Απαντήσεις σε Ερωτήματα Σχετικά με τις Αντιφάσεις των Ευαγγελίων

18 Μαρτίου 1864

Ι. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος

Για να σας κάνω πιο ξεκάθαρα τα πράγματα, πρέπει να ξέρετε ότι ο Ευαγγελιστής Ματθαίος έγινε δεκτός από Μένα μόνον αφού τον γνώρισα κατά το ταξίδι Μου για το Κις σε έναν ,διάμεσο σταθμό μεταξύ Καπερναούμ και Κις, όταν ήταν τελώνης στην υπηρεσία των Ρωμαίων. Γι’ αυτό άλλωστε Με κατηγόρησαν ότι συναναστρεφόμούν με τελώνες και αμαρτωλούς  Μια και ο Ματθαίος έγραφε καλά και δεν ήθελε να Με αποχωριστεί πια, τον δέχθηκα ως γραφέα, περισσότερο όμως για τα γεγονότα, ενώ ο Ιωάννης Μου έπρεπε να καταγράφει το Λόγο που δίδασκα.

Ο Ματθαίος πάλι κατέγραφε επίσης ορισμένα λιγότερο πνευματικά μέρη της διδασκαλίας Μου, που όμως πάντοτε ανέθετε στον Ιωάννη να τα διορθώνει, επειδή ο ίδιος είχε καλή μνήμη για τα γεγονότα, όχι όμως και για τη διδασκαλία. Για τις οικογενειακές Μου σχέσεις δεν ήξερε πολλά όσον καιρό βρισκόταν μαζί Μου, και όσα ήξερε του τα είχαν πει κατά καιρούς ο Ιάκωβος, ο Σίμων και ο Ιωάννης.

Αυτά όμως δεν τα είχε καταγράψει αμέσως, παρά μόνον αρκετά χρόνια μετά την ανάστασή Μου, όταν εκλέχθηκε Απόστολος στη Θέση τον Ιούδα του Ισκαριώτη.

Αυτός ο ίδιος Απόστολος -ως Ευαγγελιστής- είχε συντάξει σωστά και τακτικά το Ευαγγέλιό τον και κατόπιν ταξίδεψε μαζί μ’ αυτό στη νοτιοανατολική Ασία.

Τότε εμφανίστηκαν στην Ιερουσαλήμ, στη Γαλιλαία, στη Σαμάρεια και ύστερα στην Τύρο και τη Σιδώνα πέντε Ματθαίοι, κι ο καθένας τους έγραψε από ένα «κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο». Ανάμεσά τους, αυτό που γράφτηκε στη Σιδώνα ήταν αναμφισβήτητα το πιο αποδεκτό.

Τα άλλα τέσσερα απορρίφθηκαν εντελώς ως απόκρύφα από τη Σύνοδο της Νικαίας – επειδή δεν συμφωνούσαν με το εν λόγω Ευαγγέλιο της Σιδώνας, ούτε όμως και μεταξύ τους – κι εκείνο της Σιδώνας διατηρήθηκε όσο καλύτερα γινόταν ως γνήσιο. ‘Ετσι, κι εκείνο είναι μερικώς απόκρυφο, μολονότι ο συντάκτης του προσπάθησε να παρουσιάσει τα πράγματα όσο πιο κοντά στην αλήθεια μπορούσε.

Βασικά, ο ίδιος έγραψε – αντί γι’ αυτό το ένα – δεκατέσσερα Ευαγγέλια, ανάλογα με το πώς του μεταβιβάστηκαν τα πράγματα από εκείνους που υποστήριζαν ότι ήτι Με βάση αυτά τα δεκατέσσερα, έγραψε δέκατο πέμπτο, που καθώς έκριναν πολλοί ειδικοί, στό και το πιο αληθινό. Κι αυτός ο ψευτο-Ματθαίος, που στ’ αλήθει l’Rabbas, είναι ο πραγματικός δημιουργός του σημερινου κατα Ματθαίον Ευαγγελίου.

Το αληθινό όμως βρίσκεται σήμερα ακόμη σε συλλογή βιβλίων και κειμένων σε μία σημαντική πολη στα βαθη της ορεινής Ινδίας, η οποία είναι ασφαλώς μαγαλθτερη και πλουσιότερη συλλογή στον κόσμο μετά την Αλεξανδρείας. Αποτελείται από αρκετά εκατομμυρια βιβλιων και κάθε είδους κειμένων, δυστυχώς όμως πρόσβαση σ’ αθτήν έχει μόνο το ανώτερο ιερατείο, που έχει αρχηγο του τον αρχιερέα του Μπράχμα.

Μόνο οι Βιρμάνοι έχουν έχουν ενα αντιγραφο, που όμως είναι πολύ συντομευμένο. Σίγουρα όμως θα Θέλετε επίσης να μάθετε ποιο ηταν το τελος του Απόστολού Ματθαίου στις χώρες αυτές της Ινδιας.

Περνούσε εκεί αρκετά καλά, μα δεν μπορούσε να ανακοινώσει τη διδασκαλία του σε κανέναν άλλον εκτός απο τους ιερείς. Όταν ήταν πια γέρος, βρήκε παρ’ όλ’ αυτά μια ευκαιρια να διαφύγει, οδηγούμενος από το πνεύμα Μου, στους Βιρμάνους, τους οποίους δίδαξε πολλές σοφiεσ και εγραψε επίσης γι’ αυτούς το σύντομο Ευαγγέλιο που αναφεραμε προηγουμένως. Σε μερικές από τις πιο καλές παραδόσεις, ο Αποστολς αυτός κι ένας σύντροφός του αποκαλούνται «Απόστολοι των  Ινδιών».

Από όλ’ αυτά θα σας είναι, βέβαια, εύκολο να καταλαβετε πώς έχουν τα πράγματα σχετικά με το γνωστό Ματθαίον Ευαγγέλιο, καθώς και με το 13ο κεφάλαιο που αναφερετε, όπού ρωτάει μήπως Εγώ δεν ήμουν γιος του ξυλουγού, η μητέρα Μου δεν λεγόταν Μαρία και τα αδελφια μου δεν ήταν ο Ιακώβ, ο Ιωσής, ο Σίμων, ο Ιούδας και ο Ιωαννις και – «οι αδελφές τον, δεν είναι όλες κοντά μας; Απο πόυ τα κατέχει όλ’ αυτά;»Για να γίνει κατανοητό αυτό, πρέπει κανείς να ξέρει αυτό που αναφέρεται ήδη στο Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ότι Εγώ μία φορά πήγα στη Ναζαρέτ, δίδαξα εκεί στη συναγωγή και φανέρωσα αρκετά σημάδια.

Όταν ακόμη και οι Απόστολοι κι οι μαθητές Μου άρχισαν να προβληματίζονται γι’ αυτό, τους είπα:

«Κανείς δεν είναι προφήτης στην πατρίδα του»’ έφύγα από τη Ναζαρέτ και ποτέ πια δεν επέστρεψα εκεί. Όσον αφορά δε στους αποκαλούμενους αδελφούς και αδελφές Μου, ήταν βέβαια παιδιά τον Ιωσήφ από τον πρώτο γάμο του, όχι όμως και της Μαρίας, της οποίας είμαι ο μοναδικός κι όχι ο πρώτος γιος, δηλαδή είμαι βέβαια πρώτος, αλλά είμαι ο μοναδικός.

