«Ο Πολύ Αδύναμος»

(6 Δεκεμβρίου 1840)

Με ρωτάτε, αγαπημένοι Μου, πώς Εγώ ο Ιησούς, ως το πλέον αγνό Ον του Θεού, το οποίο δεν είναι ικανό ούτε για το πιο παραμικρό σφάλμα, πώς είναι και πώς ήταν δυνατό: «να χωριστείς από τον Πατέρα για να φορτωθείς όλες τις αμαρτίες και τις φρικαλεότητες του κόσμου ώστε να εμφανισθείς στον Πατέρα Σου, στην Αγιότητα του Θεού, κάτω από ένα πολύ χειρότερο φως, απ’ ό,τι ακόμη κι εκείνος που εξαιτίας του ήρθε η κακία στον κόσμο.

Πώς μπόρεσες λοιπόν Εσύ να γίνεις ο μεγαλύτερος απ’ όλους τούς δολοφόνους, ο μεγαλύτερος απ’ όλους τους ψεύτες;

Πώς μπόρεσες να πάρεις πάνω Σου όλες τις μεγάλες και τις μικρές αμαρτίες από την αρχή ως το τέλος του κόσμου, τη στιγμή που Εσύ ήσουνα η ίδια η Αγάπη του Θεού και ο Πατέρας ήταν μέσα σε Σένα, όπως Εσύ σ’ Αυτόν, και ο Θεός ήταν μέσα Σου όπως Εσύ μέσα σ’ Αυτόν; Και πώς, από την άλλη πλευρά, μπορούσε η Θεότητα να Σου πει από τα ουράνια μπροστά σε όλο τον κόσμο, όταν βαπτιζόσουν στον Ιορδάνη: “Αυτός είναι ο αγαπημένος Μου Υιός, ο εκλεκτός Μου, Τον οποίο πρέπει να ακούτε;” »

Κοιτάξτε, ό,τι και να σκεφθείτε, δεν πρόκειται να βγάλετε κανένα κατανοητό συμπέρασμα, όσο δε πιο βαθιά θα την αναλύετε, τόσο πιο μυστηριώδης θα γίνεται αυτή η υπόθεση, εάν μάλιστα τη φωτίσετε απ’ όλες τις πλευρές και συλλογισθείτε πραγματικά σε βάθος, πώς είναι δυνατόν, ότι ακριβώς αυτό το πιο αγνό Ον του Θεού, αυτή καθαυτή η Ζωή μέσα στον ίδιο το Θεό, μπόρεσε να φορτωθεί τόσο βαριά με τον πιο απόλυτο θάνατο και το πιο απόλυτο σκοτάδι!

Κοιτάξτε, αν μπορέσετε να το συλλάβετε αυτό, θα σας φανεί σαν να έχετε λύσει όλο το μυστήριο. Αυτό είναι το μεγάλο βήμα που πρέπει να κάνει ο καθένας μέσα στην καρδιά του, να βοηθήσει την αιώνια Αγάπη να σηκώσει το σταυρό, ώστε να μπορέσει κάποτε να έχει μερίδιο στο μεγάλο έργο της μέχρι τώρα ακόμη ακατάληπτης Λύτρωσης, ή της υπέρβασης του θανάτου και της ανάστασης.

Γι’ αυτό δώστε την προσοχή που πρέπει, για να καταλάβετε κατ’ αρχήν αυτό το μεγάλο μυστήριο. Το ότι ο κόσμος είχε απαρχής μέσα του όλα τα κακά, το ξέρετε ήδη’ όμως πώς μπορούσε και είχε τη δυνατότητα παρ’ όλα αυτά να υφίσταται, τουλάχιστον με τη μορφή που είχε; Εφόσον ρωτάτε,

«ένα πράγμα που είναι ανελεύθερο, είναι νεκρό ή ζωντανό;»

δεν μπορώ να σας βοηθήσω παρά με μια άλλη ερώτηση:

«ένα αυτόματο είναι νεκρό ή ζωντανό;»

Λέτε πως ένα αυτόματο είναι νεκρό, οι δε κινήσεις του δεν είναι παρά η τεχνητή δραστηριότητα που του έδωσε ο μηχανικός του.

Το ίδιο λοιπόν ίσχυε και πριν από  τ η ν  λ ύ τ ρ ω σ η  για τον κακό κόσμο. ‘Ηταν δηλαδή απλά ένα αυτόματο που το κατηύθυνε η σπλαχνική αγάπη Μου, στο οποίο η τέχνη τόσο του εφευρέτη, όσο και του τεχνίτη, είχε δώσει τα πάντα, ώστε δεν του έλειπε τίποτα, παρά μόνο η ανεξάρτητη ζωή , για να είναι ένας άνθρωπος τέλειος σε όλα του.

