοί που πριν εκατό χρόνια προείδαν ό,τι σήμερα συγκαταλέγεται στις βαθύτερες γνώσεις της έρευνας.

Το έργο του Λόρμπερ – εμπνευσμένο από τον «εσωτερικό Λόγο», δηλαδή τη Θέίκή έκφραση μέσα στο πνεύμα – αποτελεί μία σύνθεση Θρησκείας και επιστήμης που δικαιώνει καρδιά και λογική.

Τη σύνθεση αυτή προσπαθεί η σημερινή ανθρωπότητα να ανακαλύψει σιγά – σιγά. Σκοπός των φυσικών επιστημών δεν είναι να ερμηνεύσουν το ερευνητικό αντικείμενό τους Θρησκευτικά ή φιλοσοφικά.

Πρέπει να δωθεί μια σαφής εξήγηση για την εσωτερική δομή όλων των ανακαλύψεων που εκμαιεύτηκαν από τη φύση. Αυτή η εξήγηση μπορεί να αποδοθεί μόνο πνευματικά γιατί ακριβώς πνεύμα είναι αυτό που ζωντανεύει και εμψυχώνει καθετί το φυσικό που αποκαλύπτεται στον άνθρωπο με τη μορφή που παρουσιάζεται στη φύση.

Συγχρόνως προκύπτει και το ερώτημα ποιά να είναι η έννοια της ύπαρξης των δημιουργημάτων και ποιά η σκοπιμότητα της δημιουργίας. Το συνολικό έργο του Λόρμπερ, που είναι μια τελειοποιημένη διδασκαλία θρησκευτικού και πνευματικού περιεχομένου από την αρχή της δημιουργίας μέχρι την τελειοποίηση της, προσπαθεί να δώσει μια πειστική απάντηση στα στοιχειώδη αυτά ερωτήματα.

Το ενδεκάτομο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη», όπου φανερώνεται η διδασκαλία του Ιησού Χριστού για τη ζωή; αποτελεί το υπόβαθρο αυτής της διδασκαλίας για τη γένεση.

Ο Λόρμπερ, μαζί με άλλα μεγάλα έργα Θρησκευτικού περιεχομένου, κατέγραψε και μια σειρά επιστημονικών ανακαλύψεων πνευματικής φύσης. Οι επιστημονικές περιγραφές που αναλύονονται εδώ έχουν συγχρόνως και μια φυσικοπνευματική ερμηνεία που οδηγεί τον αναγνώστη σε μια πλήρως πνευματοποιημένη εικόνα του κόσμου, όπως ακριβώς την αποδίδουν τα μεγάλα έργα του Λόρμπερ.

Ας γίνει λοιπόν αυτό το βιβλίο ένας οδηγός που Θα προτρέψει όλους μας να κατανοήσουμε βαθύτερα τη φύση. Είθε να αποκαλύψει – στον άνθρωπο που αγωνίζεται – την Αλήθεια, την Αγάπη και τη Σοφία του Θεού καθώς και τα θαύματα που κρύβονται μέσα στις δημιουργικές του σκέψεις.

Η Μετουσίωση της Ζωής στο Ζωικό Βασίλειο

Κανείς δεν γνωρίζει την προέλευση του ζωικού κόσμου.Για τους φυσιοδίφες η οργάνωση της ζωής στα ζώα και οι μεταλλαγές τους συγχωνεύονται, ενώ από πνευματική θεώρηση του φαινομένου υπάρχουν αυστηρά οριοθετημένες διαφορές.

Γι’ αυτό και η έρευνα σφάλλει, νομίζοντας ότι τα όντα στη φύση ταυτίζονται ως προς την τάξη, τις μορφές και τα χαρακτηριστικά τους.

Πού αρχίζει στ αλήθεια λοιπόν ο κόσμος των ζώων; Γενικά θεωρείται, ότι το νερό είναι η μάνα όλων των ζωικών μορφών.

Και όμως, όταν κοιτάξετε στο μικροσκόπιο μια σταγόνα νερόύ και ανακαλύψετε ζωικές μορφές που ζουν εκεί, Θα διαπιστώσετε ότι εκεί ακριβώς το ζωικό βασίλειο βρίσκεται ήδη στη χιλιοστή του βαθμίδα εξέλιξης!

Η πρώτη ομοταξία των ζωικού βασιλείου είναι οι αναρίθμητοι μικροί κάτοικοι του αιθέρα.

Εδώ απεικονίζουν περίπου αυτό που εσείς ονομάζετε άτομα και είναι τόσο μικρά, ώστε να υπάρχουν πάνω σε μία τελίτσα ακόμα και εκατομμύρια από αυτά. Αν Θα Θέλατε να δείτε με τα ίδια σας τα μάτια αυτές τις μικρές ζωικές μορφες, Θα έπρεπε να μπορείτε να μεγενθύνετε μια τέτοια τελίτσα.

Κάτι τέτοιο Θα ήταν ανώφελο για σας, αφού μια πεπερασμένη ύπαρξη ποτέ δεν μπορεί να δει τα πράγματα με την αληθινή τους μορφή, αλλά μόνο τα μάτια του πνεύματος μπορούν να τα συλλάβουν. Αυτές οι μικρές ζωικές μορφές προέρχονται από τη συνάθροιση των ηλιακών ακτίνων που συναντιώνται παντού στο αμέτρητο διάστημα της δημιουργίας.

Γίνεται λοιπόν κατανοητό, σε τι χρησιμεύει το άπλετο φως που ξεχύνεται από τον ήλιο στα εκτεταμένα, φαινομενικά άδεια διαστήματα. Το σχήμα αυτών των πρώτων «ζώων» είναι σφαιρικό, η επιφάνειά του πολύ λεία και η τροφή τους είναι η ουσία του φωτός.

Η διάρκεια ζωής τους είναι το ένα πεντάκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου1, και ύστερα – αφού μετά το θάνατό τους ενωθούν και αποτελέσουν πεντάκις εκατομμύρια τέτοια «ζώα»- αρχίζουν να σχηματίζουν μια δεύτερη ομοταξία. Σ αυτή, το μέγεθος δεν διαφέρει και πολύ από την πρώτη, μόνο που η ζωή εδώ είναι πιο συγκεντρωμένη και Θέλει να ολοκληρωθεί, γι’ αυτό και είναι εφοδιασμένη με το κατάλληλο όργανο πρόσληψης. Αυτήν την ομοταξία «ζώων», μπορούμε να την ονομάσουμε «μονάδες».

Ο ζωτικός χώρος αυτής της ομοταξίας των «ζώων» είναι εκείνη η σφαίρα, όπου οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο.

