(3 Μαρτίου 1847) Η δράση του Θεού μέσω των πνευμάτων

(2 Μαρτίου 1847)

Ουσία και ύλη, δύναμη και υλικό

Ενα κάπως αποτυχημένο ηθικοπλαστικό γνωμικό λέει: «Σκέψου άνθρωπε ότι από σκόνη είσαι και σκόνη θα ξαναγίνεις». Αυτό το γνωμικό, λέγοντας «σκόνη» εννοεί την κυριολεκτική αποσύνθεση του υλικού σώματος, όμως η σημασία του δεν είναι σωστή.

Ακόμη και εάν το σώμα διαλυόταν στην πιο ψιλή δυνατή σκόνη, το όφελος Θα ήταν πάλι πολύ μικρό, τόσο για την ψυχή, όσο και για το σώμα.

Γιατί ακόμη και η πιο ψιλή σκόνη εξακολουθεί να είναι ύλη και όσο παραμένει ύλη, δεν μπορεί να ενοποιηθεί με την ψυχή και το πνεύμα. Πιο σωστό είναι να πει κανείς αντί για «σκόνη», «ειδικά ψυχικά άτομα».

Αλλά ένα τέτοιο στοιχείο ή άτομο δεν είναι πια ύλη, παρά ουσία.

“Ομως ανάμεσα στην ύλη και την ψυχική ουσία υπάρχει μια τεράστια διαφορά.

Για να διαφωτιστεί το Θέμα, πρέπει να γνωρίζετε ποια είναι αυτή η διαφορά. Ας πάρουμε π.χ. ένα μαγνήτη: αυτό που στο μαγνήτη αποτελεί το ορατό του μέρος είναι η ύλη, εκείνο όμως που στο μαγνήτη λειτουργεί ελκτικά ή απωθητικά, είναι η ουσία.

Αυτή η ουσία δεν μπορεί να γίνει ορατή με τα φυσικά μάτια, αλλά το μάτι δεν είναι το μοναδικό αισθητήριο όργανο που διαθέτει ο άνθρωπος για να προσλαμβάνει ψυ-χικά και πνευματικά φαινόμενα. Ο άνθρωπος διαθέτει και άλλες αισθήσεις, οι οποίες παρουσιάζουν προς την ψυχή μια πολύ μεγαλύτερη συγγένεια απ ό,τι η όραση, η οποία αποτελεί την πλέον εξωτερική αίσθηση.”Ηδη η ακοή αποτελεί μία πιο εσωτερική αίσθηση και η όσφρηση με τη γεύση μία ακόμη εσώτερη. Εκείνες δε οι αισθήσεις που είναι απολύτως ενοποιημένες με την ψυχή, είναι η αφή και η συναίσθηση.

Εάν κανείς πλησιάσει δύο μαγνήτες μεταξύ τους, αμέσως θα αισθανθεί την αμοιβαία έλξη τους. Αυτό είναι αρκετό για τις εξωτερικές του αισθήσεις ώστε να καταλήξει στο συμπέρασμα πως μέσα στο μαγνήτη πρέπει να υπάρχει μία ιδιαίτερη αν και αόρατη δύναμη ή ουσία, η οποία προκαλεί το φαινόμενο της έλξης.

Σ’ αυτό το σημείο ο κάθε ένας μπορεί να αντιληφθεί με ευκολία τη διαφορά ανάμεσα σε ύλη και ουσία. Αλλο ένα καλό παράδειγμα στο οποίο επιδεικνύεται η διαφορά ανάμεσα στην ύλη και την ουσία είναι το μπαρούτι. Στη φυσιολογική του κατάσταση το σφαιρίδιο του μπαρουτιού είναι ήρεμο και υπακούει στους γνωστούς νόμους της βαρύτητας, όπως κάθε άλλη μορφή ύλης.

Εν τούτοις, μέσα σ’ αυτό το σφαιρίδιο είναι δεσμευμένη μια μεγάλη δυναμική ουσία. Εάν αυτή η ουσία ενεργοποιηθεί από μία συγγενική της, τότε διαρρηγνύει αστραπιαία τη φυλακή της σε Θραύσματα μικρά σαν άτομα, δραπετεύοντας προς τη σφαίρα της ελευθερίας της. Η φωτιά είναι συγγενική προς αυτή την ουσία. “Ετσι μπορεί να λειτουργήσει σαν διεγερτικό μέσον ώστε να κάνει την εμφάνισή της η δύναμη, την εκδήλωση της οποίας δεν μπορεί να παρεμποδίσει κανένα υλικό φράγμα.

Η ανάλογη ουσία υπάρχει επίσης στο νερό, όπου ως γνωστόν ενεργοποιείται με την υψηλή θερμοκρασία. Εάν κάποιος προσπαθήσει να συγκρατήσει αυτή τη δύναμη περιορίζοντάς την, το μόνο που Θα επιτύχει είναι να διαρραγεί το σκεύος μέσα στο οποίο θα προσπαθήσει να παρεμποδίσει την εξάπλωσή της προς την ελευθερία, όσο ανθεκτικό κι αν είναι.

Κατά τον ίδιο τρόπο, υπάρχει μια ουσία ή δύναμη σχεδόν σε κάθε μορφή ύλης. Η διαφορά είναι με ποιο τρόπο και με ποιο μέσον μπορεί να διεγερθεί προκειμένου να εκδηλώσει την παρουσία της με ενεργητικό τρόπο. Οι φυσικοί επιστήμονες, αυτοί οι όχι σπάνια κενόδοξοι ερευνητές, ανακάλυψαν βέβαια στην ύλη ορισμένες βασικές αρχές όπως είναι π.χ. η ελκτική και η απωθητική δύναμη, όπου η ελκτική ονομάζεται κεντρομόλος δύναμη ή βαρύτητα, ενώ η απωθητική ονομάστηκε φυγόκεντρος.

Πέραν τούτου διεπίστωσαν την ελαστικότητα, τη διαιρετότητα και τη διαπερατότητα της ύλης, τις οποίες κατέταξαν επίσης στις βασικές της ιδιότητες. Εάν αυτοί οι ερευνητές, σαν ζωντανά τα που είναι και οι ίδιοι, είχαν προχωρήσει έστω και ένα βήμα πάρα κάτω και είχαν αναγνωρίσει σαν τη Θεμελιώδη αρχή της Ζωής αυτή τη δύναμη που κυριαρχεί και πλημμυρίζει τα πάντα, τότε η γνώση τους Θα βρισκόταν ένα τεράστιο βήμα πιο μπροστά.