Δεν θα ευχόσασταν τότε γι’ αυτό το αυτόματο με όλη σας την καρδιά να μην είχε μοναχά μια τέτοια τεχνητή, αλλά μια αληθινή, ανεξάρτητη ζωή; Κι αν είχατε κι εσείς την ικανότητα, όπως Εγώ, δεν θα πηγαίνατε πνευματικά με τη ζωή σας μέσα στο αυτόματο και δεν θα σηκώνατε αναγκαστικά όλες τις ελλείψεις και τις εσωτερικές αδυναμίες του ώστε να τις πάρετε κατά κάποιον τρόπο επάνω σας; Αφού, λοιπόν, Εγώ μοναχά είμαι η Ζωή, την οποία Ζωή έχω μέσα Μου και αποκλειστικά από Μένα, τι έπρεπε επομένως να κάνω ώστε να δώσω μια αληθινή ελεύθερη ζωή και όχι μια απλά μηχανική στον κόσμο που είναι καταδικασμένος να κατευθύνεται διαρκώς ετεροκίνητος;

‘Επρεπε λοιπόν η Α γ ά π η  να χωριστεί από τον Θ ε ό  ή την προαιώνια άγια Δύναμη, από την οποία γεννιέται αιώνια όπως και η Δύναμη του Θεού γεννιέται αιώνια από την Αγάπη. Δηλαδή, αυτή η αιώνια  Ζ ω ή  που πηγάζει από τον εαυτό της από την προαιώνια Δύναμη του Θεού, έπρεπε να αποκοπεί από τον Θεό και να καταδυθεί στο νεκρό κόσμο, προκειμένου να ελκύσει τ ο  θ ν η τ ό  τ ο υ  μέρος ώστε έτσι αυτό το θνητό να χάσει τη θνητότητά του και να ξαναγίνει ελεύθερο και ζωντανό μέσα στη Ζωή από τον Θεό και χάρη σ’ αυτήν τη Ζωή, η οποία είναι η Ζωή όλης της Ζωής, αφού ο Θεός ο ίδιος προήλθε από αυτήν τη Ζωή του Θεού και φόρεσε τη θνητότητα της σάρκας ώστε να μπορέσει με αυτό τον τρόπο όλη η σάρκα να γίνει μέσα της ελεύθερη και ζωντανή, χάρη στη Ζωή από τον Θεό, όπως ο ίδιος ο Θεός είναι ζωντανός από προαιώνια μέσα από την ίδια Ζωή της Αγάπης που φέρει μέσα Του.

Βλέπετε, αυτό είναι λοιπόν το μεγάλο μυστήριο, γιατί η Αγάπη του Θεού μέσα στον άνθρωπο Ιησού υποβίβασε τον εαυτό της σε μια υπεύθυνη για κάθε λογής εγκλήματα και σε μια αμαρτωλή, ώστε έτσι όχι μόνο Μ ι α Σάρκα αλλά η κάθε σάρκα να πληρωθεί με τη Ζωή του Θεού.

Και αυτή η Αγάπη που είχε φορτωθεί την ενοχή όλων, έπρεπε, σε αντίθεση με την Αγιότητα του Θεού, να ταπεινωθεί ως το πιο  α κ ρ ό τ α τ ο   σ η μ ε ί ο  για χάρη της γενικής ενοχής ή του αξιόποινου των πράξεων που είχε πάρει επάνω της.

Και έπρεπε να ανεχθεί κάθε δυνατή κατηγορία, προκειμένου έτσι να μπορέσει να επανασυνδεθεί με τον Θεό όπως και να επαναφέρει ζωντανά στον Πατέρα, στην Αγιότητα του Θεού, όλα όσα κάποτε προήλθαν μεν ζωντανά από τον Θεό, αλλά επέφεραν το θάνατό τους από μόνα τους εξαιτίας της εκούσιας και αλαζονικής απόσχισης από τον Θεό, από την αιώνια Τάξη Μου!

Αφού λοιπόν θα το έχετε πλέον συλλάβει αυτό λίγο ως πολύ, θέλω τώρα να σας αποκαλύψω επίσης τις κατηγορίες τις οποίες Μου απηύθυνε αναγκαστικά η Αγιότητα τον Θεού και έτσι θα μάθετε κάτι το οποίο ως αυτό εδώ το λεπτό ο κόσμος το αγνοούσε. Ξέρετε ότι όλα όσα δημιουργήθηκαν σε ολόκληρο το άπειρο σύμφωνα με τη μαρτυρία τον αγαπημένου Μου Ιωάννη (1,3) έγιναν και δημιουργήθηκαν από Μένα .