Μα σχετικά με τις αδελφές, αυτές δεν ήταν κόρες του Ιωσήφ, αλλά φτωχές συγγενείς του, τις αποκαλούσαν δε αδελφές, επειδή ζούσαν και ενεργούσαν απόλυτα σύμφωνα με το πνεύμα και το θέλημα του Ιωσήφ και της Μαρίας. Από αυτούς τους αδελφούς, τρεις, δηλαδή ο Ιάκωβος, ο Σίμων και ο Ιωάννης, ήρθαν μαζί Μου, ενώ δύο έμειναν στο σπίτι συνεχίζοντας τη δουλειά του Ιωσήφ και φροντίζοντας τη Μαρία μέχρι που ανέθεσα τη φροντίδα της στον Ιωάννη.

Τις φαινομενικές αυτές αντιφάσεις Θα τις βρείτε και στο Ευαγγέλιο τον Λουκά. Γιατί αυτός ο Ευαγγελιστής έγραψε το Ευαγγέλιο περισσότερο από πενήντα χρόνια μετά από Μένα, καθώς και την ιστορία των Αποστόλων. Και το δικό του, όμως, ευαγγέλιο είναι μία σύνθεση όσων στοιχείων μπόρεσε να βρει για Μένα και τους Αποστόλούς.

Όλα όσα έγραψε, τα έστειλε στο φίλο του Θεόφιλο στην ΑΘήνα, ο οποίος με τη σειρά τον έγραψε ένα ευαγγέλιο με βάση εκείνο του Λουκά, το εμπλούτισε με μερικές προσθήκες, όμως προσέθεσε σ’ αυτό και κάποιες ανακρίβειες. ‘Ετσι προέκυψαν κάποιες αντιφάσεις, ιδιαίτερα στο φυσικό κατά γράμμα νόημα – συγκεκριμένα, η υπερβολικά τυραννική Μου συμπεριφορά κατά την αποκαλούμενη «Δευτέρα Παρουσία», που δεν συμφωνεί καθόλου με το μοναδικό σωστό, σύντομο Ευαγγέλιο τον Ιωάννη, όμως τουλάχιστον επιτρέπει μια φώτιση από πνευματική άποψη.Γι’ αυτό και για πολλά άλλα Θα μιλήσουμε στην επόμενη υπαγόρευση.

Αρκετά για τώρα Αμήν.

ΙΙ. Για τη Δεύτέρα Παρουσία

19 Μαρτίου 1864

Σας ανέφερα ήδη χθες ότι στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (Ι’Rabbas) κι ακόμη περισσότερο του Ευαγγελιστή Λουκά, αναφέρεται διεξοδικά η ξεχωριστή «Τελευταία Κρίση», καθώς και ότι ακριβώς αυτή η τελευταία κρίση ήταν  – και είναι ακόμη – από πολλές πλευρές υπεύθυνη για το ότι πολλοί άνθρωποι απομακρύνθηκαν εντελώς από τη διδασκαλία Μου, δημιούργησαν οι ίδιοι διδασκαλίες με βάση την καθαρή λογική και σύμφωνα με τις δυνάμεις του νου τους, τις δίδαξαν στους συνανθρώπούς τους κι έζησαν οι ίδιοι σύμφωνα μ’ αυτές, ενώ δεν ήθελαν ούτε καν ν’ ακούσουν πια για τη διδασκαλία της ημέρας του τρόμου και για τους προφήτες. Έλεγαν δηλαδή, και δεν είχαν άδικο:

Πώς μπορεί ένας Θεός άπειρα σοφός κι αιώνιος, που τα μεγάλα και μικρά δημιουργήματά του είναι φανερό πως αποπνέουν μόνο αγάπη, να δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων αποκλειστικά και μόνο για να βασανίζονται αιώνια, αφού περάσούν στον άλλο κόσμο μετά από μια σύντομη ζωή στον υλικό κόσμο που έτσι κι αλλιώς δεν είναι παρά γεμάτος Θάνατο και αθλιότητα, και να τιμωρούνται για τα παραπτώματα που διέπραξαν με το σώμα τους όσο ζούσαν; Σας λέω ότι κάτι τέτοιο δεν Θα ήταν δυνατό να το κάνει ούτε ο μεγαλύτερος και πιο κακός τύραννος του κόσμού.

Ασφαλώς, ορισμένοι από σας Θα ξέρουν από την ιστορία της πρωτόγονης, αλλά και της κατοπινής και της τωρινής, εποχής ότι οι πολύ μεγάλοι τύραννοι στο τέλος άρχιζαν να φοβούνται τον ίδιο τον εαυτό τους, μερικοί δε απ’ αυτούς τράπηκαν σε φυγή χωρίς άλλο σοβαρό λόγο από ένα διαρκώς αυξανόμενο φόβο μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, βρίσκοντας συνήθως το Θάνατο κατά τη φυγή αυτή.

Εδώ μπορώ να σας πω γι’ αυτά τα τέρατα ανθρώπινης κακίας, ότι μετά από ένα διάστημα τυραννικής εξουσίας καταλαμβάνονταν όλο και περισσότερο από όλο και πιο πολλούς κακούς ή ανώριμους δαίμονες και ήταν αναγκασμένοι να τους υπηρετούν ως όργανα της δαιμονικής τούς εκδίκησης, που κατευθυνόταν ενάντια σε κάποιο λαό.

Αν κανείς καταδίκαζε αυτούς τους τυράννους, που στα μάτια του κόσμου πραγματικά συσσώρευαν τη μια πράξη φρίκης πάνω στην άλλη, να μείνουν αιώνια στην Κόλαση για τις πράξεις τους, Θα ήταν βέβαια ο ίδιος ως δικαστής ένας τύραννος χιλιάδες φορές πιο μεγάλος από κείνους. Πώς Θα μπορούσε Εκείνος, που ήμουν Εγώ ο ίδιος, να παρακαλέσει τον Πατέρα, ως την αιώνια αγάπη μέσα Μου, μέσα στους μεγαλύτερους σωματικούς πόνους, να συγχωρήσει όλους εκείνους που Με σταύρωσαν κατ επέτρεψαν να σταυρωθώ, επειδή δεν ήξεραν τι κάνουν; Γιατί από τούς Φαρισαίους, ξεκινώντας από τον αρχιερέα Καϊάφα μέχρι τους φρουρούς που Με σταύρωσαν, στ’ αλήθεια δεν ήξερε κανείς ποιον αντιμετώπιζαν κατά βάσιν στο πρόσωπό Μου.

Διότι οι Φαρισαίοι, παρ’ όλες τις πράξεις Μου και τη διδασκαλία Μου, Με θεωρούσαν πρώτον για ένα μεγάλο μάγο τής Σχολής των Εσσαίων, που τη μισούσαν Θανάσιμα, και δεύτερον για έναν ταραξία που ξεσηκώνει τούς Εβραίους και με αυτήν του τη δραστηριότητα προσφέρει στους Ρωμαίους την ευκαιρία να στερήσούν από τους Ιουδαίους κάθε ελευθερία και στο τέλος ακόμη και τη θρησκευτική τους λατρεία. Επομένως, όσο μεγαλύτερα θαύματα έκανα, τόσο περισσότερόι γίνονταν οι γνωστοί σας εχθροί Μου.

