ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΩΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ…

«Το πνεύμα είνα αυτό που δίνει ζωή, η σάρκα δεν ωφελεί σε τίποτα». Κατά Ιωάννη 6,63

«Καθετί το υλικό είναι κατά βάση πνευματικό το οποίο εξαιτίας της αντίθεης βούλησής του είναι καταδικασμένο να είναι αδύναμο και αδρανές. Αυτό ισχύει ακόμη και για τα άτομα του υλικού σώματός μας.

Γιατί κι αυτά, όπως επίσης η ύλη όλων των κοσμικών σωμάτων, βρίσκονται σε ένα δύσκολο σχολείο όπου οφείλουν να διδαχθούν από τις εμπειρίες τους, να εγκαταλείψουν τη σατανική ύβρι και εγωλατρεία που κουβαλούν από παλιά και αντ’ αυτών να υιοθετήσουν την αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον».

Γιάκομπ Λόρμπερ «Τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής»

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥΣ

Ο Εωσφόρος κι η αποστασία από τον Θεό

Η ανθρώπινη νοημοσύνη σας συλλαμβάνει μόνο έως ένα ορισμένο βαθμό τη βαθύτερη αλήθεια. Διότι το καθαρά πνευματικό ερμηνεύεται μόνο πνευματικά. Το εσωτερικό σας πνεύμα προσλαμβάνοντας αυτή την ερμηνεία βέβαια την διοχετεύει επίσης μέσω της ψυχής και προς τη νοημοσύνη.

Όμως αυτή είναι τόσο επιβαρυμένη με γήινες αντιλήψεις που δεν μπορεί να διεισδύσει τόσο βαθιά στην πνευματκή γνώση έτσι ώστε να καταλαβαίνει με ενάργεια τα πάντα. Μολαταύτα το Πνεύμα Μου σας αποκαλύπτεται μέσω του πνευματικού σας σπινθήρα και όποιος έχει αγάπη μέσα του συλλαμβάνει επίσης το νόημα των αποκαλύψεών του.

Η θέλησή Μου να δημιουργήσω ήταν τεράστια, η δύναμή Μου αστείρευτη και η μακαριότητά Μου συνίστατο στο να πραγματοποιώ τις σκέψεις και τα σχέδιά Μου. Είχα την επιθυμία να μοιραστώ αυτή τη μακαριότητα και να χαρίσω την αγάπη Μου, ήθελα εκτός από Μένα να χαίρεται κι ένα άλλο ον με αυτά που Εμένα Με έκαναν απέραντα ευτυχισμένο.

Τη μοναξιά Μου την αισθανόμουν σαν μία έλλειψη την οποία μπορούσα να καταργήσω εάν το ήθελα. Ήθελα λοιπόν να ξαναβρώ τον Εαυτό Μου μέσα σε ένα ον, το οποίο θα ήταν στενότατα συνδεδεμένο μαζί Μου. Επιθυμία Μου ήταν να το διαμορφώσω σαν ένα καθρέφτη του Εαυτού Μου, σαν μία εικόνα Μου, για να μπορώ να του προσφέρω απεριόριστη μακαριότητα και με τον τρόπο αυτό να αυξάνω επίσης τη δική Μου μακαριότητα. Το ότι ήθελα να δημιουργήσω ένα τέτοιο ον ήταν αρκετό για να γίνει, αφού η θέλησή Μου είναι δύναμη που δρα εσαεί με αγάπη και σοφία.

Το ον που γέννησα τότε ήταν μεν κατ’ είκόνα Μου, αλλά αδυνατούσε να Με δει. Γιατί εάν θα μπορούσε να Με δει θα διαλυόταν από την ευδαιμονία που θα ένιωθε, αφού κανένα πλάσμα δεν θα μπορούσε να αντέξει την όψη Μου. Διότι το κάθε ον, ακόμη και το πιο τέλειο ομοίωμα του Εαυτού Μου, δεν είναι παρά μόνο ένα παράγωγο της δύναμης της αγάπης Μου, ενώ Εγώ είμαι η ίδια αυτή η δύναμη.

Κι επειδή η δύναμή Μου είναι ασύγκριτα ισχυρότερη από τα πάντα, γι’ αυτό το λόγο δεν ήμουν ορατός για το ον που είχα δημιουργήσει. Ωστόσο το ον αυτό είχε δημιουργηθεί σαν ένα σκεύος μέσα στο οποίο μπορούσε να ρέει ακατάπαυστα η δύναμη της αγάπης Μου και συνεπώς του παρείχα επίσης συνεχώς και αφειδώς τη δημιουργική Μου θέληση, τη δύναμη, τη σοφία και την αγάπη Μου.

Επομένως μπορούσε τότε να νιώθει την ίδια μακαριότητα, να εκδηλώνει τη δύναμή του κατά πως ήθελε, να δημιουργεί προς δική του ευχαρίστηση, πράγμα που αύξανε αδιάκοπα και τη δική Μου μακαριότητα, επειδή ήταν η δική Μου η δύναμη που έδινε αυτή την ικανότητα κι ως εκ τούτου χαιρόμουν με την ευτυχία του.

Έτσι από εκείνο το ον προέκυψαν αμέτρητα όμοια όντα. Όλα τους ήταν παιδιά της αγάπης Μου, που διέθεταν διαυγέστατο φως και ύψιστη τελειότητα. Διότι από τη σύμπραξη εκείνου του όντος που είχα πλάσει ως εικόνα του Εαυτού Μου και της απέραντης αγάπης Μου μόνο κάτι το ύψιστα τέλειο μπορούσε κάθε φορά να προκύψει, για το λόγο ότι αμφότεροι είχαμε την ίδια βούληση.

Μέσα στα δημιουργημένα όντα ήταν η αγάπη και των δυο μας, διότι όσο η βούληση κι η αγάπη Μου ενεργούσαν μέσω εκείνου του πρωτοδημιούργητου όντος δεν υπήρχε τίποτα το ατελές. Υπήρχε ένας πνευματικός κόσμος γεμάτος φως με αναρίθμητα αρχέγονα πνεύματα, η δε δύναμή Μου έρρεε απεριόριστα προς εκείνο το ον που είχα επιλέξει για να είναι ο φορέας φωτός και δύναμης.

Το ίδιο αυτό το ον ήταν τρισμακάριστο μα Εγώ επιδίωκα να αυξήσω ακόμη περισσότερο τη μακαριότητά του. Ήθελα να μην είναι δέσμιο της δικής Μου βούλησης, επειδή καθώς το είχα δημιουργήσει Εγώ δεν μπορούσε να είχε άλλη θέληση από τη δική Μου. Αλλά Εγώ το ήθελα να ενεργεί από μία καθαρά ανεξάρτητη θέληση, η οποία ωστόσο θα ήταν όμοια με τη δική Μου σε τελευταία ανάλυση, εφόσον το ον αυτό ήταν και παρέμενε τέλειο.

Επιθυμία Μου άρα ήταν να ενεργεί ελεύθερα. Γιατί το γνώρισμα ενός θεϊκού όντος είναι κατ’ αρχάς ότι η αγάπη του είναι τόσο δυνατή που το οδηγεί να έχει ίδια βούληση με Μένα. Την αγάπη αυτή ήθελα να παίρνω από το ον αυτό που είχα πρωτοδημιουργήσει και ταυτόχρονα η ίδια αγάπη θα του απέφερε την υπέρτατη τελειοποίηση.

Γιατί δεν θα ενεργούσε πλέον εκ των πραγμάτων κατά το θέλημά Μου επειδή έτσι κι αλλιώς ήταν ένα δημιούργημά Μου, αλλά θα είχε ασπασθεί τη βούλησή Μου λόγω της δικής του αγάπης κι έτσι θα απολάμβανε απεριόριστη μακαριότητα.

Για να μπορεί ωστόσο να αποδείξει τη βούληση και την αγάπη του, έπρεπε να κινείται με πλήρη ελευθερία βούλησης. Δεν Με έβλεπε βέβαια αλλά Με γνώριζε διότι στεκόταν μέσα στο Φως. Ταυτόχρονα όμως έβλεπε τα αμέτρητα όντα που είχαν προκύψει με τη θέλησή του κι αισθανόταν ως γεννήτοράς τους, μολονότι ήξερε ότι είχε λάβει από Μένα την απαραίτητη δύναμη.

Και για τη δύναμή Μου αυτή Με φθονούσε. Επειδή δε ο ίδιος ήταν ορατός για τα δημιουργημένα όντα και αν και είχε συνείδηση της προέλευσής τους από Μένα, εντούτοις ιδιοποιήθηκε αυθαίρετα το δικαίωμα της αποκλειστικής κυριαρχίας πάνω τους. Έτσι τους παρουσιάστηκε ως η πηγή της δύναμης και ως η μοναδική δημιουργική ισχύς.

Για να μπορεί δε να κυριαρχεί πάνω τους έπαψε να Μου δίνει την αγάπη του. Το γεγονός αυτό είναι αδιανόητο για σας τους ανθρώπους, το πώς δηλαδή ένα ον με αυτογνωσία μπορούσε να παρασυρθεί σε μία τόσο λανθασμένη σκέψη. Εντούτοις η εξήγηση βρίσκεται στην ελεύθερη βούληση η οποία για να μπορεί να είναι ενεργή πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει αρνητικά, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αναγκασμένη και να το κάνει.

Ο φορέας φωτός και δύναμης έβλεπε από τη μία πλευρά τις αποδείξεις της δύναμης που είχε δράσει μέσα από αυτόν, όμως την Πηγή της δεν την έβλεπε. Έτσι αυτοανυψώθηκε σε κυρίαρχο όλων των πνευμάτων που είχε δημιουργήσει με τη δική Μου ωστόσο δύναμη και προσπάθησε να διαψεύσει την ύπαρξή Μου. Επεδίωκε με αυτό τον τρόπο να τους επιβάλει τη δική του αρνητική απέναντί Μου βούληση. Τότε λοιπόν ήρθε η στιγμή να αποφασίσουν για να αποδείξουν έτσι την τελειότητά τους αυτά τα όντα τα οποία είχαν δημιουργηθεί μεν από τον Εωσφόρο που όμως για να τα δημιουργήσει έκανε χρήση της δικής Μου δύναμης.

Επομένως η δύναμή Μου ήταν μέσα σε όλα τα πλάσματα που ήταν γεμάτα φως και φλογερή αγάπη για Μένα, γιατί αν και δεν Με έβλεπαν εντούτοις Με αναγνώριζαν. Ταυτόχρονα όμως αισθάνονταν αγάπη και για το γεννήτορά τους, επειδή η δύναμη που τα είχε δημιουργήσει ήταν η αγάπη η οποία έρρεε μέσω του πρωτοδημιούργητου όντος και αυτή του έδινε την ικανότητα να δημιουργεί.

Η αγάπη τους αυτή έπρεπε τότε να αποφασίσει και μπροστά στο δίλημμα διασπάστηκε στα δύο. Ανάμεσα στα πνεύματα που αισθάνονταν την πίεση να λάβουν θέση προέκυψε ένα ανεπανόρθωτο χάος. Αλλά όπως ήταν επίσης ευνόητο, αφού η δύναμη της αγάπης Μου ενεργούσε ως φως, για πολλά από τα όντα η έλξη προς την πρωταρχική Πηγή της δύναμης ήταν ισχυρότερη.

Έτσι μειώθηκε η αγάπη τους για κείνον που αποσπάσθηκε από Μένα, με αποτέλεσμα να στραφούν προς το δικό Μου μέρος με μεγαλύτερο σθένος. Διότι το φως που φώτιζε μέσα τους ήταν η γνώση ότι Εγώ ήμουν η Αγάπη από προαιώνια.

Κάθε ον είχε μεν τη γνώση αλλά και την ελεύθερη βούληση η οποία δεν περιοριζόταν από την πρώτη, γιατί τότε θα ήταν ανελεύθερη. Έτσι ο πνευματικός κόσμος διασπάστηκε στα δύο. Το πρώτο ον που είχε βγει από μέσα Μου είχε τη δική του ακολουθία όπως κι Εγώ είχα τη δική Μου, παρ’ όλο που δεν Με έβλεπαν. Η δύναμή Μου ήταν τόσο ισχυρή που πολλά όντα απομακρύνθηκαν από εκείνον που ήθελε να Μου αντιταχθεί.

Η δική τους η βούληση παρέμεινε στο σωστό προσανατολισμό ενώ ο φορέας του φωτός με την ακολουθία του την είχαν στρέψει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Επομένως αποκόπηκαν με τη θέλησή τους από Μένα κι αυτό σήμαινε την πτώση τους στην άβυσσο.

Με τον τρόπο αυτό ο Εωσφόρος, το πιο φωτεινό ον που είχα δημιουργήσει, μετατράπηκε σε αντίπαλό Μου. Παράλληλα τα πνεύματα που είχαν γεννηθεί από αυτόν, δημιουργημένα όμως από τη βούληση της αγάπης και των δυο μας, στράφηκαν εν μέρει προς Εμένα και εν μέρει προς τη δική του πλευρά, ανάλογα με το πόσο πύρινη ήταν η αγάπη που τα γέμιζε. Διότι από τη στιγμή που ο Εωσφόρος αποκόπηκε από Μένα στα υπόλοιπα όντα αναδύθηκε μία ακαθόριστη επιθυμία να έχουν ένα σταθερό πόλο αναφοράς.

Η ελευθερία της βούλησής τους άρχισε τότε να εκδιπλώνεται χωρίς να ασκηθεί πάνω της καμία βία είτε από Μένα είτε από τον αντίπαλό Μου. Απλά η δύναμη και των δυο μας άγγιξε το κάθε ον χωριστά και κάθε πλευρά προσπαθούσε να το κερδίσει με το μέρος της. Η δική Μου δύναμη ήταν αμιγής αγάπη, η οποία άγγιζε με τέτοια σφοδρότητα τα όντα ώστε Με αναγνώριζαν χωρίς να Με βλέπουν, ενώ συνάμα διέκριναν και τη μεταστροφή της βούλησης του Εωσφόρου.

Επειδή όμως εκείνον μπορούσαν να τον δουν, πολλά πνεύματα τον ακολούθησαν, πράγμα που σημαίνει ότι έθεσαν τον εαυτό τους κάτω από τη δική του θέληση κι έτσι απομακρύνθηκαν από Μένα.

