Ψέμμα

8 Νοεμβρίου 1840 Σήμερα, ο Πατέρας μας έδωσε μέσω του Γιάκομπ Λόρμπερ την ακόλουθη διδασκαλία και μάλιστα με τον τίτλο που αναφέρεται:

Θα σας φανεί περίεργο, αν ο τίτλος αυτός σας κάνει να σκεφτείτε ότι Θα μπορούσα να σας πω ψέματα. Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει. Τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

Και δεν είναι όλα ψέματα, όσα δίνουν αυτή την εντύπωση, όπως δεν είναι ούτε όλα αλήθεια, όσα μοιάζουν αληθινά. Τώρα, μια σύντομη ιστορία Θα σας δείξει πώς είναι τα πράγματα. ‘Ενας άνθρωπος διηγήθηκε στο φίλο του ότι είχε δει σε μια περιοχή αυτής της χώρας έναν τεράστιο δράκο, τον περιέγραψε μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια.

‘Ετσι, ο φίλος τον Θεώρησε το γεγονός τόσο πιθανό, ώστε σύντομα Θέλησε να πάει ο ίδιος στον τόπο, όπου ο φίλος ισχυριζόταν πως είχε δει το δράκο. Όταν, λοιπόν, ο φίλος έφτασε σ’ εκείνη την περιοχή που με τόση ακρίβεια του είχε περιγράψει, δεν την βρήκε να μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με την περιγραφή της.

Ακόμη και το όνομά της ήταν άλλο. Όταν ρώτησε, του είπαν ότι προφανώς σε ολόκληρη εκείνη τη χώρα δεν υπήρχε καμία περιοχή μ’ αυτό το όνομα και μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά. ‘Ετσι, εκείνος γύρισε πίσω και είπε με έντονο ύφος στο φίλο του:

«Ε, ψεύτικε φίλε, τι σου έκανα για να μου πεις τέτοια ψέματα και να με εκθέσεις και να με περιγελάσουν οι ανόητοι;» Όμως ο φίλος του εξακολούθησε να υποστηρίζει ότι δεν τον είχε πει ψέματα. «Γιατί», του είπε «το είδα στ’ αλήθεια το τέρας, όπως σου το περιέγραψα.

Κι όταν ρώτησα τους ανθρώπους πώς λέγεται η περιοχή, μου είπαν εκείνο το όνομα που σου ανέφερα.» Τότε, ο εξαπατημένος ζήτησε από το φίλο του να τον οδηγήσει στο μέρος εκείνο, κι εκείνος δέχθηκε. Τον πήγε σ’ ένα μέρος που παρουσίαζε μία μικρή ομοιότητα μ’ αυτό που είχε περιγράψει.

Όταν, όμως, ο εξαπατημένος ρώτησε τους ανθρώπούς που έμεναν εκεί ποιο είναι το όνομα της περιοχής, του είπαν ένα που δεν έμοιαζε καθόλου μ’ εκείνο που είχε πει ο φίλος του. Άλλωστε, κανείς εκεί δεν είχε ακούσει το παραμικρό για κάποιο δράκο. Τι λέτε εσείς, λοιπόν, τώρα που ακούσατε την ιστορία; Είπε ο αφηγητής ψέματα στο φίλο τον ή όχι; Εγώ λέω, ναι, του είπε μεγάλο ψέμα -κι όμως, του είπε, παρ’ όλα αυτά, μία καθαρή αλήθεια.

Τώρα, όμως, το ερώτημα είναι πώς μπορεί το ίδιο πράγμα να είναι συγχρόνως ψέμα και αλήθεια. Αυτό, βέβαια, είναι για τον ανθρώπινο νου τόσο λίγο πειστικό, όσο το ότι το μαύρο είναι άσπρο και το άσπρο μαύρο. Όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο και για Μένα!

Γιατί ένα πράγμα μπορεί κάλιστα, ιδωμένο με τα πνευματικά μάτια, να είναι άσπρο και μαύρο συγχρόνως στο ίδιο σημείο. Και έτσι θα δειχθεί πως αυτός ο αφηγητής που αναφέραμε, είπε, παρ’ όλα αυτά, την αλήθεια. Τι είχε συμβεί; Ο άνθρωπος αυτός, μια μέρα που κοιμόταν στη δροσερή σκιά ενός δένδρου, είχε δει όσα διηγήθηκε σ’ ένα τόσο ζωντανό όνειρο, ώστε δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτ’ άλλο από το ότι τα είχε δει όλα αυτά στην πραγματικότητα.