Όσον αφορά δε στους δήμιους, οι περισσότεροι στρατιώτες των Ρωμαίων ήταν μισθοφόροι συγκεντρωμένοι από όλα τα έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και οι Ρωμαίοι τους θεωρούσαν τόσο καλύτερους, όσο πιο σκληροί και άκαρδοι αποδεικνύονταν στις μάχες, καθώς και σε μικρότερες εκτελέσεις. Γιατί ένας συναισθηματικός Ρωμαίος στρατιώτης θα ήταν κάτι πραγματικά απαράδεκτο για το πολεμικό πνεύμα των Ρωμαίων.

Απ’ αυτό όμως συνάγεται ασφαλώς, επίσης, ότι οι κοινοί Ρωμαίοι μισθοφόροι ήξεραν ακόμη λιγότερο τι έκαναν απ’ ό,τι οι γνωστοί σε σας Θανάσιμοι εχθροί Μου.

Εδώ μπορεί κανείς να ρωτήσει πάλι αν Θα ήταν πραγματι κά σωστό και δίκαιο, σύμφωνα με τη θεία Σοφία Μου, να κα ταδικάσω όλους αυτούς για όσα Μου έκαναν, να μείνουν αιώνια στην Κόλαση και να τους ρίξω στα αιώνια μαρτύρια και βασανιστήρια.

Μήπως καταδίκασα το ληστή που ήταν στο σταυρό αριστερά από Μένα για το ότι, όπως είναι γνωστό, Με χλεύασε; Αυτό πραγματικά δεν είναι γραμμένο πουθενά. ‘Ομως τον άλλο ληστή, που Με αναγνώρισε ως δίκαιο και επέπληξε τον αριστερό ληστή για το χλευασμό του, τον διαβεβαίωσα ότι θα βρισκόταν ήδη την ίδια μέρα μαζί Μου στον Παράδεισο, μολονότι σταυρώθηκε για ληστεία και φόνο. Πού είναι λοιπόν αυτή η ημέρα της Κρίσης, που περιγράφεται με τόσο μελανά χρώματα και κατά την οποία ελάχιστοι μόνον άνθρωποι θα έφθαναν στους ουρανούς, ενώ όλοι οι άλλοι Θα κατέληγαν στην Κόλαση;

Πώς Θα μπορούσε να έχει μιλήσει για μια τέτοια ημέρα φρίκης Εκείνος που έδωσε στο Ναό άφεση στη μοιχαλίδα και μια άλλη φορά φώναξε, παρουσία πολλών αμαρτωλών: «Ελάτε όλοι σε Μένα, όσοι έχετε βάσανα και στενοχώριες, κι Εγώ Θα σας ανακουφίσω όλους;» Μια άλλη φορά πάλι είχα πει, όταν Με ρώτησε ένας νομοδιδάσκαλος, αποδεικνύοντας έτσι ότι μισοπίστενε σε Μένα: Κύριε, αναγνωρίζω ότι διδάσκεις σωστά και δίκαια, και δεν μπορεί κανείς να φέρει αντίρρηση σε όσα διδάσκεις.

Όμως στη διδασκαλία Σου λες ότι όποιος πιστεύει σε Σένα και πράττει σύμφωνα με τα λόγια Σου, Θα λάβει την αιώνια ζωή, ακόμη κι αν πέθαινε χίλιες φορές στον κόσμο, αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν!

Κοίτα όμως εκείνους τους λαούς και τους ανθρώπούς της Γης που δεν θα έχούν ακούσει μετά από δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια τίποτα για Σένα και τη διδασκαλία Σου!

Πώς να Σε πιστέψούν και να ζήσούν σύμφωνα με τα λόγια Σου; Θα περάσουν άραγε αυτοί, οι σχεδόν άπειροι, άνθρωποι στον αιώνιο Θάνατο, επειδή δεν μπόρεσαν να πιστέψουν σε Σένα και να τηρήσουν τις εντολές Σου; Μια και ο νομοδιδάσκαλος Μου υπέβαλε την ερώτησή του ποια νύχτα, του έδειξα το γεμάτο άστρα στερέωμα:

Κοίτα εκεί πανω, εκει είναι η κατοικία του Πατέρα Μου! Και σ’ αυτήν την άπειρα μεγάλη κατοικία υπάρχουν πάρα πολλά διαμερίσματα. Όποιος δεν μπόρεσε να Με γνωρίσει εδώ και να ακούσει το ζωντανό Λόγο Μου, Θα βρει στη μεγάλη αυτήν κατοικία την ευκαιρία για να κερδίσει την αιώνια ζωή.

Μη νοιάζεσαι λοιπόν για όσους τώρα ή και αργότερα δεν Θα έχουν την ευκαιρία ν’ ακούσουν για Μένα, γιατί ο Πατέρας Μου τους γνωρίζει όλούς και δεν έχει δημιουργήσει κανέναν τους μέσα στην αγάπη και τη σοφία Του για την αιώνια πτώση,- παρά μονάχα για την αιώνια ανάσταση!

Και συ Μου έθεσες μια ερώτηση φαινομενικά μεν σοφή, ουσιαστικά όμως κενόδοξη.

Μήπως κάταδίκασα τον κακό δίαχειριστή, πράγμα που είσαστε λίγο ως πολύ όλοι σας, για την κακοδιαχείρισή του, για το ότι εξαπάτησε τον κύριό του ευεργετώντας έτσι τούς οφειλέτες του, και μάλιστα παραβλέποντας τις συνέπειες, αφού ήξερε ότι ο κύριός τον θα τον απέλυε; Δεν είχα πει τότε: Μη γίνετε σαν αυτόν το διαχειριστή, παρά: κάντε ό,τι κι αυτός, κι εκείνοι που θα τους ευεργετήσετε στο όνομά Μου πνευματικά καί σωματικά, κάποτε θα σας δεχθούν στις ουράνιες κατοικίες τους!

Πού διαφαίνεται σε μια τέτοια διδασκαλία η τρομερή Ημέρα της Κρίσης που Θα έρθει κάποτε, για την οποία φέρουν αρκετή ευθύνη οι δυο γνωστοί σε σας μετα-Ευαγγελιστές, δηλαδή ο L’Rabbas αντί του Ματθαίου και ο Θεόφιλος αντί τον Λουκά, επειδή έγραψαν διάφορα που αντιτίθενται στην αγάπη και τη σοφία Μου; Μα τα περισσότερα και πιο φρικιαστικά δεν έγιναν παρά μετά τη μεγάλη Σύνοδο της Νικαίας, τόσο από πλευράς των Ελλήνων, περισσότερο όμως από πλευράς των Ρωμαίων αρχιεπισκόπων.

Γιατί εκείνοι έκαναν τα πάντα προκειμένού να ζωγραφίσούν με τα πιο ζωντανά χρώματα τη Δευτέρα Παρουσία, το καθαρτήριο και την Κόλαση, χρησιμοποιώντας ως βάση τα Τάρταρα των ειδωλολατρών και την παλιά εβραϊκή Σεόλ, και Με έκαναν ταυτόχρονα σαν τον γνωστό σας Αιακό, το Μίνωα και το Ραδάμανθυ, που ήταν οι δικαστές τον κάτω κόσμού και δίκαζαν τις ψυχές των νεκρών.