Άλλα αρχέγονα όντα ωστόσο αισθάνονταν ότι ήταν δικά Μου παιδιά και ως εκ τούτου παρέμειναν πιστά σε Μένα με τη θέλησή τους, όμως ο αριθμός τους ήταν πολύ μικρότερος. Συγκεκριμένα ήταν τα πνεύματα που είχαν δημιουργηθεί στην αρχή, τα οποία είχαν γεννηθεί από τη μέγιστη ευφορία της δημιουργικής βούλησης του Εωσφόρου Μου και της δύναμης της αγάπης που του παρείχα Εγώ απεριόριστα. Τούτη λοιπόν η δύναμη της αγάπης που τη διέθεταν επίσης αυτά τα όντα τα ωθούσε διαρκώς προς το μέρος Μου επειδή αντιλαμβάνονταν την αλλαγή της βούλησης του γεννήτορά τους ως λανθασμένη κι ως συνέπεια του έστρεψαν τα νώτα τους.

Το ίδιο πράγμα θα μπορούσαν να το είχαν αντιληφθεί ομοίως και τα άλλα πνεύματα, μολαταύτα ακολούθησαν τυφλά εκείνον που μπορούσαν να δουν. Η δε θέλησή τους έγινε απόλυτα σεβαστή, ούτως ώστε δεν την επηρέασα με κανένα τρόπο. Γιατί αυτή ακριβώς ήταν η απαραίτητη απόφαση που θα οδηγούσε τα δημιουργημένα όντα στην αυτοτελή τελειοποίησή τους.

Η οντότητα που Με εγκατέλειψε παρέσυρε μαζί της στην άβυσσο ένα μεγάλο πλήθος ακολούθων. Διότι το να απομακρυνθεί κανείς από Μένα συνεπάγεται ότι κινείται προς την άβυσσο, δηλαδή προς μία διαμετρικά αντίθετη κατάσταση η οποία σημαίνει σκότος και αδυναμία, σημαίνει ότι κανείς είναι αδαής και ανίσχυρος. Αντίθετα τα παιδιά Μου παρέμειναν μέσα στο πιο λαμπερό φως, απολαμβάνοντας απροσμέτρητη δύναμη και μακαριότητα.

Μετά την πτώση του ο Εωσφόρος έχασε τη δύναμή του ώστε δεν μπορούσε πλέον να δημιουργεί ούτε να δίνει μορφή στα όντα, παρ’ όλο που Εγώ δεν του στέρησα τη δύναμή Μου, αφού ήταν ένα δημιούργημά Μου.

Ισχύ και δύναμη αντλούσε από την ακολουθία του, την οποία δυνάστευε ως άρχοντας του σκότους. Όμως αυτά τα πλάσματα έχουν προέλθει επίσης από την αγάπη Μου κι ως εκ τούτου δεν τα αφήνω επ’ άπειρον στον αντίπαλό Μου. Όσο φέρουν ακόμη μέσα τους τη δική του βούληση, ανήκουν σε εκείνον.

Μα μόλις κατορθώσω να στρέψω τη βούλησή τους προς το μέρος Μου, τότε τους έχει χάσει. Ως συνέπεια η δύναμή του μειώνεται αντίστοιχα στον ίδιο βαθμό που Εγώ λυτρώνω τους υποτελείς του από την εξουσία του, πράγμα όμως που προϋποθέτει πάντοτε την ελεύθερη βούληση του κάθε όντος. Εκεί δε αποσκοπεί το προαιώνιο σχέδιό Μου για τη σωτηρία τους, το οποίο το υποστηρίζουν με μεγάλο ζήλο κι αγάπη όλοι οι κάτοικοι του φωτεινού βασιλείου, οι άγγελοι κι οι αρχάγγελοί Μου.

Γιατί όλοι τους είναι συνεργάτες Μου που πασχίζουν να ξαναδώσουν στους πεσμένους αδερφούς τους τη μακαριότητα την οποία έχασαν κάποτε από δική τους ευθύνη. Τούτο λοιπόν το απελευθερωτικό έργο θα επιτύχει οπωσδήποτε έστω κι αν χρειασθούν αιωνιότητες ώσπου να επιστρέψει και το τελευταίο έκπτωτο πνεύμα στον κόλπο Μου, ώσπου ακόμη κι αυτό το πρώτο δημιούργημα της αγάπης Μου να Με ξαναπλησιάσει αποζητώντας την αγάπη Μου και να επιστρέψει μετανοημένο στο πατρικό σπίτι το οποίο κάποτε εγκατέλειψε με τη θέλησή του.

Αμήν 3. 4. 1958(Μπέρτα Ντούντε)

Η επίδραση της πτώσης των πνευμάτων στη διανοητική ικανότητα

Είναι πολύ ευκολότερο να σας κάνει κανείς γνωστές τις πνευματικές συναρτήσεις που θεμελιώνουν την ίδια την ύπαρξή σας από το να σας μεταδοθεί η ορθή γνώση σχετικά με τις πνευματικές διαδικασίες, οι οποίες διαδραματίστηκαν όταν Εγώ έφερα όλους εσάς στη ζωή ως πνευματικές οντότητες.

Αλλά το σχέδιό Μου για τη σωτηρία σας είναι συνέπεια εκείνων που είχαν λάβει χώρα προηγούμενα στο βασίλειο των πνευμάτων.

Το να έχει κανείς αντίληψη αυτής της διαδικασίας προϋποθέτει μια πληρότητα φωτός, την οποία εσείς οι άνθρωποι της Γης δεν κατέχετε ακόμη, ακόμη και στην περίπτωση που προσπαθείτε πραγματικά να ζείτε σύμφωνα με τη θέλησή Μου.

Όμως εκείνες οι πνευματικές διαδικασίες ανήκαν στη σφαίρα των αποφάσεων της ελεύθερης βούλησης στις οποίες έπρεπε να υποβληθούν όλες οι υπάρξεις που προήλθαν από την αγάπη Μου, ώστε να επιτύχουν την ύψιστη δυνατή ολοκλήρωση, δηλαδή να είναι ως ελεύθερα όντα ανεξάρτητα από την δική Μου βούληση και παρόλα αυτά να σκέφτονται, να επιθυμούν και να ενεργούν έχοντας όμοια βούληση με Εμένα.

Και για να παρθεί αυτή η ελεύθερη απόφαση της βούλησης απαιτούντο κάποιες απαραίτητες προϋποθέσεις. Το κάθε ον έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να καταβυθιστεί στην άβυσσο, όπως όμως αντίστροφα έπρεπε να μπορεί να φτάσει στα πιο μεγάλα ύψη.

Στην περίπτωση που του είχε τεθεί κάποιος φραγμός είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, αυτομάτως η θελησή του δεν θα ήταν πλέον ελεύθερη. Η ελεύθερα αναπτυσσόμενη βούληση ήταν πάλι αποτέλεσμα της σκέψης. Η σκέψη όμως ήταν μια έκφραση της δύναμης που διοχέτευα στα όντα, η οποία τα παρακινούσε να πάρουν θέση.

Η ιδιαίτερη «διανοητική ικανότητα» του κάθε όντος, συνίσταται λοιπόν στο να επεξεργάζεται ένα πνευματικό ερέθισμα που το αγγίζει, συνεπώς να ασχολείται με τη συγκεκριμένη σκέψη και να την αναλύει διεξοδικά από μόνο του. Στην περίπτωση που η σκέψη Μου το είχε αναγκαστικά εξωθήσει στο να σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο, όπως Εγώ, το ον θα είχε παραμείνει απλώς ένα «δημιούργημά» Μου.

Εγώ όμως επιθυμούσα να προέλθουν από Εμένα εντελώς ελεύθερα δημιουργήματα και για αυτό το λόγο τούς έδωσα την ικανότητα προσωπικής κρίσης, η οποία θα μπορούσε να στραφεί και προς μια διαφορετική κατεύθυνση.

Εάν ο Εωσφόρος δεν κατείχε αυτή την ικανότητα, ουδέποτε θα μπορούσε να έχει λάβει χώρα η πτώση του από το πλευρό Μου. Αλλά τότε δεν θα επρόκειτο για ένα ελεύθερο πνεύμα παρά απλώς για ένα ανδρείκελο απόλυτα υποκείμενο στη δική Μου βούληση. Έτσι έπρεπε να τον απομονώσω πλήρως από Εμένα τον ίδιο καθώς και όλα τα όντα που ακολούθησαν μετά από αυτόν. Όλα αυτά έπρεπε να χαίρουν απόλυτης ελευθερίας χωρίς τον οποιονδήποτε περιορισμό.

Έτσι λοιπόν έπρεπε να έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιούν τόσο θετικά όσο και αρνητικά τις σκέψεις που τους μεταβιβάζονταν, δηλαδή το ίδιο το ον μπορούσε σε απόλυτη συμφωνία, ήτοι έχοντας την ίδια βούληση με Εμένα, να πραγματοποιεί αυτό που του πρότεινε μία Μου σκέψη.

Εξίσου όμως μπορούσε να «σκέφτεται διαφορετικά», δηλαδή δυνάμει της διανοητικής του ικανότητας να οδηγηθεί σε άλλα συμπεράσματα, κάτι το οποίο εντούτοις συνέβαινε μόνο όταν αυτή τη «διανοητική ικανότητα» (ικανότητα σκέψης) δεν την αντιμετώπιζε πλέον ως ένα δώρο από Εμένα, αλλά ως δική του, έμφυτη ή αυτοδημιούργητη ικανότητα. Αλλά αυτή η εσφαλμένη αυτοσυνείδηση είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της γνώσης του.

Βέβαια όλα τα όντα δημιουργήθηκαν από Εμένα να είναι ανεξάρτητα. Όμως η πρωτογενής τους ουσία ήταν αγάπη, έτσι λοιπόν αυτή η αγάπη έπρεπε να ζητάει τη σύνδεσή της με Εμένα, διότι η μια αγάπη έλκει την άλλη αγάπη. Και όσο κρατούσε αυτό η βούληση ήταν απόλυτα σύμφωνη με τη δική Μου.

Οποιαδήποτε χαλάρωση του δεσμού μαζί Μου εκφραζόταν και στην απόκλιση της βούλησης των όντων από την δική Μου, κάτι που έφερε ως αποτέλεσμα τη χρήση της ικανότητας του σκέπτεσθαι σε λαθεμένη κατεύθυνση. Γιατί κάθε σκέψη έπρεπε να μπορεί να γίνει αντικείμενο επεξεργασίας προς κάθε κατεύθυνση, διαφορετικά η βουληση δεν θα ήταν ελεύθερη, κάτι το οποίο όμως σε καμιά περίπτωση δεν δηλώνει ότι μεταδόθηκε από Εμένα τον ίδιο μια λανθασμένη σκέψη στα πλάσματά Μου.

Το πρώτο ον, ο Εωσφόρος, βρισκόταν μέσα σε λαμπρότατο φως, και μπορούσε να συνομιλήσει με Εμένα τον ίδιο. Μπορούσε μεν να κατευθύνει τις σκέψεις του ακόμη και λάθος, είχε όμως ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα να θέσει ενωπιόν Μου αυτές τις διαστρεβλωμένες σκέψεις, ώστε να μπορώ να του δώσω και τις σωστές απαντήσεις.

Αλλά ακριβώς εκείνες τις διαστρεβλωμένες του σκέψεις ήταν που πίστεψε πως μπορούσε να τις κρατήσει κρυφές από Εμένα, γεγονός που σήμαινε ήδη μια εξασθένηση της αγάπης του, η οποία είχε ως επακόλουθο την εξασθένηση του φωτός που απολάμβανε.

Ανάμεσα στις πρώτες δε διαστρεβλωμένες σκέψεις του ανήκε και η αμφισβήτηση της δύναμης και εξουσίας Μου, διότι δεν ήταν σε θέση να Με δει. Η επίγνωση ότι ο ίδιος θα εξαφανιζόταν μπροστά στο υπέρλαμπρο προαιώνιο φως Μου, δεν του καταλάγιασε διόλου την επιθυμία αυτή.

Δεν ήθελε να δεχθεί τη συγκεκριμένη επίγνωση, παρά ζητούσε από μόνος του να την εξηγήσει ως «μια δική Μου έλλειψη δύναμης», μια εξήγηση που από την άλλη αποτελούσε απόδειξη πως ο δεσμός του μαζί Μου είχε ήδη χαλαρώσει πολύ με την εμφάνιση αυτής της σκέψης.

Διότι τη στιγμή που άρχισε να αμφισβητεί τη δική Μου δύναμη, εντάθηκε αντίστοιχα και η αίσθηση της δυναμής του με αποτέλεσμα ο ένας εσφαλμένος συλλογισμός να ακολουθεί τον άλλο, οπότε η βουλησή του δεν βρισκόταν πλέον σε συμφωνία με την δική Μου.

Η αγάπη του μειώθηκε και απομακρυνόταν ολοένα περισσότερο από τη ροή της αγάπης Μου,γιατί τον είχε εγκαταλείψει πλέον η συνείδηση ότι ακόμη και εκείνος έπρεπε πρώτα να τραφεί με τη δική Μου δύναμη ώστε να μπορεί να ενεργεί δημιουργικά.

Όμως προς χάριν του σκοπού τον οποίο επεδίωκα, δηλαδή το να οδηγήσω στην υπέρτατη μακαριότητα όλα τα όντα που προήλθαν από Εμένα και από εκείνον, δεν εμπόδισα κανένα ανάμεσά τους ούτε καν τον πρωτόπλαστο φορέα του φωτός Μου, από το να χρησιμοποιήσουν τη βούλησή τους λανθασμένα.

Έτσι δεν εμπόδισα καμία ύπαρξη από το να χρησιμοποιήσει λανθασμένα την ικανότητα του σκέπτεσθαι. Διότι όλα τα όντα δημιουργήθηκαν από Εμένα ελεύθερα και η ύψιστη μακαριότητά τους συνίσταται και στο να μπορούν να ενεργούν και να πράττουν με πλήρη ελευθερία. Αυτό δε προϋποθέτει απόλυτη σύμπλευση με τη δική Μου βούληση χωρίς οπιονδήποτε εξαναγκασμό.

Εάν εν τούτοις κανένα ον δεν είχε τη δυνατότητα να επιθυμεί ή να σκέφτεται διαφορετικά από αυτό που του επιβάλλει η θέλησή Μου, τότε δεν θα ήταν εφοδιασμένο με ελεύθερη βούληση, η οποία όμως αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό ενός θεϊκά τέλειου όντος.

Και μόνο τότε μπορώ να αναφέρομαι στα δημιουργήματά Μου ως «τα παιδιά Μου», όταν έχουν εναρμονιστεί με τη δική Μου θέληση με απόλυτη ελευθερία βούλησης. Και είναι τότε που τους δίδεται μακαριότητα, η οποία προϋποθέτει τη μέγιστη τελειότητα. Αλλά αυτή την τελειότητα δεν μπορώ να τη χαρίσω στα όντα, παρά κάθε δημιούργημα από μόνο του θα πρέπει να καταβάλει προσπάθεια ώστε να την αποκτήσει με την ελεύθερη βούλησή του.

