Το είναι και τα συστατικά στοιχεία του αέρα
(29 Ιανουαρίου 1847)
Τόσο το νερό της Θάλασσας, όσο και τα νερά της ξηράς μπορούν να χαρακτηριστούν σαν ένα είδος συμπυκνωμένου αέρα, στον οποίο μπορούν να ζήσουν διάφορες μορφές ζώων.
Αυτός ο αέρας όμως ανήκει βασικά στο σώμα της Γης, αποτελώντας μάλιστα τμήμα του εξώτερου φλοιού της.
Γι’ αυτό το λόγο δεν είναι δυνατόν το νερό της Θάλασσας να αφομοιωθεί από τον ατμοσφαιρικό αέρα χωρίς να προηγηθεί κάποια μεταβολή, όπως δηλαδή συμβαίνει με τη μετατροπή ενός μέρους της σε ομίχλη και σύννεφα, καθώς και εκείνου του μέρους που απελευθερώνεται σαν καθαρό υδρογόνο.
Ο ατμοσφαιρικός αέρας αποτελείται από έναν πολύ μεγάλο αριθμό από διαφορετικά είδη αέρα, τα οποία ονομάζονται αέρια ή απλά είδη αέρα.
Οι φυσικοί επιστήμονες έχουν ανακαλύψέι μόνον ένα μικρό μέρος αυτών των αερίων. Κατ’ αυτούς, ο αέρας αποτελείται από μία συγκεκριμένη αναλογία οξυγόνου, υδρογόνου, άνθρακα και αζώτου.
Εάν όμως ο αέρας αποτελείτο απλά και μόνον από αυτά τα τέσσερα στοιχεία, δεν θα ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμος. Εάν ο αέρας δεν εμπεριείχε και άλλα στοιχεία (τα οποία μέχρι στιγμής παραμένουν άγνωστα για τους ερευνητές της φύσης), η κατάσταση όσον αφορά την ανάπτυξη των φυτών, τη ζωή των ζώων και τη γένεση των ορυκτών, Θα ήταν εξαιρετικά τραγική.
Το κάθε φυτό εισπνέει από τον ατμοσφαιρικό αέρα εκείνο το απλό είδος αέρα που ταιριάζει στη φύση του και αποβάλλει όλα τα άλλα.
Εάν δεν συνέβαινε έτσι, τότε δεν Θα είχε το κάθε φυτό την ιδιαίτερη μορφή, τη συγκεκριμένη γεύση και την ιδιαίτερη οσμή που το χαρακτηρίζει.
Εάν όμως κάθε φυτό εισπνέει ένα και μοναδικό είδος αέρα σύμφωνα με την ιδιαίτερή του φύση, τότε αναγκαστικά πρέπει να υπάρχουν τόσα απλά είδη αέρα, όσοι είναι και οι «καταναλωτές».
Το ότι αυτό όντως συμβαίνει αποδεικνύεται από την επίδραση που προκαλείται στα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου από το ιδιαίτερο άρωμα και ακόμη περισσότερο από την ιδιαίτερη χημική ουσία που χαρακτηρίζει το κάθε φυτό. Το άρωμα του τριαντάφυλλου ενεργεί δυναμωτικά πάνω στα αισθητήρια όργανα της όσφρησης, οξύνοντας παράλληλα την όραση.
Το γαρύφαλλο προκαλεί μία συστολή των ίδιων οργάνων, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα την όραση.
Ο κρίνος ναρκώνει τα όργανα της όσφρησης και με τον καιρό προκαλεί δυσφορία στο στομάχι. Ο μενεξές, λειτουργώντας μέσα από τα όργανα της όσφρησης, δημιουργεί στην ψυχή μια ευχάριστη διάθεση, ενισχύοντας συνάμα τον εγκέφαλο.
Το ωχροκίτρινο άνθος του υοσκύαμου πάλι, προξενεί αηδία ενώ η εκτεταμένη εισπνοή της οσμής του προκαλεί ζάλη και διαστολή στην κόρη του οφθαλμού.
Μπορούν όλα αυτά να είναι η συνέπεια μόνο των τεσσάρων απλών αερίων που είναι γνωστά στους επιστήμονες; Μπορούν να προκληθούν τέτοιες αντιδράσεις αποκλειστικά σαν συνέπεια της διαφορετικής αναλογίας στη μείξη αυτών των τεσσάρων αερίων; “Οχι βέβαια, αντίθετα πρέπει να υπάρχουν πολύ περισσότερα απλά είδη αέρα.
