Ο Αντίποδας: ο Εωσφόρος και οι δικοί του Άγγελοι
Η αποκάλυψη στον Λόρμπερ θα ήταν ελλιπής και μονόπλευρη, αν δεν περιλάμβανε και εκείνες τις σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες αποτελούν τον αντίποδα στο Θεό και στις φωτεινές στρατιές του.
Κάποτε ήταν το μεγαλύτερο φωτεινό πνεύμα” τώρα είναι ο αρχηγός του σκότους
Μάθαμε πρωτύτερα για τον Εωσφόρο ή Σατανά, πως κάποτε είχε τη μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία απ όλα τ’ αρχέγονα πνεύματα. «Οταν τούτο το πνεύμα λεγόταν Σατανά, η Θέση του απέναντι στη Θεότητα ήταν σαν της γυναίκας απέναντι στον άνδρα», διαβάζουμε στο «Γη και Σελήνη». «Η Θεότητα Θα φύτευε τις ατέλειωτες, αέναες ιδέες Της μέσα σ’ αυτό το πνεύμα για να ωριμάσουν μέσα στο συγκεντρωμένο φως του. Από το φως αυτού του πνεύματος Θα είχε πηγάσει μία δημιουργία από αγνότατα όντα και τούτο το ζωντανό φως Θα πλήθαινε και Θ’ απλωνόταν σε όλη την απεραντοσύνη. Το πνεύμα αυτό είχε ένα μεγάλο προορισμό, να γίνει σχεδόν ένας δεύτερος Θεός δίπλα στο Δημιουργό. Γι’ αυτό έπρεπε να υποβληθεί σε μία δοκιμασία της ελευθερίας του ανάλογη με τη σπουδαιότητα του προορισμού του.
“Ομως δεν τα κατάφερε, γιατί θέλησε να υψωθεί πάνω από τη Θεότητα και να Την κάνει υποτελή του. Αυτό που διέπραξε δηλαδή ήταν ότι Θέλησε να πάρει τα πρωτεία από το Θεό! Επειδή όμως η Θεότητα δεν μπορούσε να του παραδώσει την πρωτοκαθεδρία, εξοργίστηκε πάρα πολύ κι ήθελε πραγματικά να Την καταστρέψει. Τότε η Θεότητα το συνέλαβε από όλα τα μέρη του και του πήρε όλες τις οντότητες που ήταν μέσα του. Μ’ αυτές τις οντότητες για υλικό έπλασε τα ουράνια σώματα. Και το πνεύμα αυτής της απέραντης ψυχής το φυλάκισε με τα πιο δυνατά δεσμά στα κατάβαθα της ύλης. Κι αν θέλετε να ξέρετε πού κατοικεί αυτό το καταχθόνιο πνεύμα με το ουσιαστικό εγώ του, ή το ζωτικό του κέντρο, δεν είναι δύσκολο να το μάθετε. Η έδρα, που είναι συνάμα και η φυλακή του, είναι το πιο σκληρό, κεντρικό σημείο της Γης σας.
Πάνω σ’ αυτό το σημείο πιέζουν τα πάντα, ώστε να μην μπορεί ο εγκάθειρκτος να κουνηθεί πολύ και να καταστρέψει ό,τι έχει και δεν έχει πάνω της η Γη. Ακόμη και σήμερα παραμένει διπλοδεμένος σ’ αυτή τη φυλακή. Ωστόσο δεν παραλείπει να φυσάει την ανάσα του, που είναι δηλητηριασμένη απ’ την κακία του, στις δυνάμεις ζωής που αναρριχώνται στα στάδια της ύλης. Κι αυτή η πνοή της Θέλησής του είναι ακόμη αρκετά ισχυρή για να φυτέψει το Θάνατο σ’ όλα τα ψυχικά στοιχεία. Και αυτό το μαρτυρούν ολοφάνερα όλα τα πλάσματα της Γης, γιατί οτιδήποτε είναι οργανικό, είναι φθαρτό κι όλη η ύλη μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή και το Θάνατο.
“Ολ’ αυτά προέρχονται από την πνοή της θέλησής του. Η κακία του είναι τόσο απερίγραπτη, που είναι ολωσδιόλου αδύνατο να τη διανοηθείτε. Όσα ξέρετε γι’ αυτότο πνεύμα δεν είναι παρά μία αμυδρή σκιά της αλήθειας. 0 Θεός σας σπλαχνίζεται και σας την κρύβει, κι αφήνει μόνο να φανούν όσα χρειάζεσθε για να μαντέψετε το ποιόν αυτού του πνεύματος».