Γιατί, μολονότι είχε ξυπνήσει κάτω από το ίδιο δέντρο όπου είχε ξαπλώσει λίγες ώρες νωρίτερα, το όνειρό του ήταν τέτοιο, που νόμισε πως είχε ξυπνήσει κάτω από το δέντρο, είχε φύγει ύστερα για να κάνει ένα μακρινό περίπατο και τότε έφτασε στην εν λόγω περιοχή.

Αφού δε είδε και βίωσε (στο όνειρό του) εκεί όλα όσα περιέγραψε αργότερα, γύρισε πίσω κουρασμένος, ξάπλωσε κάτω από το ίδιο δέντρο και κοιμήθηκε για λίγο, για να ξυπνήσει αργότερα πραγματικά κάτω από το δέντρο εκείνο, όπου είχε (στην πραγματικότητα) ξαπλώσει αρκετές ώρες νωρίτερα. Βλέπετε, λοιπόν, ότι στο φυσικό πεδίο αυτά (που διηγήθηκε ο ονειρευόμενος) είναι βέβαια ψέματα, αφού σ’ ολόκληρη τη χώρα δεν μπόρεσε να βρεθεί ούτε δράκος, ούτε τέτοια περιοχή.

Όμως, το ότι κάτι δεν μπορεί να βρεθεί στο φυσικό πεδίο δεν συνεπάγεται αναγκαστικά ότι δεν υπάρχει (στο πνευματικό). ‘Ετσι είναι γενικά τα πράγματα για κάθε πνευματικό Θεατή!

Πείτε σ’ έναν τυφλό για το ένα ή το άλλο αντικείμενο, που εσείς το βλέπετε, ότι υπάρχει!

Μήπως αυτό που λέτε είναι για τον τυφλό ένα ψέμα, αφού ο ίδιος δεν μπορεί να δει το αντικείμενο που αναφέρετε;

Με τον τρόπο αυτό, πολλά πράγματα μπορεί να υπάρχουν και να είναι αληθινά, ακόμη κι αν κανείς δεν μπορεί να τα βρει πουθενά, επειδή παράλληλα με το φυσικό κόσμο και μάλιστα επίσης μέσα σ’ αυτόν, υφίσταται ένας πολύ μεγαλύτερος, πνευματικός κόσμος.

Ποιος Θα ήθελε, για παράδειγμα, να υποστηρίξει ότι η κόλαση είναι ένα ψέμα, αφού αποτελείται μονάχα από ψέματα;

‘Η ποιος Θα υποστήριζε ότι ο παράδεισος δεν υπάρχει για το λόγο ότι δεν είναι προσιτός στο βλέμμα του ερευνητή; Επομένως, ούτε το Είναι, ούτε το Μη-Είναι, ούτε και το κι ‘Ομως-Είναι δεν είναι ψέματα!

Γιατί ένα υλικό Είναι δεν είναι πνευματικό, όπως και το πνευματικό Είναι δεν είναι υλικό κι όμως, το υλικό καθορίζεται από το πνευματικό και αντίστροφα. ‘Ενα παράδειγμα Θα σας κάνει να το καταλάβετε αυτό: Παρατηρήστε ένα μήλο που ακόμη κρέμεται από τη μηλιά. Θα πείτε τότε ασφαλώς πως το μήλο αυτό φύτρωσε σ’ εκείνο το δέντρο.

Και πάλι, Θ’ αναγκαστείτε να δεχθείτε ότι ολόκληρο το δέντρο αυτό έχει φυτρώσει από ένα τέτοιο μήλο. ‘Ετσι, άλλοτε θα βλέπετε το μήλο να βγαίνει από τη μηλιά κι άλλοτε τη μηλιά να βγαίνει απ’ το μήλο. Αναρωτηθείτε τώρα ποιος είναι βασικά ο καρπός και ποιο είναι αυτό που δημιουργεί τον καρπό.

Αν λέτε ότι το μήλο είναι ο καρπός, τότε σας λέω: «Και τότε, τι είναι το δέντρο, αφού εκείνο φυτρώνει από τον καρπό;» Αν τότε πείτε ότι το δέντρο είναι ο καρπός, Εγώ θα σας πω: «Και τότε, τι είναι το μήλο, αφού βγαίνει από το δέντρο;» Όπως βλέπετε και σ’ αυτή την περίπτωση, κάθε ισχυρισμός μπορεί να είναι, αυτός καθ’ αυτόυ, ταυτόχρονα ψέμα κι αλήθεια.