Υπάρχουν φυτά τα οποία εκπνέουν έναν τόσο βλαβερό αέρα, που εάν τον εισπνεύσουν άλλα φυτά ή ζώα, πεθαίνουν αμέσως.
Αντίθετα, υπάρχουν Θαυματουργά φυτά τα οποία Θα μπορούσαν να επαναφέρουν στη ζωή ακόμη και ανθρώπους που πέθαναν πρόσφατα.
Είναι φανερό ότι για να μπορούν να προκληθούν αυτές οι διαφορετικές επιδράσεις, πρέπει οι δύο διαφορετικές κατηγορίες φυτών να εισπνέουν από τον αέρα ένα εντελώς διαφορετικό βασικό στοιχείο.
Πόσο πολύπλευρη λοιπόν πρέπει να είναι η σύνθεση του ατμοσφαιρικού αέρα ώστε να μπορεί να τρέφει μία τόσο τεράστια ποικιλία δημιουργημάτων και μάλιστα το καθένα σύμφωνα με την ιδιομορφία του!
Εάν όμως ήδη τα φυτά απαιτούν για την ύπαρξή τους μία τέτοια πληθώρα διαφορετικών ειδών αέρα στη σύνθεση της ατμόσφαιρας, πόσο μάλλον περισσότερα είδη αέρα πρέπει να υπάρχουν για τη συντήρηση των ζώων, ώστε το κάθε ζώο να βρίσκει στην ατμόσφαιρα ακριβώς εκείνη την ουσία που του χρειάζεται να αναπνεύσει.
Γιατί το κάθε ζώο εισπνέει ολόκληρο το μείγμα του ατμοσφαιρικού αέρα, αλλά συγκρατεί μόνον εκείνο το μέρος που είναι το κατάλληλο για τη φύση του, εκπνέοντας όλα τα υπόλοιπα.
Κάποτε υπήρξαν στη Γη φυτά και ζώα τα οποία σήμερα έχουν εξαφανιστεί. Αντί αυτών όμως προέκυψαν νέα φυτά και ζώα, τα οποία εν μέρει μοιάζουν με εκείνα που προηγήθηκαν.
Το μαμούθ είχε μία ομοιότητα με το σημερινό ελέφαντα, ο προϊστορικός γιγάντιος βους, με τον αντίστοιχο σημερινό κ.λπ. Αυτά τα ζώα παρουσιάζουν ομοιότητα μεταξύ τους ως προς ένα σημείο, ότι ανήκουν δηλαδή στο ίδιο είδος, όμως το μέγεθος και η κατασκευή του σώματός τους είναι διαφορετική. Επίσης υπάρχει ακόμη ένα δένδρο που φυτρώνει ιδίως στις τροπικές χώρες και μοιάζει με το προϊστορικό γιγάντιο δένδρο, αλλά χωρίς να είναι το ίδιο.
“Ολες αυτές οι αλλαγές συνέβησαν γιατί τα πρωτύτερα εκείνα είδη δεν μπορούσαν πλέον να βρουν στον ατμοσφαιρικό αέρα εκείνη ακριβώς την τροφή που αντιστοιχούσε στο είδος τους, και τελικά εξέλειψαν.
“Ετσι λοιπόν εξέλειψε ένα βασικό στοιχείο από αυτά που συνέθεταν τον ατμοσφαιρικό αέρα, ενώ προστέθηκε κάποιο άλλο το οποίο δεν υπήρχε προηγουμένως.
Συνήθως αυτός είναι ο λόγος που κάνουν την εμφάνισή τους νέες ασθένειες, οι οποίες παρουσιάζουν κάποια ομοιότητα με άλλες που υπήρξαν παλαιότερα.
Αλλά το φάρμακο που Θεράπευε μία παλαιότερη ασθένεια, αποτυγχάνει να Θεραπεύσει την καινούργια. “Ετσι και η νέα ασθένεια είναι η συνέπεια της εξαφάνισης ενός βασικού στοιχείου από αυτά που συνθέτουν τον αέρα, το οποίο εξαφανίστηκε από κάποια αιτία και δεν αναπληρώθηκε.
