Η Ψυχή και το Πνεύμα στον Άνθρωπο
(20 Μαρτίου 1847)
Όσα αφορούν τη φυσική πλευρά της Γης τα εξετάσαμε στο πρώτο μέρος («Φυσική Γη») αυτής της μετάδοσης με όσο περισσότερη σαφήνεια ήταν δυνατόν να παρουσιαστούν.
“Ομως η φαινομενικά «Φυσική Γη» δεν είναι καθόλου φυσική, δηλαδή υλική, και αυτό θα μάθετε να το αναγνωρίζετε με ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια χάρη στις αποκαλύψεις που ακολουθούν.
Προκειμένου ωστόσο να αποκτήσετε μία βαθύτερη κατανόηση της όλης υπόθεσης, πρέπει να ερευνήσουμε τι είναι στην ουσία η ψυχή και τι είναι το πνεύμα.
Βέβαια, η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην ψυχή και το πνεύμα σάς έχει ήδη αποκαλυφθεί, αλλά για σας που ακόμη δεν έχετε αποκτήσει τη σωστή αντίληψη της εσωτερικής ζωής, είναι απαραίτητο η όλη υπόθεση να σας παρουσιασθεί πιο ξεκάθαρα, ώστε να καταλήξετε στην ορθή της Θεώρηση.
Η ψυχή είναι το όργανο με το οποίο προσλαμβάνονται οι απειράριθμες ιδέες της Πρωταρχικής Αιτίας από την οποία προήλθε και η ίδια η ψυχή σαν μία πνοή.
Η ψυχή είναι ο φορέας των μορφών, των σχέσεων και των τρόπων δράσης. “Ολες οι ιδέες, οι μορφές, οι σχέσεις και οι τρόποι δράσης έχουν εμφυτευθεί εντός της, μέσα σε μικρότατα περιβλήματα.
Ενα σωστό μέτρο από όλα αυτά συγκεντρωμένα μέσα σε ένα ον, αποτελούν μια ολοκληρωμένη ανθρώπινη ψυχή. Επειδή η ψυχή είναι ένα σύνολο από αμέτρητες διαφορετικές ευφυείς συστατικές ουσίες, μπορεί να ξαναδιαιρεθεί στα διάφορα μέρη που την απαρτίζουν παρόμοια όπως ο ατμοσφαιρικός αέρας αποτελεί μεν ένα σύνολο με συνοχή, αλλά παρόλα αυτά είναι διαιρετός σε απειροελάχιστα μέρη Το γεγονός ότι ο αέρας μπορεί να διαιρεθεί σε μεγάλα, μικρά και μικρότατα μέρη, αποδεικνύεται από τον αφρό, ο οποίος δεν αποτελείται παρά από φυσαλλίδες γεμάτες αέρα, οι οποίες σχηματίστηκαν από την κίνηση ενός κάπως παχύρρευστου υγρού.
Μόλις εξαφανισθούν οι φυσαλλίδες, τότε ο αέρας που ήταν φυλακισμένος μέσα τους ξαναγίνεται ένα με τη μάζα του υπόλοιπου αέρα. Για όσο διάστημα όμως υπάρχουν οι φυσαλλίδες, κατακρατούν μέσα τους ένα μέρος ατμοσφαιρικού αέρα, σφραγίζοντάς τον ερμητικά μέσα στα διάφανα τοιχώματά τους.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ολόκληρο το σύμπαν, και μάλιστα ολόκληρη η απειροσύνη, είναι γεμάτο από τις Ιδέες του Θεού Οι ίδιες οι ιδέες που γεμίζουν ολόκληρο το άπειρο, υπάρχουν επίσης σαν μικρότατες μονάδες στην ψυχή -εννοεί.. ται στην ελάχιστη δυνατή κλίμακα- όπως ο αέρας μέσα στη φυσαλλίδα συμπεριλαμβάνει όλα τα διαφορετικά μέρη τα οποία αποτελούν τη γενικότερη ατμόσφαιρα.Αυτό λοιπόν είναι η ψυχή.