Γιατί το μήλο είναι εξίσου καρπός όσο και το δέντρο, αλλά επίσης και αυτό από το οποίο παράγεται ο καρπός, όπως και το δέντρο. Αν, όμως, πει κανείς ότι μονάχα ένα πράγμα μπορεί να είναι αλήθεια, σας απαντώ: «Είναι πολύ σωστό πως η αλήθεια είναι μόνο μία!» Αλλά είναι ανόητο από τη μεριά των ανθρώπων να υποστηρίζουν, ενώ η κρίση τους είναι τόσο περιορισμένη, ότι το ένα ή το άλλο είναι «το πρώτο»· γιατί από το παράδειγμα αυτό βλέπετε ότι «πρώτο» μπορεί να είναι το ίδιο καλά το ένα ή το άλλο.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, κάποιος πολυμαθής να υποστηρίξει ότι ο Θεός έφτιαξε πρώτα το δέντρο. Κάποιος άλλος,όμως, θα του απαντούσε:

«Αν ο Θεός έφτιαξε πρώτα το δέντρο, τότε γιατί έθεσε μέσα στο μήλο την ικανότητα να παράγει, αν το βάλουμε μέσα στη γη, ένα δέντρο που Θα παράγει καρπούς όμοιους μ’ εκείνον από τον οποίο βγήκε το ίδιο το δέντρο; Άρα, είναι φανερό ότι ο Θεός δεν έφτιαξε πρώτα το δέντρο, παρά μονάχα ένα μήλο!» Και πάλι, ο πρώτος θα έφερνε αντίρρηση, λέγοντας: «Εγώ νομίζω ότι ήταν πιο σύμφωνα με την τάξη να δημιουργηθεί πρώτο το δέντρο και να του δοθεί η δύναμη να αναπαράγεται.» Καθώς βλέπετε, οι δύο αυτοί πολυμαθείς άνθρωποι Θα κινούνταν ακατάπαυστα σ’ ένα φαύλο κύκλο, χωρίς ποτέ να φθάνούν στο στόχο τους.

Αν, πάλι, κάποιος έλεγε, έχοντας μπροστά του δύο οδοντωτούς τροχούς ενός ρολογιού: «Αυτό το δόντι αυτού του τροχού μπαίνει ανάμεσα στα δόντια του άλλου τροχού!», κάποιος άλλος θ’ απαντούσε: «Μα φίλε μου, τυφλός είσαι και δεν βλέπεις ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;» Ποιος από τους δύο Θα είχε άραγε δίκιο; Σας λέω πως ο καθένας τούς έχει δίκιο και λέει αλήθεια, αλλά σας λέω επίσης ότι κι οι δύο τους λένε ψέματα.

Βέβαια, στην περίπτωση αυτή, το ψέμα συνίσταται απλά στη μονομέρεια αυτών των ισχυρισμών, εξαιτίας της οποίας η μια αλήθεια εναντιώνεται στην άλλη και είναι ψέμα στο μέτρο που αρνείται την άλλη αλήθεια. Ουσιαστικά, όμως, είναι το ίδιο αληθινή με την αλήθεια που αρνείται. Η μία αλήθεια, όμως, είναι η εξής: το κάθε πράγμα υφίσταται και δημιουργείται από το άλλο και το ένα υπάρχει χάριν του άλλον.

Εγώ, όμως, είμαι η αιώνια πρώτη αρχή κάθε ύπαρξης και έχω ρυθμίσει τα πάντα έτσι, ώστε το φυσικό να δημιουργείται και να υφίσταται από το πνευματικό κι εκείνο πάλι, αντίστροφα, σε διαρκή και αναλλοίωτο κύκλο, από το φυσικό. Αυτά σας καθιστούν επίσης σαφές το πως ο πνευματικός κόσμος εισδύει διαρκώς στο φυσικό και ο φυσικός με τη σειρά του στον πνευματικό.