Γι αυτό λοιπόν πρέπει να αναζητηθεί ένα φάρμακο που να εμπεριέχει μέσα του το βασικό εκείνο στοιχείο που χάθηκε, προκειμένου να θεραπευθεί η ασθένεια.
Επειδή η βαθύτερη γνώση αυτών των πραγμάτων μπορεί να έχει σημαντική αξία για την ανθρωπότητα, ας ρίξουμε μία ματιά στις αιτίες που συντελούν ώστε κάποια βασικά στοιχεία από εκείνα που συνθέτουν τον αέρα να εξαφαν’.ζονται είτε εντελώς είτε εν μέρει, ενώ κάποια άλλα να εμφανίζονται στη Θέση τους.
Η επίδραση του φωτός επάνω στον αέρα
(30 Ιανουαρίου 1847)
Η προέλευση αυτών των συστατικών, η γένεσή τους, η ύπαρξη, καθώς και η εξαφάνισή τους, έχουν όπως και το καθετί κάποιο βασικό λόγο που ορίζει την ύπαρξή τους. Κοιτάξτε ψηλά τα απειράριθμα αστέρια που λαμπυρίζουν στους απέραντους χώρους του αιθέρα!
Ο άνθρωπος γοητεύεται καθώς τα μάτια του αντικρίζουν το τρεμοφέγγισμα εκατομμυρίων αστεριών. Τέτοια είναι η επίδραση του φωτός που έρχεται από αυτούς τους απομακρυσμένους χώρους. Το φως είναι η αιτία που ο ατμοσφαιρικός αέρας σχηματίζει αυτό το μεγάλο μάτι γύρω από τα κοσμικά σώματα. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν είναι άλλο από το φως που διαμορφώνει το ανθρώπινο μάτι με τέτοιο τρόπο, ώστε να συγγενεύει με τη φύση του φωτός.
Γιατί εάν το μάτι δεν ήταν φως, ποτέ δεν θα μπορούσε να δει το φως.
Οταν ο άνθρωπος παρατηρεί τον έναστρο ουρανό με το μάτι του (αυτόν το μικρό ήλιο που βρίσκεται στο σώμα του), τότε το ίδιο το μάτι γίνεται ένα μικρό σφαιρικό περίβλημα, στο οποίο περιστρέφονται δισεκατομμύρια ήλιοι και στο οποίο κεντρικοί ήλιοι εκτοξεύουν το φως τους σε απέραντα βάθη.
Τότε στο ανθρώπινο μάτι εμπεριέχεται μια ολόκληρη άπειρη δημιουργία. Και έτσι η ακτινοβολία που απορρέει από τους ήλιους, καθώς και οι αντανακλάσεις που συμβαίνουν μεταξύ τους (μέσα στο συγγενικό προς τους ήλιους οφθαλμό), προκαλούν στην ανθρώπινη ψυχή το συναίσθημα της αγαλλίασης.
Η ψυχή γίνεται ο παρατηρητής αυτού του Θαύματος, όπου το μέγιστο ξαναβρίσκει τον εαυτό του μέσα σε αυτό που είναι μικρό, το οποίο αναγνωρίζει έτσι πώς είναι φτιαγμένος ο ίδιος του ο εαυτός.
“Ετσι ο Κύριος λέει: Εάν το φως των αστεριών προκαλεί σε αυτή τη μικρή κλίμακα μια τόσο δυνατή επίδραση περνώντας μέσα από το ανθρώπινο μάτι, πόσο μεγαλύτερη Θα είναι τότε η επίδραση που προκαλείται στην ίδια τη Γη, καθώς περνάει μέσα από τον τεράστιο οφθαλμό της!
Γιατί ο ατμοσφαιρικός αέρας, πάνω στην επιφάνεια του οποίου απλώνεται ο αιθέρας, είναι λείος σαν καθρέφτης και έτσι αντικαθρεπτίζεται πάνω του η εικόνα του κάθε αστεριού σε σημαντικό μέγεθος.
Στη συνέχεια αυτή η εικόνα αντανακλάται στη γήινη επιφάνεια και μάλιστα σύμφωνα με τους γνωστούς νόμους της οπτικής, με όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση.