Αν σκεφθείτε όμως ότι ο κόσμος είχε γίνει κακός και συνεπώς ήταν πάντα καταδικασμένος από την Αγιότητα του Θεού, θα σας είναι επίσης φανερό ότι μια τέτοια καταδίκη από την Αγιότητα του Θεού θα αφορούσε αναγκαστικά κι Εμένα, τον Ιησού, αφού ήμουν ο αυτουργός γι’ αυτό το καταδικαστέο δημιούργημα, αφού ο κόσμος και όλα όσα είναι μέσα του απέκτησε την ύπαρξή του όχι από μόνος του παρά μοναδικά και αποκλειστικά μέσω Εμού.

Εφόσον λοιπόν ο κόσμος ήταν διαμετρικά αντίθετος προς την Αγιότητα του Θεού, επομένως η επιδίωξη της Αγάπης, η οποία είχε δημιουργήσει όλα αυτά, τα οποία υποχρεωτικά καταδίκαζε η Αγιότητα του Θεού, δεν μπορούσε να αποτελεί άλλο από μια αυτοκαταδίκη!

Σκεφθείτε τώρα όλες τις ανώνυμες πράξεις των ανθρώπων!

Βλέπετε, εξαιτίας όλων αυτών των πράξεων έπρεπε να καταδικαστώ από την Αγιότητα του Θεού, γιατί οι ίδιες οι πράξεις ήταν καταδικασμένες αφού είχαν γίνει μέσα στον κόσμο, ο οποίος είχε προκύψει από Μένα. Τι έπρεπε να γίνει λοιπόν;

Κοιτάξτε, είχα μόνο δύο δρόμους να διαλέξω, συγκεκριμένα το δρόμο προς τα Πάνω ή το δρόμο προς τα κάτω , δηλαδή ή θα επέστρεφα στον Θεό, θα γινόμουν ένα μαζί Του και θα κατέστρεφα όλα όσα είχαν προέλθει από Μένα με τη Δύναμη της Αγιότητάς Του,

ή θα χώριζα από τον Θεό, επιβαρυμένος με τις πιο καταδικαστέες πράξεις, θα ζωντάνευα και θα αγίαζα τα έργα Μου, ώστε με την απέραντη  τ α π ε ί ν ω σ ή  Μου να δώσω την ικανοποίηση που απαιτούσε η επίσης απέραντη Αγιότητα του Θεού.

Αν δεν ήμουν λοιπόν η ίδια η απέραντη Αγάπη, όπως ο Θεός είναι η ίδια η απέραντη Αγιότητα, τότε ειλικρινά θα είχα κάνει το πρώτο.

Αλλά η Αγάπη Μου μπόρεσε να εκφράσει το ανέκφραστο, δηλαδή να κάνει το αδύνατο δυνατό, γιατί με το να ενσαρκωθεί ο Θεός, απαρνήθηκε την Αγιότητά της και έγινε ανίερη, αφού επιβαρύνθηκε μόνη της με όλες τις ενοχές και επομένως και με το βαρύτατο φορτίο του θανάτου.

Γνωρίζετε ήδη το γεγονός ότι στον κήπο της Γεσθημανή προσευχήθηκα στον Θεό, από τον οποίο (ως Υιός Ιησούς) είχα χωριστεί για χάρη του κόσμου.

Τότε μόνο ξύπνησε για πρώτη φορά η Αγάπη Μου από την Τυφλότητά της και Μου έδειξε το ατέλειωτο χάσμα.

Τότε μετάνιωσα στα σοβαρά που είχα αφήσει τον Θεό και είχα στραφεί στο νεκρό έργο της μάταιης ευχαρίστησής Μου, και εκείνη τη στιγμή ολόκληρη η Δημιουργία αιωρείτο ανάμεσα στο «Είναι» και στο αιώνιο «Μη-Είναι».

Διότι είτε θα έπινα το ποτήρι, οπότε θα εξακολουθούσε να υφίσταται ο κόσμος και όλα όσα φέρει πάνω του ή θα παραμέριζα το ποτήρι, οπότε ο κόσμος και όλα όσα είναι πάνω του και μέσα του, από κάτω και από πάνω του, θα εξαφανίζονταν τη στιγμή που θα αρνούμην το ποτήρι αυτό.

Αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή που η Αγάπη και η Ζωή είχε γίνει αδύναμη εξαιτίας της απέραντης απόστασης από τον Θεό, τότε ο Θεός σπλαχνίστηκε την ίδια Του την Αγάπη , την  ε ν ί σ χ υ σ ε  και την παρότρυνε να αδειάσει το ποτήρι που βρισκόταν μπροστά της, ενώ είπε κρυφά στην Αγάπη που βρισκόταν μέσα στον Ιησού:

«Ανάμεσα σε Μένα και σε Σένα δεν έχουν προσεγγισθεί ακόμη τα άκρα του απείρου, γι’ αυτό βυθίσου ως το πιο ακραίο βάθος του θανάτου, ο οποίος είναι το ακρότατο όριο σε αντίθεση με την Αγιότητά Μου, ώστε να μπορέσω να σε πιάσω πάλι εκεί, όπου κλείνει ο αιώνιος Κύκλος της Αγιότητάς Μου».