“Ετσι δεν Θα ήταν αναγκασμένοι να περιορίζονται απλά στην καταμέτρηση και την ανάλυση νεκρών δυνάμεων, πράγμα που είναι εντελώς παράλογο. Αντίθετα, Θα είχαν αρχίσει να ασχολούνται με τη βασική Αιτία όλης της ύπαρξης. Από αυτή τη σκοπιά, που είναι η μόνη αληθινή, θα είχαν ήδη αποκτήσει με ευκολία ολοκληρωμένη αντίληψη για όλη την ύλη, όπως και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Προτίμησαν όμως να ερευνούν με αυτόν το γελοίο τρόπο, όπου οι ίδιοι οι ζωντανοί άνθρωποι ψηλαφίζουν ανάμεσα σε νεκρές δυνάμεις.

Και στο τέλος επιχειρούν μάλιστα να αποδείξουν ότι η δύναμη της Ζωής είναι ένα κράμα που συντίθεται από νεκρές δυνάμεις!

Τι αποτύφλωση όμως! Με ποια λογική είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί σαν νεκρή μία δρώσα δύναμη; Είναι δυνατόν να υπάρξει μεγαλύτερος παραλογισμός από το να αποδίδεται σε ορισμένες φανερές δράσεις ή αποτελέσματα μια νεκρή αιτία; Αυτό το πράγμα Θα ισοδυναμούσε με την υπόθεση ότι για να υπάρξει η όποια δράση, δεν χρειάζεται να υπάρχει αίτιο, γιατί από μια σκοπιά, αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν νεκρό, είναι ακόμη λιγότερο και από το τίποτα.

Και ένα πράγμα μπορεί να Θεωρηθεί σαν «νεκρα», μόνο για όσο χρόνο είχε αποβληθεί από μια ορισμένη σφαίρα δράσης. Παρόμοια, η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου μπορούν να Θεωρηθούν σαν «νεκρά», εάν κάνοντας κακή χρήση της δοκιμασίας της ελευθερίας τους, επισύρουν επάνω τους τις συνέπειες που Θα τα αναγκάσουν να ξαναεπιστρέψουν σε κείνη την κατάσταση δέσμευσης, όπου Θα είναι αποκομμένα από κάθε δυνατότητα δράσης.

Εάν όμως μέσα και πάνω στην ύλη ανακαλύπτονται δράσες δυνάμεις, τότε δεν είναι νεκρές, παρά ζωντανές και ευφύϊες. Γιατί χωρίς την ύπαρξη ευφυίας υπό τη μία ή την άλλη μορφή, είναι αδύνατον να υπάρξει δράση οπως δεν μπορεί να υπάρξει δράση χωρίς τη δύναμη που την παράγει.

Κατα τόν ίδιο τρόπο που από τη δράση μπορεί να αναγνωριστεί η δύθναμη, έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτή και η ευφυϊα της δύναμης, από τον αρμονικό,συστηματικό σχεδιασμό και τη σκοπιμότητα με την οποία εκδηλώνεται. Η ανάπτυξη ενός χόρτου καθώς και οποιουδήποτε άλλου φυτού συμβαίνει μεσά από ένα συστηρά προκαθορισμένο εσωτερκό σχεδιό,πράγμα που μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον καθένα που έχει παρατηρήσει έστω και ένα φυτό στη ζωή του.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την αποσύνθεση, όπως επίσης με όλα τα άλλα φαινόμενα τα οποία στο σύνολό τους προκαλούντε από δυνάμεις ώστε ο καθένας μπορεί με ευκολία να καταλήξει στο εξής σημπέρασμα:«Εκεί όπου παρατηρούνται συγκεκριμένες δράσεις ή αποτελέσματα, θα πρέπει να υπάρχουν άλλες τόσες δυνάμεις. Και επειδή όλες αυτές οι δράσεις ή τα αποτελέσματα ακολουθούν μια συγκεκριμένη τάξη και ενα σχέδιου, πρέπει να υπάρχουν τόσες ευφυίες όσες και δυνάμεις».

Από αυτό το συμπέρασμα γίνετε πια κατανοητό ότι ολόκληρη η ύλη αποτελείτε από ψυχές, δηλαδή από ευφυϊες, οι οπείες κρατούνται φυλασμένες σε στερεά μορφή από ανώτερες δυνάμεις και ευφυίες, σύμφωνα με την Τάξη και ανάλογα με την αναγκαιότιτα,για ένα συγκεκριμένο διάστημα, Όμως μόλις παρέλθει ο καιρός τησ κράτησης τους , οι μεμονωμένες ευφυίες αφυπνίζονται και σαν αρχέγονη ουσία ενοποιούνται πάλι σε μια οντότητα.

‘Ετσι προκύπτει εκείνη η οντότητα στην οποία έδωσα προαιώνια μορφή σαν Δημιουργός. Αυτή η επανενοποίηση είναι εν μέρει το έργο της ίδιας της ευφυίας και εν μέρει η συνέπια της δράσης των ήδη γνωστών σας ανωτέρων πνευμάτων.

(3 Μαρτίου 1847)

Η δράση του Θεού μέσω των πνευμάτων

Εάν κάποιος έχει συλλάβει την όλη υπόθεση έστω εν μέρει, κατανοεί ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει ύλη αυτή καθ’ εαυτή, τη στιγμή που η ύλη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φαινομενική εξωτερική εκδήλωση της δράσης των εσωτερικών της δυνάμεων.

Αυτή η δράση προβάλλει στον κόσμο των φαινομένων με μια τέτοια κατηγορία, σύσταση και μορφή, ώστε να αφήνει να διαφανεί ότι οι δυνάμεις που ενεργούν, δεν ενεργούν χωρίς ευφυΐα. Διότι όποτε σε ένα πράγμα ή σε μία οντότητα, εμφανίζεται μία συγκεκριμένη μορφή, ή ένα συγκεκριμένο είδος με συγκεκριμένες ιδιότητες, τότε κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει την ευφυϊα της δύναμης που δρα μέσα σε αυτή τη μορφή.