Αμήν 22.2.1964(Μπέρτα Ντούντε)

Γνώση του σχεδίου του Θεού

Είναι επιθυμία Μου να πάρετε μια μικρή γεύση του προαιώνιου σχεδίου σωτηρίας που έχω για εσάς και γι’ αυτό ανάλογα πάντα με το βαθμό της ωριμότητάς σας προσπαθώ να σας προσφέρω τη σχετική γνώση.

Επιζητώ να σας διοχετεύσω αυτή τη γνώση μέσω του πνεύματός Μου, ώστε να κινείστε μέσα στην πλήρη αλήθεια και να μπορείτε κι εσείς οι ίδιοι να είστε σίγουροι για αυτή.

Διότι μόνο δια της πνευματικής οδού είναι εφικτό να σας παρασχεθεί η καθαρή αλήθεια. Άλλωστε θα πρέπει να γνωρίζετε τα πάντα, ώστε να σας είναι δυνατόν να αντιμετωπίσετε τις εσφαλμένες διδασκαλίες, οι οποίες δυσχεραίνουν την επιστροφή σας σε Εμένα, κάτι που θα επιτευχθεί κάποτε χάρη στο σωτήριο σχέδιό Μου.

Πρέπει να γνωρίζετε από πού έρχεστε και τι σας ώθησε να απομακρυνθείτε από Εμένα, καθώς και να έχετε γνώση σχετικά με τη μοίρα που οι ίδιοι διαμορφώσατε μέσω της απομάκρυνσής σας από κοντά Μου. Επίσης πρέπει να γνωρίζετε τώρα το πώς και γιατί διαμόρφωσα για χάρη σας ένα σχέδιο που εξασφαλίζει ξανά την αργή επιστροφή σας σε Εμένα.

Και σχετικά με αυτό το σχέδιο πρέπει να λάβετε γνώση, καθώς μόνο τότε θα κατανοήσετε την ύπαρξή σας ως άνθρωποι επί γης και θα βιώσετε πλέον συνειδητά και όχι άσκοπα τη ζωή σας. Θα μάθετε να αναγνωρίζετε και να αγαπάτε Εκείνον, ο οποίος προς χάριν της δικής σας μακαριότητας δημιούργησε ολόκληρη την πλάση, ο οποίος με απεριόριστη αγάπη και σοφία χρησιμοποίησε τη δύναμή Του για να φέρει στη ζωή μεγαλοπρεπή δημιουργήματα που όλα ανταποκρίνονται σε ένα συγκεκριμένο σκοπό.

Και όλα αποσκοπούν αποκλειστικά στο να περιλάβουν μέσα τους τα έκπτωτα πνεύματα οδηγώντας τα κάποια στιγμή στην τελική ωριμότητα, ώστε να επιστρέψουν κάποτε σε Εμένα, ο οποίος υπήρξα η αφετηρία της ύπαρξής τους και παραμένω αιώνια συνδεμένος με τα όντα που δημιούργησα αφού τα αγαπώ.

Εσείς οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζετε για την ατέρμονη αγάπη Μου, μια που αυτή αποτελεί την εξήγηση για τα πάντα, γιατί αλλιώς θα μπορούσα να είχα εξολοθρεύσει όλα αυτά που ο ίδιος δημιούργησα από τη στιγμή που Μου αντιτάχτηκαν. Η αγάπη Μου όμως Με απέτρεψε από αυτό.

Εκείνη επιθυμεί να προσφέρει ευτυχία και στα δημιουργημένα όντα, διότι δεν μπορεί, από τη φύση της, παρά να προσφέρει μακαριότητα και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει αναπόφευκτα να λάβει χώρα η επιστροφή όσων εξέπεσαν από το πλάι Μου. Γι’ αυτό το αιώνιο σχέδιο σωτηρίας έχει καταστρωθεί αποκλειστικά με σκοπό την οριστική επιστροφή όλων των έκπτωτων πνευμάτων κοντά Μου.

Το ότι Εγώ σας προσφέρω τώρα τόσο εκτενή γνώση σχετικά με όλα αυτά είναι αναγκαίο λόγω της έσχατης εποχής, η οποία καθιστά απαραίτητη μια τελευταία παροχή βοήθειας για εσάς τους ανθρώπους. Πρέπει να γνωρίζετε τί ακριβώς συμβαίνει και πως δεν σας απομένει πλέον πολύς χρόνος για να ολοκληρώσετε αυτή την επιστροφή κοντά Μου.

Δεν θα πρέπει να ζείτε απερίσκεπτα και μάταια, παρά θα πρέπει να προσπαθήσετε να δημιουργήσετε έναν στενό δεσμό με Εμένα ούτως ώστε να σας καθοδηγήσω μέσα απο το χάος, το οποίο θα επέλθει πριν από το τέλος και για το οποίο θα πρέπει να σας δοθεί μια εξήγηση που να είναι βασισμένη στην αλήθεια.

Εάν όμως σας αφήσω σε πλάνη σε ό,τι αφορά αυτό το θέμα, τότε θα ελπίζετε διαρκώς πως θα έλθει ξανά μια επίγεια άνθηση, μια υλική πρόοδος, αφού δεν γνωρίζετε τη σημασία και τη σκοπιμότητα όλων των συμβάντων που σας κατατρύχουν. Αλλά τότε η επίγεια ζωή σας θα έχει παρέλθει μάταια χωρίς οποιαδήποτε ωφέλεια για την ψυχή σας που αποτελεί το πραγματικό σας Εγώ και η οποία δεν παρέρχεται με τον σωματικό σας θάνατο.

Και από αυτή τη μοίρα που περιμένει τότε την ψυχή θα ήθελα να σας προφυλάξω. Επιθυμώ να σας προσφέρω μακαριότητα, γιατί σας αγαπώ και είναι γι’ αυτό που σας διοχετεύω επανειλημμένα την αλήθεια, την οποία αρκεί απλά να υιοθετήσετε για να σωθείτε από την τρομακτική μοίρα μιας νέας φυλάκισης μέσα στα δημιουργήματα της Γης.

Όποιος γνωρίζει αναφορικά με το αιώνιο σχέδιό Μου για τη σωτηρία σας, ήδη βαδίζει με ένα συναίσθημα ευτυχίας το μονοπάτι της γήινης ζωής του, επειδή έχει διακρίνει τη σημασία και το σκοπό της, οπότε τη βιώνει συνειδητά επιδιώκοντας να εκπληρώνει πάντα το δικό Μου θέλημα.

Σε όποιον αντίθετα παραμένει άγνωστη αυτή η γνώση, αυτός δεν διαθέτει κάποιο σκοπό ύπαρξης και θα δίνει αξία μόνο στα επίγεια χωρίς να αφήνει περιθώριο για πνευματικούς στόχους, εφόσον το πνευματικό πεδίο τού είναι παντελώς άγνωστο. Και από την άλλη, το σχέδιο σωτηρίας θα το καταλάβει μόνο εκείνος ο άνθρωπος που έχει δημιουργήσει από μόνος του ένα δεσμό μαζί Μου χάρη σε έργα αγάπης, γιατί το πνεύμα του έχει ήδη αφυπνιστεί στη ζωή.

Ενώ αντίθετα όποιος δεν διαθέτει κανενός είδους πίστη σε Εμένα, θα σκέφτεται και θα πράττει διαρκώς δίχως αγάπη και δεν θα είναι ποτέ ανοιχτός σε μια τέτοια γνώση. Με λίγα λόγια πορεύεται στη ζωή του σε πυκνό πνευματικό σκοτάδι και μέσα στην τυφλότητά του αδυνατεί να διακρίνει το σωστό δρόμο.

Γι’ αυτό θέλω να διαδώσω σε όλους τους ανθρώπους τη γνώση ότι κάποτε προήλθαν από Εμένα, ότι επειδή απομακρύνθηκαν οικειοθελώς από κοντά Μου καταβυθίστηκαν στην άβυσσο και ότι βοηθήθηκαν στην άνοδό τους από αυτά τα βάθη πάλι από τη δική Μου αγάπη, που είναι υπέρμετρα μεγάλη προς όλα τα δημιουργήματά Μου και ούτε πρόκειται να αλλάξει ποτέ.

Και είναι γι’ αυτό που δεν θα εφησυχάσω εωσότου ξανακερδίσω κοντά Μου τα έκπτωτα πνεύματα, εως ότου στραφούν πάλι οικειοθελώς σε Εμένα. Όλη η πλάση κινείται προς αυτόν το στόχο, αφού χάριν της επιστροφής κοντά Μου τη δημιούργησα κάποτε.

Και διαρκώς θα μεταδίδω αυτή τη γνώση στους ανθρώπους που δημιουργούν δεσμούς μαζί Μου και επιθυμούν να μάθουν την αλήθεια σχετικά με την αφορμή, τη σημασία και το σκοπό της ύπαρξής τους πάνω στη Γη. Θα διδαχθείτε επομένως με απόλυτη αλήθεια σχετικά με αυτά, γιατί μόνο η αλήθεια σάς κάνει ελεύθερους και σας οδηγεί αμετάκλητα πάλι πίσω σε Εμένα.

Αμήν

Η ΥΛΗ ΩΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ

11.9.1963(Μπέρτα Ντούντε)

Η δημιουργία αποτελεί έργο του Θεού

Όλα τα έργα της δημιουργίας Μου σας αποδεικνύουν την απεριόριστη αγάπη Μου για εσάς καθώς και την απαράμιλλη σοφία και παντοδυναμία Μου.

Διότι όλα αυτά δημιουργήθηκαν αποκλειστικά και μόνο για τη σωτηρία και την επιστροφή των έκπτωτων πνευμάτων.

Γι’ αυτό το λόγο ολόκληρο το έργο της δημιουργίας είναι η έκφραση της απέραντης αγάπης Μου, επειδή έγινε για εκείνα ακριβώς τα πνευματικά όντα που προβάλλοντας αντίσταση σε Εμένα και απωθώντας την αγάπη Μου, δεν ήταν πλέον αντάξιά της. Μολαταύτα ακριβώς αυτά τα πνεύματα που Μου προέβαλαν αντίσταση Με ώθησαν στο να δημιουργήσω τα έργα της πλάσης, με σκοπό την άρση της αντίστασης και την επιστροφή τους κοντά Μου.

Έτσι λοιπόν η αγάπη δεν έλαβε υπόψιν την αντίστασή τους, παρά αιχμαλώτισε με τη δύναμή της τα έκπτωτα όντα. Με άλλα λόγια η σοφία και η ισχύς Μου τα διέσπασε σε άπειρα μικροσκοπικά σωματίδια και η δύναμη της αγάπης Μου τα περιέβαλε, μεταμορφώνοντας τη δύναμη που είχα εκπέμψει αρχικά ως οντότητες σε έργα της δημιουργίας, στα οποία η σοφία Μου καθόρισε εκ νέου τον προορισμό τους.

Αγάπη, σοφία και δύναμη έδρασαν αδιαλείπτως για να πλαστεί κάθε έργο της δημιουργίας. Έτσι λοιπόν η δημιουργία με την κυριολεκτική της σημασία ήταν και είναι ένα θεϊκό έργο, το οποίο μαρτυρεί την οντότητά Μου και το οποίο θα έπρεπε να φαίνεται σε εσάς τους ανθρώπους ως το πιο μεγάλο θαύμα εφόσον το συλλογιστείτε σε βάθος.

Και αυτή η δημιουργία θα παραμείνει ένα θαύμα, αφού δεν πρόκειται για άψυχα αντικείμενα παρά για διαρκώς μεταβαλλόμενη ζωή. Οι λειτουργίες κάθε έργου της δημιουργίας χωριστά επιβεβαιώνουν σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο έναν ζωντανό, γεμάτο σοφία Θεό, του οποίου η δύναμη θέλησης, η αγάπη και η ισχύς είναι ανεξάντλητες και δεν γνωρίζουν όρια.

Αδιαλείπτως δημιουργώ μορφές για να περικλείουν τα μεμονωμένα μόρια τα οποία εξελίσσονται νομοτελειακά μέσα στα έργα της δημιουργίας. Γιατί αυτά τα έκπτωτα όντα τα απόσπασα από την εξουσία του αντιπάλου Μου, τον οποίο κάποτε ακολούθησαν οικειοθελώς και έτσι οδηγήθηκαν στην πτώση τους.

Ήταν βέβαια κτήμα του, ακριβώς επειδή τα ίδια τον ακολούθησαν εθελοντικά, εντούτοις του αφαιρέθηκε κάθε ισχύς πάνω στα πνεύματα τα οποία η δύναμη της αγάπης Μου μεταμόρφωσε σε ύλη. Έτσι αυτά τα όντα απομακρύνθηκαν από την επιρροή του αντιπάλου και τελούσαν πλέον υπό το δικό Μου νόμο.

Δεν ήταν πλέον ελεύθερα αφού έχασαν από επιπολαιότητα την ελευθερία τους, για το καλό των ίδιων όμως τα έθεσα πλέον υπό το νόμο Μου, ώστε να πρέπει να υπηρετήσουν με δεσμευμένη τη βούλησή τους.

Συνολικά όλη η δημιουργία είναι συνεπώς ένα έργο της αγάπης Μου για αυτά τα έκπτωτα δυστυχισμένα όντα, τα οποία διανύουν το δρόμο μέσα από τα βασίλεια της φύσης με μεγάλα βάσανα.

Εάν όμως ένα έκπτωτο ον έχει κάποια στιγμή ολοκληρώσει τη διαδρομή του μέσα από τα βασίλεια της φύσης και κινείται πλέον πάνω στη Γη ως άνθρωπος, τότε ως ένα βαθμό τού είναι φανερό το νόημα του σύμπαντος. Και αυτό θα πρέπει να το χαροποιήσει, διότι έχει ξεπεράσει πλέον τις βασανιστικές καταστάσεις, και επιπλέον βλέπει μπροστά του τα έργα της δημιουργίας σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια η οποία του αποδεικνύει την αγάπη, τη σοφία και την ισχύ του δημιουργού από τη στιγμή που αρχίζει να παραιτείται της τελευταίας αντίστασής του εναντίον Μου.

Τότε πια από μια συγκεκριμένη άποψη είναι ελεύθερο, παρ’ όλο που είναι πλέον εκτεθειμένο στην επιρροή του αντιπάλου Μου, ο οποίος νωρίτερα δεν είχε κανενός είδους δύναμη πάνω στο εξελισσόμενο ον. Γιατί πάντοτε ο άνθρωπος παραμένει κτήμα του εως ότου αποκοπεί από αυτόν με την ελεύθερη βούλησή του.