Γιατί μόλις ένα πνεύμα ελευθερωθεί, αγαπά, σκέφτεται και δρα μέσα στη σφαίρα που του έχει οριστεί. Αυτή η ενέργεια και η δράση του πνεύματος, αφού έχει πλέον συμβεί, δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί χωρίς ν’ αφήσει ίχνη, σαν να μην είχε γίνει καμία ενέργεια και δράση. Επομένως, το ερώτημα είναι: πώς γίνεται αντιληπτή η ενέργεια και η δράση του ελεύθερου πνεύματος;

Σας λέω λοιπόν: Κοιτάξτε τα πράγματα πώς είναι, πώς δημιουργήθηκαν και πώς υφίστανται και αναγκαστικά θα πείτε πως καθένα τους θα πρέπει να έχει έναν επαρκή λόγο που δημιουργήθηκε πού, όμως, βρίσκεται ο λόγος αυτός; Ασφαλώς όχι μέσα στην ύλη αλλά στην πνευματική δραστηριότητα κι ενέργεια, η οποία είναι εσωτερική.

Όμως, όταν κάποιος μηχανικός κατασκευάζει ένα σπίτι, ασφαλώς δεν το κάνει αυτό χάριν του ίδιου του σπιτιού, αλλά επιδιώκει, χτίζοντάς το, ένα στόχο, που ανταποκρίνεται πλήρως στην πρόθεσή του. Αφού αυτό το κάνει ήδη ο μηχανικός και θέλει, ενώ είναι Θνητός, να δώσει στο έργο του αιώνια διάρκεια, πόσο μάλλον ένα ελεύθερο, αιώνιο πνεύμα θα ορίσει έτσι τις ενέργειες και τη δράση του, ώστε ν’ ανταποκρίνονται στην αγάπη του και στη φύση του!

‘Ετσι, καθίσταται και πάλι φανερό ότι η ίδια η ύλη δεν είναι παρά ένα μέσον από το οποίο πρόκειται να δημιουργηθεί ένας πνευματικός σκοπός που πηγάζει από την πρόθεση του πνευματικού δημιουργού. Αν το καλοεξετάσετε, τότε θα δείτε καθαρά πως το ένα πράγμα υπάρχει για χάρη του άλλου και πόσο πάντα το ένα αγγίζει και εισδύει μέσα στο άλλο.

Στη συνέχεια, Θα δείτε καθαρά απ’ αυτό τι είναι το ψέμα και τι η αλήθεια και θ’ αναγνωρίσετε πως για τον αγνό (που γνωρίζει με το πνεύμα) όλα είναι καθαρά και αληθινά, ενώ για τον (πνευματικά) τυφλό η αλήθεια είναι ένα ψέμα. Επειδή έτσι είναι τα πράγματα, γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει ψέμα μέσα σε Μένα, επειδή είμαι η αιώνια πρώτη αρχή κάθε ύπαρξης.

Είναι μάλιστα αδύνατο να υπάρξει ψέμα μπροστά Μου. Φυσικά, για τον τυφλό, τόσο η ύπαρξη ενός πράγματος όσο και το σχήμα και η υφή του είναι κάτι που δεν μπορεί να το πιστέψει, εφόσον δεν μπορεί να πειστεί για την πραγματικότητά του.

Αν, όμως, πιστέψει ότι αυτό είναι έτσι, τότε κατέχει την αλήθεια. Αν δεν το πιστέψει, τότε η ίδια η επίμονη απιστία του είναι το ψέμα, μέσα στο οποίο τον κρατά αιχμάλωτο η τυφλότητά του. Επομένως, η πίστη είναι βάλσαμο στα μάτια των τυφλών.

Αν Θελήσουν να το χρησιμοποιήσούν με αθώα καρδιά, σύντομα Θα φθάσουν στο φως των ματιών τούς και Θα βλέπουν τα πράγματα όπως είναι. Κι αν ακόμη τύχει να τα βρουν διαφορετικά απ’ ό,τι τους τα περιέγραψαν, όμως αυτό πού τους είπαν παραμένει (γι’ αυτούς) αληθινό, γιατί πιστεύουν ότι έτσι είναι.

Γι’ αυτό και ο καθένας θα βρει αργά ή γρήγορα τα πάντα στο πνεύμα του όπως τα είχε πιστέψει! Γιατί το χρώμα ενός αντικειμένου είναι αντίστοιχο με το φως που πέφτει πάνω του. Η πίστη, όμως, είναι το φως του πνεύματος. Επομένως και ο άνθρωπος θα βλέπει αντίστοιχα με την ποιότητα του φωτός (της πίστης) του.