Βέβαια σε αυτό το σημείο ένας Θεοσεβούμενος άνθρωπος ίσως να έκανε την εξής παρατήρηση: «Μα αφού όλα αυτά τα κανονίζει ο καλός μας ο Θεός, τότε προς τι οι περαιτέρω ευφυΐες;» Αυτό βέβαια είναι πολύ σωστό, γιατί έτσι λέει ο Κύριος: «Τον Ουρανό και τη Γη και όλα όσα υπάρχουν μέσα τους, τα έχω δημιουργήσει Εγώ -και σημειωτέον- εξακολουθώ να τα δημιουργώ και τώρα.

Αλλά εάν δει κανείς κάπως στενά το Θέμα του τι έχω δημιουργήσει Εγώ, τότε Θα έπρεπε να δημιουργώ στον κόσμο και ορισμένα πράγματα τα οποία δεν τα δημιούργησα Εγώ και τα οποία δεν τα δημιουργώ ούτε και τώρα, αλλά αυτή τη δημιουργία την άφησα στους ανθρώπους, ώστε να έχουν και αυτοί κάτι να κάνουν.

Βέβαια, οι άνθρωποι αυτά τα πράγματα τα κάνουν με τη δύναμη που τους δάνεισα Εγώ και έτσι αν και δεν τα δημιουργώ άμεσα, ωστόσο είναι σαν να γίνονται από Εμένα.

Αλλά κατά τον ίδιο τρόπο όπως αφήνω στα χέρια των ανθρώπων τη δημιουργία αμέτρητων πραγμάτων, έτσι αφήνω επίσης τα πνεύματα και τους αγγέλους Μου να ενεργούν μέσα από τη δύναμη της Αγάπης και της Σοφίας, δημιουργώντας πάνω στη Γη και στα άλλα κοσμικά σώματα όλα αυτά τα πράγματα που δεν γίνονται από ανθρώπινα χέρια.

Οι άνθρωποι βέβαια μπορεί να φτιάχνουν σπίτια, υφάσματα, να παρασκευάζουν διάφορα εργαλεία, αλλά την ύλη που απαιτείται γι’ αυτό το σκοπό δεν μπορούν να την παράγουν. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δημιουργήσουν χόρτα, Θάμνους ή δέντρα και πόσο μάλλον ένα ζώο.

Αλλά τα πνεύματα και οι άγγελοι που έχουν εμποτισθεί εντελώς με τη δύναμη της Ζωής, μπορούν να το κάνουν, γιατί αυτοί έχουν προικιστεί από Εμένα με την απαραίτητη δύναμη ώστε να μπορούν να εκτελούν τέτοια έργα στο “Ονομά Μου».

Στη συνέχεια, βοηθούμενοι και από ορισμένα παραδείγματα, Θα δούμε πώς είναι δυνατόν οι μεμονωμένες ευφυϊες να δρουν κάποιες κατά τον έναν τρόπο, κάποιες κατά τον άλλο και όλες μαζί κάτω απότην καθοδήγηση ανώτερων πνευμάτων. Παρατηρήστε σαν παράδειγμα την αράχνη! Σ αυτό το ζωύφιο θα δείτε την παράλληλη εργασία από δύο ενοποιημένες ευφύϊες. Η πρώτη συνίσταται στην αναγνώριση της κατάλληλης τροφής που είναι απαραίτητη γι’ αυτό το ζώο και στη χρησιμοποίηση της τροφής για ένα διπλό σκοπό.

Πρώτον για τη διατήρησή του στη ζωή και δεύτερον για την παρασκευή αυτού του κολλώδους χυμού από τον οποίο υφαίνει τον ιστό της. Η δεύτερη ευφυία είναι εκείνη η χαρακτηριστική τέχνη της αράχνης που της επιτρέπει να βγάζει από μέσα της αυτό το νήμα, να το στερεώνει σε μικρές προεξοχές του περιβάλλοντος χώρου και να υφαίνει ή μάλλον να πλέκει έναν ιστό.

Στη συνέχεια επικαλύπτει αυτό τον ιστό με το χυμό που έχει κολλητικές ιδιότητες, ώστε να μπορεί να θηρεύει τα ζωύφια που Θα της δώσουν νέα τροφή.

Από όλη αυτή τη διεργασία Θα έχει γίνει στον καθένα φανερό ότι στην αράχνη πρέπει να εμπεριέχεται μια ευφυϊα και αυτή η ευφυΐα είναι εκείνο που οι ερευνητές εσφαλμένα ονομάζουν «ένστικτο». Γιατί το ένστικτο είναι κάτι άλλο.

Το ένστικτο είναι ένα είδος εσωτερικής παρόρμησης η οποία αποτελεί έναν εξαναγκασμό να γίνει μια συγκεκριμένη πράξη με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό όμως που πιστήμονες ονομάζουν ένστικτο, δεν είναι η ευφύϊα του συγκεκριμένου ζώου αλλά τα αποτελέσματα της καΘοδήγηοης ή δεύθυνσης από την πλευρά των ανωτέρων πνευμάτων.

Γιατί είναι εμφανές ότι πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, όπου το ένα είναι η κατοχή μιας συγκεκριμένης ικανότητας και το άλλο η έκφραση αυτής της ικανότητας σε ένα συγκεκριμένο έργο.

Η ύπαρξη μίας συγκεκριμένης ικανότητας δεν είναι απαραίτητο να συνδέεται μετην έκφρασή της σε πρακτικό επίπεδο, γιατί για την έκφρασή της απαιτείται μία κινητήρια δύναμη. Η ύπαρξη μιας τέτοιας ικανότητας μέσα σε μία οντότητα ή μέσα σε ένα ψυχικό στοιχείο, είναι αυτό που ονομάζουμε ευφυϊα. Ενώ ο εξαναγκασμός που οδηγεί στην ενεργοποίηση αυτής της ικανότητας, δεν υπάρχει μέσα στο ον σαν ένστικτο.

Αλλά είναι το αποτέλεσμα της επιβολής και της καθοδήγησης από την πλευρά κάποιων ανώτερων και πιο ολοκληρωμένων πνευμάτων. Στο παράδειγμα της αράχνης μας, της υποδεικνύουν το μέρος, δηλαδή το πού και το χρόνο, δηλαδή το πότε πρέπει να εκφράσει σε πρακτικό επίπεδο τη χαρακτηριστική της ικανότητα.