Έτσι λοιπόν θα πρέπει να το κατανοήσετε ότι σε εσάς τους ανθρώπους η δημιουργία μπορεί και πρόκειται να σας χαρίζει ευτυχία, γιατί είναι ένα δικό Μου έργο. Για τη γένεσή της χρησιμοποίησα απλώς τη δύναμη που εκπορεύτηκε από Εμένα με τη μορφή των όντων. Έτσι αν και τη μεταμόρφωσα στα πλέον διαφορετικά έργα της αγάπης και σοφίας Μου, παραμένει όμως ακόμη ως προς την ουσία της έκπτωτο πνευματικό στοιχείο. Είναι δηλαδή υποτελής του αντιπάλου Μου και θα παραμένει δικό του μερίδιο, έως ότου επιστρέψει πάλι πίσω σε Εμένα ως ολοκληρωτικά λυτρωμένη.

Εσείς οι άνθρωποι δεν μπορείτε βέβαια να δείτε τα έκπτωτα πνεύματα στην πλάση, παρά μόνο τα έργα της αγάπης Μου και να χαίρεστε με αυτά, να διακρίνετε Εμένα τον ίδιο μέσα τους και επίσης μπορείτε να θεωρείτε τον εαυτό σας ως ευτυχή επειδή έχετε ήδη διανύσει το δρόμο μέσα από τη δημιουργία και βρίσκεστε ένα βήμα πριν από την ολοκλήρωσή σας.

Όμως παράλληλα οφείλετε να θυμάστε ότι ο πραγματικός κόσμος είναι ένας πνευματικός κόσμος που είναι ορατός μόνο σε εκείνους που βλέπουν πνευματικά, πως όλα αυτά που είναι ορατά σε εσάς τους ανθρώπους αποτελούν μόνο μια ανταύγεια εκείνου του πραγματικού πνευματικού κόσμου. Πρέπει να αναλογισθείτε ότι κάθε είδους ύλη είναι αποσκληρυμένη πνευματική ουσία και ότι αυτή η αποσκλήρυνση ήταν ουσιαστικά το αποτέλεσμα της αντίστασης εναντίον Μου, της απόκρουσης της δύναμης της αγάπης Μου.

Τότε θα σας γίνει κατανοητό ότι ο επίγειος κόσμος στην ουσία του είναι το πνευματικό στοιχείο που είναι ανυπότακτο σε Εμένα και είναι μόνο η αγάπη και η σοφία Μου που του επιβάλλει να υπηρετεί, με απώτερο σκοπό να σπάσει την αντίστασή του και να το καθοδηγήσει κάποια στιγμή πάλι στην πρωταρχική του κατάσταση.

Επομένως η πτώση των όντων από το πλευρό Μου επέφερε την αποσκλήρυνση της πνευματικής ουσίας και γι’ αυτό το έκπτωτο πνευματικό στοιχείο ανήκει ακόμη στον αντίπαλό Μου, έως ότου η ουσία αυτή πνευματικοποιηθεί ξανά. Τούτο δεν Με εμποδίζει να του αφαιρέσω την εξουσία που έχει πάνω σε αυτό το πνευματικό και να το μεταμορφώσω σε δημιουργήματα κάθε είδους με σκοπό να πετύχω την οριστική, οικειοθελή απομάκρυνση από εκείνον και την επιστροφή σε Εμένα.

Και έτσι η δημιουργία παραμένει πάντα ένα θεϊκό έργο, ένα έργο της ατέρμονης αγάπης και σοφίας Μου, που μόνο Εγώ θα μπορούσα ποτέ να έχω δημιουργήσει, αφού μέσα Μου εγκατοικούν όλη η ισχύς και η δύναμη ούτως ώστε μπορώ να θέσω σε εφαρμογή όλα όσα η αγάπη και η σοφία Μου θέλουν και έχουν κρίνει ως επιτυχή.

Αμήν

30.7.1963(Μπέρτα Ντούντε)

Ουσία της ύλης και σκοπός της ύπαρξής της

Όλη η ύλη είναι πνευματικό στοιχείο σε σταθεροποιημένη μορφή. Με άλλα λόγια ολόκληρος ο γήινος – υλικός κόσμος αποτελείται από πνευματική δύναμη την οποία εξέπεμψα κάποτε, αλλά η οποία δεν εξεπλήρωσε καταρχάς τον προορισμό της.

Βέβαια δεν υπήρχε κανένας εξαναγκασμός να το κάνει, όμως σύμφωνα με τον προαιώνιο νόμο η δύναμη αυτή όφειλε να ενεργοποιηθεί. Για τούτο το λόγο μετασχηματίσθηκε στα διαφόρων ειδών δημιουργήματα των οποίων η λειτουργία ήταν προκαθορισμένη αυστηρά από το φυσικό νόμο, έτσι ώστε την εξεπλήρωναν πλέον καθαρά νομοτελειακά.

Χάρη σε μία τέτοια δραστηριότητα που υπακούει τυφλά στις απαιτήσεις του νόμου, το πνευματικό στοιχείο περνάει σε μία διαρκώς υψηλότερη βαθμίδα εξέλιξης. Συνεπώς η πλάση είναι κατά βάση πνευματικό στοιχείο το οποίο βρίσκεται σε διαφορετικούς βαθμούς εξέλιξης. Αρχίζοντας από το πιο σκληρό ορυκτό, περνώντας μετά από τα φυτά και τα ζώα για να καταλήξει στην βαθμίδα του ανθρώπου, η εξέλιξη οδεύει συνεχώς ανοδικά, γεγονός που εξασφαλίζει ότι το κάθε δημιούργημα είναι διαρκώς σε δράση, υπηρετώντας ένα συγκεκριμένο σκοπό μέσα στο σύνολο.

Έτσι η ύλη αποσυντίθεται κάθε τόσο, πράγμα που σημαίνει ότι όλο το πνευματικό στοιχείο αλλάζει συνεχώς εξωτερική φόρμα για να πάρει μια νέα ανώτερη φόρμα, δηλαδή μορφή. Κατά αυτόν τον τρόπο ωριμάζει σιγά – σιγά ώσπου να φθάσει στο στάδιο όπου του επιτρέπεται να ενσαρκωθεί ως άνθρωπος. Στο στάδιο πλέον αυτό μπορεί πάλι υπηρετώντας με αγάπη την υπόλοιπη δημιουργία να λυτρωθεί κι από την τελευταία φόρμα πάνω σε αυτή τη Γη.

Πάντοτε τα υλικά περιβλήματα, δηλαδή οι εξωτερικές φόρμες, θα περιέχουν στο εσωτερικό τους τα πιο ώριμα από τα πνευματικά στοιχεία για να τα υπηρετήσουν ως φορείς τους στην περαιτέρω ωρίμανσή τους. Τα ίδια τα περιβλήματα θα αποσυντίθενται κάθε φορά που θα έχουν υπηρετήσει τον προορισμό τους, ενώ οι εσωκλειόμενες πνευματικές ουσίες θα ενώνονται με άλλες εξίσου ώριμες ουσίες προκειμένου να περάσουν στην επόμενη διαμόρφωσή τους.

Κι αυτό μέχρις ότου να συγκεντρωθεί πάλι ως μία ακέραια μονάδα όλη εκείνη η δύναμη την οποία είχα εκπέμψει Εγώ αρχικά δίνοντάς της τη μορφή ενός «όντος». Στο σημείο αυτό το ίδιο εκείνο ον υφίσταται πάλι με την αρχική του ιδιοσυστασία, αλλά τελείως γυμνό από αγάπη αφού δεν ήθελε να τη δεχθεί πλέον από Μένα από μία στιγμή και μετά.

Αυτήν την αγάπη λοιπόν τη δίνω πάλι σαν ένα δώρο της χάρης Μου υπό τη μορφή ενός μικρού σπινθήρα στο κάθε αρχέγονο πνεύμα το οποίο βρίσκεται τώρα πάνω στη Γη ως η ψυχή ενός ανθρώπου. Έτσι πλέον μπορεί να επιδιώξει εκ νέου την τελειοποίησή του και να γίνει πάλι τέλειο, όπως είχε προέλθει κάποτε από Μένα, και τότε έχει επιτευχθεί ο απώτατος στόχος τον οποίο είχα θέσει στον Εαυτό Μου όταν δημιουργούσα τα όντα.

Μέχρις ότου όμως το άλλοτε πνευματικό ον ολοκληρώσει την πορεία του μέσα από όλα τα γήινα δημιουργήματα περνάει ατέλειωτος χρόνος. Διότι όλα όσα βλέπετε γύρω σας ως ύλη χρειάστηκαν ήδη πολύ μεγάλα διαστήματα ώσπου να διατρέξουν τις διάφορες μεταμορφώσεις τους, δεδομένου ότι η πρώτη μορφή ύλης, η σκληρή ύλη του κόσμου των ορυκτών, δεν αφήνει τόσο γρήγορα ελεύθερο το δέσμιο μέσα της πνευματικό στοιχείο.

Εάν μάλιστα δεν αποσυντεθεί η σκληρή εξωτερική φόρμα μέσω φυσικών επιδράσεων, μπορεί να παρέλθουν αιωνιότητες προτού προκύψει μία ελαφριά χαλάρωση των δεσμών του. Τότε ο ορυκτός κόσμος αφήνει να διαφανεί μία ανεπαίσθητη μορφή ζωής, υπό την έννοια ότι είτε μεταλάσσεται είτε διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, οπότε απελευθερώνει το δέσμιο πνευματικό το οποίο στη συνέχεια δεσμεύεεται πάλι μέσα σε μία πιο μαλακή μορφή ύλης. Κατά αυτό τον τρόπο η εκάστοτε νέα μορφή διαλύεται όλο και πιο εύκολα.

Συνεπώς όλα τα δημιουργήματα στην πλάση παρέχουν τη δυνατότητα στο πνευματικό στοιχείο να ωριμάσει μέσα τους και με τη διαδικασία αυτή το αρχικά τελείως νεκρό πνευματικό έρχεται σταδιακά στη ζωή. Η εναλλαγή από τη μία εξωτερική φόρμα στην άλλη συμβαίνει σε όλο πιο μικρά διαστήματα, έτσι ώστε σε όλη τη δημιουργία παρατηρείται ότι τα πάντα ζουν και πεθαίνουν ακατάπαυστα, έρχονται και παρέρχονται.

Το βέβαιο είναι ότι το πνευματικό στοιχείο χρειάζεται ατέλειωτα μακρύ χρόνο για την εξελικτική του πορεία, η οποία καταλήγει στην ενανθρώπισή του επί της Γης. Θα πρέπει δε πάντοτε να διακρίνει κανείς ανάμεσα σε δύο διαφορετικά πράγματα την κάθε εξωτερική φόρμα που αποτελείται από πνευματικό στοιχείο το οποίο βρίσκεται ακόμη στην αρχή της εξέλιξής του και στο περιεχόμενό της.

Αυτό αποτελείται πάλι από πνευματικό στοιχείο το οποίο όμως έχει ήδη φθάσει σε ένα υψηλότερο βαθμό ωριμότητας κι οφείλει να ωριμάσει περαιτέρω μέσα στην εμπεριέχουσα φόρμα. Ως εκ τούτου δεν πρέπει κανείς να βάζει στην ίδια βαθμίδα το εξωτερικό περίβλημα ενός υλικού σώματος με το πνευματικό στοιχείο που εμπεριέχει.

Επομένως η διάλυση της εξωτερικής φόρμας αποτελεί πάντοτε μία απελευθερωτική πράξη για το στοιχείο που είναι δέσμιο μέσα στο εσωτερικό της, ενώ ταυτόχρονα σημαίνει επίσης ότι δρασκελίζεται άλλη μία βαθμίδα στην ανοδική εξέλιξη της ίδιας της ύλης η οποία περιβάλλει ως εξωτερική φόρμα τις ψυχικές ουσίες.

Τα περιβλήματα αυτά χρειάζονται πολύ χρόνο ακόμη προτού φθάσει η σειρά τους να πορευθούν για τελευταία φορά πάνω στη Γη ως συστατικά μέρη μίας άλλης ψυχής, η οποία θα είναι η ψυχή ενός άλλου αρχέγονου πνεύματος που θα έχει φθάσει στο βαθμό ωριμότητας που θα του επιτρέπει να ενσαρκωθεί.

Όσο πιο πρόθυμα υπηρετεί δε ένα τέτοιο περίβλημα, τόσο πιο γρήγορα προχωρεί η εξέλιξή του, ακολουθώντας βέβαια πάντοτε την τάξη σύμφωνα με το νόμο. Έτσι και το τελευταίο εξωτερικό περίβλημα, το ανθρώπινο σώμα, έχει ένα εξαιρετικά μεγάλο καθήκον που εάν το εκπληρώσει μπορεί να επιτρέψει στις πνευματικές του ουσίες που το σχηματίζουν να προοδεύσουν πολύ γρήγορα.

Αυτό συμβαίνει όταν το σώμα υποτάσσεται εντελώς στις απαιτήσεις της ψυχής που φιλοξενεί, ώστε σαν αποτέλεσμα μπορεί να πνευματοποιηθεί επίσης και το ίδιο στη διάρκεια της επίγειας ζωής.

Τούτο μπορεί να σημαίνει τότε ότι και η ψυχή που θα ενσαρκωθεί αργότερα, δηλαδή το έκπτωτο αρχέγονο πνεύμα στο οποίο ανήκουν οι ουσίες του σώματος, θα έχει μία συντομότερη πορεία πάνω στη Γη. Γιατί τα πάθη που υφίσταται το σώμα όπως και μία εξαιρετικά εντατική υπηρετική δραστηριότητα συμβάλλουν στο να επιστρέψει το ταχύτερο δυνατό κοντά Μου το αρχέγονο πνεύμα, στο οποίο ανήκει ουσιαστικά το σώμα, όταν κι αυτό βρεθεί με τη σειρά του ως άνθρωπος πάνω στη Γη.

Τότε δεν έχει ανάγκη να φοβάται ότι μπορεί να ξαναπέσει στα αχανή βάθη απ’ όπου αναρριχήθηκε με κόπο, επειδή το γεγονός ότι είναι ωριμασμένες οι ουσίες του, του εξασφαλίζει με βεβαιότητα την τελειοποίησή του.

Το να γνωρίζετε λοιπόν αυτά τα πράγματα μπορεί να σας ωθήσει να επιδιώξετε τελείως συνειδητά την πνευματοποίηση του σώματός σας όσο ζείτε στη Γη. Έτσι ζείτε μία ζωή πλήρως εναρμονισμένη με τις εντολές της αγάπης, γιατί η αγάπη είναι ο δρόμος που οδηγεί στην πλήρη πνευματοποίηση του σωματικού σας φορέα.

Αμήν 15.7.1961(Μπέρτα Ντούντε)

Η δημιουργία της Γης

Η πορεία του πνευματικού στοιχείου πάνω στη Γη διαρκεί ολόκληρες αιωνιότητες, γιατί είναι αυτό που έχει μεταμορφωθεί στην ύλη από την οποία αποτελούνται η Γη κι όλα τα δημιουργήματα πάνω της.