Η διάρκεια ζωής τους ανέρχεται στο ένα τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. “Ισως δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τη διαφορά που έχει η διάρκεια ζωής ενός ατόμου του αιθέρα και μιας «μονάδας». Αν όμως το υπολογίσετε Θα δείτε την ασύλληπτη διαφορά. Με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια μορφή σχηματίζεται η μία τάξη μετά την άλλη και κάθε φορά σε πιο τελειοποιημένη μορφή ζωής. Βαθμιαία η ζωή τέτοιων όντων έχει τόσο σταθεροποιηθεί, που είναι ορατή στα ανώτερα στρώματα του αέρα σαν ένα φωτεινό γκριζογάλανο νεφέλωμα.

Η διάρκεια ζωής αυτών των όντων μεγάλωσε σταδιακά και έφτασε μέχρι το ένα δισεκατομμυριοστό του δευ/του.

Συχνά πολλές τέτοιες ζωικές μορφές (περίπου ένα πεντάκις εκατομμύρια) με το γαλαζωπό χρώμα, υποκινούμενες από μια εσωτερική παρότρυνση, ενώνονται για να τελειοποιηθούν και να ανέβουν σε μια ανώτερη ομοταξία. Μια τέτοια διαδικασία είναι ορατή στον άνθρωπο σαν ένας διάττοντας αστέρας.

Ως τώρα αυτές οι ζωικές μορφές αποτελούσαν πολλές φάσεις ζωής και τώρα ενώνονται σε μια ενιαία ζωή εγκαταλείποντας τις αιθέριες νύμφες που ήταν ο προηγούμενος φορέας τους. Τότε πέφτουν στη γη σαν μετεωρίτες με διαφορετικούς βαθμούς σκληρότητας. Οι μικρές ζωικές μορφές που απελευθερώθηκαν, (ψυχικές σπίθες), συγκεντρώνονται στη λεία επιφάνεια των σύννεφων. Αυτά τα όντα γεννούν τώρα πια όμοιά τους όντα. Μόλις πραγματοποιηθεί αυτό ως έναν βαθμό, βαραίνουν όλο και πιο πολύ και πέφτουν κάτω από την επιφάνεια της μάζας του αέρα.

Τούτο γίνεται γιατί βαραίνουν από το ζωτικό τους περίβλημα που έχει νεκρωθεί. Με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να ενώνονται αυτές οι μικρές ζωικές μορφές με το Θερμό φως που βρίσκεται συγκεντρωμένο στον αέρα.

Σαν θερμότητα εννοούμε την ηλεκτρική ύλη (ηλεκτρική ενέργεια). “Ετσι σχηματίζεται μια περισσότερο τελειοποιημένη, πολύ ζωντανή καινούργια τάξη που γεμίζει την ατμόσφαιρα, σαν ένα πυκνό σύννεφό. Αυτά τα σύννεφα μεγαλώνουν περιοδικά χάρη στην εντονότερη παραγωγική τους δύναμη, ανάλογα δε με την ένταση της ακτινοβολίας.

Τότε περνούν σε άλλη ομοταξία: Η ζωτική ενέργεια που περιέχουν τα σύννεφα αποδεσμεύεται από τις στρογγυλόμορφες νύμφες, που έχουν στο μεταξύ μεγαλώσει τόσο πολύ, ώστε είναι ορατές με το μικροσκόπιο. Και ξαφνικά πέφτει με μεγάλη ταχύτητα στη γη σαν αστραπήή συχνά πηγαίνει στα υγρά στρώματα του άερα και τη βλέπουμε σαν αστραποβόλημα, αν και δεν υπάρχουν σύννεφα.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο μοιράζεται αυτή η ζωτική ενέργεια ανάμεσα στην ύλη και στη βλάστηση των φυτών, κυρίως όμως απορροφάται από την ομοταξία των ζώων που είναι η πλησιέστερή της. Οταν η ζωτική ενέργεια εγκαταλείπει τις νύμφες, η υγρασία του αέρα καταλαμβάνει τον κενό χώρο, δηλαδή τους άδειους φλοιούς. Αφού ενωθούν πολλές τέτοιες νύμφες, πέφτουν σαν βροχή στη γη. Τότε αρχίζει πια στην ουσία η ζωή των ζώων στην γη και μάλιστα στα μεσοδιαστήματα εκείνων των άδειων φλοιών που γέμισαν με νερό.

Γιατί, όταν τα πνεύματα της φύσης, που απελευθερώθηκαν από την εξέλιξη σε μια ανώτερη βαθμίδα, αντιληφθούν αυτό το πράγμα εγκαταλείπουν το περίβλημά τους. Ενώνονται κατά εκατομμύρια αποτελώντας μια μορφή ζωής που είναι σαν ηλεκτρική ενέργεια και σχηματίζουν τα γνωστά εyχυμαrικά ζωάρια. 0 καθένας μπορεί να το διαπιστώσει αν τοποθετήσει κάποιο φυτό στο νερό και το αφήσει για λίγο διάστημα εκεί.

“Οταν παρατηρήσει μια μεγάλη σταγόνα στο μικροσκόπιο Θα ανακαλύψει ότι σε ένα σταγονίδιο, μεγάλο σαν κόκκο άμμου, κινείται και ζει ελεύθερα ένα πλήθος από τέτοια ζωάρια. Αυτή είναι η πρώτη τάξη των ζώων που γίνεται αντιληπτή στην ύλη από τους ανθρωπους. Μετά από πολύ καιρό σε μια τέτοια σταγόνα Θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν ήδη χιλιάδες είδη ζώων που διαφερουν ουσιαστικά στη μορφή και στη συμπεριφορά.

Από την ένωσή τους προκύπτει η μία τάξη μετά την άλλη. Με τελειότερα όργανα Θα μπορούσε να δει καθαρά ότι στη δομή μιας ανώτερης τάξης περιλαμβάνονται πολλές μορφές μιας κατώτερης τάξης. Γιατί εδώ γίνεται μια διπλή ένωση, μια ένωση μέσα στα πλαίσια της ίδιας τάξης και μιας ανώτερης τάξης.

Αυτό γίνεται με τον ακόλουθο τρόπο: μια ανώτερη ζωική τάξη αφομοιώνει ένα άπειρο πλήθος κατώτερης. Με αυτόν τον τρόπο από την ουσία της κατώτερης τάξης και από την ιδιαίτερη σύσταση της ανώτερης, παράγεται μια όμοιά της. Οι πολυάριθμες πνευματικές δυνάμεις μιας τέτοιας ανώτερης τάξης που θα απελευθερωθούν αργότερα, αφού ενωθούν πάλι σχηματίζουν μια ακόμα ανώτερη τάξη ζωικών όντων.