Σύμφωνα μ’ αυτά,πρέπει να δικάζω και να καταδικάζω ανελέητα ρίχνοντάς τους αιώνια στην Κόλαση όλους όσους δεν υπακούουν στις οδηγϊες και τις επιταγές του αποκαλούμενου Άγιου Πατέρα στη ρώμη Πιστεύω ότι όσα σας έχω ήδη πει αρκούν για ν’ αποδειξουν ότι ούτε Εγώ ούτε κανένας από τους γνήσιούς Ευαγγελιστές Μου μπορεί να είναι ο εφευρέτης και ο δάσκαλος όλων αυτών.

Γιατί δεν μπορεί να υποστηρίζω για τον εαυτό Μου ότι σήμερα μεν είμαι η μέγιστη αγάπη και έλεος, αύριο όμως η μέγιστη εκδικητικότητα, η πιο ανελέητη σκληρότητα και η αιώνια μανία να τιμωρώ και να βασανίζω τα παιδιά Μου για τα παραπτώματά τους, για τα οποία ουσιαστικά πολλές φορές έχουν ελάχιστη πραγματική ευθύνη.

Γιατί Εγώ δεν ήλθα για να κάνω να χαθεί ακόμη πιο πολύ ό,τι ήταν ήδη χαμένο, παρά για να το αναζητήσω γεμάτος αγάπη και να το φέρω πίσω στο φως, ώστε να μη χαθεί. Ως γιατρός, άλλωστε, δεν ήρθα για χάρη των υγιών αλλά των αρρώστων στον κόσμο.

Θα έπρεπε, λοιπόν, να κάνω τους αρρώστους ακόμη χειρότερα απ’ ό,τι έτσι κι αλλιώς ήταν; Αυτό Θα ήταν βέβαια δυνατό σύμφωνα με τη διδασκαλία και το πνεύμα των Φαρισαίων και ιδιαίτερα των πολλών επονομαζόμενων αγίων πατέρων της Ρώμης.

Αλλά σύμφωνα με το δικό Μου πνεύμα, αυτό δεν ήταν δυνατό, αφού Εγώ ο ίδιος ως άνθρωπος δεν επέτρεπα στους άλλους ούτε καν να Με αποκαλούν «καλέ διδάσκαλε». Τους έλεγα: Γιατί Με λέτε καλόν; Μόνον ο Θεός είναι καλός και κανένας άλλος. Επομένως, δεν πρέπει να αποκαλείτε κανέναν «πατέρα» εκτός από τον Πατέρα σας στον ουρανό.

Και κανείς εκτός από τον Θεό δεν είναι άγιος! Τι πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε για κάποιον που Θα ήθελε να είναι εκπρόσωπος τον Θεού πάνω στη Γη, που αυτοαποκαλείται «Άγιος Πατέρας» και «η Αγιότητά του» και τι πρέπει να σκεφτούμε για την ιδιαίτερη τελευταία κρίση, που κυρίως ξεκινούν απ’ αυτόν, καθώς και για το καθαρτήριο και την κόλαση; Σας λέω ότι δεν πρέπει να έχει κανείς καλύτερη γνώμη γι’ αυτά απ’ ό,τι για την αγιότητά του, για τις εξοχότητες που βρίσκονται κάτω απ’ αυτόν και για την έδρα του Πέτρου στη Ρώμη, πόλη που ο Πέτρος ποτέ δεν είχε αντικρύσει, καθώς και για τα κομματάκια τον σταυρού πάνω στον οποίο υποτίθεται ότι σταυρώθηκα.

Εξαιτίας σοφών λόγων, ο γνήσιος σταυρός δεν υπάρχει πουθενά πάνω στη Γη, όπως επίσης δεν είναι γνήσιος ούτε ο χιτώνας Μου, που συχνά επιδείχθηκε στο Τριερ στη Γερμανία, ούτε τα λείψανα των τριών μάγων της Κολωνίας ή τα τρία σιδερένια καρφιά του Μιλάνου, μιας και υπάρχούν συνολικά τόσο πολλά τέτοια σε όλες τις καθολικές και ελληνικές εκκλησίες μαζί, ώστε Θα μπορούσε κανείς να φτιάξει μ’ αυτά ένα σιδηρόδρομο μήκους σχεδόν ενός μιλίου.

Τα υπόλοιπα προφανώς μπορείτε να τα φανταστείτε και μόνοι σας, κι Εγώ δεν χρειάζεται να σας πω πολύ περισσότερα. Το ότι μέχρι σήμερα έχούν βρεθεί περισσότερα από τρία γνήσια κρανία τον Ιωάωη τον Βαπτιστή Θα σας είναι λίγο-πολύ γνωστό, καθώς επίσης και το ότι στη σπηλιά που γεννήθηκα εξακολουθούν να βρίσκούν διαρκώς πετρωμένο γάλα της μητέρας Μου Μαρίας, το οποίο πουλιέται στούς πιστούς προσκυνητές μαζί με διάφορα άλλα ιερά λείψανα. Γι’ αυτό, να ακολουθείτε τον Ευαγγελιστή Ιωάωη, γιατί το συγκεκριμένο Ευαγγέλιο, καθώς και η Αποκάλυψη, είναι γραμμένα από το χέρι του.

Αναφορικά δε με τους άλλούς δύο Ευαγγελιστές, δηλαδή τον Ματθαίο και τον Λουκά, σας έδειξα ήδη τι συμβαίνει μ’ αυτούς και τα ευαγγέλιά τους. Μετά τον Ιωάωη, περισσότερο πρέπει να λαμβάνετε υπόψη τον Μάρκο, γιατί όσα έγραψε εν συντομία τα άντλησε τις περισσότερες φορές από τα γραπτά και τις διδασκαλίες του Αποστόλού Παύλου. Και μ’ αυτά, τέρμα ως προς την πιο φρικτή απ’ όλες τις μέρες, την Ημέρα της Κρίσης, που υποτίθεται ότι θα έρθει στο τέλος των καιρών. Αμήν.

ΙΙΙ. Ο Ιησούς σαράντα μέρες στην έρημο

20 Μαρτίού 1864

Συνέχεια της ερμηνείας εκείνων των στίχων που εδώ και πολύ καιρό αποτελούν πέτρα τον σκανδάλου για όλους τους ειδήμονες και για πολλούς κορυφαίους θεολόγους.

Ανάμεσα στους στίχους αυτούς, που τέτοιοι υπάρχουν πολλοί κυρίως στο κατά Ματθαίον και το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, είναι κι εκείνοι όπου γίνεται λόγος για το πώς το πνεύμα Με οδήγησε στην έρημο, όπου νήστεψα για σαράντα μερόνυχτα και τελικά άφησα το διάβολο να Με υποβάλει τρεις φορές σε πειρασμό, αφού πια είχα πεινάσει πολύ. Από φυσική άποψη, η διήγηση αυτή είναι βέβαια μια καθαρή ανοησία, γιατί ως καθαρός άνθρωπος κανείς δεν μπορεί να μείνει τόσο πολύ χωρίς τροφή και νερό, αφού αρκεί το ένα τέταρτο αυτού του χρόνου για να οδηγήσει οποιονδήποτε άνθρωπο στο φυσικό Θάνατο.

Άλλωστε, ο καθένας μπορεί να καταλάβει αν είναι δυνατόν να βρει κανείς σε μια έρημο, ακόμη και στην έσχατη ανάγκη, κάτι να φάει ή να πιει.