Η βούληση του Θεού μετέτρεψε σε ύλη την πνευματική ουσία η οποία είχε τελείως σκληρύνει λόγω της πτώσης των πνευμάτων από κοντά Του κι ως εκ τούτου ολόκληρο αυτό το δημιούργημα που λέγεται Γη, όπως κι όλα τα άλλα δημιουργήματα στο σύμπαν, είναι πνευματική δύναμη που εκπορεύτηκε κάποτε από τον Θεό.

Η δύναμη αυτή εκπήγασε από μέσα Του υπό τη μορφή των «όντων», αλλά πήρε από μόνη της μία τόσο αντίθετη στον Θεό κατεύθυνση, ώστε στο τέλος κατέληξε να γίνει πλέον τελείως αποσκληρυμένη πνευματική ουσία. Έτσι για να μη μείνει επ’ άπειρον σε αυτήν την κατάσταση ο Θεός τη μετασχημάτισε στα κάθε είδους δημιουργήματα.

Γι’ αυτή τη διαδικασία απαιτήθηκαν χρόνοι ατέλειωτοι δεδομένου ότι ο «μετασχηματισμός» εκτυλισσόταν σύμφωνα με την έννομη τάξη. Έτσι για να γίνει αυτό που τώρα είναι η «κατοικημένη Γη», πέρασε από αμέτρητες φάσεις εξέλιξης κι άρα δεν ξεπήδησε διαμιάς από τη δημιουργική δύναμη του Θεού. Διότι κι αυτή ακόμη η αργή εξέλιξη είχε ένα συγκεκριμένο σκοπό.

Συνεχώς απειροελάχιστα μόρια πνεύματος που αποσπώντο από τη μάζα της αποσκληρυμένης πνευματικής ουσίας συλλαμβάνονταν και μετασχηματίζονταν από τη θεία βούληση. Ένα γίγνεσθαι ασύλληπτα μακράς διάρκειας προηγήθηκε προτού η Γη διαμορφωθεί έτσι που να μπορεί να λειτουργήσει ως τόπος παραμονής και φυσιολογικής ανάπτυξης του διαρκώς ωριμάζοντος πνευματικού στοιχείου, όπως είχε προβλεφθεί από το προαιώνιο σωτήριο σχέδιο του Θεού.

Κι αυτό το πνευματικό χρειάστηκε επίσης αιώνες και αιώνες ώσπου να φθάσει σε εκείνο το επίπεδο ωριμότητας που του επέτρεπε να ενσαρκωθεί ως άνθρωπος στη Γη προκειμένου να επιτύχει την τελική τελειοποίησή του. Γι’ αυτό η ανθρώπινη πορεία πάνω στη Γη διαρκεί μία μόνο στιγμή σε σύγκριση με το ατέρμονα μακρύ διάστημα της προηγούμενης εξέλιξης πάνω στον πλανήτη.

Ασφαλώς για τον Θεό το να δημιουργήσει την οποιαδήποτε μορφή ήταν έργο μιας στιγμής μονάχα, αφού χάρη στη βούληση και τη δύναμή Του η οποιαδήποτε σκέψη Του ερχόταν πάραυτα στον κόσμο σαν τετελεσμένο έργο.

Ωστόσο ήταν η αντίσταση του έκπτωτου πνεύματος που καθόριζε το πόσος χρόνος έπρεπε να περάσει ώσπου να γίνει η μεταμόρφωσή του σε ύλη. Γιατί ο Θεός δεν εξανάγκαζε το αντίθεο πνευματικό στοιχείο να υποκύψει, παρά το κρατούσε αιχμάλωτο με τη δύναμη της αγάπης Του μέχρι να καμφθεί κάπως η αντίστασή του. Τότε του έδινε σύμφωνα με το σχέδιό Του ένα περίβλημα για να προσλάβει μία φόρμα μέσα στην οποία θα διεξήγαγε μία ορισμένη δραστηριότητα.

Αλλά αυτή η δραστηριότητα ήταν τόσο μηδαμινή ώστε περνούσαν πάλι αιωνιότητες ώσπου οι φόρμες αυτές να διαλυθούν σιγά – σιγά και να μπορέσουν να μεταβληθούν.

Χρόνοι ατέλειωτοι χρειάστηκαν για να πάρει υπόσταση η Γη, ώσπου να μπορέσει να κατοικηθεί από έμβια όντα. Κι εκείνα πάλι μετά από επίσης ατέλειωτα μακρύ διάστημα έκαναν τη Γη κατάλληλη για να χρησιμεύσει ως τελευταίος τόπος διάπλασης των ανθρώπων.

Παράλληλα η ανθρώπινη ψυχή κατακερματισμένη σε αμέτρητα μικρά μόρια είχε περάσει μέσα από όλα τα δημιουργήματα της πλάσης. Η πτώση των όντων από τα μεγαλύτερα ύψη ως την άβυσσο ήταν τόσο απέραντη, που χρειαζόταν ένα επίσης απέραντο χρονικό διάστημα ώσπου να αναρριχηθούν πάλι από εκείνα τα βάθη ως το επίπεδο όπου μπορούσε να τους δοθεί ξανά η συνείδηση του εγώ τους.

Αυτή η αυτοσυνείδηση καθιστούσε δυνατή την τελευταία τελειοποίησή τους και την τελική ανάβαση ως τα ύψη από όπου είχαν προέλθει.

Έτσι πρώτα προέκυψε η δημιουργία, η οποία εγκλείει τα αναρίθμητα εκείνα έκπτωτα πνεύματα. Επειδή δε ήταν ατέλειωτο το πλήθος τους, γι’ αυτό και χρειάζονται επίσης ατέλειωτοι καιροί ώσπου να επιστρέψουν στον Θεό και συνεπώς ένα τέλος της δημιουργίας δεν είναι ακόμη ορατό. Με αυτό λοιπόν τον τρόπο προέκυψαν όλα τα «δημιουργήματα» κι έτσι όλα ακολουθούν την πορεία τους σύμφωνα με το νόμο.

Συνεχώς νέα απειροελάχιστα μόρια πνεύματος τα ζωντανεύουν και αλλάζοντας συνεχώς την εξωτερική φόρμα η οποία τα περιβάλλει εξελίσσονται ακατάπαυστα προς υψηλότερες βαθμίδες, ούτως ώστε διακρίνει παντού κανείς ένα αδιάλειπτο γίγνεσθαι και παρέρχεσθαι όλων των υλικών δημιουργημάτων.

Κατά αυτόν τον τρόπο όλα τα δημιουργήματα ανανεώνονται αδιάκοπα κι έτσι υπηρετούν την ωρίμανση του πνευματικού στοιχείου που φέρουν μέσα τους. Συνάμα δε υπηρετούν την περαιτέρω εξέλιξη του ανθρώπου δεδομένου ότι εξασφαλίζουν τη σωματική του ζωή στη Γη.

Όσο το πνευματικό στοιχείο που βρίσκεται δέσμιο μέσα στα δημιουργήματα δεν έχει ελευθερία της βούλησης, η ανοδική του εξέλιξη ακολουθεί μία πορεία που εξαρτάται από τη βούληση του Θεού. Το δέσμιο πνευματικό υπηρετεί μέσα σε κάποια φόρμα κι ως αποτέλεσμα ωριμάζει αργά – αργά. Από τη στιγμή όμως που το πνευματικό βρίσκεται στη Γη ως άνθρωπος, επανακτά την ελεύθερη βούλησή του οπότε μπορεί αντί να ανέβει να μείνει στάσιμο ή και να οπισθοδρομήσει πάλι.

Είναι δηλαδή δυνατό να αποτύχει στην τελευταία ακριβώς φάση της εξελικτικής του πορείας. Μπορεί δε επίσης η οπισθοδρόμηση αυτή να έχει ως αποτέλεσμα η ψυχή του ανθρώπου που είναι το «έκπτωτο αρχέγονο πνεύμα» να αποσκληρυνθεί στην πνευματική της ουσία όπως άλλοτε. Τότε καθίσταται αναγκαίο να διαλυθεί για άλλη μία φορά η ψυχή σε αμέτρητα μικρά μόρια κι επακόλουθα να διατρέξει εκ νέου όλη την πορεία μέσω των υλικών δημιουργημάτων της Γης.

Το ότι λοιπόν αυτή η διαδικασία έχει καταστεί πλέον αναγκαία συνεπάγεται επίσης τη διάλυση και τη μεταμόρφωση των κάθε είδους υλικών δημιουργημάτων κι έτσι σηματοδοτείται η λήξη μιας γήινης εποχής κι η αρχή μιας νέας.

Αυτή είναι λοιπόν η ερμηνεία γιατί κατά διαστήματα καθορισμένα από τον Θεό η Γη υφίσταται βίαιες μεταβολές. Αλλά αυτές βασίζονται πάντα στην αγάπη και στη σοφία του Θεού γιατί υπηρετούν αποκλειστικά τη λύτρωση του έκπτωτου πνευματικού στοιχείου.

Ως εκ τούτου πρέπει να περιμένετε πάντοτε τέτοιες επεμβάσεις από την πλευρά του Θεού, όταν οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πλέον τον αληθινό σκοπό της ύπαρξής τους και κατά συνέπεια δεν αξιοποιούν τη γήινη ζωή για την ωρίμανση και την τελική τελειοποίηση των ψυχών τους.

Γιατί ο μοναδικός λόγος ύπαρξης οποιουδήποτε δημιουργήματος είναι να φέρει ως την ωρίμανση την ανθρώπινη ψυχή. Σκοπός του είναι να τη βοηθήσει να γίνει αυτό που ήταν αρχικά, ένα τελειότατο ον, το οποίο προήλθε από την αγάπη του Θεού, αλλά εξέπεσε από κοντά Του με την ελεύθερη θέλησή του. Έτσι οφείλει να επιστρέψει πάλι στο πλευρό Του, γι’ αυτό ο ίδιος ο Θεός του διάνοιξε το δρόμο της επιστροφής που περνάει μέσα από όλα τα δημιουργήματα αυτής της Γης.

Αμήν

7.4.1960(Μπέρτα Ντούντε)

Η ψυχή (το αρχέγονο πνεύμα) και η εξέλιξή της

Σε κάθε εξελικτική περίοδο φθάνει στην ωρίμανση πνευματικό στοιχείο και μάλιστα έχει όντως τη δυνατότητα σε μία μόνο περίοδο να διατρέξει τις διάφορες βαθμίδες της εξέλιξης μέχρι το σημείο εκείνο όπου μπορεί να ενσαρκωθεί ως άνθρωπος και να περάσει με επιτυχία από την τελευταία δοκιμασία της βούλησής του.

Μπορεί επίσης ωστόσο να χρειάζονται περισσότερες τέτοιες περίοδοι για να πνευματοποιηθούν οι αποσκληρυμένες ψυχικές ουσίες. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση όπου η αντίστασή τους είναι τόσο μεγάλη ώστε η ανέλιξή τους προχωρεί με πολύ αργό ρυθμό. Επιπλέον όταν ένα πνεύμα βρεθεί στη Γη ως άνθρωπος διατρέχει τον κίνδυνο να ξαναπέσει πάλι πολύ χαμηλά, μια που σε αυτή τη φάση τον καθοριστικό ρόλο τον παίζει η ελεύθερη βούλησή του η οποία πρέπει τότε να δοκιμασθεί.

Μέχρι τη βαθμίδα της ενανθρώπισης η ελευθερία της βούλησής του είναι δέσμια. Βέβαια στη διάρκεια της εξελικτικής πορείας διαμέσου των φυσικών βασιλείων το αποσκληρυμένο πνευματικό έχει αποσπασθεί από την επιρροή της θέλησης του αντίθεου, όμως οι μεμονωμένες ουσίες του δεν απολαμβάνουν ελευθερία βούλησης παρά πάνω τους κυριαρχεί το θέλημα του Θεού.

Με λίγα λόγια εξελίσσονται μέσα σε ένα καθεστώς αναγκαστικής υποταγής στο θείο νόμο, δεδομένου ότι υπόκεινται εξ ολοκλήρου στη βούληση του Θεού ο Οποίος αναθέτει σε όλα τα όντα που είναι έγκλειστα μέσα στα δημιουργήματα τα εκάστοτε καθήκοντά τους.

Με το που εκπληρώνουν αυτά τα καθήκοντα υπακούοντας πλήρως στο νόμο, ανεβαίνουν σταδιακά υψηλότερα στις βαθμίδες της εξέλιξης. Με άλλα λόγια η αντίστασή τους μειώνεται, εκτελούν την καθορισμένη υπηρεσία τους κι έτσι μπορούν να φθάσουν βαθμηδόν στο επίπεδο εκείνο όπου είναι δυνατό να τους δοθεί πάλι η ελεύθερη βούληση. Αυτή η πορεία εξέλιξης απαιτεί να αλλάζουν συνεχώς εξωτερική μορφή, δηλαδή τη φόρμα που τα εμπεριέχει.

Πρόκειται για μία αργή άνοδο που σημαίνει παράλληλη συμμόρφωση προς τους νόμους της φύσης και συνεπώς υποταγή στη θεία βούληση. Μπορεί αυτό μεν να συμβαίνει κάτω από έναν ορισμένο εξαναγκασμό, ωστόσο συμβάλλει στη βελτίωση της μοίρας των όντων και σκοπεύει να τους εξασφαλίσει πάλι κάποτε την ελευθερία τους, οπότε μπορούν πάλι να σκέφτονται, να επιθυμούν και να ενεργούν κατά πως θέλουν.

Αυτή λοιπόν η πορεία μέσω των δημιουργημάτων δεν μπορεί να αποφευχθεί γιατί κάθε πνευματικό ον οφείλει να επιστρέψει στον Θεό, από τον Οποίο απομακρύνθηκε μετά την πτώση του. Ήταν όμως τόσο τεράστια η απομάκρυνση των πνευμάτων που δεν θα μπορούσαν ποτέ να γεφυρώσουν όλη αυτή την απόσταση με τις δικές τους δυνάμεις.

Ούτε άλλωστε θα τους επέτρεπε ποτέ ο αντίπαλος του Θεού να κατορθώσουν να επιστρέψουν, εάν Εκείνος δεν τα αποσπούσε από την κυριαρχία του χρησιμοποιώντας ακριβώς αυτό το μέσο της φυλάκισής τους μέσα στην ύλη και συγκεκριμένα στα δημιουργήματα αυτής της Γης.

Ο αντίπαλος του Θεού διαθέτει δικαιώματα πάνω στα έκπτωτα πνεύματα για το λόγο ότι τον ακολούθησαν εθελοντικά στην πολύ βαθιά πτώση του. Το ίδιο όμως δικαίωμα έχει και ο Θεός δεδομένου ότι όλα τα όντα προήλθαν από τη δική Του δύναμη και ως εκ τούτου δικαιούται να τα αποσπάσει από την κυριαρχία του αντιπάλου Του.