«Και τι είναι τότε το πνεύμα;» Θα ρωτήσει κάποιος ψυχολόγος. Το πνεύμα αυτό καθαυτό δεν διαθέτει μορφή, αλλά είναι εκείνο που δημιουργεί τις μορφές.
Αφού δημιουργηθούν λοιπόν οι μορφές, μπορεί να δραστηριοποιηθεί και το ίδιο μέσα σ’ αυτές τις δημιουργημένες μορφές. Αυτό σημαίνει ότι κάθε δύναμη που Θέλει να εκδηλωθεί σαν τέτοια, πρέπει να τεθεί απέναντι σε μία αντίρροπη δύναμη γιατί μόνο σαν συνέπεια ενός δημιουργημένου σημείου αντιστήριξης μπορεί να εξωτερικεύσει τη δράση της, κάνοντάς την εμφανή.
Κατά συνέπεια το πνεύμα μπορεί να παρομοιαστεί με το φως, το οποίο για τον εαυτό του παραμένει πάντοτε φως, αλλά δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό σαν τέτοιο, εάν δεν υπάρχουν αντικείμενα για να φωτίσει. Το φως, όπως βλέπετε και στο παράδειγμα του ήλιου, εκπορεύεται από αυτόν με μία αέναη ομοιομορφία, αλλά, χωρίς αντικείμενο που να φωτίζεται από το φως, το μάτι δεν μπορεί να αντιληφθεί την ύπαρξή του.
Μία ασέληνη νύχτα έχει τόσο πολύ φως που προέρχεται από τον ήλιο, όσο και μία νύχτα με πανσέληνο! Αλλά επειδή στην πρώτη περίπτωση το φως δεν προσκρούει σε κανένα αντικείμενο στον αιθέρα, δεν γίνεται αντιληπτή η παρουσία του. Στη δεύτερη περίπτωση, όταν η σελήνη κάνει την εμφάνισή της στο νυχτερινό ουρανό σαν ένας τεράστιος όγκος, το φως γίνεται έντονα αισθητό.
Τότε ο καθένας μπορεί ν’ αντιληφθεί την εκπόρευση του ηλιακού φωτός εφόσον διαθέτει έστω και ελάχιστες αστρονομικές γνώσεις, κατανοώντας από πού και πώς φωτίζεται το φεγγάρι από τον ήλιο. Η πνευματική ενέργεια του φωτός μπορεί να διαπιστωθεί με μεγάλη ευκολία στη φύση. Γιατί στον αέρα και στη γη ήδη υπάρχουν τα πάντα, και όλες οι μορφές του είναι και του γίγνεσθαι βρίσκονται μέσα στη φαινομενική ύλη σε κατάσταση πλήρους ακινησίας.
“Οταν όμως έρχεται το φως, τότε αυτές οι φαινομενικά νεκρές μορφές ζωντανεύουν και ενοποιούνται, σχηματίζοντας νέες μορφές. Αρκεί να συγκρίνετε το χειμώνα με το καλοκαίρι και Θα καταλάβετε αμέσως την πνευματική επίδραση του φωτός. Τώρα λοιπόν γνωρίζετε ουσιαστικά τι είναι το πνεύμα: το πνεύμα είναι το φως που αναπαράγεται από τη μία αιωνιότητα στην άλλη από την ίδια του τη Θερμότητα, όπου η Θερμότητα αντιστοιχεί στην αγάπη και η φωτεινότητα στη σοφία.
Οσο ολοκληρωμένη και εάν είναι η ψυχή ενός ανθρώπου, εάν δεν έχει λίγο ή έχει καθόλου φως, τότε τόσο στην ψυχή του όσο και στο σώμα του δεν Θα επιδεικνύει παρά λίγη ή καθόλου δραστηριότητα. Εάν όμως φωτιστεί η ψυχή του, τότε δραστηριοποιείται ανάλογα με το μέτρο του φωτός μέσα της. Αυτή καθαυτή η ψυχή ενός κρετίνου π.χ. είναι εξίσου ολοκληρωμένη όσο και η ψυχή ενός δόκτορα της φιλοσοφίας. Ομως το σώμα της ψυχής του κρετίνου είναι υπερβολικάχονδροειδές και βαρύ, με αποτέλεσμα να μην αφήνει να περάσει παρά ελάχιστο ή καθόλου φως προς την ψυχή.