“Ετσι λοιπόν ανεβαίνουν σκαλοπάτι-σκαλοπάτι προς τα πάνω μέχρις ότου διαγραφεί ένας κύκλος από χίλιες ομοταξίες. Τότε συμβαίνει και πάλι μια εντυπωσιακή διαδικασία που φανερώνεται με ορμητικές κινήσεις στο νερό. Σ αυτήν την περίπτωση είναι αυτά τα ήδη δυναμωμένα πνεύματα της φύσης που αφήνουν την παρουσία τους να γίνει αισθητή στον αέρα.

Τώρα γίνεται ένας διαχωρισμός όπου μερικά πνεύματα ενώνονται και σχηματίζουν όλων των ειδών τα σκουλήκια της γης, ενώ άλλα σχηματίζουν σκουλήκια του νερού. Αυτόν τον τρόπο παραγωγής τον βλέπουμε με την κίνηση που κάνουν οι ήδη μεγαλύτεροι φλοιοί. Από αυτούς τους φλοιούς παράγεται η ίδια ομοταξία αφομοιώνοντας μια πιο πολύμορφη κατώτερη τάξη.

Μετά από αυτά τα σκουλήκια έρχονται οι μικρότερες ομοταξίες των οστρακοφόρων και μάλιστα πρώτα τα σαλιγκάρια και τα μύδια. Γεννιούνται σχεδόν συγχρόνως και το Θηλυκό μέρος του σκουληκιού μετατρέπεται σε μύδι. Από τα μικρά οστρακοφόρα μέχρι και τη χελώνα μεσολαβούν χιλιάδες ενδιάμεσες βαθμίδες.

Εδώ δεν θα αναλύσουμε αυτές τις ομοταξίες, αλλά αντίθετα Θα ερμηνεύσουμε με ένα χαρακτηρι-στικό παράδειγμα πώς ενώνονται οι ζωικές μορφές για να αποτελέσουν μια νέα ζωή! Γι’ αυτόν το λόγο ας παρατηρήσουμε το μαργαριτοφόρο στρείδι. Αυτό ανήκει στην εννιακοσιοστή εννενηκοστή βαθμίδα στη σειρά εξέλιξης που προαναφέραμε και προκύπτει από τη συνένωση μυδιού με σαλιγκάρι. Εδώ ενώνεται μια διπλή ζωή: μία αρσενική και μια Θηλυκή.

Η Θηλυκή ζωή περικλείεται εξωτερικά από ένα τραχύ διπλό περίβλημα, ενώ εσωτερικά από ένα λείο διπλό περίβλημα με μεταλλική λάμψη.

Εκεί μέσα ζει, τρέφεται με σκουλήκια και χρησιμοποιεί τη νύμφη που απομύζησε για να κατασκευάσει το κέλυφός της. Οταν τώρα ένα σαλιγκάρι διακρίνει ένα τέτοιο στρείδι, κάθεται στο ζαρωμένο του κέλυφος και ανοίγει τρύπες στα πιο λεπτά του μέρη.

“Οταν το στρείδι αντιληφθεί αυτήν την «ερωτική» συμπεριφορά του σαλιγκαριού, αρχίζει να τοποθετεί τα άπεπτα κομμάτια τροφής (τις νύμφες) στις τρύπες για να τις φράξει. Το σαλιγκάρι αντίθετα εμποδίζει αυτήν την πρόθεση και εκκρίνει στα ανοίγματα τις ακαθαρσίες του, όπου σιγά-σιγά σχηματίζεται μέσα στο άνοιγμα ένα είδος μπίλιας (έτσι γίνονται τα μαργαριτάρια!).

Αυτός ο αγώνας μπορεί να κρατήσει και χρόνια ολόκληρα. Στη συνέχεια το σαλιγκάρι εγκαταλείπει τη Θέση του και πλησιάζει το στόμα του στρειδιού και έτσι ανοίγει την πόρτα της ζωής στο στρείδι και ενώνεται με τη ζωή του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο σχηματίζεται μια ανώτερη ομοταξία, το σαλιyκάρι-Ναυrίλος, του οποίου το ωραίο κέλυφος είναι ένα εμφανές σημάδι ανεπτυγμένης ζωής.

1. Ο Ιαπωνέζος φυσικός Η. Yukuwa πήρε το 1952 το Nόμπελ φυσικής. Αυτή η διάκριση του δόθηκε για την έρευνά του πάνω στο μεσώνιο, που έχει διάρκεια ζωής ένα πεντάκις εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου.

2. Το 1959 ανακοινώθηκε η ανακάλυψη ενός νέου, μέχρι τότε αγνώστου σωματιδίου, την οποία έκανε μια ομάδα από Αμερικανούς ατομικούς φυσικούς. Αυτό το ατομικό σωματίδιο είναι ένα μικρό πολλοστημόριο από το μέγεθος του πρωτονίου και η διάρκεια ζωής του ένα δισεκατομμυριοστό δευ/του. Το καινούργιο σωματίδιο ονομάστηκε Χ.υ. Μηδέν. Με βάση αυτήν την ανακάλυψη, ανακαλύπτονται και άλλα σωματίδια από τους επιστήμονες.

ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

1. Άτομα φωτός  2. Μονάδες  3. Νεφέλωμα

4. Διάποντες αστέρες 5. Μετεωρίτες 6. Σύννεφα

7. Αστραπή – Βροχη 8. Εγχυματικά ζωάρια 9. Σκουλήκια

10. Σαλιγκάρια – Οστρακοειδή 11. Χελώνες  12. Ψάρια – Πτηνά

Με ένα δεύτερο παράδειγμα Θα εξηγήσουμε ένα άλλο φαινόμενο που δείχνει την τελειοποίηση της ζωής στο ζωικό βασίλειο. Στα θαλάσσια νερά κατοικεί ένα παράξενο ον που ονομάζεται πολύποδας. Αυτό το ζώο  -που ριζώνει σαν δέντρο σε κάποια Θέση- πιάνει με τα πλοκάμια του τα σκουλήκια και τα Θαλάσσια έντομα που το πλησιάζουν και τα καταβροχθίζει σε μεγάλες ποσότητες.

“Ετσι αναπτύσσεται στα μεγάλα βάθη και γίνεται μεγάλο σαν δέντρο. “Οταν, με τέτοιο μέγεθος, τα πεπτικά του όργανα γίνουν όλο και πιο στέρεα, αρχίζει να απονεκρώνεται, όπως ακριβώς το δέντρο. Μόνο τα πλοκάμια του, που αναπτύχθηκαν προς το τέλος, συνεχίζουν να ζουν μέχρι να πεθάνει τελειωτικά από έλλειψη τροφής.