Σε αντιστάθμισα ωστόσο έχει δοθεί και σε εκείνον το δικαίωμα να μπορεί να ασκεί την επιρροή του πάνω στο κάθε πνεύμα από τη στιγμή που ενσαρκώνεται ως άνθρωπος στη Γη. Και γι’ αυτό το λόγο πρέπει το κάθε πνεύμα να έχει φθάσει πάλι σε ένα τέτοιο βαθμό ωριμότητας ώστε όταν ενσαρκωθεί ως άνθρωπος να είναι ικανό να κάνει χρήση της βούλησής του προκειμένου να επιλέξει ελεύθερα ποιον κύριο θέλει να υπηρετήσει.

Αλλά δεν μπορεί διαμιάς ο Θεός να ανεβάσει ένα ον ως εκ θαύματος σε ένα τέτοιο επίπεδο. Γιατί το κάθε ον οφείλει να διανύσει την πορεία του προς τα ύψη βαθμηδόν, ακριβώς όπως έκανε για να καταλήξει στα βάθη της πτώσης του. Η αντίστασή του πρέπει να υποχωρήσει σταδιακά και δεν επιτρέπεται να καμφθεί με τη βία. Κι αυτό το γεγονός απαιτεί να αλλάξει αμέτρητες φόρμες περνώντας μέσα από το ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό κόσμο ώσπου να γίνει άνθρωπος.

Με κάθε νέα εξωτερική φόρμα μειώνεται ταυτόχρονα και η αντίσταση του όντος. Διότι η κάθε υπηρεσία που εκτελεί όσο εξελίσσεται ακολουθώντας τις επιταγές του νόμου ανταμοίβεται με το πέρασμα σε μία πιο ελαφριά υλική φόρμα στην επόμενη μεταμόρφωση.

Ωστόσο είναι τόσο ασύλληπτα μεγάλο το αμάρτημα της αποστασίας από τον Θεό, ώστε και η απόσταση που χωρίζει τα όντα από Αυτόν είναι επίσης ασύλληπτα μεγάλη. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζονται αμέτρητες μεταμορφώσεις για να μειωθεί μία τέτοια απόσταση και να πλησιάσουν τον Θεό, όπου το μόνο που απαιτείται πλέον από αυτά είναι να πάρουν την τελική απόφαση με την ελεύθερη βούλησή τους. Τότε μπορεί ο άνθρωπος να απαλλαγεί κι από την τελευταία υλική φόρμα που τον φυλακίζει και να επιστρέψει πάλι στον Πατέρα του από τον οποίο εκπορεύτηκε.

Όλη δε αυτή η εξελικτική πορεία μέσα στην πλάση της Γης αποτελεί ένα ακατάπαυστο αγώνα κατά τον οποίον τα όντα επιδιώκουν να αποτινάξουν την εξωτερική τους φόρμα διότι την αισθάνονται σαν φυλακή. Έτσι κάθε φορά που απαλάσσονται από μία υλική φόρμα το νιώθουν σαν μία ευεργεσία, άσχετα από τη βαθμίδα ωριμότητας στην οποία έχουν φθάσει.

Γι’ αυτόν το λόγο η πάλη που παρατηρείτε λόγου χάριν στο βασίλειο των ζώων σεις οι άνθρωποι μόνο στα δικά σας μάτια φαίνεται σκληρή, ενώ κάθε ζώο δέχεται με ανακούφιση την αλλαγή της εξωτερικής του φόρμας. Άλλωστε αυτή είναι η αιτία που από την πλευρά του Θεού είναι επιτρεπτό ή και ηθελημένο το ασθενές να υποκύπτει στο ισχυρό. Έτσι το ισχυρότερο μπορεί να τερματίζει τη ζωή του ασθενέστερου και με αυτόν τον τρόπο προσφέρει επίσης υπηρεσία στην περαιτέρω εξέλιξη των όντων.

Άρα όσο ένα ον βρίσκεται υποταγμένο στο νόμο, τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του τέλους του και της επόμενης μεταμόρφωσής του, καθορίζεται από τη θεία βούληση. Από τη στιγμή όμως που ένα ον φθάνει στο στάδιο της ενανθρώπισης και επανακτά την ελευθερία της θέλησής του, η βούληση του Θεού υποχωρεί. Τότε όμως δίνονται ορισμένοι νόμοι στον άνθρωπο με τους οποίους πρέπει να εναρμονισθεί προκειμένου να πετύχει στην επίγεια ζωή του.

Από τη μία πλευρά υπόκειται στους νόμους της φύσης και από την άλλη του γίνεται γνωστή η βούληση του Θεού στην οποία πρέπει να υποταχθεί προκειμένου να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί η εξέλιξή του. Διότι ο στόχος είναι να ελευθερωθεί από κάθε εξωτερική φόρμα και να περάσει ως ελεύθερο πνεύμα στο βασίλειο του Φωτός, επιστρέφοντας στον Πατέρα του, στον Θεό, από τον Οποίο είχε προέλθει κάποτε.

Αμήν 14-15.7.1965(Μπέρτα Ντούντε)

Οι Προαδαμίτες

Πολύ πριν εμφανιστούν πάνω στη Γη οι πρώτοι άνθρωποι, τους οποίους ο Θεός είχε εξοπλίσει με νόηση και ελεύθερη βούληση, υπήρχαν ήδη πλάσματα που έμοιαζαν με τους ανθρώπους και στα οποία είχε ανατεθεί το να προετοιμάσουν κατάλληλα το έδαφος για την επερχόμενη ανθρωπότητα.

Εκτελούσαν βάσει ενστίκτου, δηλαδή ωθούμενα από το φυσικό τους νόμο, εργασίες που αφορούσαν την επιβίωσή τους συλλέγοντας φρούτα, θερίζοντας καρπούς από τους αγρούς, χτίζοντας κατοικίες και γενικά κάνοντας οτιδήποτε ένιωθαν ενστικτωδώς πως θα τους ήταν χρήσιμο.

Όμως δεν θα ήταν δυνατόν να τους καταλογιστούν οποιεσδήποτε ευθύνες σχετικά με αυτά που έκαναν ή παρέλειπαν, καθώς μέσα τους δεν είχε ακόμη ενσαρκωθεί κάποιο ον, το οποίο θα περιέκλειε όλα τα διάσπαρτα μόρια ενός έκπτωτου αρχέγονου πνεύματος.

Αυτά τα πλάσματα είχαν ήδη μεγάλη ομοιότητα με τους ανθρώπους. Σωματικά είχαν την ίδια μορφή, όμως ούτε συνείδηση του εγώ τους είχαν, ούτε και ήταν σε θέση να συνενοηθούν μεταξύ τους. Μόνο η ανάγκη επιβίωσης ήταν έντονη μέσα τους και συχνά κατόρθωναν να φτάσουν σε μεγάλη ηλικία.

Παράλληλα πρόσφεραν στη δημιουργία τις υπηρεσίες τους συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της επιφάνειας της Γης, η οποία προετοιμαζόταν διαρκώς για να είναι έτοιμη να παρέχει στους μελλοντικούς ανθρώπους έναν τόπο παραμονής που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.

Σε αυτά τα πλάσματα δεν είχαν τεθεί ακόμη οι υψηλότερες απαιτήσεις της εκδήλωσης της βούλησής τους παρά αυτά παρείχαν απλώς την τελευταία δυνατότητα ωρίμανσης στα αρχέγονα πνεύματα που δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί, ώστε στη συνέχεια να συνεχίσουν εκείνα την πορεία τους ως άνθρωποι με ελεύθερη βούληση και νόηση.

Επομένως αυτοί οι πρόγονοι των ανθρώπων, οι Προαδαμίτες, δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν πραγματικοί άνθρωποι, αφού η συμπεριφορά τους, η εμφάνισή τους και γενικά όλα όσα έκαναν ή παρέλειπαν ανταποκρίνονταν περισσότερο σε ένα ζώο, το οποίο βρίσκεται ακόμη στα αρχικά στάδια της εξέλιξης.

Μόνο η μορφή τους έμοιαζε με αυτήν των ανθρώπων και αυτός είναι και ο λόγος που αργότερα ονομάστηκαν προϊστορικοί άνθρωποι χωρίς όμως να μπορούν σε οποιαδήποτε περίπτωση να συγκριθούν με τους ανθρώπους, οι οποίοι κατείχαν τις ικανότητες της ελεύθερης βούλησης και της γνώσης, ιδιότητες τις οποίες όφειλαν και να χρησιμοποιήσουν ορθά με τη νόησή τους.

Ούτε βέβαια μπορεί να θεωρηθεί πως ο άνθρωπος αποτελεί μετεξέλιξη αυτών των Προαδαμιτών, καθώς αποτελεί μία εντελώς νέα δημιουργία, την οποία πραγματοποίησε ο Θεός μόνο όταν υπήρξαν πολλά ώριμα αρχέγονα πνεύματα που περίμεναν την ενσάρκωσή τους. Ο προϊστορικός άνθρωπος είναι ένα από τα πολλά δημιουργήματα που έπρεπε να εκπληρώσουν το σκοπό τους δηλαδή να προετοιμάσουν για τον επερχόμενο άνθρωπο έναν τόπο παραμονής που θα του εξασφάλιζε μια ακοπίαστη επίγεια ζωή.

Οι Προαδαμίτες ήταν ανθρωπόμορφα όντα, στα οποία δεν μπορούσαν να καταλογιστούν κανενός είδους ευθύνες, εφόσον διεξήγαγαν τη ζωή ενός ζώου η οποία εμφάνιζε όλα τα ένστικτα. Έζησαν στη Γη πολύ πριν από τον άνθρωπο, δεν είχαν συνείδηση του εγώ τους και ζούσαν αναγκαστικά από τη φύση τους κατά ομάδες.

Συγκεκριμένα απαντώνταν μόνο στα μέρη όπου αργότερα θα ζούσαν οι άνθρωποι, προετοιμάζοντάς τα γι’ αυτούς με τις τακτικές δραστηριότητές τους. Η γνώση γι’ αυτές τις δραστηριότητες ήταν έμφυτη και συνίστατο στο να καθιστούν μεγάλες εκτάσεις γης καλλιεργήσιμες, φυτεύοντας τακτικά ζωτικά για την επιβίωσή τους φυτά και στη συνέχεια προβαίνοντας στη συγκομιδή τους.

Όλα αυτά τα έκαναν ασυνείδητα ωθούμενοι από το ίδιο τους το ένστικτο, με σκοπό την αυτοσυντήρηση. Επίσης πολεμούσαν ο ένας τον άλλον και ο ισχυρότερος νικούσε.

Έτσι συνεισέφεραν και στο να ενσαρκώνονται διαρκώς νέα όντα, έστω κι αν αυτό διαρκούσε για μικρό χρονικό διάστημα κατά το οποίο αποδείκνυαν τη δύναμή τους, παρουσίαζαν περισσότερο ή λιγότερο έντονα ορμέμφυτα τα οποία αποδυναμώνονταν σταδιακά όσο περνούσαν τα χρόνια, οπότε σιγά σιγά έφταναν και στον απαραίτητο βαθμό ωριμότητας ώστε να μπορούν να προχωρήσουν στην τελευταία τους ενσάρκωση ως άνθρωποι.

Άρα λοιπόν υπήρχαν ήδη πολύ πριν τους πρωτόπλαστους ανθρωπόμορφα πλάσματα, τα οποία όμως δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συσχετιστούν με τους αληθινούς ανθρώπους. Ως προς την εξωτερική μορφή μπορεί να τους έμοιαζαν,συμπεριφέρονταν ωστόσο όπως τα ζώα και σε ό,τι αφορά τα ορμέμφυτα, καθώς και σε ό,τι αφορά τον τρόπο αναπαραγωγής τους.

Η δε εξέλιξή τους γινόταν μόνο ως προς την ψυχική τους ουσία. Ανήκαν στα αμέτρητα είδη της δημιουργίας που εξαφανίστηκαν όταν εκπλήρωσαν τον προορισμό τους πάνω στη Γη, δηλαδή όταν τα όντα δεν είχαν πλέον ανάγκη από ένα τέτοιο είδος δημιουργημάτων. Έτσι εξαφανίστηκαν ολοσχερώς όπως τόσα άλλα, τα οποία φιλοξένησε για κάποιο διάστημα η Γη, κάνοντας στη συνέχεια χώρο για νέα είδη.

Όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί πως ο άνθρωπος στη σημερινή του μορφή αποτελεί εξέλιξη αυτών των προϊστορικών πλασμάτων, παρά ήταν και είναι ένα νέο δημιούργημα, προικισμένο με ελεύθερη βούληση και νόηση, το οποίο έπρεπε να περάσει από τις εξετάσεις της βούλησής του και γι’ αυτόν το λόγο του δόθηκε πάλι η αυτοσυνείδηση.

Το μέχρι ποιού σημείου οι Προαδαμίτες διέθεταν κάποια νοημοσύνη, εξαρτιόταν από τον βαθμό ωριμότητας των μορίων ψυχής που φιλοξενούνταν μέσα τους. Όμως επειδή δεν διέθεταν την ικανότητα της σκέψης εξέφραζαν αυτήν τη νοημοσύνη μόνο στις παραγωγικές τους δραστηριότητες, δηλαδή την εκδήλωναν και την χρησιμοποιούσαν ασυνείδητα.

Αυτές δε οι δραστηριότητες δημιούργησαν πραγματικά αξιοθαύμαστα έργα, όπως πολύ συχνά απαντώνται στη φύση. Για παράδειγμα άνοιξαν μονοπάτια από όπου αυτά τα πλάσματα μπορούσαν να φτάσουν το ένα στο άλλο, διάνοιξαν σήραγγες και υπόγειους διαδρόμους.

Γενικά δημιούργησαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να μπορούν μετέπειτα οι άνθρωποι να ζήσουν σωστά όταν είχε πλέον φτάσει η ώρα όπου ήταν δυνατή η ενσάρκωση των πρώτων αρχέγονων πνευμάτων. Όσο δε εξαπλώνονταν οι άνθρωποι τόσο μειωνόταν σταδιακά ο αριθμός των Προαδαμιτών μέχρι που το ανθρώπινο είδος υπερίσχυσε πάνω στη Γη και έτσι άρχισε η περίοδος δοκιμασίας όπου κάθε έκπτωτο αρχέγονο πνεύμα θα περνούσε από την εξέταση της βούλησής του.

