Η Διδασκαλία του Κυρίου περί Ψυχής
Τι είναι λοιπόν το Πνεύμα;
GS ΙΙ/79 (12-13):
Το Πνεύμα είναι η αυθεντική αρχή της ζωής της Ψυχής και η Ψυχή χωρίς το Πνεύμα δεν είναι παρά ένα όργανο αιθερικής ουσίας.
Το όργανο αυτό είναι μεν κατάλληλο για να δέχεται τη ζωή, αλλά όταν είναι χωρίς Πνεύμα δεν παρομοιάζεται με τίποτα περισσότερο από έναν πολύποδα από πνευματική-αιθερική ουσία, ο οποίος απλώνει συνεχώς τα χέρια του προς τη ζωή και απορροφά όλα όσα ανταποκρίνονται στη φύση του.
Η Ψυχή χωρίς Πνεύμα δεν είναι λοιπόν παρά μια ανέκφραστη πολωτική δύναμη που φέρει μέσα της την ανόητη αίσθηση για συνεχή κορεσμό, χωρίς να έχει καμιά ικανότητα να κρίνει και να αντιληφθεί με τι τρέφεται και σε τι την εξυπηρετεί ο κορεσμός της.
GS ΙΙ/71 (9-14, 8):
Ο Μεγάλος Άγιος Διδάσκαλος έχει κηρύξει με το ίδιο Του το στόμα στους ανθρώπους της γης, τη Διδασκαλία της Σχολής της Ζωής και την έχει σφραγίσει με το ίδιο Του το Αίμα!
Για να φθάσει κανείς στην Πνευματική Αναγέννηση, είναι απαραίτητο να τηρεί με προσοχή τη διδασκαλία αυτή σε όλα τα Θέματα που την αποτελούν.
“Οποιος δεν Θέλει να πάρει στα χέρια του και να εφαρμόσει τη Διδασκαλία αυτή όπως την έχει διδαχθεί, αυτός Θα πρέπει να αποδώσει στον εαυτό του και μόνο την αποστέρηση της Πνευματικής του ζωής. Αυτό που είναι αυτονόητο, είναι πως κάθε ιδιοκτήτης οποιασδήποτε περιουσίας, γνωρίζει κατ’ αρχήν πως του ανήκει η ιδιοκτησία τού, όπως επίσης και την πραγματική της αξία.
Αν όμως σε κάποιον ανήκει η αιώνια ζωή, τότε πέστε μου, είναι δυνατόν αυτός να διερωτάται ακόμα κατά πόσον η Ψυχή και το Πνεύμα του χάνονται μαζί με τη ζωή του σώματός του;
Εκείνοι όμως που είναι, και πάντοτε ήταν, πραγματικοί μαθητές της Σχολής του Κυρίου για την Αιώνια Ζωή, περιφρονούσαν το Θάνατο του σώματος και ανέμεναν με μεγάλη χαρά την ολοκληρωτική διάλυση των βαριών δεσμών της ζωής του εξωτερικού κόσμου. Πιστοποίησαν την Αλήθεια της Διδασκαλίας του Κυρίου, της Σχολής της Ζωής, με το αίμα τους, σαν Μάρτυρες.
Οποιος λοιπόν δεν αναγεννηθεί πνευματικά, δεν Θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών ή της Αιώνιας Ζωής!
«Κάθε ύλη, από την πιο σκληρή πέτρα μέχρι τον αιθέρα πάνω από τα σύννεφα, είναι ψυχική ουσία. Και ο προορισμός της είναι να μεταβληθεί ξανά σε καθαρά Πνευματική ύπαρξη.
1) Η φύση και ο σκοπός της ύλης στη διαδικασία της Ψυχικής εξέλιξης
Gr. Εν. Joh. Ι/133 (3-6) (0 Κύριος):
Οποιοδήποτε υλικό σώμα στη γη αυτή -από την πιο σκληρή πέτρα μέχρι τον αιθέρα πάνω από τα σύννεφα- είναι ψυχική ουσία, αλλά σε μια αναγκαία κατάσταση καταδίκης και επομένως σε στερεά κατάσταση. 0 προορισμός της όμως είναι να επιστρέψει ξανά στην ελεύθερη, καθαρά Πνευματική κατάσταση, όταν μέσω αυτής της απομόνωσης φθάσει στην αυτονομία της ζωής.
Για να μπορεί όμως η Ψυχή που ελευθερώνεται από τη στερεά ύλη να αποκτά μια όλο και πιο ψηλή αυτονομία, πρέπει να διαπεράσει όλες τις υπαρκτές βαθμίδες ζωής. Σε κάθε νέα βαθμίδα λοιπόν πρέπει να ξαναντύνεται με νέο υλικό σώμα, μέσω του οποίου Θα μπορέσει να ελκύσει και να αφομοιώσει νέες ουσίες ζωής και δράσης.
Το Πνεύμα που δίδεται σε κάθε Ψυχή από το Θεό, παρακολουθεί την εξέλιξη της Ψυχής αυτής. Και όταν αντιληφθεί πως μια Ψυχή που βρίσκεται σε σώμα -μπορεί να είναι σε σώμα φυτού ή ζώου- έχει αποκτήσει την απαραίτητη ωριμότητα να μεταπηδήσει σε ένα ψηλότερο επίπεδο ζωής, τότε της επιτρέπει να αποβάλει το σώμα αυτό, γιατί της είναι πια άχρηστο.
“Ετσι λοιπόν, η Ψυχή αυτή που έχει αποκτήσει πια βαθμό ευφυΐας μπορεί τώρα να κτίσει για τον εαυτό της ένα άλλο σώμα, μέσα στο οποίο θα μπορέσει αργά ή γρήγορα να ανυψωθεί ξανά σε έναν μεγαλύτερο βαθμό έμπρακτης ευφύϊας της ζωής.