Στη συνέχεια μεταβάλλεται η τελείως άμορφη ύπαρξή του σε μία αναρίθμητη ποσότητα από μικρά κοκκινωπά σκουλήκια τα οποία, αφού καταναλώσουν το σώμα του πολύποδα, πεθαίνουν. Κατόπιν η ζωή τους ενώνεται σε μια καινούργια από την οποία εμφανίζεται ένα είδος ψαριού. Αυτό το ψάρι είναι γνωστό με το όνομα σουπιά. Κατοικεί κυρίως στα μεγάλα βάθη της Θάλασσας και η τροφή του αποτελείται και αυτή από ένα είδος σκουληκιών, χρώματος καφε-μαύρου.

Αν θέλει να κρατήσει την τροφή της θολώνει τα νερά με ένα μαύρο μελάνι που έχει ναρκωτική επίδραση σ’ εκείνα τα μικρά ζώα. Η σουπιά πεθαίνει, αφού για πολλά χρόνια έχει χωνέψει χιλιάδες και χιλιάδες τέτοια σκουλήκια. Οι δε ζωές τους γίνο-νται «λίπασμα» για μια νέα ύπαρξη.

Αυτή είναι το λεγόμενο γεράκι της Θάλασσας ή ιπτάμενο ψάρι. Το γεράκι της θάλασσας τρέφεται εν μέρει με Θαλάσσια έντομα και εν μέρει με έντομα που αρπάζει με το γρήγορο πέταγμα του στον αέρα. Γι’ αυτό και η εσωτερική του διάπλαση είναι ταυτόχρονα ψάρι και πουλί.

Στην κοιλιά του έχει έναν αεροφόρο σάκο που μπορεί αστραπιαία να το γεμίσει με ατμοσφαιρικό αέρα και να τον αδειάσει πάλι. Μέσα από ένα αγγείο αφήνει λίγες σταγόνες νερού να περάσουν σ’ αυτόν το σάκο κάτω από αυτόν υπάρχει ένας σκούρος ιστός με μεταλλική όψη που ανέχεται μια Θερμοκρασία μεγαλύτερη από 80 βαθμούς. “Οταν τώρα υπάρχει νερό στο σάκο, με την απότομη ζέστη που προκαλείται το νερό εξατμίζεται και γεμίζει τον σάκο με ατμοσφαιρικό αέρα.

Μόλις γεμίζει ο σάκος, μια ηλεκτρική διαδικασία που γίνεται εκεί μέσα διαχωρίζει τον αέρα: το μείγμα με τα βαριά αέρια του ατμοσφαιρικού αέρα κατακάθεται σαν υγρή σταγόνα στο σάκο και από ένα αγγείο που υπάρχει εκεί διοχετεύεται αμέσως προς τα έξω.

Το ελαφρύ αέριο όμως εισχωρεί σε ένα πλήθος οργάνων που διατρέχουν όλο το σώμα και έτσι το ψάρι ελαφραίνει και παίρνει τη σωστή του αναλογία. Τότε το γεράκι μπορεί με τα φτερά του να ανυψωθεί και με τα πτερύγιά του καθορίζει την κατεύθυνσή του. Αφού τελειώσει η ζωή του σαν ψάρι, γίνεται ο εξής διαχωρισμός: το θηλυκό μέρος της ψυχικής του ουσίας ενωμένο μετατρέπεται αμέσως σε μια ομοταξία πτηνού, γνωστή σαν «γλάρος».

Το αρσενικό σχηματίζει ενωμένο μια νέα ζωή, το περιστέρι. Αυτή είναι η πορεία εξέλιξης μιας συγκεκριμένης ομοταξίας πολυπόδων μέχρι να καταλήξουν σε ένα συγκεκριμένο είδος πτηνού. Το κάθε είδος πολύποδα εξελίσσεται και σε ένα διαφορετικό είδος ψαριού.

Αυτά όλα τα είδη αποτελούν μία μέση βαθμίδα ανάμεσα στα σκουλήκια και σε όλες τις συνομοταξίες των ψαριών, γιατί από αυτή τη βαθμίδα η ζωή των σκουληκιών περνά σε μια ανώτερη βαθμίδα. Τα ψάρια όμως βρίσκονται σε μια τέτοια βαθμίδα εξέλιξης που όταν πεθαίνουν ενώνονται οι ζωές τους και γίνονται κάτοικοι του αέρα.

“Ετσι λοιπόν κάθε ομοταξία ψαριών αντιστοιχεί σε μία άλλη από τον κόσμο των πουλιών. Στη Θάλασσα όμως ζει και ένα άλλο είδος ζώων, του οποίου η τελευταία βαθμίδα ανάπτυξης είναι ήδη κατά τέτοιον τρόπο διαμορφωμένη, ώστε να είναι σε Θέση να υπάρχει και στο νερό και στην ξηρά. Από τέτοια Θαλάσσια ζώα προκύπτουν π.χ. οι χελώνες καθώς και άλλες ομοταξίες βατράχων. Αυτά τα ζώα είναι ήδη προικισμένα με τις πέντε αισθήσεις που χαρακτηρίζουν τον πιο εξελιγμένο ζωικό κόσμο.

Επιπλέον σαν πέρασμα προς μια μεγαλύτερη βαθμίδα ανάπτυξης μπορούμε να δούμε τη Θαλάσσια αγελάδα, το θαλάσσιο λιοντάρι, τη φώκια και κάθε τετράποδο που κατοικεί τόσο στο νερό όσο και στην ξηρά ή στον αέρα (αμφίβια). Από τη συνένωση της ζωής τους προέρχονται τα αντίστοιχα τετράποδα της γης. “Οσον αφορά τον κόσμο των πουλιών, αυτός παριστάνει ήδη μια πολύ υψηλή βαθμίδα της εξέλιξης της ζωής.

Το εσωτερικό του πτηνού αποτελείται από μία καρδιά, όμοια με του ανθρώπου, από ένα ιδιαίτερο στομάχι, έντερα, πνεύμονα και συκώτι. Τα έντερα περικλείονται από έναν ελαφρύ σκελετό οστών και μαλακό δέρμα. Η καρδιά και ο πνεύμονας έχουν την ίδια με όλα τα Θερμόαιμα ζώα διάπλαση  το στομάχι και το σωκώτι όμως παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές.

Το άσπρο κρέας αποτελείται από ελαφρές ασπριδερές ίνες ενωμένες με ένα νευρώδες λεπτό ιστό που μπορεί να διαστέλλεται και να συστέλλεται περισσότερο από το κρέας των άλλων ζώων. Το κεφάλι των πτηνών διαθέτει ασυνήθιστα οξείες αισθήσεις. “Ετσι ένα πουλί βλέπει μετα μάτια του καλύτερα από ό,τι ο άνθρωπος με το τηλεσκόπιο  επίσης η ακοή των πτηνών υπερτερεί της ανθρώπινης.