Δαίμονες και διάβολοι
“Ολα τα πνεύματα που ακολούθησαν τον Εωσφόρο βρίσκονται έγκλειστα μέσα στην ύλη των αστρικών σωμάτων. Πολλά απο αυτά τα όντα βρίσκονται και στον πλανήτη μας και βοηθούν τον «άρχοντα αυτού του κόσμου» με την καταστροφική τους δράση. Αυτά τα σατανικά αρχέγονα πνεύματα, που δεν έχουν γίνει ακόμη άνθρωποι, ονομάζονται δαίμονες. Στη Γη μας προστίθενται στη συντροφιά τους εκείνες οι ψυχές που ολοκλήρωσαν μεν την πορεία της λύτρωσης, αλλά στο ανθρώπινο στάδιο απέτυχαν.
Οι άνθρωποι διαθέτουν ελευθερία της Θέλησης, την οποία εκμεταλλεύεται ο Σατανάς για να τους ξανακερδίσει, χρησιμοποιώντας σαν δόλωμα διάφορους πειρασμούς. Παρόλο που οι φύλακες-άγγελοι προσπαθούν να τους προστατέψουν, υπάρχουν πολλοί που ξανακυλούν, καμιά φορά χειρότερα από πριν. Αυτές τις πολυάριθμες «υπότροπες» ψυχές, τις ονομάζουμε διάβολους. Διάβολοι και δαίμονες συγχίζουν τους ανθρώπους, σπέρνουν διχόνοια και ταραχή, υποδαυλίζουν τα αρνητικά συναισθήματα και γενικά καταστρέφουν ό,τι θετικό υπάρχει.
“Οπου οι άγγελοι του Θεού νουθετούν, ανοικοδομούν και υποστηρίζουν, τούτα τα φθοροποιά όντα υποκινούν τους ανθρώπους να εξεγερθούν ενάντια στην ουράνια Τάξη. Γι’ αυτό λέει ο Παύλος: «Δεν έχουμε να παλαίψουμε μόνο με ανθρώπους σαν κι εμάς, με αίμα και σάρκα, αλλά με τις υπερκόσμιες αρχές και εξουσίες, τους άρχοντες του σκότους, με τη στρατιά από πονηρά πνεύματα που ζουν κάτω από τους ουρανούς» (Εφ. 6,12). «Το Σατανά ακολουθεί ένας συρφετός από τυφλούς οπαδούς.
Κατά καιρούς στέλνει τους υποτακτικούς του ανάμεσα στους ανθρώπους με την εντολή να πιάσουν όποιον μπορούν και να δοκιμάσουν κάθε μέσο για να στρατολογήσουν την ψυχή του στο στρατόπεδό του. Μόλις πάρουν αυτή την εντολή τούτοι οι κακούργοι, γλιστρούν λαθραία μέσα από κρυφά περάσματα, και ξεφυτρώνουν στον πάνω κόσμο. Τις προθέσεις τους βέβαια τις κρατάνε μυστικές, μήπως συναντήσουν κανένα καλύτερο πνεύμα και τους υποψιασθεί. Επειδή όμως στο Βασίλειο των πνευμάτων, είτε καλά είναι είτε κακά, η ελευθερία της Θέλησης είναι απόλυτα σεβαστή (με την προϋπόθεση, βέβαια, πως κάποιο πνεύμα δεν έχει κατά νου να κάνει μεγάλο κακό σ’ όποιον πέσει στην παγίδα του), τους επιτρέπεται ν’ ανέβουν στον επάνω κόσμο.
Εννοείται βέβαια πως βρίσκονται διαρκώς κάτω από ουράνια παρακολούθηση» («Γη και Σελήνη», κεφ. 58). Σαν τι κάνουν λοιπόν όταν ανέβουν στον «επάνω κόσμο»; Χρησιμοποιούν πραγματικά κάθε μέσο, προκειμένου να κερδίσουν εθελούσια θύματα γιατο στρατόπεδο του Σατανά. Για να το πετύχουν, φέρνουν σύγχιση και αναστάτωση, προξενούν αρρώστιες, ερεθίζουν, δαιμονίζουν και βάζουν σε φασαρίες τους ανθρώπους. Συνήθως πλησιάζουν «απαρατήρητοι» τα Θύματά τους, όπου υπάρχει κοσμοσυρροή, κυρίως στα πολυσύχναστα εμπορικά μέρη, όπου υπάρχει κερδοσκοπία, και στις εξεζητημένες διασκεδάσεις. Για μας τους κατοίκους της Γης συνιστά από τη μια μεριά έναν μεγάλο κίνδυνο το γεγονός ότι αυτά τα όντα έχουν τόσο μεγάλη δύναμη σ’ αυτό τον πλανήτη, αφού εδώ είναι έγκλειστος ο υποκινητής τους.