‘Ετσι λοιπόν πορεύθηκα καρτερικά προς αυτόν τον στόχο, όπου φώναξα από το σταυρό, μέσα σ’ αυτή την απέραντη απόσταση που Με χώριζε από τον Θεό, «Θεέ Μου! Γιατί Με εγκατέλειψες;» και τελικά είπα: «Τετέλεσται!» , δηλαδή «το έργο Μου τελείωσε!» και «στα χέρια Σου παραδίδω την ψυχή Μου», δηλαδή την ψυχή όλης της Ζωής από την οποία είχαν προέλθει τα πάντα.

Τώρα καταλαβαίνετε επομένως πως Εγώ είμαι πολύ αδύναμος για σας τους αμαρτωλούς και πως πρέπει να υφίσταμαι στη θέση σας τις κατηγορίες από την πλευρά της Αγιότητας του Θεού για οποιαδήποτε ανθρώπινη ατέλεια, προκειμένου να σας λυτρώσω, τον καθένα σας χωριστά, από το θάνατο και να σας οδηγήσω ζωντανούς στην Αγιότητα του Πατέρα!

Βλέπετε, ένας τέτοιος άνθρωπος, τον οποίο χρησιμοποιώ και κατά κάποιο τρόπο ελκύω την οντότητά του, προκειμένού να αποκρύψω τα ελαττώματά του καλύπτοντάς τα, μοιάζει με το Σίμωνα τον Κυρηναίο, ο οποίος θα μπορούσε επίσης να κατακτήσει μεγάλη αμοιβή, εάν Με είχε βοηθήσει πρόθυμα έστω και λίγο να σηκώσω τον σταυρό.

Αλλά ο άνθρωπος είναι αδύναμος και φοβάται το βάρος του κάθε σταυρού, γι’ αυτό και πάλι δεν Μου απομένει άλλο από το να κάνω εκείνο που έκανα τότε, δηλαδή να κουβαλήσω το σταυρό για όλους μόνος Μου.

‘Ετσι λοιπόν και τώρα πάλι έχω φορτωθεί όλες τις αδυναμίες και τα ελαττώματά σας και τα κουβαλάω για χάρη σας, ώστε -όπως ξέρετε ήδη- να μην πάθει τίποτα κακό η ψυχή σας, εάν πιθανόν εν γνώσει σας, δηλαδή με τη σάρκα σας, θελήσετε σαν τον Ιούδα να απλώσετε μαζί με Μένα το χέρι στο μυστηριώδες πιάτο της ζωής, η οποία είναι υπό διαμόρφωση.

Αλλά εάν θέλετε, πάρτε αυτόν το Λόγο Μου, εξετάστε, εννοείται μέσα στην καρδιά σας, διαδοχικά όλα του τα σημεία, και ερμηνεύστε τον για σας σύμφωνα με αυτά που μόλις ακούσατε.

Σας έδωσα τώρα, όπως στον Πέτρο, το Κλειδί  για  το Βασίλειό Μου. Αυτός ο «Αδύναμος» είναι το καλυμμένο Βασίλειό Μου μέσα σας και τότε θα δείτε γύρω σας θαύματα και θα ανακαλύψετε μέσα και πάνω σας αληθινά πνευματικά θαύματα.

Εάν σε κάποιον πάλι, παρ’ όλο τον έλεγχο που θα κάνει, εξακολουθεί κάποιο σημείο να του φαίνεται καλυμμένο και «σκληρό», όπως έγινε κάποτε με τους αποστόλους σε σχέση με τη γνωστή διδασκαλία, τότε  α π ο τ α ν θ ε ί τ ε   μ ε   ό λ η  σας την αγάπη σε Μένα και να είσαστε βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να σας αφήσω παραπονεμένους.

Γιατί τώρα δεν σας λέω πια να πάτε στον υπηρέτη Μου για να ακούσετε από το στόμα του τι λέει η χάρη Μου, αλλά τώρα σας λέω: «Ελάτε σε Μένα με πιστή καρδιά, για να σας δώσω Εγώ ο ίδιος τη Χάρη και να προφέρει και το δικό σας στόμα την άγια κατανόηση της καρδιάς σας που έχει προετοιμασθεί για Μένα.

Είσαστε βέβαια ελεύθεροι να μάθετε μέσω εκείνου, αλλά και από το δικό του στόμα δεν πρόκειται να μάθετε άλλο τίποτε από αυτό που Εγώ ο ίδιος θα αποκαλύψω μέσα σας χάρη στην αγάπη σας για Μένα !» Αμήν!