Αυτό το συγκεντρωμένο φως ήδη αποτελεί ένα πολύ απλό ειδικό συστατικό στοιχείο του ατμοσφαιρικού αέρα, γιατί λειτουργεί συνεκτικά ή διαλυτικά πάνω σ’ εκείνα τα μέρη της Γης που συγγενεύουν με τη φύση του.
Εάν ήσασταν λοιπόν σε Θέση να μετρήσετε όλα τα αμέτρητα αστέρια του ουρανού, τότε Θα ξέρατε και από πόσα αμέτρητα απλά ειδικά συστατικά στοιχεία αποτελείται ο ατμοσφαιρικός αέρας.
Τα πάντα όσα υπάρχουν πάνω ή μέσα στη Γη σε σωματική μορφή, είναι αποτέλεσμα της επίδρασης των αστεριών! Οι αστρονόμοι έκαναν δύο αρκετά σημαντικές παρατηρήσεις: καταρχήν ότι έχουν εξαφανιστεί ολοσχερώς ορισμένα κοσμικά σώματα τα οποία υπήρχαν παλαιότερα. Μαζί τους όμως αναγκαστικά πρέπει να έχουν εκλείψει από τη Γη και τα ειδικά στοιχεία που παράγονταν από εκείνα τα κοσμικά σώματα.
“Οπως αναγκαστικά εξαφανίστηκαν επίσης όλα τα πλάσματα που έρχονταν στη ζωή χάρη σε αυτά τα στοιχεία.
Μια άλλη ανακάλυψη των αστρονόμων λέει ότι το φως που έρχεται από τις πολύ απομακρυσμένες αστρικές περιοχές μπορεί να καταφθάσει στη Γη είτε τώρα, ή και να φτάσει για πρώτη φορά μετά από την πάροδο πολλών ετών.
Αυτό πάλι Θα έχει σαν συνέπεια να εμφανιστούν στη Γη νέα στοιχεία και μαζί με αυτά να προβάλουν επίσης καινούργιοι σχηματισμοί μορφών.
Τα καινούργια στοιχεία Θα λειτουργήσουν ως προς τα ήδη υπάρχοντα όντα, είτε αρνητικά είτε ευνοϊκά,αναλόγως με την ιδιότητα του αστέρα από τον οποίο απορρέει το καινούργιο συστατικό στοιχείο.
Γιατί έτσι όπως υπάρχουν καλά ή κακά φυτά και ζώα, έτσι υπάρχουν και καλοί ή κακοί αστέρες οι οποίοι σε συγκεκριμένους χρόνους αλληλοκαλύπτονται.
Από αυτούς τους αστέρες μπορεί ο ένας να έχει μία καλή φύση, ενώ του άλλου η φύση να είναι κακή. “Ετσι όταν προβάλλει ο καλός αστέρας μπροστά από τον κακό, τότε ακυρώνει την κακή επίδρασή του.
Εάν ακτινοβολούν και οι δύο, ο ένας δίπλα στον άλλο, τότε η κακή επίδραση του ενός μειώνεται από την ευεργετική του άλλου.
Εάν πάλι προβάλλει μπροστά ο κακός αστέρας, τότέ εξαφανίζεται εντελώς η επίδραση του καλού.
Σε εκείνο δε το σημείο της Γης όπου πέφτει η ακτινοβολία αυτού του αστέρα όταν βρίσκεται στο ζενίθ του, σύντομα Θα γίνει αισθητή η κακή επιρροή του, η οποία Θα εμφανιστεί είτε σαν άσχημες καιρικές συνθήκες είτε σαν ελαττωματική ανάπτυξη ορισμένων φυτών είτε σαν ασθένειες στα ζώα και στους ανθρώπους.
Κατά τον ίδιο τρόπο επίσης οι εκλείψεις ορισμένων αστέρων λόγω της κίνησης των πλανητών επιδρούν στη Γη ευμενώς ή δυσμενώς, ανάλογα με το χαρακτήρα του πλανήτη.
Από αυτή τη σκοπιά, οι αρχαίοι σοφοί προσδιόριζαν πώς «κυβερνούσαν τα άστρα», πράγμα το οποίο σήμερα ακούγεται σαν παραμύθι.
Ωστόσο δεν ήταν τόσο ανόητο όσο φαντάζονται ορισμένοι σημερινοί διανοούμενοι. Ακόμη και η πρόβλεψη των καιρικών συνθηκών είχε τη βάση της σε αυτή τη γνώση, πράγμα που αυτές τις ημέρες επίσης διακωμωδείται.