Θα ήταν κανείς αναγκασμένος να αρκεστεί σε βρύα και ξερά αγκάθια που φυτρώνούν πού και πού και να περπατάει για ώρες ολόκληρες μέχρι να συναντήσει κάπου βρώμικο νερό για να κορέσει τη δίψα τον. Απ’ όλ’ αυτά είναι προφανές ότι μια τέτοια νηστεία μπορεί να παρατηρηθεί από φυσική άποψη το πολύ στα ζώα εκείνα που πέφτουν σε χειμερία νάρκη, ποτέ όμως στον άνθρωπο, γιατί κανείς δεν μπορεί να διατηρήσει τη φυσική ζωή του περισσότερο από οκτώ μέρες χωρίς τροφή και νερό.

Εδώ όμως Θα μπορούσε να έρθει από την πλευρά ορισμένων ζηλωτών η αντίρρηση: Εγώ δεν ήμουν καθαρός άνθρωπος αλλά και Θεός συνάμα, και η Θεότητα μέσα Μου μπόρεσε να κρατήσει το σώμα Μου πολύ καλά στη ζωή για σαράντα μέρες χωρίς να φάω ή να πιω.

Εγώ όμως λέω αντίθετα! Αν είχε συμβεί αυτό, τότε δεν νήστεψα. Γιατί η φυσική τροφή έχει τη δύναμη να τρέφει και να διατηρεί το ανθρώπινο σώμα στη ζωή μόνο χάρη στο Θείο θέλημα. Δεν είναι λοιπόν το ίδιο αν κάποιος τρέφεται, διατηρείται κι ενδυναμώνεται άμεσα ή έμμεσα από τη Θεία δύναμη και ισχύ;

Στην Ασία, συγκεκριμένα σε μερικές σπηλιές της ορεινής Ινδίας, υπάρχει ακόμη και σήμερα ένα ιδιάζον είδος αέρα που επιτρέπει στον άνθρωπο να περάσει πολλές εβδομάδες χωρίς τροφή και νερό, γι’ αυτό δε και αποκαλούνται «σπηλιές της ζωής». Οι ατμοί εκεί είναι τόσο δυναμωτικοί και Θρεπτικοί, ώστε διατηρούν και διατρέφουν τον ανθρώπινο οργανισμό το ίδιο καλά με μία λιτή τροφή και αντίστοιχο ποτό. Οι σπηλιές αυτές, καθώς και το έδαφος που τις περιβάλλει σε αρκετά μεγάλη ακτίνα, θεωρούνταν, και εν μέρει ακόμη θεωρούνται, ιερές, και πολλοί φτωχοί προσκυνητές μένουν εκεί συχνά για αρκετούς μήνες. Πρώτον επειδή στις εν λόγω σπηλιές τρέφονται, ενώ ιδιαίτερα οι άρρωστοι δυναμώνουν με παράξενο τρόπο κι έτσι Θεραπεύονται.

Επειδή συχνά συμβαίνει να μη φτάνούν οι σπηλιές, σκάβούν τάφους στο έδαφος που αναφέραμε και βάζούν εκεί τους άρρωστούς και τους πεινασμένούς, μερικούς σε ένα είδος φερέτρων που είναι γεμάτα τρύπες, τους περισσότερους όμως εντελώς γυμνούς με σκεπασμένο μόνο το κεφάλι τούς με ένα ύφασμα. “Υστερα τους καλύπτουν με χώμα σε ύψος όσο ένα παπούτσι, ώστε να μπορούν ν’ αντέξουν επίσης αρκετές εβδομάδες μέσα σ’ έναν τέτοιο τάφο και να επιστρέψουν κατόπιν στην πατρίδα τους, Θεραπευμένοι από τις διάφορες αρρώστιες τους και ενδυναμωμένοι σαν από ένα μαγνητικό ρευστό.

Φυσικά, φεύγοντας αφήνουν κάποιες μικρές πρυσφορές στους ιερείς που φυλάσσουν τις σπηλιές και τούς τάφους. Δεύτερον, οι προσκυνητές που τράφηκαν και θεραπεύτηκαν με τον τρόπο αυτόν, έλκουν εύκολα πολλούς ξένους, ως ζωντανοί μάρτυρες τον εν λόγω Θαύματος που το παρουσιάζουν με ζωηρά χρώματα, οπότε οι ξένοι πηγαίνουν στις θαυματονργές σπηλιές και στούς τάφους φορτωμένοι με μεγάλους Θησαυρούς κι αφήνουν στους ιερείς εκεί μεγάλες ποσότητες χρυσού και αργύρου για τις επιδείξεις που γίνονται μπροστά τούς.

Τώρα λοιπόν τίθεται το ερώτημα:

Από πού παίρνουν οι σπηλιές και το γύρω έδαφος τη Θρεπτική αυτήν ουσία; Την απάντηση ασφαλώς εύκολα μπορεί να την καταλάβει ένας επιστημονικός ερευνητής. Το ορεινό Θιβέτ έχει εκτεταμένες οροσειρές που ανήκουν στις μεγαλύτερες της Γης. Αυτές οι πανύψηλες κορυφές των βουνών και των παγετώνων έλκουν διαρκώς τη μεγαλύτερη ποσότητα ηλεκτρομαγνητικού ρευστού, κυρίως από το βόρειο και εναλλακτικά και από το νότιο πόλο.

Το ηλεκτρομαγητικό ρευστό του βορρά (ως θετικό) ενώνεται, ιδιαίτερα στα νοτιό τερα τμήματα αυτού του μεγαλοπρεπούς ορεινού όγκου, με το αρνητικό ρευστό του νότου, και δημιουργεί εκεί μία εντελώς ιδιαίτερη ζωτική ουσία, που συχνά είναι τόσο ισχυρή, ώστε τα κλαδιά που κόβονται από τα δέντρα και αποτίθενται στη γη δεν ξεραίνονται, παρά εξακολουθούν να μένουν πράσινα βγάζουν νέες ρίζες στο χώμα και γίνονται καινούργια δέντρα.

Αυτός είναι ο λόγος που στις περιοχές αυτές βρίσκει κανείς ακόμη και σε υψόμετρο 14000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της Θάλασσας τόσο πλούσια σε χόρτο και Θάμνούς βλάστηση, που παρόμοια δεν υπάρχει πουθενά αλλού πάνω στη Γη. Σας παραθέτω εδώ το συγκεκριμένο παράδειγμα για να σας δείξω ότι στα απόμακρα ύψη των Ιμαλάϊων, όπου σε υψόμετρο 5000 ως 8000 πόδια καλλιεργούνται τα πιο πλούσια αμπέλια, Θα μπορούσε βέβαια κανείς να νηστέψει για σαράντα μέρες.

Μα σε μια έρημο της πετρώδους Αραβίας και ιδιαίτερα στην αφρικανική Σαχάρα, ας δοκιμάσει κανείς να νηστέψει σαράντα μέρες, κι Εγώ του εγγυώμαι ότι στο διάστημα αυτό Θα έχει γίνει κιόλας μια τέλεια μούμια.

Στον καιρό Μου, δεν υπήρχε παρόμοια έρημος στην περιοχή της Γαλιλαίας, ούτε της Χαναάν και της Σαμάρειας, όπου θα αναγκαζόταν κανείς να κάνει τις πέτρες ψωμί για να χορτάσει. Κι Εγώ ως Θεός και άνθρωπος, όπως είπαμε, δεν Θα το είχα ανάγκη αυτό, γιατί αν έτρωγα φυσική τροφή, όσο φτωχή κι αν ήταν, τότε, σύμφωνα με την άποψη των ζηλωτών, δεν Θα νήστευα αν πάλι άφηνα τη μέσα Μου Θεότητα να Με διατηρεί και να Με ενδυναμώνει με Θαύματα, ούτε και τότε Θα νήστεύα περισσότερο από τους προσκυνητές των Θιβετιανών υψιπέδων που προανέφερα.