Γιατί εάν δεν συνέβαινε αυτό, τότε η αράχνη μας ή δεν θα καθόταν ποτέ να υφάνει έναν ιστό ή θα ύφαινε διαρκώς σε οποιοδήποτε σημείο. Δεν θα εξαιρούσε ούτε τα πρόσωπα των ανθρώπων, υφαίνοντας τους ιστούς της ακόμη και πάνω από τα μάτια τους.

Κάτι τέτοιο όπως γνωρίζετε δεν συμβαίνει ποτέ. Αντίθετα, η αράχνη υφαίνει τον ιστό της εκεί όπου εξαναγκάζεται να υφάνει, δηλαδή όπου είναι σκόπιμο, προκειμένου το βασικό συστατικό στοιχείο της να έρθει σε επαφή και να ενοποιηθεί με ένα άλλο βασικό συστατικό στοιχείο, στην εκεί υπάρχουσα ύλη, ώστε συγκεντρώνοντας αυτά τα δύο μέσα της, να προκύψει μία ανώτερη ζωή.

Κατά τον ίδιο τρόπο επίσης, υφαίνει το δικό του νήμα ο μεταξοσκώληκας μέσω της τροφής που προσλαμβάνει, σε συνδυασμό με τα ελεύθερα στοιχεία που απορροφά από τον ατμοσφαιρικό αέρα, συγκεντρώνοντας μέσα του εκείνες τις ευφύϊες, χάρη στις οποίες στη συνέχεια αποκτά τη νες χαρακτηριστική του ικανότητα.

Κατά κάποιον τρόπο αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να παράγει από την τροφή που πήρε αυτόν τον ανθεκτικό χυμό, να τον αφήσει να ωριμάσει και μόλις είναι έτοιμος, να τον υφάνει τριγύρω του, σχηματίζοντας ένα κουκούλι. Και σ’ αυτή την περίπτωση γίνεται ιδιαίτερα φανερό ότι η ικανότητα για τη συγκεκριμένη εργασία και ο εξαναγκασμός για την πραγματοποίησή της στον κατάλληλο χώρο και χρόνο, είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τους ανθρώπους, όταν π.χ. κάποιος είναι καλλιτέχνης, όπως μουσικός ή ζωγράφος. Ο μουσικός πάντοτε φέρει μέσα του την ικανότητα να δώσει ένα κονσέρτο ή να παίξει κάποιο μουσικό κομμάτι, παρόμοια όπως ο ζωγράφος φέρει μέσα του την ικανότητα να ζωγραφίζει.

“Ομως ούτε ο μουσικός παίζει μέρα-νύχτα το ένα μουσικό κομμάτι μετά το άλλο, αλλά ούτε ο ζωγράφος ζωγραφίζει ασταμάτητα, απλά και μόνον επειδή έχουν αυτή την ικανότητα. Κοιτάξτε, αν και οι καλλιτέχνες φέρουν αυτή την ικανότητα διαρκώς μέσα τους, ωστόσο ο μουσικός δεν θα την χρησιμοποιήσει παρά μόνον κάτω από κάποιες δεδομένες συνθήκες.

Ο ζωγράφος δεν Θα ζωγραφίσει, παρά μόνον εάν κάποιος του παραγγείλει έναν πίνακα, ή εάν αισθανθεί από μόνος του την ανάγκη να ζωγραφίσει κάτι για να το πουλήσει στη συνέχεια, ή ακόμη όταν νοιώσει κάποια στιγμή μια τέτοια παρόρμηση για τη δική του ικανοποίηση.

Και σ αυτό το παράδειγμα, η ικανότητά τους να καλλιτεχνούν συνιστά τη συγκεκριμένη καλλιτεχνική ευφύϊα, αλλά έμπρακτη εφαρμογή αυτής της ευφυίας είναι η προτροπή για μια τέτοια ενασχόληση, άσχετα από ποια πλευρά προέρχεται.

Ακόμη και οι άνθρωποι τοποθετούν διευθυντές, οργανωτές κ.λπ. όταν επιθυμούν να επιτύχουν μία κάπως μεγαλύτερη καλλιτεχνική παραγωγή. Εκείνοι στη συνέχεια καθορίζουν το πού και πότε θα παιχτεί ένα κονσέρτο, ποιο μουσικό κομμάτι θα παιχτεί και ποιος Θα διευθύνει την παράσταση.

Πόσο πιο απαραίτητοι είναι λοιπόν οι διευθυντές, όταν πρόκειται για την ενεργοποίηση του ταλέντου από αμέτρητες διαφορετικές καλλιτεχνικές ευφύϊες με σκοπό τη συντήρη,Επειδή αυτό το θέμα και η ξεκάθαρη κατανόησή του είναι πολύ σημαντικό, γι’ αυτό ας εμβαθύνουμε ακόμη περισσότερο

(4 Μαρτίου 1847)

Οι εντυπώσεις που δημιουργεί η ύλη πάνω στην ψυχή και το πνεύμα

Μπορείτε να εξετάσετε ολόκληρο τον κόσμο των φυτών, των ζώων, ακόμη και τον κόσμο των ορυκτών, και παντού Θα δείτε δίπλα σε κάθε μία ανεξάρτητη ευφυΐα να υπάρχει παράλληλα κάποιος εξαναγκασμός.

Αυτή η ανεξάρτητη ευφυία δεν αναγνωρίζεται μόνον από το διαφορετικό χαρακτήρα των ιδιοτήτων της, αλλά (πράγμα που είναι πολύ σημαντικό ιδιαίτερα για τους ψυχολόγους), από την εντύπωση που δημιουργεί το κάθε διαφορετικό πράγμα στην ανθρώπινη συναίσθηση.

Ποιο είναι αυτό το ον πάνω στο οποίο μπορεί να προβληθεί μία εντύπωση; Αυτός πάνω στον οποίο μπορεί να προβληθεί μία εντύπωση είναι o άνθρωπος και μάλιστα μόνο επάνω στην ψυχή και στο πνεύμα του.

Εδώ προκύπτει το ερώτημα, πώς πρέπει να είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος και τι ιδιότητες πρέπει να παρουσιάζει, ώστε να μπορεί να προσλαμβάνει εντυπώσεις. Για να μπορεί ο άνθρωπος να προσλαμβάνει εντυπώσεις με την ψυχή και το πνεύμα του, πρέπει να είναι ζωντανός και ευφυής. Επιπλέον, για να μπορούν να του δημιουργούν εντυπώσεις τα πάντα, πρέπει εκ των προτέρων να έχουν ενοποιηθεί μέσα του, δηλαδή στην ψυχή του, όλες οι υπάρχουσες ευφυΐες. Με άλλα λόγια, πρέπει να είναι ζωντανός και απόλυτα ευφυής.