Πέραν τούτου όμως η αρχαία σοφία ήταν και παραμένει αληθινή. Με τον ίδιο τρόπο ασκούν την αισθητή επίδρασή τους οι κομήτες και οι άλλοι φωτεινοί μετεωρίτες, έστω και εάν η επίδρασή τους δεν διαρκεί περισσότερο από ένα μικρότατο κλάσμα του χρόνου.
“Οχι λιγότερη επίδραση ασκεί και το αυξομειούμενο φως της Σελήνης, όπως και η διαφορετική διάρκεια της ηλιοφάνειας, που δημιουργεί μεταξύ άλλων τη διαφορά ανάμεσα στο χειμώνα και το καλοκαίρι.
Οι δώδεκα αστερισμοί και η επίδρασή τους
(1 Φεβρουαρίου 1847)
Σε πολλά ημερολόγια σίγουρα θα έχετε συναντήσει τον ισχυρισμό ότι οι λεγόμενοι δώδεκα αστερισμοί ασκούν κάποια επίδραση πάνω στη ζωή της Γης.
Ακόμη και σήμερα ορισμένοι γεωργοί συντονίζουν τις εργασίες τους σύμφωνα με αυτά τα φαινόμενα, ιδιαίτερα προκειμένου να καθορίσουν την περίοδο της σποράς και την περίοδο της συγκομιδής.
Ορισμένοι αγροτικοί καζαμίες δείχνουν τη Θέση που καταλαμβάνει σε καθημερινή βάση η Σελήνη, καθώς και το ζώδιο που διανύει ο “Ηλιος. Σ αυτότο Θέμα υπάρχει όντως κάποια αλήθεια, βεβαίως όχι σύμφωνα με τη σημερινή ερμηνεία αλλά σύμφωνα με αυτά που προειπώθηκαν.
Η Σελήνη διαγράφει μία πλήρη πορεία μέσα από τον ουράνιο ζωδιακό κύκλο μέσα σε εικοσιεννέα περίπου ημέρες. Το ίδιο συμβαίνει φαινομενικά και με τον “Ηλιο, ενώ στην πραγματικότητα, το κινούμενο σώμα είναι βεβαίως η Γη. Πέραν τούτου όμως, φαίνεται σαν ο “Ηλιος να μετακινείται περίπου κάθε ένα μήνα κατά ένα ζωδιακό αστερισμό.
Από αυτή την πορεία που διαγράφουν μέσα από τους αστερισμούς του ζωδιακού κύκλου τόσο ο “Ηλιος όσο και η Σελήνη, ανά πάσα χρονική στιγμή καλύπτουν ορισμένους αστέρες με τον όγκο τους.
Λόγω αυτής της παρεμβολής διακόπτεται για ένα μικρό διάστημα η επίδραση που ασκούν πάνω στη Γη οι αστέρες που καλύπτονται.
Οπότε, σαν συνέπεια των νόμων που προαναφέρθηκαν, πρέπει στη Γη να γίνει αισθητή κάποια μεταβολή, ιδιαίτερα σε εκείνα τα πράγματα που αντλούν από αυτούς τους αστέρες το ειδικό στοιχείο τους.
Ωστόσο αυτή η επίδραση δεν μπορεί να είναι μεγάλης διάρκειας, γιατί ποτέ ένας αστέρας δεν καλύπτεται για ένα μακρύ χρονικό διάστημα.
“Ομως συμβαίνουν και κάποιες άλλες καταστάσεις από τις οποίες προκύπτει πάνω στη Γη μια πολύ αισθητή επίδραση. Πρόκειται για τη διαφοροποίηση τόσο της τροχιάς της Γης γύρω από τον “Ηλιο, όσο και της Σελήνης γύρω από τη Γη, όπου ούτε καν μέσα σε πολλές εκατονταετηρίδες δεν συμπίπτει να είναι ακριβώς η ίδια.
Χάρη σε αυτό το φαινόμενο μεταβάλλεται η Θέση του Ζενίθ των δώδεκα ζωδιακών σημείων, πράγμα που δημιουργεί πάνω στη Γη κάποιες πολύ αισθητές και λεπτές διαφοροποιήσεις.