Επομένως, η νηστεία Μου που περιγράφεται στον αληθινό ψευδο-Ματθαίο είναι, όπως και πολλά άλλα, εντελώς παρανοημένη, όπως άλλωστε και η κατά κυριολεξία διήγηση για τη δοκιμασία από το διάβολο στο τέλος της εν λόγω νηστείας, την οποία Θα έπρεπε για κάποιο λόγο να υποστώ’ και με όλη την άπειρη σοφία Μου, αληθινά, δεν μπορώ να βρω αυτόν το λόγο.

Γιατί τι είναι ο διάβολος ή σατανάς; Είναι η νεκρή ύλη και τα πνεύματα που είναι δεσμευμένα σ’ αυτήν και εξαιτίας αυτού είναι συχνά καταδικασμένα για πάρα πολύ καιρό, τα οποία πουθενά δεν είναι πιο άκαμπτα και καταδικασμένα απ’ ό,τι ακριβώς μέσα σε μια έρημο, όπού πάντα υπάρχει πάρα πολύς Θάνατος και ελάχιστη ζωή.

Αν όμως αυτό είναι ο διάβολος ή σατανάς, Εγώ δε είμαι από την αιωνιότητα η ύψιστη αγάπη και σοφία, τότε για ποιο λόγο Θα έπρεπε να αφήσω να Με δοκιμάσει ο σατανάς με έναν τρόπο για τον οποίο κάθε άνθρωπος που σκέφτεται κάπως καθαρά θα κουνούσε αμέσως το κεφάλι; Θα μπορούσα να βρω τροφή και ποτό και χωρίς τη συμβουλή τον, προκειμένου να θρέψω το σώμα Μου, αφού μάλιστα αργότερα τα κατάφερα τόσες φορές να χορτάσω πολλές χιλιάδες με λίγα ψωμιά και να γεμίσω τις άδειες αποθήκες των φτωχών πιστών με ψωμί, αλεύρι και άλλα και να γεμίσω τα κελάρια τους με κρασί.

Γιατί Θα έπρεπε να επιτρέψω να Με προκαλέσει ο πειρασμός στις επάλξεις τον Ναού της Ιερουσαλήμ; Για το σκοπό αυτό, Θα ήταν το ίδιο κατάλληλοι κάποιοι ψηλοί βράχοι, όπου δεν θα ήταν δυνατfiνα Με βλέπουν και να Με παρατηρούν τόσο πολλοί άνθρωποι, που συνήθως συγκεντρώνονται γύρω από το Ναό.

Αν είχα πραγματικά βρεθεί σε μία έπαλξη τον Ναού, ασφαλώς κάποιος ή και περισσότεροι Θα Με είχαν ρωτήσει πώς βρέθηκα εκεί πάνω και τι έκανα ή τι ζητούσα εκεί. Δεν Θα Με είχαν αφήσει τόσο εύκολα να επιστρέψω από κει πίσω στην έρημο, και σίγουρα στην Ιερουσαλήμ Θα είχαν προσέξει ένα τέτοιο γεγονός, που στη συνέχεια Θα συνέχιζαν να το αφηγούνται.

Στο τέλος, ο διάβολος στέκεται στην κορυφή ενός ψηλού βουνού -του οποίον ο Ευαγγελιστής δεν αναφέρει το όνομα, προφανώς για τον απλό λόγο ότι ως Σιδώνιος δεν γνώριζε καλά την ενδοχώρα της Γαλιλαίας ή της Χαναάν και επομένως δανείστηκε κάποιο βουνό που δεν ήξερε το όνομά του, πάνω στο οποίο υποτίθεται ότι στεκόμουν ως κάτοχος του Απείρου και ζητά ως αντάλλαγμα για τα πλούτη αυτής της Γης, που είναι ολόκληρη ένα τίποτα για Μένα, να τον λατρέψω, οπότε πλέον Εγώ τον απέπεμψα.

Όντως, κάτι κρύβεται στη διήγηση του πραγματικού Ευαγγελιστή Ματθαίου, που στο Ευαγγέλιο είναι εντελώς παρα ημένη και παρερμηνευμένη, ωστόσο δεν πρόκειται καθόλου για κάτι υλικό.

Ως άνθρωπος πραγματικά έφυγα για σαράντα μέρες από το σπίτι τον Ιωσήφ και πήγα στην περιοχή όπου ο Ιωάωης ο Βαπτιστής κήρυττε μια εδώ και μια εκεί, κοντά στον Ιορδάνη.

Και προετοιμάστηκα και ως προς την ανθρώπινή Μου φύση γι’ αυτό που πραγματικά έκανα λίγο αργότερα. Εννοείται ότι ως άνθρωπος ζούσα τότε πολύ μετρημένα, αφού ως ξυλουργός, ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος των απολαύσεων.

Διείσδυσα με το πνεύμα Μου όχι μόνο σε ολόκληρη τη Γη αλλά σε όλη την άπειρη υλική Δημιουργία. Τη δοκιμασία αυτή την έκανα με το σώμα Μου ενωμένο με το πνεύμα, προκειμένού να βρω πώς Θα κατορθώσω πιο γρήγορα και πιο εύκολα την πλήρη απελευθέρωση του εγώ τούς και την πλήρη ανεξαρτησία ολόκληρης της υπόστασης όλων των δεσμευμένων μέσα στην ύλη πνευμάτων.

Και μέσα Μου αποκαλύφθηκαν τρεις τέλειες δυνατότητες: Η πρώτη συνίστατο στο να καταλύσω μέσα σε μια στιγμή ολόκληρη την υλική Δημιουργία και να δώσω μία υπόσταση δημιουργήματος στα πνεύματα που ήταν δέσμια εκεί, με την οποία Θα μπορούσαν μεν να Με γνωρίσουν, όχι όμως και να γίνουν ποτέ εντελώς όμοια με Μένα.

Η δεύτερη ήταν να τα αφήσω για ένα διάστημα ακόμη μέσα στην ύλη, κατόπιν όμως να τ’ αναστήσω χωρίς να προηγηθούν οι πολλές ενδιάμεσες βαθμίδες, να τα μοιράσω σε ορισμένες ομάδες και να τ’ αφήσω να συνεχίσούν να υπάρχούν έτσι. Στην περίπτωση αυτήν όμως, μ’ αυτήν τη μορφή και το είδος, όντας οργανωμένα σε ομάδες και διαθέτοντας ανώτερη νοημοσύνη, εύκολα θα μπορούσαν να υποστούν πτώση από τις υψηλές επάλξεις της γνώσης τους, και τότε δεν Θα Μου έμενε και πάλι άλλη λύση από μια δεύτερη αιχμαλωσία τους σε μια ακόμη πυκνότερη ύλη.