Ερώτηση: Πώς είναι δυνατόν ένα νεκρό πράγμα να δημιουργεί στον άνθρωπο μία οποιαδήποτε εντύπωση, τη στιγμή που η εντύπωση είναι μία δράση; Πώς είναι δυνατόν ένα νεκρό πράγμα να προκαλεί κάποιες δράσεις ή αποτελέσματα;

Πώς είναι δυνατόν ένα νεκρό ον να προκαλεί μέσα σε ένα ζωντανό ον ένα ομοίωμά του; Δεν Θα ήταν ένας εμπαιγμός απέναντι στη Ζωή, εάν κανείς ήταν τόσο ανόητος που να ισχυρίζεται στα σοβαρά, ότι ο Θάνατος σαν αντικείμενο μπορεί να αφυπνίσει μέσα στη ζωή ενός άλλου αντικειμένου έναν άλλο θάνατο; Εφόσον όμως γίνεται λόγος περί αφύπνισης, πώς μπορεί να αφυπνιστεί ο Θάνατος, που είναι νεκρός; Η έννοια «θάνατος» προϋποθέτει είτε μία απόλυτη ανυπαρξία όντος ή τουλάχιστον μία ολοκληρωτική αδράνεια από την πλευρά κάποιου όντος, πράγμα που στην ουσία είναι ένα και το αυτό.

Γιατί κανένα ον δεν μπορεί να προκαλέσει σε ένα άλλο ον μία εντύπωση επειδή δεν υπάρχει ή επειδή είναι απολύτως αδρανές. Διότι είναι εμφανές ότι εάν ένα τέτοιο ον μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον μία εντύπωση, τότε δεν μπορεί να είναι απολύτως αδρανές, δεδομένου ότι είναι βέβαιο ότι η εντύπωση είναι μία δράση.

Από όλα αυτά όμως προκύπτει πως όλα όσα δημιουργούν μία εντύπωση στην ψυχή του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι νεκρά.

Αντίθετα, Θα πρέπει να είναι ζωντανά και ευφυή στο βαθμό που να μπορούν να διεγείρουν σε μία ζωντανή ψυχή το ζωντανό και ευφυές ψυχικό ομοίωμά τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να το φέρνουν μπροστά στα μάτια της ψυχής σαν μία παρατηρήσιμη εικόνα.

Η εικόνα είναι αυτό που σύμφωνα με τα παραπάνω ονομάστηκε εντύπωση που προκαλείται στον άνθρωπο από οποιοδήποτε πράγμα ή φαινόμενο. Από όλα αυτά βγαίνει πάλι το συμπέρασμα (πράγμα που το αντιλήφθηκαν έστω σε μικρό βαθμό οι κάπως καλύτεροι ερευνητές), ότι στον κόσμο του σώματος δεν υπάρχει τίποτα το νεκρό.

Αλλά αυτό που οι μυωπικοί άνθρωποι ονομάζουν «Θάνατο», δεν είναι πάρα μία μετάβαση από μία λιγότερο ευφυή μορφή σε μία ανώτερη, όπου τα ενοποιημένα ευφυή στοιχεία είναι πολύ πολυπληθέστερα.

Είναι σίγουρο ότι παρατηρώντας τους όγκους των βράχων, αναδύονται στον άνθρωπο διάφορα ζωντανά συναισθήματα. «Μα οι πέτρες είναι νεκρές», λένε οι άνθρωποι· «πώς μπορούν λοιπόν να δημιουργούν ζωντανά συναισθήματα; Μήπως οι νεκρές εικόνες προκαλούν στην ψυχή τις αντίστοιχες εικόνες, αλλά ζωντανές;» “Ενας τέτοιος ισχυρισμός ή εικασία θα ήταν ανόητα.

Και μάλιστα πολύ πιο ανόητα απ’ ό τι εάν κάποιος ισχυριζόταν πως αν κρατήσουμε μερικούς σπόρους πάνω από την ήρεμη επιφάνεια του νερού, έτσι ώστε να αντικατοπτρίζεται η εικόνα τους, τότε οι σπόροι που θα παρουσιάζονταν στον αντικατοπτρισμό λόγω του νερού θα άρχιζαν να βγάζουν ρίζες προς τη μεριά του αέρα και καρπούς προς τη μεριά του νερού.

Αλλά ακόμη και αυτή η υπόθεση δεν είναι τόσο παράλογη, ότι δηλαδή ο αντικατοπτρισμός που προκύπτει στην επιφάνεια του νερού δεν είναι νεκρός, αφού το αντικείμενο του οποίου είναι αντικατοπτρισμός δεν είναι νεκρό (μπορώντας έτσι να προκαλέσει στην επιφάνεια του νερού το όμοιό του).

Πολύ πιο παράλογο είναι να υποθέσει κανείς ότι ένα εντελώς νεκρό αντικείμενο μπορεί να προκαλέσει στη ζωντανή ψυχή μία ζωντανή εντύπωση.

Ομως πέτρινοι όγκοι και βραχώδεις μάζες προκαλούν στην ανθρώπινη ψυχή ζωντανά συναισθήματα, άλλοτε γεμάτα χάρη, άλλοτε γεμάτα ενθουσιασμό ή θαυμασμό. Μήπως λοιπόν δημιουργούνται αυτά τα ζωντανά συναισθήματα από τη νεκρή πέτρα; Σε αυτό το σημείο και Εγώ Θα πω: “Οποιος έχει αυτιά ας ακούσει, όποιος έχει μάτια ας δει, τι λέει το ζωντανό Πνεύμα στο ζωντανό πνεύμα!

Αυτοί οι πέτρινοι όγκοι προήλθαν από την παντοδυναμία του Αιώνιου Θεού, όπως και το ζωντανότερο Χερουβείμ.

Πέστε Μου λοιπόν, πώς Θα ήταν δυνατόν η προαιώνια Ζωή κάθε ζωής να δημιουργήσει «νεκρά» πράγματα; Εγώ, όντας ο Προαιώνιος Δημιουργός, μπορώ βέβαια να στερεοποιήσω τις ατέλειωτες ιδέες και τις σκέψεις Μου -έτσι λέει ο Κύριος.