Σ’ αυτές τις επιδράσεις προστίθενται οι διαρκώς μεταβαλλόμενες Θέσεις των πλανητών, οι οποίοι δεν πρόκειται να ξαναέρθουν στην ίδια συναστρία ούτε καν μετά την πάροδο πολλών χιλιετηρίδων, ώστε να ασκήσουν πάλι μία παρόμοια επίδραση πάνω στη Γη.
Εκτός αυτού πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη και οι διάφορες ηλιακές εκρήξεις (αυτές που δημιουργούν τις λεγόμενες ηλιακές κηλίδες σ.τ.μ.).
Αυτές οι ηλιακές εκρήξεις έχουν σαν αποτέλεσμα να αδυνατίζει το φως του Ήλιου και στη συνέχεια να μην μπορεί να επιδράσει πάνω στη Γη με την ίδια ένταση που Θα επιδρούσε εάν έστελνε ολόκληρο το φως του.
Ωστόσο, αυτές οι επενέργειες που προέρχονται από τις ηλιακές κηλίδες, γίνονται περισσότερο αντιληπτές στη δεύτερη ατμοσφαιρική ζώνη, η οποία ξεκινάει στο υψόμετρο των δύο χιλιάδων μέτρων πάνω από την επιφάνεια της Θάλασσας.
Σ’ αυτότο σημείο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι στη δεύτερη ατμοσφαιρική ζώνη Θα πρέπει να γίνονται αντιληπτές εξίσου οι πολυάριθμες επιδράσεις που εμφανίζονται στην πρώτη (κατώτερη) ατμοσφαιρική ζώνη.
“Ενας τέτοιος ισχυρισμός όμως είναι λάθος, γιατί οι ακτίνες που προέρχονται από τα απειράριθμα πολύ απομακρυσμένα αστέρια, σε αυτό το ύψος δεν είναι αρκετά συγκεντρωμένες.
Σαν συνέπεια δεν μπορούν ακόμη να ενεργοποιήσουν εκείνα τα ειδικά στοιχεία που ενεργοποιούν δύο χιλιάδες μέτρα πιο κάτω. Αυτό αποδεικνύεται εξάλλου από το γεγονός ότι κατά τις βραδυνές ώρες σε ένα τέτοιο υψόμετρο δεν μπορούν να παρατηρηθούν με γυμνό οφθαλμό αστέρες του τέταρτου, του πέμπτου και έκτου μεγέθους.
Ενώ στο επίπεδο της επιφάνειας της Θάλασσας, κάθε άνθρωπος με φυσιολογική όραση και ιδιαίτερα κοντά στην παραλία σε μία καθαρή νύχτα, μπορεί να παρατηρήσει ακόμη και αστέρες του εβδόμου και ογδόου μεγέθους, με γυμνά μάτια.
Γιατί λοιπόν το ίδιο δεν μπορεί να συμβεί και σε ένα υψόμετρο δύο χιλιάδων μέτρων; Διότι οι δέσμες του φωτός που έρχονται από ιδιαίτερα απομακρυσμένα αστέρια, σε αυτό το ύψος ακόμη δεν έχουν τον κατάλληλο βαθμό συγκέντρωσης.
Η γωνία ορατότητας είναι ακόμη πολύ οξεία ώστε να μπορέσει ο ανθρώπινος οφθαλμός να αντιληφθεί το άστρο που την εκπέμπει.
Και μάλιστα όσο υψηλότερα ανεβαίνει κανείς, τόσο περισσότερο Θα διαπιστώνει την επιβεβαίωση αυτού του φαινομένου. Το αποτέλεσμα είναι ότι σε αυτό το υψόμετρο αρχίζει να σπανίζει η παρουσία των φυτών, μέχρι που τελικά εξαφανίζεται τελείως.
Δεν θα πρέπει κανείς να φαντάζεται ότι αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις ηλιακές ακτίνες, οι οποίες επίσης αραιώνουν με το αυξανόμενο υψόμετρο.
Ό “Ηλιος ενεργεί εντελώς μεσολαβητικά. Ενισχύει δηλαδή το φως που προέρχεται από τα άστρα, και μάλιστα με το ίδιο φως που ο ίδιος έλαβε από το κάθε ένα από αυτά. 0 Ήλιος επομένως λειτουργεί σαν ένας ενισχυτής του φωτός και όχι σαν ο μοναδικός παροχός του.