Η τρίτη δυνατότητα ήταν να αφυπνίσω και πάλι μεμιάς όλα τα δεσμευμένα πνεύματα και να τα τοποθετήσω στο επίπεδο των πρωταρχικά δημιουργημένων μεγάλων πνευμάτων, χωριστά όμως απ’ αυτά. Αλλά κάτι τέτοιο Θα σήμαινε να τα παραδώσω στην πρωταρχική τους έπαρση, κι έτσι από έναν άσωτο υιό Θα γίνονταν άπειροι τέτοιοι, που πολύ δύσκολα Θα έβρισκαν τον αληθινό δρόμο της επιστροφής. Γι’ αυτό, απέρριψα τη μεγάλη ιδέα ως ακατάλληλη,

κι έμεινε ένας μόνο δρόμος αποδεκτός και έγκυρος για την αιωνιότητα, από τον οποίο κάθε δημιούργημα μπορεί να φθάσει στην απόλυτη ελευθερία και ανεξαρτησία, όμοια με Μένα: να διασπάσω και να διατρέξω Εγώ ο ίδιος την ύλη μέσα στην απόλυτη θεότητά Μου.

Βλέπετε, σ’ αυτό συνίσταται πνευματικά η νηστεία Μου και η υπερβολικά υλική διήγηση του Ευαγγελιστή για τον πειρασμό τον διαβόλου. Έτσι πρέπει να πιστέψετε και να εννοήσετε αυτό το Θέμα τον Ευαγγελίου. Όποιος δέχεται την υλική περιγραφή, Θα περιμένει να του ερμηνευτεί και να την καταλάβει στον άλλο κόσμο.

Και υπάρχουν πολλοί που είναι αναγκασμένοι να περιμένουν χωρίς να φταίνε οι ίδιοι. Γι’ αυτό, δεν Θα τους καταλογιστεί σαν κακό, αλλά Θα καταλάβουν καλύτερα όταν Θα βρεθούν σε μια κατάσταση μεγαλύτερης πνευματικής διαύγειας. Γιατί, πώς Θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς στους πολλούς τυφλούς ανθρώπους ως κακό και κάτι για το οποίο δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη; Εδώ προκύπτουν από μόνες τους άλλες δύο ερωτήσεις, που είναι εύκολο ν’ απαντηθούν.

Η πρώτη: Γιατί επέτρεψα Εγώ, ως παντογνώστης και παντοδύναμος Θεός και Πατέρας, να μεταδοθεί τόσες φορές ο καθαρός Λόγος Μου που προσέφερα στους Αποστόλους και σε πολλούς άλλους, από αυτούς και τόσους άλλους Ευαγγελιστές με εξαιρετικά αντιφατικό τρόπο, χωρίς να φαίνεται να έκανα πολλά για να το εμποδίσω; Αυτό είναι σαν να Με ρωτάει κανείς γιατί δεν έκανα να φυτρώνουν στη Γη αυτή μόνο σιτάρι, κριθάρι και βρώμη, καθώς και καλά οπωροφόρα δέντρα.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να δώσω πιο αναλυτική απάντηση, αφού οι άνθρωποι από καιρό έμαθαν από τις έρευνές τους ότι δεν υπάρχει ούτε ένα ζιζανιο πάνω στη Γη που να μην μπορεί να γίνει ωφέλιμο, αν χρησιμοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο. Ασφαλώς, αυτό το γνωρίζουν πιο καλά οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί, ότι μόνο με σιτάρι, κριθάρι και βρώμη δεν μπορεί κανείς να Θεραπεύσει ούτε τον πυρετό ούτε τα εξανθήματα ή τον πόνο στην κοιλιά! Όπως λοιπόν το κάθε τι έχει το σκοπό και την ωφελιμότητά του, έτσι και οι πολλοί άνθρωποι που σκέπτονται εσφαλμένα ή είναι δεισιδαίμονες έχουν το σκοπό και την ωφελιμότητά τους πάνω στη Γη.

Γιατί αν ήταν όλοι από τη γέννησή τους φωτισμένοι σαν τον Αρχάγγελο Ραφαήλ, ενώ ακόμη έφεραν τα αδρανή σώματά τούς, τότε κανένας τους δεν θα επιχειρούσε να σκεφτεί κάτι ούτε Θα προσπαθούσε να αναζητήσει και να βρει την καθαρή αλήθεια.

Σύντομα Θα έπεφτε γενικός λήθαργος, αφού κανένας άνθρωπος δεν Θα μπορούσε ούτε να ωφελήσει ούτε να βλάψει κανέναν. Ενώ έτσι, οι πιο διαυγείς διανοητικά άνθρωποι κινητοποιούνται από τους κουτούς προκειμένού να αντιμετωπίσουν τόσο πιο δραστήρια την κουταμάρα και το σκοτάδι, όσο πιο πολύ αυτά απειλούν να εξαπλωθούν, κατόπιν δε χαίρονται πολύ, αν καταφέρουν με το ζήλο τούς να φέρουν ένα σωρό τυφλούς στο δρόμο τον φωτός.

Αυτός είναι επίσης ο σκοπός που εξυπηρετούν τα Ευαγγέλια που αντιφάσκουν το ένα στο άλλο από υλική ή κυριολεκτική άποψη. Παρ’ όλ’ αυτά, εμπεριέχούν το καθαρό πνεύμα, που ο κάθε – έστω και λίγο – φωτισμένος μπορεί να ανακαλύψει. Αυτό όμως δεν βλάπτει την αποκαλούμενη κοινή ανθρωπότητα, που μέσα στην τυφλή της αφέλεια δεν μπορεί να ξεχωρίσει ένα χάλκινο νόμισμα από ένα χρυσό.

Γιατί ξέρετε ότι στο σπίτι τον Πατέρα Μου υπάρχούν πάρα πολλές κατοικίες και σχολεία, όπου μπορούν να φθάσουν – και θα φθάσουν – στο φως τέτοιες πνευματικά φτωχές ψυχές. Αυτή είναι και η αιτία της υπομονής Μου και της ανοχής Μου έναντι των άνοων, άλογων και ανόητων εκπροσώπων τον Θεού πάνω στη Γη Όμως, κάθε πράγμα έχει τον καιρό και τη διάρκειά του.

Αυτό που σήμερα ακόμη ζει κι ανθεί, μπορεί αύριο κιόλας να έχει μαραθεί και ξεραθεί! Αυτή είναι η απάντηση στην πρώτη ερώτηση. Η δεύτερη ερώτηση όμως είναι: Πώς μπόρεσα Εγώ, ως η μέγιστη Σοφία από την αιωνιότητα, να διεξαγάγω, κατά κάποιον τρόπο, ένα συμβούλιο με τον εαυτό Μου, που αποτελούσε για Μένα μια δοκιμασία, σχετικά με τον τρόπο που Θα μπορούσαν όλα τα δέσμια της ύλης πνεύματα να περάσουν καλύτερα στην ελευθερία και την ανεξαρτησία; Βέβαια, αυτή η ερώτηση φαίνεται δυσκολότερο ν’ απαντηθεί από την πρώτη.

Εγώ όμως λέω: Μήπως Εγώ, ως το αιώνια σοφότατο Ον, δεν Θα έπρεπε να προσφέρω κατά καιρούς στον εαυτό Μου την ευχαρίστηση να διαβουλεύομαι με την εσωτερική Μου Αγάπη σχετικά με μεγάλες και σημαντικές υποθέσεις της Δημιουργίας, για το πώς κάποιο πράγμα Θα γινόταν κατά τρόπο καλύτερο και πιο τελεσφόρο; Μια παρόμοια διαβούλεύση είναι για Μένα μια μεγάλη ευτυχία, και το ίδιο ισχύει για όλα τα πάνσοφα, παρόμοια με Μένα, αγγελικά πνεύματα μέσα στο άπειρο!