Μπορώ να συγκρατήσω τις ζωντανές ευφυΐες σαν μεμονωμένες σκέψεις μέσα στη φαινομενικά υλική μορφή της πέτρας, σιγά-σιγά να τις απελευθερώσω και έτσι μέσα στην πληρότητα και τη λαμπρότητά τους, να τις παρουσιάσω σε Εμένα το Δημιουργό, καθώς και σε αυτούς που προήλθαν από Εμένα, έτσι ώστε να μην αιωρείται ολόκληρη η πληρότητα των Ιδέων Μου μπροστά στα μάτια Μου σαν μία αμετάβλητη εικόνα.

Γιατί ακριβώς σ’ αυτή την υλική δημιουργία αποκόπτεται ο “Ιδιος ο Δημιουργός από την αμέτρητη πληρότητα των Ιδεών Του και τις ξαναπαρουσιάζει στον Εαυτό Του μετά την απελευθέρωσή τους και μετά τη διάλυση της ύλης, σαν μεμονωμένες σκέψεις μπροστά στη Θεϊκή Του όραση.

Εάν λοιπόν ο Δημιουργός, Του οποίου οι Ιδέες και οι Σκέψεις σίγουρα δεν είναι νεκρές, δεσμεύει τις Ιδέες Του μέσα στη φαινομενική μορφή της ύλης, κατά κάποιον τρόπο όπως ο βιβλιοδέτης δένει ένα βιβλίο, τότε σίγουρα Θα πρέπει να υπάρχει ζωή και στην πέτρα.

Δηλαδή ένας μεγάλος αριθμός από ευφυϊες οι οποίες ξαναβρίσκονται μέσα στη ζωντανή ανθρώπινη ψυχή (η οποία τις έχει ήδη ενσωματώσει στο δυναμικό της με το να τις ζήσει) ώστε σαν ζωντανές πλέον ανασυγκροτούνται μέσα στην ψυχή.

Βλέπετε, αυτό είναι το χαρακτηριστικό που ακτινοβολεί το κάθε πράγμα μέσα στη ζωντανή ανθρώπινη ψυχή και το οποίο χαρακτηριστικό προέρχεται από τις ζωντανές ευφυείς δυνάμεις που κρατούνται δέσμιες μέσα στην ύλη.

Αυτό το χαρακτηριστικό πιστοποιεί την ελεύθερη ευφυΐα, μέσω της οποίας το κάθε πράγμα σύμφωνα με την ιδιαίτερή του φύση, κατά κάποιο τρόπο συνειδητοποιεί μέσα στον εαυτό του μία ή περισσότερες ικανότητες.

“Ομως παράλληλα με αυτό το χαρακτηριστικό, πιστοποιείται και ένας εξαναγκασμός, όπως π.χ. ότι η πέτρα πρέπει να είναι σκληρή, ότι το φυτό πρέπει να μεγαλώσει με εκείνη ή την άλλη μορφή και να φέρει καρπούς, ή πως το ζώο, ανάλογα με το είδος του, πρέπει να είναι και να κάνει εκείνο που επιβάλλει ο προορισμός του.

Αυτός ο εξαναγκασμός δεν είναι μέσα στην ύλη, αλλά είναι έργο των ολοκληρωμένων πνευμάτων στα οποία έχει ανατεθεί αυτό το έργο. Το πώς επιτελούν τα πνεύματα το έργο τους εδώ σ’ αυτή τη ζώνη, Θα το διαφωτίσουμε στη συνέχεια όσο περισσότερο γίνεται, μέσα από μια κατά κάποιον τρόπο δραματική παρουσίαση.

(5 Μαρτίου 1847)

Τα επιτηρητικά πνεύματα του φυσικού βασιλείου

Σαφώς όλοι σας γνωρίζετε ότι σε κάποιες καθορισμένες εποχές, οι κηπουροί και οι αγρότες σπέρνουν τους σπόρους στη γη και ότι σύντομα αρχίζει ο κάθε σπόρος να φουσκώνει, μέχρι που τελικά σκάει εκεί όπου βρίσκεται το φύτρο και από το σπόρο αναδύεται μια μικρή λευκοπράσινη μυτούλα. Αυτό είναι το φύτρο.

Με σχεδόν παρατηρήσιμο ρυθμό συνεχίζει να μεγαλώνει αυτό το τρυφερό φύτρο προς τα επάνω και εκεί όπου προηγουμένως υπήρχε μονάχα μία μυτούλα, τώρα αρχίζουν να βγαίνουν δύο, τρία ή και περισσότερα φυλλαράκια. Το φυτό συνεχίζει να επεκτείνεται, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα σταθερότητα και δύναμη, ώστε σύντομα κάνουν την εμφάνισή τους τα μπουμπούκια των ανθών.

Από ώρα σε ώρα φουσκώνουν όλο και περισσότερο, ώσπου τελικά διαρρηγνύονται και τα άνθη ανοίγουν, φέροντας μέσα στους κάλυκές τους το νέο καρπό, με τον ίδιο τρόπο όπως φέρεται μία νεαρή μέλισσα μέσα στην κυψέλη. Σ αυτό το βρεφικό του στάδιο ο νέος καρπός τρέφεται αρχικά με την ουράνια τροφή της αμβροσίας του αρώματος του λουλουδιού.

Μόλις όμως δυναμώσει αρκετά, αρχίζει πλέον να λαμβάνει την τροφή του από τον κορμό του φυτού και τη ζωή του από το φως.

Βλέπετε αυτή είναι η φυσιολογική πορεία της ανάπτυξης ενός φυτού, γιατίη ανάπτυξη ξεκινά από τη στιγμή που ο σπόρος τίθεται στη γη και τελειώνει με την ωρίμανση του καρπού. 0 σπόρος από μόνος του δεν θα είχε τη δύναμη να αναζητήσει την τροφή του, όπως δεν την έχει και ένα νεογέννητο παιδί, ή ακόμη λιγότερο ένα έμβρυο μέσα στο σώμα της μητέρας του.

“Ομως υπάρχουν πνεύματα τα οποία δίνουν σ ευφυή ψυχικά στοιχεία τη σωστή κατεύθυνση ώστε να αναγκαστούν να κινητοποιηθούν προς εκείνο το σημείο όπου βρίσκεται το δικό τους πεδίο δράσης.