Και είναι γι’ αυτό που ο άνθρωπος πρέπει να είναι εξοπλισμένος με αυτοσυνείδηση, νόηση και ελεύθερη βούληση ούτως ώστε να βαδίσει πάνω στη Γη εκείνο το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει πίσω στον Πατέρα, από τον οποίο κάποτε ξεκίνησε.

Αμήν

17.8.1962(Μπέρτα Ντούντε)

Η ψυχή γνωρίζει τα της ενσάρκωσής της στη Γη

Όταν απευθύνετε μία ερώτηση σε Μένα, Εγώ θα σας την απαντήσω και θα σας διδάξω με τρόπο τέτοιο που να καταλάβετε σωστά και να εξαλειφθεί οποιαδήποτε ασάφεια.

Για μια ενσαρκωμένη ψυχή, δηλαδή για ένα έκπτωτο αρχέγονο πνεύμα, η επίγεια πορεία ως άνθρωπος σημαίνει μία πολύ σκληρή δοκιμασία της βούλησής του, η οποία είναι τότε πάλι ελεύθερη, όπως ήταν κατά την εκπόρευσή του από Μένα. Γιατί δύο πλευρές αγωνίζονται τώρα για να την κερδίσουν κι ο άνθρωπος είναι ο μόνος που αποφασίζει για την έκβαση του αγώνα.

Βέβαια στο πλάι του στέκονται πάντοτε πνευματικοί συμπαραστάτες χωρίς όμως να τους επιτρέπεται να αγγίξουν την ελεύθερη βούλησή του. Από την άλλη πλευρά αμέτρητες αντίπαλες δυνάμεις προσπαθούν να προκαλέσουν την πτώση του εκ νέου. Εντούτοις έχει κάλλιστα τη δυνατότητα να επικρατήσει πάνω τους και να στρέψει ανεπηρέαστος τη βούλησή του σε Μένα, οπότε λαμβάνει αδιάκοπα δύναμη για να αντιστέκεται κι ως εκ τούτου περνάει με επιτυχία από τον έλεγχο της βούλησής του.

Ωστόσο στην αρχή της ενσάρκωσής του το αρχέγονο πνεύμα βρίσκεται σε πλήρη άγνοια για το λόγο ότι με την πτώση του, δηλαδή με την απόκρουση της αγάπης Μου, έχασε από μόνο του το φως, τη γνώση και τη συνειδητότητά του. Γι’ αυτό πρέπει τώρα να διδαχθεί, πράγμα που συμβαίνει τόσο απ’ έξω όσο κι από μέσα, δηλαδή μέσω του πνευματικού σπινθήρα που του έχω δώσει. Αυτός ο σπινθήρας συνεχώς τον πιέζει ενδόμυχα να κάνει το καλό και του δίνει επίσης ένα εσωτερικό φως.

Επιπλέον πάντοτε θα κατευθύνω τις καταστάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου έτσι που να μπορεί να διδαχθεί από αυτές. Διότι οι πνευματικοί του φύλακες δεν παύουν να επιδρούν πάνω στις σκέψεις του για να πάρει τη σωστή κατεύθυνση και να στρέψει αποφασιστικά τη βούλησή του προς το μέρος Μου, οπότε μπορώ κι Εγώ να ενεργήσω μέσα του τότε κατά ένα εντελώς ασυνήθιστο τρόπο. Επομένως φροντίζω με κάθε τρόπο για να φθάσει το αρχέγονο πνεύμα στο στόχο του όσο βρίσκεται ενανθρωπισμένο στη Γη, από τη στιγμή κιόλας που θα εκφράσει την επιθυμία του να περάσει από αυτήν την τελευταία δοκιμασία της θέλησής του ως άνθρωπος.

Ωστόσο ποτέ δεν εξαναγκάζεται μία ψυχή, δηλαδή ένα αρχέγονο πνεύμα που έχει διατρέξει ήδη όλο τον κύκλο της δημιουργίας υπό καθεστώς νομοτελειακής εξέλιξης, να δεχθεί παρά τη θέλησή της αυτήν την τελευταία ενσάρκωση. Το καθεστώς της υποχρεωτικής υποταγής στο φυσικό νόμο λήγει από τη στιγμή που όλα τα απειροελάχιστα μόρια που απαρτίζουν ένα αρχέγονο πνεύμα έχουν ξαναενωθεί μεταξύ τους.

Από εκεί και πλέον το εκ νέου ενιαίο αρχέγονο πνεύμα είναι πάλι ελεύθερο και δεν υπόκειται σε κανένα εξαναγκασμό ούτε από Μένα ούτε από την πλευρά του αντιπάλου Μου. Μπορεί επομένως να αποφασίζει μόνο του για όλα όσα το αφορούν.

Κατά τη διάρκεια της σταδιακής ανέλιξής του από την άβυσσο, στην οποία είχε πέσει η αντίστασή του απέναντί Μου, έχει υποχωρήσει σε βαθμό τέτοιο που τώρα πλέον είναι ώριμο να πραγματοποιήσει το πέρασμά του από τη Γη ως άνθρωπος. Ωστόσο τη χάρη αυτήν πρέπει να την δεχθεί με τη θέλησή του και για το λόγο αυτό του παρουσιάζεται πριν την ενσάρκωσή του εκ των προτέρων η μοίρα που το περιμένει στη Γη. Το αφήνω με αυτή την ευκαιρία τότε να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει φθάσει ακόμη στην πατρίδα του, όπου το περιμένει μία ασύλληπτη λαμπρότητα κι έτσι ξυπνάει ο πόθος του να τη γνωρίσει.

Αντιλαμβάνεται όμως ταυτόχρονα ότι για να επιστρέψει στη χαμένη του πατρίδα ο μόνος δρόμος είναι να περάσει ως άνθρωπος από τη Γη. Επιπλέον ξέρει ότι θα πρέπει να εισέλθει εκ νέου μέσα σε μία υλική φόρμα κι αυτή η γνώση μπορεί να το κάνει να καθυστερεί να πάρει την απόφαση, επειδή διστάζει να ενανθρωπισθεί. Πάντως, ως επί το πλείστον ένα πνεύμα δέχεται πρόθυμα να ενσαρκωθεί κι επίσης αισθάνεται αρκετά ισχυρό για να ανταπεξέλθει στην τελευταία δοκιμασία της βούλησής του.

Επειδή ωστόσο οφείλει να αποφασίσει ελεύθερα από μόνο του, γι’ αυτό του παρουσιάζεται προηγούμενα η γήινη πορεία του. Έτσι βλέπει τον εαυτό του στις διάφορες καταστάσεις που θα αντιμετωπίσει στη Γη, αλλά στις οποίες πιστεύει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει με ευκολία, γι’ αυτό και δέχεται να διανύσει το τελευταίο στάδιο ενσαρκωνόμενο μέσα σε μία υλική φόρμα.

Εγώ λοιπόν γνωρίζω το βαθμό ωριμότητας κάθε μεμονωμένου πνεύματος και μπορώ να του δείξω προκαταβολικά σαν όραμα όλη τη γήινη διαδρομή του. Συνάμα επειδή γνωρίζω τι εντύπωση αφήνει αυτή η ονειρώδης παρουσίαση στην κάθε διαφορετική ψυχή, μπορώ να την οδηγήσω στην κατάλληλη ενσάρκωση μέσα σε μία ανθρώπινη μορφή. Αυτή δε η μορφή γίνεται πλέον μία ζωντανή ύπαρξη μόνο από τη στιγμή που το αρχέγονο πνεύμα θα την πάρει στην κατοχή του και θα κατοικήσει μέσα της.

Μπορείτε να είσαστε βέβαιοι ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, επομένως μπορώ να δώσω ένα σπινθήρα φωτός ακόμη και σε ένα τελείως τυφλό πνεύμα ούτως ώστε να έχει την ικανότητα να δει για λίγες στιγμές. Κι έστω αυτές οι λίγες στιγμές αρκούν για να ενεργοποιήσουν τη βούλησή του, την οποία το αρχέγονο πνεύμα μπορεί τώρα να χρησιμοποιήσει πάλι από τη στιγμή που όλες οι ουσίες του έχουν συνενωθεί ξανά σε μία ενιαία οντότητα.

Επίσης πρέπει να ξέρετε και να το πιστέψετε ότι δεν χρειάζομαι κανένα χρόνο για να πραγματοποιήσω ό,τι κρίνω ως αναγκαίο κι η βούλησή Μου το υλοποιεί την κατάλληλη στιγμή.

Είναι αναγκαίο λοιπόν το κάθε αρχέγονο πνεύμα να δηλώσει ρητά ότι θέλει να πάρει την ανθρώπινη μορφή διότι έχει πλέον φύγει από την κατάσταση της δεσμευμένης βούλησης και άρα πρέπει τώρα να μπορεί να αποφασίσει ελέυθερα για την ανθρώπινη πορεία του στη Γη. Όσο δε για το ανθρώπινο σώμα που θα το φιλοξενήσει, αυτό ζωντανεύει μόνο από τη στιγμή που το αρχέγονο πνεύμα εισέρχεται μέσα του ως «ψυχή».

Τότε αρχίζει επίσης η καθοδήγηση του ανθρώπου από τα προστατευτικά του πνεύματα και εισάγεται σταδιακά σε μία γνώση. Συνάμα δε πρέπει να ωριμάσει επίσης ως άνθρωπος προτού η ελεύθερη βούληση και η νοημοσύνη του μπορέσουν να εκδηλωθούν κατά ένα λογικό τρόπο.

Πρόκειται για την τελευταία πορεία πάνω σε αυτή τη Γη, η οποία μπορεί να αποφέρει την πλήρη απελευθέρωση του αρχέγονου πνεύματος, εφόσον αγωνισθεί γι’ αυτό το στόχο. Φθάνει μόνο να δίνει προσοχή στην απαλή φωνή στο εσωτερικό του, την ενδόμυχη δηλαδή ώθηση, η οποία είναι η έκφραση του θεϊκού πνευματικού σπινθήρα που του έχω εμφυτεύσει.

Αλλά κι ο αντίπαλός Μου έχει επίσης το ίδιο δικαίωμα πάνω του όσο ζει πάνω στη Γη και προσπαθεί να το επιβάλλει με κάθε τρόπο. Ανά πάσα στιγμή ο άνθρωπος είναι εκτεθειμένος σε επιδράσεις που προέρχονται τόσο από πάνω όσο κι από κάτω και πρέπει να αποφασίσει μόνος του ποια δύναμη θα κυριαρχήσει πάνω του.

Αυτή είναι λοιπόν η τελευταία δοκιμασία της βούλησής του, ούτως ώστε να στρέψει συνειδητά την αναζήτησή του προς Εμένα, τον Θεό και Πατέρα του. Την ελεύθερη αυτή απόφαση δεν μπορεί κανένας να την πάρει στη θέση του, εντούτοις του προσφέρεται βοήθεια με κάθε τρόπο. Διότι κι Εγώ λαχταρώ να τον δω να επιστρέφει κοντά Μου και πράγματι τον οδηγώ σαν ένας καλός πατέρας από το χέρι, αρκεί να το αδράξει μόνος του και να δεχθεί να τον τραβήξω προς το μέρος Μου. Γιατί θέλω να γίνουν μακάρια όλα τα πλάσματά Μου κι έχω αληθινά λάβει υπόψη Μου όλες τις δυνατότητες για να πετύχω αυτόν το στόχο.

Αμήν

Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ

31.10 – 2.11.1953(Μπέρτα Ντούντε)

Η δημιουργία του ανθρώπου και το προπατορικό αμάρτημα

Ήταν ατέλειωτος ο χρόνος που χρειάστηκε το έκπτωτο πνευματικό για να αναδυθεί από τα βάθη όπου είχε πέσει, όπως ατέλειωτο διάστημα χρειάστηκαν επίσης τα διάφορα δημιουργήματα, τα οποία έπρεπε να εξελιχθούν παράλληλα με αυτό το έγκλειστο μέσα τους πνευματικό για να μπορούν να φιλοξενούν όλο και πιο ώριμα στοιχεία του. Έτσι συνεχώς δημιουργούνταν νέες υλικές φόρμες για τα έκπτωτα πνευματικά στοιχεία στις οποίες συνεχώς δινόταν ένας συγκεκριμένος προορισμός.

Συνεπώς η γήινη κτίση δεν προέκυψε στιγμιαία, αφού πέρασαν τεράστια διαστήματα ώσπου να βρουν τα πνευματικά στοιχεία όλων των δυνατών βαθμών ωριμότητας τις εξωτερικές φόρμες που χρειάζονταν για να ενσωματωθούν. Γιατί όσο ανερχόταν η ωριμότητα των πνευματικών στοιχείων τόσο καθίστατο απαραίτητο να γίνουν νέα δημιουργήματα στα οποία θα μπορούσαν να ενσωματωθούν.

Στο διάστημα λοιπόν που το πνευματικό στοιχείο δεν είχε καμία ελευθερία αφού εξελισσόταν κάτω από συνθήκες καθορισμένες αυστηρά από το φυσικό νόμο, η δημιουργική Μου δραστηριότητα ήταν να πλάσω τη Γη για να χρησιμεύει ως ένα πεδίο όπου θα ωρίμαζαν τα πνεύματα εκείνα που είχαν πέσει πιο χαμηλά απ’ όλα τα άλλα.

Συνεπώς αυτά τα πνεύματα έπρεπε να φθάσουν πάνω στη Γη σε εκείνη την ωριμότητα που θα τους επέτρεπε να αποκτήσουν πάλι την ελευθερία της βούλησης, την οποία είχαν καταχραστεί κάποτε.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΑΜ ΩΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

Έφτασε λοιπόν τελικά η στιγμή όπου έπρεπε να δημιουργηθεί μία εξωτερική φόρμα μέσα στην οποία το ωριμασμένο πλέον πνευματικό στοιχείο θα περνούσε από ένα νέο έλεγχο της ελεύθερης βούλησής του.

Το δημιούργημα εκείνο ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος διέφερε από όλα τα προηγούμενα δημιουργήματα από την άποψη ότι παράλληλα με την ελεύθερη βούληση, ήταν προικισμένος επίσης με νόηση, λογική και αυτοσυνείδηση… Επιπλέον διέθετε την ικανότητα να σκέφτεται όπως και να μπορεί να συνδιαλέγεται μέσω της γλώσσας με τους συνανθρώπους του, γιατί οι προϋποθέσεις αυτές ήταν απαραίτητες τόσο για τη συμβίωση μέσα στην ομάδα όσο και για τον έλεγχο της βούλησής του.

Η εξωτερική ανθρώπινη φόρμα υφίστατο ήδη στα τελευταία στάδια της νομοτελειακής εξέλιξης. Ο προορισμός της προαδαμικής εκείνης ανθρώπινης φόρμας ήταν να φιλοξενήσει μέσα της αμέτρητες ώριμες πλέον ψυχικές ουσίες. Όμως τα ανθρωπόμορφα εκείνα όντα βρίσκονταν ακόμη σε κατάσταση πλήρους υποταγής στη νομοτέλεια που τους επέβαλε ο νόμος της φύσης κι επομένως δεν ήταν υπεύθυνα για τις πράξεις τους.