Αν η βαθύτερη σκέψη για ένα πολύ σημαντικό Θέμα είναι ήδη για έναν καλό και σοφό άνθρωπο της Γης μία μεγάλη ευχαρίστηση που προσφέρει ευτυχία, γιατί λοιπόν Θα έπρεπε Εγώ -ως ο πρωταρχικός δημιουργός όλων των αναρίθμητων σκέψεων και επιθυμιών ανθρώπων και αγγέλων- να στερηθώ εντελώς την απόλαυση να σκέφτομαι με Θείο τρόπο; Θα μπορούσα άλλωστε να έχω διευθετήσει έτσι τα πράγματα πάνω στη Γη, ώστε οι καρποί, αντί να ωριμάζουν σιγά-σιγά, να έπεφταν από την αρχή ώριμοι στη Γη, όπως πέφτει η βροχή, το χαλάζι και το χιόνι, κι όπως κάποτε έπεσε το μάννα στους Ισραηλίτες μέσα στην έρημο, ή  ουλάχιστον να ωριμάζουν πάνω στα δέντρα και στους θάμνους μέσα σε μια μέρα.

Εγώ όμως πιστεύω ότι ο τρόπος που έχούν διευθετηθεί τα πράγματα πάνω στη Γη είναι ο καλύτερος. Στο κάτω-κάτω, και οι άνθρωποι χαίρονται εξίσου για ένα ανθισμένο δέντρο και για ένα που είναι γεμάτο ώριμούς καρπούς.

Τέτοιες ερωτήσεις που Θα μπορούσαν να τίθενται σποραδικά από κάποιούς λαμπρούς επιστήμονες μοιάζουν με εκεί νη την ερώτηση τον παράλογου σοφού του κόσμου, που έθεσε το εξαιρετικά σημαντικό ερώτημα αν η θεότητα είχε δημιουργήσει πρώτα το αυγό ή την κότα.

Γιατί χωρίς αυγό, δεν θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί ούτε κότα ούτε κόκορας, αλλά χωρίς κότα και κόκορα δεν θα μπορούσε να υπάρξει στον κόσμο γονιμοποιημένο αυγό!

Εγώ όμως λέω:Χρειάστηκε να προηγηθεί ένα αυγό για τη δημιουργία ενός κεντρικού ή άλλου ήλιου ή ενός πλανήτη; Συνεπώς, όποιος μπορεί να εκπορεύσει από τον εαυτό του τόσο σημαντικά πράγματα, Θα έχει και την άδεια των σοφών των ανθρώπων να δημιουργήσει είτε πρώτα τ’ αυγά είτε τα πουλερικά, αρχίζοντας από τον κόκορα.

Ούτε το πρώτο ζεύγος ανθρώπων χρειάστηκε αυγό, από το οποίο Θα έβγαινε. Ο άνθρωπος τέθηκε από Εμένα τέλειος μέσα στον υλικό κόσμο, όπως και κάθε άλλο δημιούργημα, και μάλιστα έφερε ήδη τη δυνατότητα για τον κατοπινό πολλαπλασιασμό του, πράγμα πολύ πιο φυσικό από το να είχα πρώτα γεμίσει τη Γη με αυγά, από τα οποία ύστερα Θα επωάζονταν με τη βοήθεια της ηλιακής Θερμότητας όλων των ειδών τα δημιουργήματα. Πιστεύω ότι με όλ’ αυτά Θα έχετε ξεκαθαρίσει μέσα σας και τη δεύτερη ερώτηση.

Λοιπόν, δεν Θα πω τίποτ’ άλλο για τη νηστεία Μου των σαράντα ημερών και τον πειρασμό του διαβόλου στην έρημο. Φτάνει λοιπόν για σήμερα, αλλά θα επανέλθω σύντομα με ένα άλλο κείμενο του Ευαγγελίου που δεν ταιριάζει με τον καθαρό λόγο και την καθαρή λογική. Αμήν.

22 Μαρτίού 1864 Μια παρατήρηση:

Τα ακόλούθα ας προστεθούν στον περιεχόμενο στο Ευαγγέλιο πειρασμό του διαβόλού στην έρημο, στην έπαλξη τον Ναού και στην ψηλή βουνοκορφή, ώστε να γίνει εντελώς κατανοητή αυτή η μυστική για όλο τον κόσμο υπόθεση, η οποία όμως πρέπει να εκλαμβάνεται και να κατανοείται όχι από τη φυσική αλλά μόνο από την πνευματική άποψη

Στο διάστημα εκείνο των σαράντα ημερών προετοιμασίας Μου για τη διδασκαλία, επέτρεψα κάποιες μέρες να Με πλησιάσούν ορισμένες καλές, αλλά και κακές, ψυχές νεκρών και να Μου υποβάλούν τα αιτήματά τους. Προς το τέλος ήρθε και μια ψυχή από την αρχέγονη εποχή που κάποτε ήταν ένας πολύ κακός και σκληρός δυνάστης. μου είπε τα γνωστά λόγια που καταγράφονται στο Ευαγγέλιο και Με ρώτησε πνευματικά για τα γνωστά τρία σημεία. Γι’ αυτό, είπα στην πολύ φτωχή ακόμη ψυχή που κάποτε είχε ζήσει ως άνθρωπος πάνω στη Γη:

Ο άνθρωπος δεν ζει μονάχα με ψωμί αλλά και από κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα τον Θεού. Και πάνω στην έπαλξη του Ναού, και πάλι πνευματικά: Πρέπει να υπηρετείς μόνο τον Θεό και όχι να Τον δοκιμάζεις, όπως Τον δοκίμαζες όσο ήσούν άνθρωπος στον κόσμο.

Και στη βουνοκορφή, όπου το πνεύμα του κακού αυτού βασιλιά υποσχέθηκε να Μου δώσει όλα τα κράτη πού κάποτε κατείχε, αν Εγώ τον προσέφερα Θεϊκές τιμές, τον εξαφάνισα από μπροστά Μου. Γιατί το πνεύμα ή η ψυχή αυτού του βασιλιά ήταν παρόμοιο με του βασιλιά της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος ζητούσε να τον υπακούει ο λαός του επί ποινή Θανάτου.

Το δε όνομά του σήμαινε: εκτός από μένα δεν υπάρχει άλλος Θεός! Εμένα πρέπει να λατρεύετε και να τιμάτε ως Θεό σας με ακριβές Θυσίες. Το ότι Εγώ απέπεμψα κατά ιδιαίτερο τρόπο το Ναβουχοδονόσορα, μπορείτε να το διαβάσετε στη Γραφή.

‘Ενας τέτοιος άνθρωπος ή ένα τέτοιο πνεύμα δεν αξίζει άλλωστε τίποτα καλύτερο από το «ύπαγε σατανά!» και το να μην εμφανιστεί ποτέ πια μπροστά Μου με τη συγκεκριμένη μορφή Αυτή η σύντομη παρατήρηση ας σας χρησιμεύσει ως μια διευκρινιστική εξήγηση για τις σαράντα μέρες νηστείας Μου στην έρημο και τον πειρασμό του διαβόλου. Τώρα μπορείτε να Μου παρουσιάσετε κάποια άλλη ευαγγελική αντίθεση. Θα την διευκρινίσω.