Για να δείτε την εικόνα ολόκληρης της διαδικασίας ας εξετάσουμε και ας παρατηρήσουμε ένα σπόρο σιταριού. Στο σπόρο του σιταριού εμπεριέχονται τα εξής ευφυή στοιχεία: κατ αρχάς εμπεριέχονται σ’ αυτόν μόρια αγάπης, τα οποία αποτελούν το βασικό Θρεπτικό υλικό μέσα στο σπόρο.

“Ενα δεύτερο συστατικό είναι το ουσιαστικό του πνευματικό στοιχείο, χάρη στο οποίο μπορεί τόσο από το σιτάρι όπως και από άλλους καρπούς να εξαχθεί αλκοόλη. Το τρίτο συστατικό του είναι ο άνθρακας, ο οποίος γίνεται αμέσως φανερός κατά την καύση.

Γι’ αυτό, εάν συμβεί να ανέβει μία κάπως υπερβολική δόση αυτού του στοιχείου στον κάλαμο του σιταριού, τότε ο σπόρος παίρνει ήδη στο χωράφι μία καμμένη όψη, μέχρι που τελικά μαυρίζει ολόκληρος. Το τέταρτο στοιχείο μέσα σ’ αυτό το σπόρο είναι το οξυγόνο που υπάρχει και σε άλλα δημητριακά, χάρη στο οποίο μπορεί να φτιαχτεί μία εύγευστη μπύρα.

Το πέμπτο στοιχείο του είναι το αιθερικό Θείον, το οποίο προσδίδει στο σιτάρι τη δυνατότητα της καύσης. Ενα έκτο στοιχείο είναι το έλαιο και γι’ αυτό μπορεί από το σιτάρι, όπως και από τα άλλα δημητριακά, να εξαχθεί ένα εύγευστο λάδι. Το έβδομο στοιχείο του είναι το σάκχαρο, το οποίο στο σιτάρι υπάρχει σε αφθονία.

Το όγδοο στοιχείο ή υλικό είναι το άμυλο, που εμφανίζεται σαν ένα ελαστικό ρευστό και από το οποίο γίνεται το αμυλάλευρο. Σαν ένατο και τελευταίο συστατικό, υπάρχει μέσα στο σπόρο του σιταριού μία σημαντική ποσότητα από καθαρότατο υδρογόνο, το οποίο ουσιαστικά συνιστά το βασικότερο συστατικό τόσο του κάλαμου του σιταριού, όπως και όλων των άλλων φυτών, γιατί αυτό το υλικό πληροί διαρκώς τα κοίλα αγγεία του καλάμου, κρατώντας τον όρθιο.

Χωρίς αυτό το συστατικό δεν θα μπορούσε ο κάλαμος να μεγαλώσει. Ετσι ο κενός κάλαμος μπορεί να παρομοιαστεί με ένα μπαλόνι που είναι δεμένο στη γη μέσω του ριζικού συστήματός του, συγκρατώντας το φυτό σε όρθια στάση μέχρι να αναπτύξει την απαραίτητη σταθερότητα.

Μόλις όμως επιτευχθεί η απαραίτητη σταθερότητα, τότε αυτό το συστατικό αρχίζει να συγκεντρώνεται και να αποθηκεύεται μέσα στο νέο καρπό που ωριμάζει όλο και πιο πολύ, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί στην επόμενη βλάστηση. Από αυτή την περιγραφή του σιταριού είδατε πόσα βασικά στοιχεία πρέπει να υπάρχουν και να δραστηριοποιηθούν.

Αλλά από ποιον καθοδηγούνται στη δραστηριότητά τους; Αυτό είναι καθήκον των πνευμάτων που τους έχει ανατεθεί αυτή η αποστολή.

Πάντα υπάρχει δε ένας καταμερισμός εργασίας ανάμεσα στα πνεύματα τα οποίά μοιράζονται την εργασία μεταξύ τους ανά περιοχές. Στα κατώτερα είδη πνευμάτων δίδεται στο κάθε ένα από αυτά ένα πεδίο δράσης, κατά τον ίδιο περίπου τρόπο που οι άνθρωποι μοιράζονται μεταξύ τους τα χωράφια.

“Ενα τέτοιο πνεύμα διαθέτει την απαραίτητη δύναμη και σοφία και καθοδηγεί τα μεμονωμένα στοιχεία αποκλειστικά με τη θέλησή του. Η Θέλησή του για τα στοιχεία που ελευθερώνονται λειτουργεί σαν ένας εξαναγκασμός.

Το πνεύμα γνωρίζει τα στοιχεία του σπόρου που τέθηκε στη γη με μεγάλη ακρίβεια. “Ετσι γνωρίζει πόσα από αυτά προέρχονται από τη Γη, πόσα από τα αστέρια, καθώς με ποιο τρόπο και με ποια αναλογία. Οταν λοιπόν τίθεται ο σπόρος στη γη, τότε αυτό το πνεύμα εμφυσεί τη θέλησή του πάνω από τον αγρό.

Η Θέλησή του είναι ομοιογενής με τα συγκεκριμένα στοιχεία, τα οποία, καταλαμβανόμενα από τη Θέλησή του, αναγκάζονται να πάνε εκεί όπου είναι ο χώρος του προορισμού τους.

Τα στοιχεία αυτά συρρέουν προς εκείνο το σημείο στο οποίο κατευθύνονται από την ίδια τους την ευφυΐα και αρχίζουν υπό τη μορφή εγχυματικών πρωτόζωων να εκτελούν το έργο τους. Διαθέτουν δε την απαραίτητη δύναμη και ευφυία που απαιτείται για το συγκεκριμένο έργο.

“Ετσι κάποια από αυτά σχηματίζουν τις ρίζες και τα αγγεία, άλλα πάλι κατέρχονται μέσα στις ρίζες και τις τρέφουν ή τις επεκτείνουν. Άλλα πάλι ανέρχονται από τις ρίζες στον κορμό, όπου τα όμοια ενοποιούνται μεταξύ τους, σύμφωνα με την τάξη της ευφυίας τους.