Από την άλλη όμως αποτελεί ένα μεγάλο πλεονέκτημα ότι αγωνιζόμαστε εδώ όπου η επιρροή του αντίποδα είναι στο ζενίθ της. Αυτό ακριβώς το σημείο κάνει τη Γη μας το πιο διδακτικό σχολείο για τα παιδιά του Θεού. “Οποιος περάσει μ’ επιτυχία τις εξετάσεις εδώ, Θα μπορέσει μια μέρα ν’ αναλάβει και τα πιο απαιτητικά καθήκοντα στην πνευματική σφαίρα. Επιπλέον, ο άνθρωπος που δεν παραιτείται, που δεν κουράζεται να ψάχνει και να χτυπάει την πόρτα, είναι βέβαιο πως Θα έχει τη μεγαλύτερη δυνατή συμπαράσταση στο δρόμο του.
Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός ενσαρκώθηκε σε τούτο τον πλανήτη, στη σφαίρα επιρροής του αντίθεου, για να δείξει με το παράδειγμά Του πως το Φως είναι πιο ισχυρό από το σκοτάδι.
Η προέλευση και ο λόγος ύπαρξης των σκοτεινών δυνάμεων
Για πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους προκύπτει χωρίς άλλο το ερώτημα: γιατί ο Θεός έφτιαξε καταρχήν αυτά τα όντα που Θα γίνονταν τόσο κακά; Γιατί αφήνει το κακό να λυμαίνεται τη Γη; Είναι δυνατό, ο Σατανάς κι η συντροφιά του να είναι δημιουργήματα του Θεού της αιώνιας Αγάπης; Αμέτρητοι άνθρωποι στην ιστορία βασάνισαν το μυαλό τους μ αυτά τα ερωτήματα, κι όχι λίγες φορές η πίστη τους σ’ ένα καλό και δίκαιο Υπέρτατο Ον μπήκε σε δοκιμασία. Ιδιαίτερα γι’ αυτούς που πιστεύουν βαθύτερα, αυτό το δίλημμα αποτελεί ένα αγκάθι στην πίστη τους, πώς δηλαδή από τη μια ο Θεός είναι το παν μέσα στα πάντα και δεν υπάρχει τίποτα στο σύμπαν που να μην απορρέει από το Θεό κι ωστόσο το κακό είναι εντελώς αντίθετο από την έννοια του Θεού.
Το ερώτημα είναι ασφαλώς τόσο παλιό, όσο ο κόσμος. Στη «Θεία Οικονομία» διαβάζουμε πως τον καιρό των Πατριαρχών, ο βασιλιάς Λάμεχ ρώτησε το Θεό, στη διάρκεια μιας αποκαλυπτικής συζήτησης:
«Κύριε, πάντα ήσουν τέλειος και απέραντα καλός. “Εξω από Σένα δεν υπήρχε ποτέ τίποτε άλλο σ’ όλη την απεραντοσύνη Σου. Οταν αποφάσισες να φτιάξεις τους αγγέλους, τους ουρανούς, τους κόσμους και τους ανθρώπους, δεν χρειαζόσουν κανένα υλικό. Η πανίσχυρη Θέλησή Σου, ζευγαρωμένη με τις σοφές σκέψεις και ιδέες Σου, ήταν ανέκαθεν το μοναδικό υπόβαθρο για να γίνει όλη η απεριόριστη Κτίση Σου. Ωστόσο μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως μπορεί να υπήρξε ποτέ μέσα Σου μία κακόβουλη ιδέα ή έστω μία φαινομενικά κακή σκέψη. Γι’ αυτό θα ήθελα να μου εξηγήσεις από πού προήλθε η κακία του Σατανά, που πέρασε στη συνέχεια σε μας τους ανθρώπους; Από πού προήλθε η αμαρτία; Από πού η οργή, η εκδικητικότητα, η αρχομανία, η πορνεία;»
Καμία δύναμη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μία αντίθετη ροπή
Στο «Μ.Ε.Ι.» ο Ιησούς διδάσκει τους μαθητές του πως «το καθετί που υπάρχει και υφίσταται, χρωστάει την ύπαρξη και την υπόστασή του σ’ έναν αδιάκοπο αγώνα. Η κάθε ύπαρξη είναι συνεπώς γεμάτη αντιθέσεις, την κυβερνούν αρνητικές και Θετικές δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις βρίσκονται μόνιμα σε αντιπαράθεση, όπως το κρύο και η ζέστη, το σκοτάδι και το φως, το σκληρό και το μαλακό, το πικρό και το γλυκό, το βαρύ και το ελαφρό, το μίσος κι η αγάπη, το κακό και το καλό, το ψέμα και η αλήθεια. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να ενεργήσει, αν δεν υπάρχει μία αντίθετη δύναμη απέναντί της.