Τα όργανα όσφρησης είναι πιο ισχυρά από αυτά ενός λαγωνικού. “Ενας αετός λοιπόν αντιλαμβάνεται το πτώμα ενός ζώου που βρίσκεται πολύ μακριά και χρειάζεται να ταξιδέψει μέρες πολλές για να το φτάσει. Ακόμα και η γεύση του είναι τόσο χαρακτηριστική που μπορεί να βρει το αλάτι που χρειάζεται μέσα στό πιο σκληρό πέτρωμα.

Οπως ακριβώς τα αισθητήρια όργανα των πουλιών είναι προικισμένα με εξαιρετικά μεγάλη ευαισθησία έτσι και ο εγκέφαλός τους είναι ευερέθιστος και γεμάτος ενεργητικότητα (έχουν πολλή περισσότερη εξυπνάδα από τα άλλα ζώα, χωρίς να εξαιρέσουμε τον ελέφαντα). Το ότι εδώ δραστηριο-ποιείται για πρώτη φορά το πνεύμα, το αποδεικνύει το γερό μνημονικό τους.

Εξαιτίας του δε μερικά πουλιά μπορούν να μάθουν ακόμα και πολλούς τρόπους κελαηδήσματος, καθώς και λέξεις ή και ολόκληρες προτάσεις μιας γλώσσας. Αυτό είναι κάτι αδιανόητο για κάποιο άλλο ζώο, που όσο ευμαθές και να είναι δεν τα καταφέρνει. Από αυτά συμπαιρένετε ότι αυτό το γένος των ζώων βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον άν-θρωπο, από κάθε άλλο ζώο που κινείται με κόπο πάνω στη γη.

“Ολα αυτά τα κατορθώνει η εσωτερική του διάρθρωση. Είναι πολύ δεκτικό για τις εντυπώσεις του έξω κόσμου και ο εγκέφαλός του μπορεί να κάνει και μερικές καθορισμένες παραστάσεις. Η αναπαραγωγή των πτηνών γίνεται με γονιμοποιημένα ζωάρια.

Το Θηλυκό έχει την ικανότητα να πολλαπλασιάζεται μόνο του χάρη στις μικρές κύστες που περιέχονται στην ωοθήκη του ως εξής: από την καρδιά ξεκινάνε λεπτά όργανα μέσα από τα οποία μεταφέρεται ένα άσπρο έκκριμα. Εκεί όπου καταλήγουν τα όργανα σχηματίζεται από το έκκριμα ένας δικτυωτός ιστός. “Οταν λοιπόν αυτός ο ιστός πάρει το κανονικό του σχήμα έτσι ώστε να μοιάζει σαν να υπάρχουν εκεί πολλές μικρές χοάνες στη σειρά, τότε στερεώνεται στη σπονδυλική στήλη με τη βοήθεια οργάνων που διαμορφώνονται επί τούτου.

Αμέσως μετά αποχωρίζονται τα όργανα αυτά από τη σπονδυλική στήλη και στρέφουν το στόμιό τους προς τις μικρές χοάνες. Στη συνέχεια αγγεία που ξεκινούν από το στομάχι και περνούν από το συκώτι, καταλήγουν στο στόμιο που διαθέτουν αυτές οι χοάνες.

“Οταν όλα πια τα προερχόμενα από την καρδιά αγγεία διευρυνθούν λίγο, τότε σε κάθε ένα από αυτά αναπτύσσεται και ένα καινούργιο αγγείο. Το καθένα από τα καινούργια αγγεία στρέφει το στόμιό του σε κάθε ένα στόμιο από αυτές τις χοάνες. Αφού αναπτυχθεί ολοκληρωτικά αυτός ο οργανισμός -στο χρόνο που απαιτεί η φύση και το μέγεθός του – τα πεπτικά υγρά εκκρίνουν αρχικά ένα συμπαγές σταγονίδιο και μάλιστα κατά τρόπο που το στόμιο δύο οργάνων που συγχωνεύτηκαν να συμπίπτει με το κέντρο αυτής της σταγόνας.

“Επειτα το εξωτερικό όργανο τραβά από την καρδιά διαυγή υγρά. Αυτά τα υγρά ανοίγουν στα δύο το εξωτερικό σταγονίδιο σαν μια σαπουνόφουσκα και το γεμίζουν μέχρι να πάρει το μέγεθος που έχει ένα σπυρί κανναβουριού ή ένα φουντούκι ή ακόμα και το μήλο – ανάλογα με το μέγεθος και τη σύσταση του πτηνού.

Τώρα τα υγρά που έρχονται απευθείας από το αίμα, αρχίζουν να μπαίνουν σ αυτό το άσπρο κουβαράκι και σχηματίζουν τον κρόκο. Κατά τον ίδιο χρόνο αναπτύσσονται από το έντερο εξίσου λεπτά κατευθυντήρια όργανα. “Ετσι η κότα (σαν θηλυκό πουλί) έχει δύο συστήματα αποβολής: ένα για την απέκκριση κοπράνων και ένα για τη γέννηση του ώριμου αυγού.

Μπροστά από το στόμιο εξόδου των κοπράνων ενώνεται το δεύτερο σύστημα με αυτό. Η ένωση αυτή γίνεται με τα όργανα που ξεκινούν από το έντερο. Σχηματίζουν ένα φαρδύ σωλήνα που διαιρείται στις ωοθήκες σε τόσους βραχίονες, όσες και οι χοάνες. Μέσα από τον σωλήνα, τη στιγμή της γονιμοποίησης, διοχετεύεται με μεγάλη ταχύτητα μια αιθέρια -πνευματική ουσία στο κέντρο του κρόκου.

Αυτή η ουσία είναι εκείνη που προαναφέραμε όταν ασχοληθήκαμε με την ένωση της ζωής των υδρόβιων ζώων με τα ζώα της ξηράς (ψυχική ουσία). Μετά από αυτή τη διαδικασία αναπτύσσεται από την καρδιά το μεσαίο όργανο και σχηματίζει μια πολύ λεπτή μεμβράνη γύρω από την καινούργια ζωντανή ύπαρξη και μάλιστα σαν ένα πολύ μικρό κατάγυμνο πουλάκι.

Αυτή η μεμβράνη απλώνεται από το κέντρο προς όλες τις πλευρές του αυγού και έτσι του εξασφαλίζει την τροφή του. Μετά, το μεσαίο όργανο που έρχεται από το στομάχι εκκρίνει από τα πετραδάκια που απέσπασε εκεί μια ασβεστούχα ουσία. Η ασβεστούχα ουσία σκληραίνει με την εσωτερική Θερμότητα του πουλιού και σχηματίζει ένα στερεό τσόφλι γύρω από το αυγό.