Η ικανότητά τους να σκέφτονται ήταν πάρα πολύ περιορισμένη. Απλά ο ρόλος τους ήταν να φιλοξενήσουν μέσα τους εκείνα τα πνευματικά στοιχεία που είχαν ωριμάσει τελείως μετά από μία ατελείωτα μακριά περίοδο εξέλιξης. Συνεπώς ήταν κι αυτά δημιουργήματα τα οποία είχε διαμορφώσει επί τούτου για αυτά τα στοιχεία η σοφία κι η αγάπη Μου.

Ως άνθρωποι, όμως θα θεωρηθούν μόνο εκείνα τα όντα αργότερα τα οποία διέθεταν πλέον ελευθερία βούλησης, νοημοσύνη και αυτοσυνείδηση.

Τότε πλέον άρχισε ουσιαστικά το σχέδιο της πνευματοποίησης αυτών των πλασμάτων. Σύμφωνα με τις απαιτήσεις του οι άνθρωποι διδάσκονταν από Μένα κι όφειλαν να χρησιμοποιήσουν τη διανοητική τους ικανότητα, τη νοημοσύνη και την ελεύθερη βούλησή τους σε συμφωνία με τις διδασκαλίες Μου κι έτσι δυνάμει της ελεύθερης βούλησής τους μπορούσαν να ζουν και να δημιουργούν επί γης.

Είχαν δε την επιλογή είτε να διαμορφώσουν τους εαυτούς τους σε θεούς είτε καταστρατηγώντας πλήρως τις διδασκαλίες και τη θέλησή Μου να επιστρέψουν στα απύθμενα βάθη από όπου είχαν αναρριχηθεί. Δημιουργώντας τον άνθρωπο έδωσα στο πνευματικό που είχε φθάσει σε ένα ορισμένο βαθμό ωριμότητας μια εξωτερική φόρμα, η οποία ανταποκρινόταν στη σοφία και την αγάπη Μου και επίσης στο καθήκον που είχε να επιτελέσει το ανθρώπινο είδος.

Η εξωτερική αυτή φόρμα έγινε ένα ζωντανό ον μόνο από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε στο εσωτερικό της το πνευματικό, όταν δηλαδή η σύνθεση από αμέτρητα μικρά μόρια πνεύματος που όλα μαζί αποτελούν την ψυχή έδωσε ζωή στη φόρμα. Διότι το πνευματικό είναι διαρκώς ενεργή δύναμη, όμως στα προστάδια, ήτοι κατά την πολύ μακριά πορεία εξέλιξης μέσα από τα βασίλεια της φύσης, ήταν δέσμιο κι άρα ανίκανο να δράσει ανεμπόδιστα.

Αλλά όταν φθάνει πλέον στην τελευταία εξωτερική φόρμα που είναι η ανθρώπινη, μπορεί να δραστηριοποιηθεί εκ νέου. Μπορεί τότε να εκδιπλώσει την ίδια του τη δύναμη κι επιπλέον να την αυξήσει απεριόριστα

εφόσον συνδεθεί μαζί Μου. Οι πρώτοι άνθρωποι είχαν αμέτρητη από τη δύναμή Μου στη διάθεσή τους. Γενικά ήταν εξαιρετικά προικισμένοι, επειδή η περίοδος της δοκιμασίας τους πάνω στη Γη θα έπρεπε να οδηγήσει στο να εγκαταλείψουν την υλική περιβολή τους τελείως πνευματοποιημένοι και να επιστρέψουν δικαιωματικά σαν τα παιδιά στο σπίτι του Πατέρα τους.

Η δε δοκιμασία της θέλησής τους ήταν ένας απαραίτητος όρος τον οποίο απαιτώ από κάθε δημιουργημένο ον. Εάν μάλιστα οι πρωτόπλαστοι είχαν περάσει με επιτυχία από αυτή τη δοκιμασία, τότε όλοι οι απόγονοί τους θα είχαν φθάσει με ευκολία στον τελικό στόχο…

Οι πρώτοι άνθρωποι ήταν όντα τα οποία παρ’ όλη την ανεπάρκειά τους, δηλαδή την ατέλεια που είχαν σαν αποτέλεσμα της αποστασίας τους, μπορούσαν εντούτοις να αναγνωρίσουν τόσο Εμένα τον Ίδιο όσο και να συνειδητοποιήσουν για τον ίδιο τους τον εαυτό ότι ήταν πλάσματά Μου. Άρα χάρη στη διανοητική τους ικανότητα και την ελεύθερη βούλησή τους είχαν τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν το θέλημά Μου και να το εκπληρώσουν.

Είχα δημιουργήσει όντα στα οποία μπορούσα να δώσω να Με καταλάβουν, παρ’ όλη την απόστασή τους από Μένα. Επιπλέον μπορούσαν να ακούν το Λόγο Μου και να τον αφήνουν να επενεργεί επάνω τους, πράγμα που προηγούμενα, στην κατάσταση της δέσμιας από το νόμο βούλησης, ήταν αδύνατο.

Επομένως ο πρωτόπλαστος άνθρωπος ήταν το πρώτο πλάσμα πάνω στη Γη το οποίο έφερε μέσα του ένα έκπτωτο αρχέγονο πνεύμα με την υποχρέωση να το βοηθήσει να επιστρέψει στην πρωταρχική του κατάσταση για να μπορεί τότε ως ελεύθερη πνευματική οντότητα να δρα και να δημιουργεί αιώνια ενωμένη μαζί Μου.

Αυτή ήταν η αποστολή του πρωτοδημιούργητου ανθρώπου, η οποία παραμένει η αποστολή όλων ανεξαίρετα των ανθρώπων, ως το τέλος, ως την πλήρη πνευματοποίηση όλων των έκπτωτων όντων. Η δοκιμασία στην οποία υποβλήθηκε η θέληση του πρωτόπλαστου δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, αλλά για αυτήν τη δοκιμασία έπρεπε να επιτραπεί επίσης στον αντίπαλό Μου να ασκήσει κι εκείνος την επιρροή του επάνω του.

Όμως ο άνθρωπος υπέκυψε κάτω από αυτήν την επιρροή… Αποστάτησε για δεύτερη φορά από Μένα, πράγμα που απετέλεσε το πρώτο αμάρτημα επί αυτής της γης. Είναι αυτό το αμάρτημα που γνωρίζει γενικά η ανθρωπότητα, ακόμη κι αν δεν ξέρει για την πτώση των πνευμάτων από Μένα εξαιτίας της πρώτης μεγάλης αμαρτίας τους.

Ωστόσο είναι αυτή η πρώτη πτώση η οποία εξηγεί τα πάντα. διότι εάν ο πρωτόπλαστος άνθρωπος ήταν μία οντότητα την οποία δημιουργούσα για πρώτη φορά, τότε δεν θα μπορούσε και να είχε πέσει. Γιατί τότε θα έπρεπε να διαθέτει κάθε πληρότητα δύναμης και φωτός, για το λόγο ότι από Μένα ασφαλώς μόνο κάτι το απολύτως τέλειο μπορεί να εκπηγάσει.

Άρα σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα μπορούσε να επιδρά πάνω του καμία αντίθετη δύναμη. Όμως η πτώση του οφείλεται σε εκείνη την πρώτη αποστασία των πνευμάτων και κατ’ ακολουθία στην ακόμη ανώριμη ψυχή του ανθρώπου, η οποία είχε μεν τη δυνατότητα, αλλά δεν ήταν και δεδομένο ότι θα περνούσε με επιτυχία τις εξετάσεις της βούλησής της.

Ωστόσο ο άνθρωπος διέθετε νόηση και ελευθερία βούλησης, ώστε όπως ήταν επόμενο έφερε μία ευθύνη για την ψυχή του και συνεπώς έπρεπε να πληρώσει για την ενοχή του. Ο δε αντίπαλός Μου διατήρησε την εξουσία του πάνω στα πνεύματα που ενσαρκώνονται ως άνθρωποι, γεγονός που για τον καθένα σημαίνει μία κοπιώδη γεμάτη αγώνες και πόνους επίγεια πορεία προκειμένου να ξεφύγει από την κυριαρχία του.

Πρόκειται για ένα στόχο τον οποίο ο κάθε άνθρωπος μπορεί να επιτύχει, διότι σε βοήθεια του εξασθενημένου από το προπατορικό αμάρτημα ανθρώπινου γένους ήρθε ο Ιησούς Χριστός. Έτσι όποιος Τον αναγνωρίζει σαν Γιο του Θεού και Λυτρωτή του κόσμου και Τον ακολουθεί πρόθυμα έχει την εγγύηση ότι θα βρει τη λύτρωση.

Ο πρώτος άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να οικοδομήσει τη γέφυρα από την οποία όλοι οι απόγονοί του θα μπορούσαν να φθάσουν ως Εμένα. Επειδή όμως εκείνος απέτυχε, η ανθρωπότητα έπρεπε να περιμένει για πολύ ακόμη υπόδουλη στο σατανά, ώσπου να έρθει ο Λυτρωτής της, ώσπου κατέβηκε στη Γη ο Ιησούς Χριστός για να στήσει μία γέφυρα προς το πνευματικό βασίλειο χάρη στα πάθη και στο θάνατό Του στο σταυρό.

Από το πρώτο ον που είχα δημιουργήσει, τον Εωσφόρο, απαιτήθηκε να λάβει μία απόφαση ενδεικτική της θέλησής του. Αυτή η απαίτηση δεν θα μπορούσε επουδενί λόγο να θεωρηθεί σαν μία εντολή στην οποία έπρεπε αναγκαστικά να υπακούσει.

Απεναντίας εναπόκειτο τελείως ελεύθερα στον ίδιο να στρέψει ανεπηρέαστα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση τη βούλησή του. Έτσι η κατεύθυνση που πήρε τελικά βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο στον πόθο του να εξουσιάζει και να κυριαρχεί απόλυτα. Συνειδητοποιούσε βέβαια ότι είχε προέλθει από Μένα, παρ’ όλα αυτά όμως πίστευε ότι μπορούσε να κυβερνήσει από μόνος του για το λόγο ότι δε Με έβλεπε.

Γνώριζε ότι είχε εκπορευθεί από Μένα αλλά δεν ήθελε να Με αναγνωρίσει… Αυτή δε τη θέληση δεν την είχα θέσει Εγώ μέσα του, παρά το ίδιο αυτό το ον είχε μεταστρέψει από μόνο του την ελεύθερη βούληση που του είχα χαρίσει…

Αυτή ήταν λοιπόν η διαφορά ανάμεσα στην πρώτη πτώση του Εωσφόρου και στην πτώση του πρώτου ανθρώπου. Διότι ο δεύτερος έφερε ακόμη μέσα του τη λανθασμένη βούληση, εξου και του έδωσα μία εντολή την οποία όφειλε να σεβαστεί. Την εντονλή εκείνη θα μπορούσε εύκολα να την είχε τηρήσει εάν δεν τον επηρέαζε το αντίθεο πνεύμα, το οποίο ασκούσε μεγάλη επίδραση πάνω στον άνθρωπο αφού του ανήκε ακόμη κατά βάση.

Κι η αιτία ήταν ότι αυτός δεν είχε επανακτήσει την τελειότητα, η οποία θα καθιστούσε αδύνατη οποιαδήποτε πτώση. Ένας τέλεια δημιουργημένος άνθρωπος δεν θα ήταν δυνατό να παρασυρθεί και να αμαρτήσει, το οποίο σημαίνει ότι δεν θα ήταν ικανός να παραβεί τη συγκεκριμένη εντολή, για το λόγο ότι το τέλειο πνεύμα που θα έφερε μέσα του θα τον είχε αποτρέψει από κάθε αντίθεη πράξη.

Όμως η δημιουργία του ανθρώπου ήταν ουσιαστικά συνέπεια της πτώσης του Εωσφόρου και της ακολουθίας του. Διαφορετικά δε θα είχα καν την ανάγκη να περιβάλω με εξωτερικές φόρμες τα πνεύματα που είχα φέρει στη ζωή.

Επομένως η ανθρώπινη φόρμα είχε γίνει για να περικλείσει το έκπτωτο πνεύμα και ο Αδάμ ήταν ήδη βεβαρυμένος με εκείνο το πρώτο αμάρτημα. Αλλά θα μπορούσε να είχε απαλλαγεί από αυτό εάν είχε απλά σεβαστεί την εντολή Μου, οπότε θα είχε τη δυνατότητα να εξαλείψει τις συνέπειες από την ενοχή που τον βάραινε.

Η πτώση του καθυστέρησε για πολύ μεγάλο διάστημα την επιστροφή των άλλων αποστατών κοντά Μου, εντούτοις έγινε πάλι δυνατή χάρη στη λυτρωτική δράση του ανθρώπου Ιησού. Αυτός, χωρίς καμία εντολή από πλευράς Μου, πραγματοποίησε εκείνο που όφειλε να κάνει ο άνθρωπος Αδάμ: να ταυτισθεί πλήρως με το θέλημά Μου και χάρη σε μία ζωή γεμάτη αγάπη να ενωθεί πάλι πάνω στη Γη μαζί Μου και να αποκτήσει έτσι όλη τη Δύναμη και το Φως. Αμήν

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΑΜ ΩΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ…

«Ένας είναι ο Θεός κι ένας είναι ο μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός».

Προς Τιμόθεο Α ́ 2,5

«Σκεφθείτε λοιπόν πως ο Θεός που δεν τον είχε δει ποτέ ένα πλάσμα με τα μάτια του έρχεται στον κόσμο ως Ιησούς, γεμάτος υπέρτατη αγάπη και σοφία.

Αυτός ο Αιώνιος, ο Άπειρος, που με την αναπνοή του σκορπάει τις αιωνιότητες όπως ο άνεμος τη σκόνη, πορεύεται στη Γη και διδάσκει τα πλάσματά του, τα παιδιά του, αλλά όχι όπως ένας πατέρας μα σαν ένας αδελφός.

Αλλά ούτε αυτό του αρκεί. Αυτός που είναι Παντοδύναμος αφήνει τα αδύναμα πλάσματά του να τον καταδιώξουν, να τον φυλακίσουν, ακόμη και να τον σκοτώσουν σωματικά… Πέστε μου, ξέρετε μεγαλύτερη αγάπη και ταπείνωση από αυτή του Ιησού; Με αυτήν την ασύλληπτη πράξη έδωσε νέα μορφή σε όλα τα πράγματα του Ουρανού».

Γιάκομπ Λόρμπερ «Ο Πνευματικός Ήλιος»