Χερουβείμ και Σεραφείμ

Χερουβείμ και Σεραφείμ

25 Αυγούστου 1844

Κύριε, ποια είναι άραγε η διαφορά μεταξύ Χερουβείμ κατ Σεραφείμ;

Τα Χερουβείμ σημαίνούν και είναι η αιώνια απόρροια της Θείας Αγάπης και τα Σεραφείμ η απόρροια της Θείας Σοφίας.Αυτή είναι η διαφορά. Γι’ αυτό λένε από παλιά: αυτός καίει από αγάπη σαν ένα Χερούβ και είναι σοφός σαν ένα Σεράφ Άρα τα Χερουβείμ σημαίνούν την Θεία Αγάπη και τα Σεραφείμ τη θεία Σοφία, ως συνολική κι απόλυτα ουράνια δράση,

Παρατήρηση: Στο έργο για τον άλλο κόσμο «Από την Κόλαση ως τον Παράδεισο» (Ρόμπερτ Μπλονμ), τόμος 1 κειρ. 127 κ.ε., ο Κύριος λέει σε ένα μακάριο πνεύμα:

«Είναι μεγάλη χαρά για Μένα που κάνεις να βλαστήσουν στην καρδιά σου συναισθήματα αντάξια της αγάπης Μου, που μοιάζουν πολύ με τις μεγάλες πύρινες σκέψεις με τις οποίες Με εξυμνούν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, τα οποία είναι οι εκτελεστές της βούλησής Μου στούς αιώνες. Μα όσο ευγενικές και να είναι οι παρόμοιες σκέψεις και τα συναισθήματα, των οποίων το βάθος και το μεγαλείο λίγα μόνο πνεύματα μπορούν να συλλάβουν, ωστόσο Εμένα Μου αρέσει καλύτερα όταν τα παιδιά Μου Με λένε με την καρδιά τους «Πατέρα» και οι φίλοι Μου Μου λένε «Αγαπημένε αδελφέ» απ’ ό,τι Μ’ αρέσει να Με υμνούν οι μεγαλύτεροι άγγελοι με τα βαθύτερα τραγούδια σοφίας και να πέφτουν τελικά εξαντλημένοι κάτω, όταν συνέρχονται μετά από τις μεγάλες επικλήσεις τους και βλέπούν ότι ακόμη και οι μεγαλύτερες και πιο φλογισμένες σκέψεις τούς δεν μπορούν καν ν’ αγγίξούν την άκρη τον χιτώνα Μου, ενώ αντίθετα, τα απλά Μου παιδάκια μπορούν να παίζούν ευτυχισμένα με την καρδιά και τη σκέψη Μου και πάντα να κατοικούν μαζί Μου απολαμβάνοντας στο τραπέζι Μου το ψωμί της αληθινής ζωής!

Βλέπεις, εκείνοι που υμνούν το μεγαλείο, την ισχύ και τη δύναμή Μου και αιυούν τον άπειρα μεγάλο Θεό, βρίσκονται έξω από Μένα και Με ατενίζουν περίπου όπως εσύ συχνά ατένιζες από τη Γη τον έναστρο ουρανό. Τότε τον υμνούσες με τραγούδια, ωστόσο δεν ήξερες τι είναι τα άστρα που υμνείς και τι υπάρχει μέσα τούς. Εκείνοι όμως που Με αποκαλούν «Αγαπημένε μου πατέρα! Θείε αδελφέ μου!», εκείνοι είναι κοντά Μου και μάλιστα μέσα Μου.

Με υμνούν και Με επαινούν όπως τα αληθινά παιδάκια το μόνο αληθινό τούς πατέρα και δεν βλέπούν πια το μεγαλείο, την ισχύ και τη δύναμή Μου με φόβο από κάποια ιερή απόσταση, με ένα χάσμα να τα χωρίζει πάντα έτσι από Μένα όπως χώριζε κι εσένα από τα άστρα που υμνούσες, παρά βρίσκονται οι ίδιοι στα άστρα, κοντά στον πατέρα τούς, απολαμβάνοντας πλήρως εκείνη την ιερή πραγματικότητα που μετά βίας μπορούν να υποψιαστούν οι μεγάλοι υμνητές Μου. Καταλαβαίνεις τώρα την τεράστια αυτή διαφορά; Ναι, τώρα πια την καταλαβαίνεις, και γι’ αυτό είσαι πια πολύ πιο ευτυχισμένος από ποτέ.

Κι αυτό είναι σωστό και δίκαιο και Μου αρέσει πάνω απ’ όλα, γιατί είναι σύμφωνο με την τάξη Μου. Σύντομα θα δεις και Θ’ απολαύσεις στο πλευρό Μου τα πιο τεράστια, γεμάτα Θαύματα, έργα. Αν τότε ρωτούσες διαρκώς με ανωτερότητα: «Ποιος μπορεί να αισθανθεί αρκετά βαθιά, ποιος νιώθει απόλυτα τι είναι ο Θεός», τότε τα αγαπημένα Μου παιδιά Θα σε περιγελούσαν και Θα σου έλεγαν: «Μα, αδελφέ Θωμά, είσαι αδύναμος σαν παιδί! Τι κουταμάρες είναι αυτές που λες; Ποιος θα μπορούσε ποτέ να νιώσει και να αισθανθεί αρκετά βαθιά, απόλύτα, τι είναι Αυτός καθ’ Αυτόν ο Θεός; Πώς μπορεί ποτέ το πεπερασμένο να συλλάβει το Άπειρο; Κοίτα, αυτές είναι καθαρές φαντασιώσεις.

Ο Θεός είναι ο πατέρας όλων μας και Τον αγαπάμε πάνω απ’ όλα, κι Εκείνος είναι κοντά μας και μας οδηγεί, εμείς δε, βλέπουμε πόσο γεμάτος αγάπη και άπειρα καλός είναι! Κι αυτό είναι πολύ περισσότερο από την κατανόηση. Το ν’ αγαπάς πάνω απ’ όλα τον Θεό ως τον πιο καλό, άγιο Πατέρα, είναι άπειρα καλύτερο από το να Θέλεις να τον εξερευνήσεις! Τι είναι λοιπόν περισσότερο αντάξιο του ανθρώπου; Να εμβαθύνει σε μεγάλες σκέψεις κι αν περάσει από δίπλα τον ένας φτωχός αδελφός να μην τον πάρει καθόλού είδηση από τις πολλές και μεγάλες τον σκέψεις, ή ν’ αφήσει τις μεγάλες σκέψεις για τον Θεό, τον άγιο Πατέρα, και να βλέπει με αγάπη τους φτωχούς αδελφούς του και να τους βοηθάει;

Ας αφήσούμε, συνεπώς, το Μεγάλο για τους Μεγάλους! Εμείς όμως ας παραμείνούμε, όντας μικροί, στην αγάπη και μόνο, και τότε Θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι από τους ευτυχισμένους Μεγάλους!» Βλέπεις, Θωμά; Τέτοια Θα σου έλεγαν όλοι εκείνοι οι αδελφοί, κι εσύ δεν Θα μπορούσες παρά να τους δώσεις δίκιο. Γι’ αυτό, ας μείνουμε μαζί στα μικρά. Γιατί για να δει κανείς ολόκληρο τον ουρανό, δεν είναι ανάγκη να έχει εξίσου μεγάλα μάτια. Μπορεί επίσης να πετύχει το ίδιο με τα συνηθισμένα, μικρά του μάτια! Κατάλαβες;»