“Η ο σπινθήρας φωτός που έχει εμφυτευθεί στην καρδιά της ψυχής δεν μπορεί να αναζωπυρωθεί, επειδή πιέζεται από τον όγκο της χονδροειδούς σάρκας. Αντίθετα, η ψυχή ενός φιλόσοφου αφήνει να περάσει πολύ φως, καθώς η σάρκα του έχει χαλαρώσει σαν συνέπεια της μεγάλης μάθησης και έτσι δεν συμπιέζει την πνευματική του φλόγα περιορίζοντάς την σε ένα σημείο.
Γι’ αυτό το λόγο, στην πρώτη περίπτωση δεν θα διαπιοτωθεί παρά ελάχιστη ή καθόλου δραστηριότητα. Αντίθετα, στη δεύτερη περίπτωση θα δει κανείς ότι το φωτισμένο άτομο από την πολλή δραστηριότητα δεν έχει σχεδόν καθόλου ανάπαυλα και ησυχία.
Βέβαια εδώ ακόμη δεν γίνεται λόγος για τη σοφία, όπου στην ψυχή πλέον τα πάντα γίνονται φως, αλλά για το βαθμό του φωτός, από το οποίο διαφαίνεται πεντακάθαρα ότι χωρίς πνεύμα ή φως, η ψυχή είναι ανίκανη για περαιτέρω εξέλιξη και ολοκλήρωση. Ενώ με το φως τα πάντα ζωντανεύουν, δραστηριοποιούνται και εξελίσσονται προς την ολοκλήρωσή τους. Το φως αυτό καθαυτό δεν έχει μορφή, αλλά δημιουργεί τις μορφές και στη συνέχεια δρα σαν μορφή μέσα σε αυτές.
Οι μορφές μπορούν να διαχωριστούν και να ξανασυντεθούν, σχηματίζοντας άπειρες νέες μορφές. Το ίδιο το φως δεν είναι δυνατόν να διαχωριστεί, διαπερνά όμως ασταμάτητα τα πάντα όσα είναι δεκτικά προς αυτό. Οτιδήποτε δεν είναι δεκτικό προς το φως, παραμένει μέσα του σκοτεινό και νεκρό, γιατί η αφώτιστη κατάσταση της ψυχής είναι ο Θάνατός της.
Είναι αυτονόητο ότι εδώ ο λόγος γίνεται για το αιώνιο, αμετάβλητο Φως, που είναι ο μοναδικός παράγων που συνιστά τη ζωή, και όχι για τη λάμψη που προκύπτει από ένα πυροτέχνημα ή κεραυνό, η οποία είναι ένα φως οργής και προκαλεί μια αμφίβολη και ιδιαίτερα παροδική λάμψη. Με το που σβήνει αυτή η λάμψη, απλώνεται ένα πολλαπλάσιο σκοτάδι, γιατί ένα τέτοιο παροδικό φως είναι όμοιο με το φως της κόλασης.
Και εκεί υπάρχουν τέτοιες εκλάμψεις, αλλά μετά από αυτές ακολουθεί πάντα ένα δεκαπλάσιο σκοτάδι. Ελπίζω λοιπόν ότι η διαφορά ανάμεσα στην ψυχή και το πνεύμα έγινε κατανοητή. “Ετσι θα μπορέσετε εύκολα να καταλάβετε ότι το υλικό μέρος της Γης δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυλακισμένη ψυχή του Σατανά, ενώ το πνεύμα του είναι δεσμευμένο μέσα της με καινούργια και αδιάρρηκτα δεσμά. Στη συνέχεια Θα διαφωτίσουμε αυτή την υπόθεση ακόμη περισσότερο.