‘Ενα είδος από αυτά σχηματίζει τα αγγεία μέσα στον κάλαμο, άλλα πάλι δημιουργούν τις αντλίες και τις βαλβίδες. Τα περισσότερο καθαρά από αυτά ανέρχονται μέσα από τα αγγεία, προκειμένου να σχηματίσουν τα φύλλα, σύμφωνα με μορφή και την τάξη που υπαγορεύει η ευφυΐα τους.

Τα ακόμη καθαρότερα ανέρχονται παραπάνω μέσα από τα αγγεία, σχηματίζοντας τους οφθαλμούς και τα άνθη.

Τα καθαρότερα απ’ όλα, τα οποία περνώντας μέσα από την ανθοφορία έχουν εξαγνισθεί, τελικά σχηματίζουν τον καρπό. Και οι πολύ πνευματικές ή κατά κάποιο τρόπο κεντρικές ευφυΐες, ενοποιούνται μέσα στο σπόρο του καρπού, σχηματίζοντας το νέο φύτρο. Αυτές οι κεντρικές ευφυΐες επικαλύπτονται με μία μεμβράνη, ώστε να μην μπορούν να διεισδύσουν μέσα τους οι εξωτερικές και όχι τόσο καθαρές ευφυΐες.

Εάν με αυτή τη διαδικασία έρθει τελικά ο καιρός της ωρίμανσης, τότε το πνεύμα του αγρού έχει ολοκληρώσει την εργασία του και αφήνει τα υπόλοιπα να τα κάνει ο άνθρωπος.

Μερικά από τα πνεύματα της φύσης αναλαμβάνουν τη σήψη ή ακόμη καλύτερα την αποσύνθεση εκείνων των μερών που δεν ανήκουν στον καρπό, ώστε αυτά τα στοιχεία να μπορέσουν την προκαθορισμένη στιγμή να ανέλθουν σε μία πιο εκλεπτυσμένη μορφή. Φανταστείτε τώρα την ύπαρξη τόσων πολλών πνευμάτων, όσοι αγροί και όσα είδη φυτών υπάρχουν.

Το κάθε πνεύμα αναλαμβάνει ένα συγκεκριμένο είδος, σε μία συγκεκριμένη έκταση και πρέπει να φροντίσει ώστε αυτό το είδος να επιδεικνύει διαρκώς την ίδια μορφή και την ίδια σύσταση. Η παραμικρή απροσεξία από την πλευρά ενός τέτοιου πνεύματος «εργοδηγού», θα έχει σαν συνέπεια μία κακή ανάπτυξη και μία κακή σοδειά.

Κάτι τέτοιο δεν είναι σπάνιο, μια και όσον αφορά αυτή τους τη δραστηριότητα δεν υπόκεινται σε καμία δέσμευση, δεδομένου ότι διαθέτουν μία εντελώς ελεύθερη Θέληση.

Η ελευθερία της θέλησης είναι απαραίτητη, γιατί με μία δεσμευμένη θέληση, δεν Θα διέθεταν τη δύναμη για να αποδώσουν έργο. Συνεπώς όταν είναι σκόπιμο για τους ανθρώπους να σωφρονιστούν με μία κακή σοδειά, δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από το να αναθέσει κανείς αυτή την εργασία σε πνεύματα που είναι νωθρά και δεν νοιάζονται ιδιαίτερα για την εργασία τους.

“Ετσι η κακή σοδειά είναι εξασφαλισμένη. Γιατί εάν αυτά τα πνεύματα που επιοτατούν στη φυτοφύϊα, δεν βάλουν τα ψυχικά στοιχεία στη σωστή σειρά και ποσότητα σύμφωνα με την Τάξη, τότε εκείνα τα στοιχεία που παραμένουν αχρησιμοποίητα ανέρχονται στη δεύτερη ατμοσφαιρική ζώνη.

Εκεί ενοποιούνται μεταξύ τους σχηματίζοντας ανεξάρτητα όντα και πνεύματα της φύσης και στη συνέχεια προκαλούν κακές καιρικές και ατμοφαιρικές συνθήκες, οι οποίες με τη σειρά τους βλάπτουν την ανάπτυξη των φυτών.

Προκειμένου όμως τέτοιες αυθαιρεσίες που εμποδίζουν την τακτική διαδικασία να συμβαίνουν όσο πιο σπάνια γίνεται, γι αυτό και τα πνεύματα έχουν σαν επιστάτη ένα πνεύμα που είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο από τα ίδια και το οποίο έχει υπό την εποπτεία του μία πολύ μεγαλύτερη περιοχή. ‘Ενα τέτοιο πνεύμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα μεγάλο γαιοκτήμονα που έχει πολλούς υποτακτικούς υπό την επιστασία του.

Φανταστείτε όλα αυτά τα μεμονωμένα πνεύματα σαν υποτακτικούς και τον επόπτη τους σαν το γαιοκτήμονα, και Θα έχετε μία αρκετά καλή σύγκριση.

“Η φανταστείτε ένα διευθυντή ο οποίος σε κάποιο μέρος “εχει συγκεντρωμένες διάφορες επιχειρήσεις και είναι γνώστης της κάθε διαφορετικής δουλειάς. Ο κάθε υπάλληλος δεν εκτελεί παρά μία επί μέρους εργασία, ο διευθυντής όμως επιβλέπει όλες τις δουλειές και μοιράζει τα καθήκοντα ανάλογα με τις ικανότητες. Ενας τέτοιος διευθυντής όμως, δεν αναμειγνύεται ποτέ στην επιχείρηση ενός άλλου διευθυντή.

Προκειμένου να επικρατεί η ίδια τάξη σε όλες τις περιοχές, υπάρχει πάνω απ’ όλους τους διευθυντές ο γενικός διευθυντής, ο οποίος κατά κάποιον τρόπο εποπτεύει έναν ολόκληρο νομό.

Αυτός ο γενικός διευθυντής είναι ήδη ένα πνεύμα της τρίτης ατμοσφαιρικής ζώνης. ‘Οπως γνωρίζετε όμως, πολλοί χωριστοί νομοί απαρτίζουν ένα κράτος, αυτό το κράτος πάλι επιτηρείται από έναν άρχοντα άγγελο.

Και τελικά πάνω από όλες τις χώρες επιστατεί ο Άρχοντας των Αρχόντων, ο οποίος επιτηρεί -πράγμα που δεν μπορεί να το κάνει κανένα πνεύμα- τι γίνεται μέσα στο κάθε μεμονωμένο ψυχικό στοιχείο.