“Ετσι ολοκληρώθηκε το αυγό. Ενόσω η κότα κλωσσάει το αυγό, η Θερμότητα που αναπτύσσεται ζωντανεύει το νεοσσό.Αφού λοιπόν καταναλώνει όλη την τροφή στο αυγό που είναι απαραίτητη γιατο σχηματισμό του, σπάει το τσόφλι και βγαίνει στον έξω κόσμο. Είναι πια ένα ολοκληρωμένο πουλί, προικισμένο με όλες τις απαραίτητες ικανότητες.

Το περιστέρι συγκαταλέγεται στην ομοταξία των πτηνών και μάλιστα στην τάξη εκείνη, στην οποία το πτηνό μπορεί να βρίσκει την τροφή του και στα τρία βασίλεια της φύσης – σαν τον άνθρωπο – γιατί μπορεί να τρώει σπόρους σιτηρών, χόρτα, σκουλήκια, έντομα ακόμα και μικρές πέτρες.

Η τάξη των περιστεροειδών χωρίζεται σε διάφορα είδη, ανάλογα με τις προγενέστερες βαθμίδες από τις οποίες πέρασαν τα ψυχικά συστατικά της. Το ευγενέστερο από όλα τα περιστεροειδή είναι το γνωστό «περιστέρν» και αναγνωρίζεται εύκολα από το διαφορετικά χρωματισμένο φτέρωμά του. Μπορεί να Θεωρηθεί σαν γενικός κανόνας στο ζωικό βασίλειο πως όπου υπάρχει μια ήμερη τάξη ζώων ίδιου είδους αλλά πολύχρωμη, αυτή πλησιάζει όλο και πιο πολύ το ανθρώπινο ον.

Γιατί το χρώμα εδώ εκφράζει την εσωτερική σύσταση. Το άσπρο είναι το πιο ευγενές χρώμα, γιατί στο ζωικό βασίλειο αντιπροσωπεύει μια αψεγάδιαστη ψυχή.

Ετσι το σπιτικό περιστέρι – όντας η πιο ευγενής ομοταξία στον κόσμο των πτηνών – αποτελεί το άθροισμα από όλα τα προηγούμενα ζωικά είδη όπως και από αναρίθμητους άλλους πράους κατοίκους του αέρα. Συγχρόνως περιλαμβάνει μέσα του και ανώτερες μορφές ζωής από το φυτικό, καμμιά φορά μάλιστα και από το ορυκτό βασίλειο.

“Οταν πεθάνει ένα περιστέρι τότε ενώνονται τα χαρακτηριστικά του με τα χαρακτηριστικά της ζωής που περιέχονται σε όλων των ειδών τις ομοταξίες ολοκλήρου του φυσικού βασιλείου και μετά συμμετέχει, σαν μια τέτοια ενωμένη πια πνευματική ζωή, στο σχηματισμό μιας ανθρώπινης ψυχής.

Βέβαια υπάρχουν ακόμα χίλιες ομοταξίες από κατοίκους του αέρα και από τετράποδα της γης, στις οποίες συμβαίνουν τέτοια περάσματα από το ένα ζωικό είδος στο άλλο.

Γι αυτό ο Κύριος λέει: «Κανείς δεν γνωρίζει το δρόμο Μου, ούτε καν ένας άγγελος του ουρανού, παρά μόνον Εγώ και εκείνος στον οποίο Εγώ Θέλω να το αποκαλύψω. “Οποιος το πιστεύει αυτό, θα του αποκαλυφθούν πολλά Θαύματα.

Τον άπιστο όμως δεν μπορεί κανείς να τον συμβουλέψει, αλλά ούτε και να τον βοηθήσει. Μάταια κοιτάζει με τα τυφλά του μάτια τη ζωή μέσα στο μεγάλο Μου εργαστήρι. Πραγματικά σας λέω πως δεν Θα βρει τίποτα άλλο παρά το κενό του Θανάτου.

Γιατί η ζωή είναι πνεύμα και κανένα μικροσκόπιο δεν μπορεί να παρατηρήσει τή σφαίρα δράσης της παρά μόνο τα μάτια του πνεύματος μπορούν να δουν τα Θαύματα που κρύβει».

Η Ζωή του Δέντρου

Για να σχηματιστεί ένα δέντρο, η αγνή πνευματική σπίθα, – η δημιουργική σκέψη του Θεού – που δρα μέσα στον σπόρο, επικαλείται μια φυτική ψυχή που ονομάζεται και πνεύμα της φύσης. Το πνεύμα της φύσης είναι μια οργανική πνευματική συνάθροιση από «σπίθες αρχέγονης ζωής» που προήλθαν από την ψυχή του Εωσφόρου. Αφού πέρασαν από πολυάριθμα στάδια μέσα στη φύση, δέχονται να υποταχθούν στην τάξη του σύμπαντος και ενώνονται μεταξύ τους. Τότε το αγνό υπερκόσμιο πνεύμα, τα καλεί να γίνουν οι πρωτεργάτες στη δημιουργία ανώτερων μορφών ζωής. (Για μια αναλυτική περιγραφή αυτής της διαδικασίας βλ. Β. Λουτς «Ο Θεός και η Δημιουργία»).

Αυτό το πνεύμα της φύσης διαθέτει μια πολύ απλή ευφυϊα και έτσι αναγνωρίζει στη γη τα μέρη της τροφής που του ταιριάζουν.

Σύμφωνα με τη θέληση του πνευματικού σπινθήρα που το καθοδηyεί, σχηματίζει στις ρίζες όπου έχει τη βασική του έδρα, αναρίθμητες διακλαδώσεις με τις οποίες συλλαμβάνει τις ουσίες της γης.

Από τους σωλήνες και τα αγγεία, που σχημάτισε το ίδιο το πνεύμα της φύσης, μεταφέρει τις ουσίες στις υψηλότερες κορυφές και σε όλα τα κλαδιά του δέντρου. Τις λεπτές ουσίες τις απομονώνει στα κλαδιά, οι πιο τραχιές παραμένουν στον κορμό και οι πλέον ακάθαρτες στέλνονται προς τα έξω και σχηματίζουν το φλοιό, που είναι το δέρμα του δέντρου.

Το κλαδί που φυτρώνει κατευθείαν από τον κορμό, ξεκινάει βαθιά μέσα από τον κορμό – σχεδόν στο κέντρο του – όπου η δομή είναι και πολύ λεπτή.

Αυτό οφείλεται στην ευφυΐα του πνεύματος του δέντρου που διαμορφώνει τις ίνες και τους σωλήνες μέσα στα κλαδιά κατά δέκα φορές πιο λεπτά από ό,τι είναι μέσα στον κυρίως κορμό.