Πάρτε για παράδειγμα έναν άνθρωπο δυνατό σαν χίλιους Γολιάθ, που μπορεί να τα βάλει μόνος του με μια ολάκερη στρατιά. Πέστε Μου όμως, σε τι Θα τον ωφελούσε η δύναμη και η αντρειοσύνη του, αν τον έπαιρνε κανείς και τον κρεμούσε στο κενό, όπως κρέμονται μετέωρα τα σύννεφα; Το παραμικρό αεράκι που με τη βία κουνάει ένα φυλλαράκι εδώ στο έδαφος, θα τον παράσερνε εδώ κι εκεί παρόλη τη δύναμη και τη ρώμη του. Για να μπορεί λοιπόν αυτός ο γίγαντας να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του, χρειάζεται το στερεό έδαφος για να τον σηκώνει και να τον στηρίζει με ασφάλεια… Απ’ αυτό το χειροπιαστό παράδειγμα καταλάβαμε γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα, αν δεν έχει έναν αντίθετο πόλο. Η οποιαδήποτε ύπαρξη χρειάζεται έναν αντίποδα για να λειτουργήσει. Αυτή η αντιθετική σχέση πρέπει να υφίσταται στο καθετί που υπάρχει, στη σωστή αναλογία και μέτρο. Αυτές οι αντιθέσεις αλληλομάχονται αδιάκοπα. “Ομως τα πράγματα είναι πάντα έτσι διαρρυθμισμένα, ώστε η νίκη της μιας δύναμης να χρησιμεύει σαν αντιστήριγμα για την ηττημένη, όπως είδαμε στο παράδειγμα με το γίγαντα. Κι ο γίγαντας αυτός ακόμη, χρειάζεται το έδαφος για να μπορεί να κινηθεί γι’ αυτό η γη με τη βαρύτητα υπερισχύει μόνιμα πάνω στη δύναμή του».
Το καλό και το κακό συνυπάρχουν σε όλα τα όντα σαν ένα μίγμα από ροπές
«Αφού λοιπόν ο Θεός Θέλησε να δημιουργήσει όντα ελεύθερα, παρόμοια μ’ Αυτόν, τα εφοδίασε υποχρεωτικά με τις αντιθέσεις τις οποίες διέθετε κι ο “Ιδιος μέσα του, βέβαια σε εντελώς αρμονικές και ισορροπημένες σχέσεις. Τα διάφορα όντα έγιναν κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Σαν συνέπεια έπρεπε να κάνουν τις επιλογές τους και να σφυρη-λατήσουν την προσωπικότητά τους μέσα από τη διαμάχη των αντίρροπων δυνάμεων που είχαν έμφυτες μέσα τους. Στο κάθε ον δόθηκε ηρεμία και κινητικότητα, νωθρότητα και πολυπραγμοσύνη, σκοτάδι και φως, αγάπη και θυμός, τραχύτητα και πραότητα και χίλιες μύριες άλλες ιδιότητες.