Από το δέντρο, όμως, δεν Θα βγει κανένα άλλο μήλο εκτός από εκείνο πού έχει τεθεί μέσα στο δέντρο, όπως επίσης από το μήλο δεν Θα φυτρώσει κανένα άλλο δέντρο εκτός από εκείνο που έχει τεθεί μέσα στο σπόρο του. Παρόμοια, ο κάθε άνθρωπος είναι ο καρπός της δικής του πίστης και αυτή η ίδια πίστη είναι καρπός της αγάπης του ανθρώπου.

Το συμπέρασμα, με δύο λόγια, είναι: Όπως πιστεύει κανείς, έτσι θα βλέπει κι όπως αγαπά, έτσι Θα ζήσει, Όποιος, όμως, πιστεύει στα λόγια Μου, Με έχει προσλάβει μέσα του, στο μέτρο που πιστεύει ότι Εγώ είμαι που τον φανερώνω παρόμοια πράγματα.

Αφού, λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος είναι, στα βάθη της φύσης του, η ίδιά του η αγάπη, γι’ αυτό, όταν Με συμπεριλάβει, χάρη στην πίστη του, μέσα στην αγάπη του, Εγώ γίνομαι η αγάπη του κι εκείνος η δική Μου. Γιατί όπως εκείνος Με έχει δεχθεί μέσα του, έτσι τον έχω δεχθεί κι Εγώ.

Με αυτό τον τρόπο Θα γίνουμε έπειτα ένα, όπως το δέντρο και το μήλο είναι στην ουσία απλά ένα, Θα εισδύουμε ο ένας στον άλλο σαν τους τροχούς του ρολογιού και τότε έτσι θα προκύψει μία αλήθεια. Γιατί όποιος Με έχει περιλάβει μέσω της πίστης του στην αγάπη του, έχει δεχθεί μέσα του την αιώνια αλήθεια και Θα γίνει ο ίδιος αιώνια αλήθεια. Αφού δε Εγώ είμαι η ίδια η Αιώνια Αγάπη, επομένως είμαι στ’ αλήθεια κτήμα του ανθρώπου που Με έκανε αγάπη του.

Τότε, ο άνθρωπος Θα μοιάζει με εξευγενισμένο δέντρο που έχει δεχθεί μέσα του το Ανώτερο ως κτήμα του και για το λόγο αυτό θα έχει πολλούς πολύτιμους καρπούς, μέσα στους οποίούς όμως η ελευθερία και η ανεξαρτησία του ποτέ δεν θα καταλύονται.

Γιατί όπως εσείς μπορείτε να παράγετε ξανά από το σπόρο ενός εξευγενισμένου δέντρου την αρχική φύση του δέντρου αυτού (η οποία εξακολουθεί να έχει ανεξάρτητη ύπαρξη παρά τον εξευγενισμό της), έτσι και ο άνθρωπος που έχει εξευγενιστεί από Μένα προσλαμβάνοντάς Με, διατηρεί, παρ’ όλα αυτά, ελεύθερα και αιώνια την ανεξαρτησία του.

Η διδασκαλία που μόλις σας έδωσα είναι εξαιρετικά σημαντική. Χωρίς αυτή, δεν είναι εύκολο να επιτύχετε την εσωτερική σταθερότητα της πίστης σας, ενώ η αγάπη σας Θα έμενε για πάντα ένα κλειστό κύκλωμα. Μα όταν ξέρετε ότι με την ένωση με την αγάπη Μου συμπεριλαμβάνεστε στον αιώνιο κύκλο της δικής Μου δράσης, μπορείτε να συμπεράνετε με βεβαιότητα ότι η απεραντοσύνη της δράσης Μου δεν αφήνει και πολύ χώρο για να κρυφτεί το ψέμα.

Γιατί όποιος διαχωρίζει τον εαυτό του από το φως, φυσικά θα είναι φωτισμένος μόνο από τη μια πλευρά.

Από την αντίθετη, Θ’ ανακαλύψει μια σκιά, που είναι μια χωρίς φως, απατηλή εικόνα της ανεξαρτησίας του.

Όμως, όταν κάποιος βρίσκεται μέσα στη φωτεινή φλόγα της αγάπης Μου, αναρωτηθείτε μπορεί τάχα εκεί να υπάρξει και οποιαδήποτε σκιά;

Γι’ αυτό, κάντε Με με την πίστη αγάπη μέσα στην αγάπη σας, ώστε να σας περιβάλει το φως, να διεισδύσει μέσα σας και να γίνετε οι ίδιοι φως από Μένα.

Αυτό λέω Εγώ, η Αιώνια Αγάπη και Αλήθεια. Αμήν.