Μέσα από αυτά τα πολύ πιο λεπτά όργανα μπορούν να περάσουν μόνο λεπτοί χυμοί που είναι και πολύ πιο αιθέριοι. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και από τα κλαδιά στα παρακλάδια, δηλαδή ο χυμός τους είναι πιο λεπτός και πιο δυνατός από ό,τι ο χυμός στον κορμό και στα κλαδιά.

Αρχικά παραμένει ανοιχτή μια πληθώρα πολύ λεπτών σωλήνων σε πολλά σημεία των κλαδιών, μέσα από τους οποίους διοχετεύεται ο χυμός του φυτού που είναι στο δεκαπλάσιο εκλεπτυσμένος (είναι χημικά καθαρός).

Από την ευφυΐα του πνεύματος του δέντρου και σύμφωνα με τη θέληση του αγνού πνευματικού σπινθήρα σχηματίζονται με αυτόν το χυμό τα χαρακτηριστικά γιατο κάθε δέντρο φύλλαή βελόνες του. “Οταν αυτά αναπτυχθούν τελείως κλείνουν σιγάσιγά τα αγγεία και τα όργανα που φτάνουν από τα κλαδιά, έτσι ώστε να παραμείνει ανοιχτός μόνο ένας μεσαίος σωλήνας.

Από αυτόν το σωλήνα το φύλλο παίρνει την απαραίτητη τροφή του. Στο τέλος κλείνει μόνος του αυτός ο σωλήνας και έτσι το φύλλο μαραίνεται και πέφτει από το δέντρο. Στα εξωτερικά βλαστάρια των κλαδιών υπάρχουν ένα εκατομμύριο εξαιρετικά λεπτά όργανα, με μια διάμετρο όσο της βελόνας, που διαθέτουν ένα είδος ζωής όπως αυτή των ζώων.

“Οταν οι χυμοί του φυτού φτάσουν εκεί προκύπτει ένας πραγματικός αγώνας. Γιατί εκεί το ακάθαρτο πνεύμα της φύσης Θέλει να ξεφύγει από την αιχμαλωσία του στο δέντρο και να κερδίσει την ελευθερία του. “Ομως αυτά τα όργανα λυγίζουν τόσο πολύ, που του κόβουν τη δίοδο. Με την ευφυία του αντιλαμβάνεται αυτή την αιχμαλωσία και αναγκάζεται να βρει καταφύγιο στη σεμνότητα και την ταπεινοφροσύνη, όπου και η Ψυχική του ύπαρξη αρχίζει να μετατρέπεται σε αγάπη.

Από τη ζεστασιά αυτής της αγάπης τα όργανα που εμπόδιζαν τη δίοδο αρχίζουν να μαλακώνουν και να διευρύνονται: τώρα είναι που το πνεύμα του δέντρου αρχίζει να αφυπνίζεται πραγματικά και να πλησιάζει τον αγνό πνευματικό σπινθήρα.

Κάθεται γεμάτο αγάπη στα εξωτερικά βλαστάρια εκείνων των οργάνων σαν καρπός του δέντρου, αρχικά με ένα μέγεθος που είναι σχεδόν αόρατο στο ανθρώπινο μάτι. Μόλις τελειώσει αυτή η διαδικασία, ακολουθεί μια καινούργια δημιουργική πράξη: χάρη στη Θεία Πρόνοια, στο πνεύμα που βρίσκεται σε κάθε καρποφόρο όργανο, εμφυσάται μέσω του ηλιακού φωτός μια εξαιρετικά μικρή σπιθίτσα. Το πνεύμα επιτίθεται με βουλιμία σε αυτή την σπιθίτσα, που βρίσκεται στα πολλά εκατοντάδες μπουμπούκια και την περιβάλλει προσεκτικά με ένα φλοιό (όπως και με τον σπόρο!).

Αφού προηγηθεί αυτός ο κατά κάποιο τρόπο φυσικο-πνευματικός γάμος, δημιουργείται σύντομα το άνθος, σαν όργανο αναπαραγωγής και τελικά ο καρπός που είναι αντιπροσωπευτικός για κάθε είδος δέντρου.

Ο καρπός ωριμάζει με τη Θερμότητα της σπίθας που αυξάνεται. Συμβαίνει συχνά από την απερισκεψία και οκνηρία που υπάρχει στο πνεύμα του δέντρου να παραβλέπονται μερικά τέτοια βλαστάρια. Μετά από λίγο καιρό αυτή η «σπιθίτσα» επιστρέφει εκεί απ όπου ξεκίνησε.

“Ετσι λύνονται αμέσως τα αγγεία του κλαδιού και δεν τρέφουν πια τους γονιμοποιημένους καρπούς. “Ενας τέτοιος καρπός σύντομα μαραίνεται και πέφτει από το δέντρο. “Ενας ώριμος καρπός όμως φυλάει αυτή τή σπιθίτσα ζωής σε ένα λεπτό φλοιό στο κέντρο του σπόρου.

Και επειδή είναι μια σπίθα που κατάγεται από τον Θεό περιέχει μέσα της άπειρες ίδιες σπίθίτσες. “Ετσι Θα μπορούσε από ένα και μόνο σπόρο να δημιουργηθούν σε χίλια χρόνια πολλά εκατομμύρια όμοια δέντρα και έτσι η ζωή τους σαν δέντρο να αναπτύσσεται όλο και πιο σύνθετα. Ποιά πνευματικά φαινόμενα προκαλούν λοιπόν την ανάπτυξη του δέντρου; Αν ένας σπόρος πέσει σε χώμα που του ταιριάζει, η σπιθίτσα που προαναφέραμε καλεί ένα πνεύμα της φύσης που είναι φυλακισμένο μέσα στην ύλη.

Μ’ αυτό, το πνεύμα παραλαμβάνει το πρώτο ερέθισμα για ζωή και μια πολύ απλή ευφυΐα. Επειδή όμως κατά βάση είναι κακό πνεύμα (από τον Εωσφόρο), Θέλει αμέσως να κυριαρχήσει πάνω στη σπιθίτσα ζωής, αλλά αυτή διαφεύγει πάντα την καταδίωξή του. Αμέσως μετά το πνεύμα της φύσης τραβά από το χώμα πνεύματα όμοιά του (Ψυχικές ευφυϊες) και μεγαλώνει, πολλαπλασιάζεται και γίνεται όλο και πιο δυνατό, πράγμα που φαίνεται στην ανάπτυξη του δέντρου.

Γιατί αυτή η ανάπτυξη επιτυγχάνεται με φοβερό αγώνα μιας ολόκληρης λεγεώνας πνευμάτων της φύσης ενάντια στο πνεύμα του δέντρου. Η πνευματική σπιθίτσα ζωής όμως διαφεύγει όλο και υψηλότερα από την περιοχή εκείνη της καταδίωξης και γι αυτό το λόγο τα πιο κακόβουλα πνεύματα της φύσης οργίζονται υπερβολικά.