Διαφορά υπήρχε μόνο στην αναλογία των συστατικών του μίγματος. Στο Θεό οι αντιθέσεις βρίσκονταν από πάντα στην άριστη δυνατή αρμονία και τάξη.’ “Ομως τα όντα που είχε δημιουργήσει, ώφειλαν να αγωνισθούν ανεπηρέαστα και να βρουν σαν από μόνα τους το σωστό μέτρο. ‘Ετσι προέκυψαν τα πιο διαφορετικά αποτελέσματα. Στο ένα επικράτησε η απόλυτη ηρεμία. “Ετσι όμως υποβιβάστηκε εντελώς η κινητικότητα. Γι’ αυτό από τότε αγωνίζεται χωρίς ανάπαυλα να μαλακώσει την πέτρα, για να την κάνει να της μοιάσει. Σε άλλα όντα πάλι υπερίσχυσε σε μεγαλύτερο βαθμό η κινητικότητα, γι’ αυτο η υποδεέστερη ηρεμία παλεύει συνέχεια για να έρθει σε ισορροπία μαζί της. “Ομως υπάρχουν και πολλά όντα που κατάφεραν να βρουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στις αντιθέσεις τους, όπως υπαγορεύει η Θεία Τάξη. Αυτά τα όντα είναι πια τέλεια, γιατί οι αντιθετικές ιδιότητές τους αλληλοϋποστηρίζονται διαρκώς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Τα πνεύματα μέσα στην ύλη παριστάνουν τον αρνητικό αντίθετο πόλο της Θεότητας
«Τώρα πια Θα ‘χετε καταλάβει», συνεχίζει ο Ιησούς στο «Μ.Ε.Ι.», «πως ακόμη κι ο πιο τρομερός γίγαντας δεν είναι άξιος να κάνει τίποτα χωρίς ένα αντίβαρο. Τούτο το αντίβαρο ας το ονομάσουμε αντίρροπη δύναμη ή αντίθετο πόλο. Την ίδια σχέση τη συναντάμε παντού, μέχρι το Υπέρτατο Ον. Πώς είναι όμως αυτός ο αντίθετος πόλος και σε τι συνίσταται; Είναι εντελώς ξένος προς τον θεϊκό, Θετικό πόλο, ή του μοιάζει κατά κάποιο τρόπο; Είναι αυτεξούσιος ή εξαρτάται απ’ το Θέίκό πόλο; Θα σας απαντήσω εντελώς καθαρά σ’ αυτά τα ερωτήματα. έτσι Θα καταλάβετε από μόνοι σας ποιος είναι αυτός που λέμε Σατανά και ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι διάβολοί του!»
Στη συνέχεια ο Ιησούς περιγράφει πώς από τις σκέψεις και τις ιδέες του Θεού γεννήθηκαν σταδιακά ξεχωριστές, στερεές δημιουργίες. Καταρχήν, για ένα διάστημα είναι σαν απολιθωμένες. Σ’ αυτή τη σκληρή κατάσταση είναι σαν άψυχες και καταδικασμένες και παριστάνουν έναν αρνητικό πόλο στις Θετικές δημιουργικές δυνάμεις του Θεού. Κι αυτό κρατάει μέχρι να στραφούν με δικές τους προσπάθειες στο Καλό και να γίνουν ανεξάρτητες. «Απ’ αυτό αντιλαμβάνεσθε ότι και ο Θεός ακόμη, αν δεν είχε δημιουργήσει αυτό τον αντίθετο πόλο, δεν Θα είχε μπορέσει να υπάρξει η υλική Πλάση, γιατί ακριβώς αυτός ο μεγάλος αντίθετος πόλος είναι η ίδια η Πλάση.
Για να υπηρετήσει το σκοπό που της έδωσε ο Δημιουργός της, πρέπει να είναι καταδικασμένη σε πλήρη αποσκλήρυνση και να υπομένει καρτερικά σαν νεκρή. “Ετσι όπως είναι, εκπληρώνει όλους αυτούς τους όρους, γι’ αυτό για τον Θεό είναι καλή! Κακή είναι μόνο για τους ανθρώπους, με την επίδραση που ασκεί επάνω τους. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που έχει ξυπνήσει από το Θάνατο της ύλης. Και ο προορισμός του είναι να ενώσει για πάντα την ψυχή του, και εν μέρει τη σάρκα του, με το Θεό. Η ένωση αυτή γίνεται χάρη στο αγνό, Θέίκό πνεύμα που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. “Οταν ολοκληρωθεί αυτή η ένωση, ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει πια να χάσει την απόλυτη ελευθερία και ανεξαρτησία του».