“Ετσι συχνά εκατομμύρια τέτοια πνεύματα σκληραίνουν και σχηματίζουν πάλι μια στερεή περιορισμένη ύλη, που εξωτερικά εμφανίζεται στο ξύλο, ιδίως στο φλοιό που μοιάζει νεκρός. Με τέτοιους άσκοπους αγώνες που κάνουν αυτά τα πνεύματα χρόνια ολόκληρα για να κυριαρχήσουν, σιγά-σιγά ταπεινώνονται και πετυχαίνουν μια ελευθερία ωφέλιμη για το σύνολο και τέλος γίνονται ένα με τη σπίθα της ζωής. “Ενα τέτοιο πνεύμα, που ενώθηκε με αγάπη με τα μπουμπούκια, όταν ωριμάσει ο καρπός απελευθερώνεται σαν αιθέρας.

Περνάει (σαν ψυχική ουσία) σε μια ανώτερη, ευφυέστερη οντότητα. Και αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρις ότου το πνεύμα αυτό εισέλθει σε μια ανθρώπινη ψυχή.

Γιατί όταν αρκετά πνεύματα της φύσης, που βγήκαν από δέντρα ή άλλα φυτά, αποκτήσουν αιθέρια ελευθερία και ενωθούν με αγάπη Θα αποτελέσουν ένα πνεύμα με ανώτερη ευφυία. Τέτοια λοιπόν πνεύματα της φύσης θα ενσωματωθούν στο ζωικόβασίλειο και θα καταλήξουν στη δεύτερη βαθμίδα εξέλιξης.

Αν πάλι ενωθούν με αγάπη τέτοια πνεύματα σε ένα και μοναδικό πνευματικό ον, όντας μια φυσικο-ψυχική ευφυία που εξαγνίστηκε πολλαπλά στις προηγούμενες βαθμίδες, Θα είναι ικανό να συμμετέχει στη διαμόρφωση μιας ανθρώπινης ψυχής. Το γηρασμένο κλαδί του δέντρου όμως, μετά την πλήρωση του χρόνου πεθαίνει και σαπίζει. Η ύλη του, που αποσυντέθηκε, χρησιμεύει και πάλι στο σχηματισμό νέων μορφών μέσα στο βασίλειο της φύσης.

Το Ευαγγέλιο του Αμπελιού

Οι καρποί μερικών φυτών και ιδιαίτερα του αμπελιού περιέχουν σπόρους που έχουν το σχήμα της καρδιάς. Από αυτό συμπεραίνουμε την υπέρμετρη τελειότητα που έχει αυτό το είδος. Γνωρίζουμε ότι όσο τελειότερη είναι η φύση ενός ζώου, τόσο περισσότερο μοιάζει με την ανθρώπινη καρδιά. Το ίδιο ισχύει και με τον σπόρο ενός φυτού στο φυτικό βασίλειο.

Γι’ αυτό το λόγο και τα συγχωνευμένα πνεύματα τέτοιων ευγενών φυτών μπορούν κατά τον σχηματισμό τους, υπερπηδώντας πολλούς βαθμούς εξέλιξης του ζωικού κόσμου, να μπουν κατευθείαν στην ανθρώπινη οικογένεια. Επιπλέον το υλικό περίβλημά τους που αποτελείται από αναρίθμητους” φλοιούς με ανώτερες σπίθες ζωτικής ενέργειας χρησιμεύει σαν τροφή του σώματος συγχρόνως δε και σαν τροφή της ψυχής.

Τα σιτηρά και τα περισσότερα οπωρικά συντηρούν το σώμα· όμως ο καρπός του αμπελιού αναζωογονεί την ψυχή όταν τον απολαύσουμε ανόθευτο και με μέτρο.

Το κουκούτσι του σταφυλιού είναι κατά τέτοιο τρόπο φτιαγμένο, ώστε να ωριμάζει ταυτόχρονα με τον καρπό. Μέσα από ένα τριχοειδές αγγείο που μοιάζει με ιστό αράχνης και περνώντας από τη σάρκα της βέργας φτάνει στον καρπό ένας αιθέριος χυμός με πύρινη δύναμη που γεμίζει το κουκούτσι μέχρι και τον εσωτερικό του φλοιό.

Το τριχοειδές αυτό αγγείο διαλύεται και σχηματίζει πολλά πλευρικά κανάλια με διακλαδώ-σεις που περιβάλλουν χαλαρά το φλοιό με αυτήν την ελαιώδη – γλυκιά ουσία.

Αυτός ο χυμός με την πύρινη δύναμη σχηματίζεται από τις πλέον εξευγενισμένες, ευφυείς πνευματικές ουσίες, οι οποίες είχαν διαμορφωθεί πρωτύτερα μέσα σε άλλα λιγότερο ευγενή φυτά. Συγχρόνως τα εξωτερικά και χονδροειδή αγγεία σχηματίζουν μια σκληρότερη φλούδα (τον ίδιο τον καρπό).

“Οταν η φλούδα σκληρύνει αρκετά, τότε τα πλέον εμπλουτισμένα αγγεία που περικλείουν το κουκούτσι σπάνε και χύνουν το γλυκό πνευματώδες χυμό στη τραχιά φλούδα. Η φλούδα, για να είναι αρκετά συμπαγής, σχηματίστηκε και από άλλους πιο στυφούς χυμούς.

Γι αυτό αρχικά μέσα στο σταφύλι υπάρχουν δύο είδη χυμών: ένας στυφός και ένας γλυκός, που δίνουν στο άγουρο σταφύλι την ξυνή του γεύση. Ωριμάζοντας, το στυφό μέρος του καρπού (το μη ευγενές) πιέζεται από το εσωτερικό και γλυκό μέρος (το ευγενές) προς την εξωτερική πλευρά του καρπού και σχηματίζεται η χοντρή φλούδα.

Μ’ αυτόν τον τρόπο το χονδροειδές μέρος του σταφυλιού, που είναι και το κακό μέρος μετατρέπεται σε καλό, αφού χρησιμεύει σαν δοχείο που περιέχει έναν τέτοιον ιερό καρπό. Η ευλογία του κλήματος, δηλαδή η αιθέριά του ουσία που συγγενεύει με την αγάπη, αφού πατηθεί το σταφύλι δίνει το πνεύμα του κρασιούπου δεν παρουσιάζεται στο μούστο πριν αποβάλλει κάθε τι το ακάθαρτο ένα ευαγγέλιο που ισχύει και για τη φύση του ανθρώπου!