Από τη σκοπιά του Θεού και από τη σκοπιά του ανθρώπου
Σ’ αυτά όπως και σ’ άλλα σημεία του λορμπερικού έργου διευκρινίζεται το πώς και για ποιο ψηλότερο σκοπό προέκυψαν οι δυνάμεις του κακού. Παράλληλα είδαμε πως ο Θεός, απ’ τη δική του, ανώτερη σκοπιά, κρίνει αυτά τα στοιχεία διαφορετικά απ’ τους ανθρώπους. Είδαμε ότι το κακό είναι απαραίτητο, για να μπορέσει το κάθε πλάσμα να καλλιεργήσει τις έμφυτες δυνάμεις του.
Γι αυτό, από τη σκοπιά του Θεού το «κακό» είναι «καλό» και Θεμιτό. «Στα μάτια του Θεού, τίποτα δεν είναι ακάθαρτο, δόλιο και κακό, γιατί ό,τι έκανε ο Θεός είναι καλό (στο είδος του και για το σκοπό που έγινε!). Γι’ αυτό για το Θεό δεν υπάρχει Σατανάς, διάβολοι, ούτε και κόλαση». Αλλά από την ανθρώπινη σκοπιά, τα πράγματα είναι εντελώς αλλιώτικα. Τα καλά στοιχεία που έβαλε ο Θεός στον άνθρωπο (η αγάπη και τα παράγωγά της), έχουν το χρέος να υπερισχύσουν -με τη βοήθειά του- πάνω στον αρνητικό πόλο. Γι’ αυτό μας λέει:
«Σ’ όποιον νικήσει, Θα του δώσω από το δένδρο της αθανασίας!» Παραπέρα, η απόκριση στο ερώτημα του βασιλιά Λάμεχ που αναφέραμε στην αρχή λέει τα εξής:
«Από τη δική μου σκοπιά, δέν ύίτάρχει τίποτα κακό. Υπάρχουν μόνο διαφορές στο πώς επιδράει η Θέλησή Μου. Κι η Θέλησή Μου είναι το ίδιο καλή στην κόλαση, όσο και στον ουρανό: στη δημιουργία, όσο και στην καταστροφή. Απ’ τη σκοπιά των πλασμάτων Μου, όμως, το μόνο που μετράει για καλό, είναι το αναλογικό τμήμα της καταφατικής στάσης απέναντι σ’ Εμένα, σύμφωνα με το οποίο ένα πλάσμα μπορεί να υπάρξει στο πλάι Μου και μέσα Μου. Καλό λοιπόν για το κάθε πλάσμα Μου είναι εκείνο το τμήμα που προέρχεται από Εμένα, το οποίο συντηρεί και δημιουργεί χωρίς ανάπαυλα. Ομως εκείνο το τμήμα που διαλύει και καταστρέφει, είναι πάντα κακό: γι’ αυτό, όσο ένα δημιούργημά Μου είναι μέσα του, είναι αδύνατο να υπάρξει στο πλάι Μου και μέσα Μου. Άρα σ’ Εμένα το ναι και το όχι είναι εξίσου καλά! Γιατί στην κατάφαση δημιουργώ, αλλά και στην άρνηση βάζω τάξη και κατευθύνω τα πάντα.
Για ένα δημιούργημά Μου, όμως, καλή είναι μόνο η κατάφαση, ενώ η άρνηση βλάπτει.Κι αυτό ώσπου να Μου πει ολοκληρωτικά το ναι και να γίνει ένα μαζί Μου. Τότε Θα μπορεί να βρίσκεται και να ενεργεί μέσα στην άρνηση χωρίς να το επηρεάζει. Ως εκ τούτου, για Μένα Σατανάς και κόλαση δεν υπάρχει: αλλά υπάρχει, και με το παραπάνω μάλιστα, για τους ανθρώπους αυτής της Γης, γιατί εδώ επάνω διαμορφώνονται τα παιδιά Μου. Στο σύμπαν υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι κόσμοι όπου ο Σατανάς είναι ολωσδιόλου άγνωστος. Γι’ αυτό και το «όχι» τους είναι άγνωστο ξέρουν μοναχά το «ναι» σε όλες του τις διαβαθμίσεις! Ετσι έχουν λοιπόν τα πράγματα! Η Γη είναι σαν ένα νηπιαγωγείο, γι’ αυτό γίνεται πολύ ξεφωνητό και φασαρία χωρίς λόγο. Εγώ όμως βλέπω τα πράγματα με άλλα μάτια απ’ ό,τι τα βλέπεις εσύ, που είσαι ένας άνθρωπος αυτής της Γης. Το καταλαβαίνεις τώρα αυτό;…»