Και αυτή η διαδικασία Θα συνεχίζεται μέχρι να φθάσει το ύψος του ανθρώπου, όπου σαν εντελώς ελεύθερη πια, Θα μπορέσει μέσα στο τελευταίο της αυτό σώμα (το ανθρώπινο) να φθάσει στην πλήρη αυτογνωσία, στην αναγνώριση του Θεού, στην Αγάπη προς το Θεό και μέσω της Αγάπης αυτής στην πλήρη ένωση με το αθάνατο Πνεύμα της. Η ένωση αυτή ονομάζεται Νέα Γέννηση ή Πνευματική Αναγέννηση.
Οταν η Ψυχή φθάσει στην Πνευματική Αναγέννηση, τότε έχει τελειοποιηθεί και σαν εντελώς αυτεξούσια ύπαρξη και ζωή δεν είναι πια δυνατό να καταστραφεί ή να αφανιστεί από τη Θεία Παρουσία και Ζωή που επενεργεί γενικά σε όλες τις μορφές ζωής.
Το πιο σίγουρο σημάδι για να γνωρίζει κανείς πως μια ανθρώπινη Ψυχή έχει ήδη φθάσει στην πλήρη αυτή αυτονομία της ζωής της, είναι το ότι γνωρίζει και πολύ περισσότερο αγαπά το Θεό με όλες της τις δυνάμεις.
Γιατί όσο ακόμα η Ψυχή δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό σαν να βρίσκεται έξω απ αυτή, είναι ακόμα σαν τυφλή και βουβή, χωρίς να μπορεί να απελευθερωθεί από την κυριαρχία της Θείας Παντοδυναμίας.
Πρέπει λοιπόν να παλέψει πολύ ακόμη, για να ελευθερωθεί από τέτοια δεσμά. “Οταν όμως η Ψυχή αρχίσει να αναγνωρίζει τον αληθινό Θεό σαν να βρίσκεται έξω απ’ αυτή και να αισθάνεται τακτικά την Παρουσία Του με τα συναισθήματα της Αγάπης της προς Αυτόν, τότε βρίσκεται ήδη έξω από τα δεσμά της Θείας Παντοδυναμίας και αρχίζει να ανήκει πια σταδιακά όλο και περισσότερο στον εαυτό της.
“Ετσι γίνεται σιγά-σιγά η ίδια δημιουργός της προσωπικής της ύπαρξης και ζωής, όπως επίσης μια ελεύθερη και αυτόνομη Φίλη του Θεού στους αιώνες των αιώνων.
2) Τα σκαλοπάτια της Ψυχικής εξέλιξης
Οι-. Εν. 3οι. Χ/21 (0 Κύριος):
‘Ολα όσα βρίσκονται στη γη, από το κέντρο της μέχρι και τις πιο ψηλές περιοχές του αέρα, δεν είναι παρά ψυχική ουσία. Η ψυχική αυτή ουσία είναι καταδικασμένη να βρίσκεται μέσα σε ποικιλόμορφες σκληρές ή μαλακές καταστάσεις για ορισμένο χρονικό διάστημα που απαιτείται για τη λύτρωσή της.
Γι’ αυτό και τα ανθρώπινα μάτιά και αισθήματα στον κόσμο αυτό, την αντιλαμβάνονται σαν εντελώς νεκρή και σκληρή ή μαλακότερη ύλη. Στην κατάσταση αυτή ανήκουν όλα τα είδη πετρωμάτων, ορυκτών, γης, νερού, αέρα και όλα τα άλλα υλικά που βρίσκονται ελεύθερα μέσα σ’ αυτή. Μετά έρχεται το φυτικό βασίλειο στο νερό και στη γη και η μετάβασή του στο ζωικό.
Σ’ αυτό το βασίλειο η καταδίκη φαίνεται να είναι ήδη ελαφρότερη και η ψυχική ουσία βρίσκεται ήδη σε μια περίοδο πιο ολοκληρωμένης λύτρωσης, αν συγκριθεί με την προηγούμενή της σκληρή κατάσταση καταδίκης και την εξέλιξη της ευφυϊας της.
Πριν, φαινόταν να βρίσκεται σε μια απλή κατασκευή και χαώδη ανάμιξη της ψυχικής της ουσίας, ενώ στο δεύτερο αυτό βασίλειο βρίσκεται ήδη σε εμφάνιση και σε ευφυία σε μεγαλύτερη ποικιλομορφία και εξέλιξη.
Αυτή όμως η ψυχική ουσία, που έπρεπε για λόγους ειδικότερης ανάπτυξης της ευφυΐας της να τοποθετηθεί στο δεύτερο βασίλειο σε ένα μεγάλο διαχωρισμό, πρέπει τώρα στο τρίτο βασίλειο -το ζωικό- που είναι πολύ πιο ποικιλόμορφο από το δεύτερο, να τοποθετείται σε όλο και μεγαλύτερες ενώσεις, για να μπορέσουν έτσι οι μεμονωμένες μονάδες ευφυϊας της να αποκτήσουν περισσότερο κέρδος σε φωτισμό και ελευθερία.
Γι’ αυτό λοιπόν, ενώνονται μεταξύ τους αμέτρητες ψυχικές ουσίες μικροζωιδίων όλων των ειδών και ποιοτήτων, για να δημιουργήσουν μια μεγαλύτερη ζωική ψυχή, όπως π.χ. ένα σκουλήκι ή έντομο.
Αμέτρητες τέτοιες ψυχές εντόμων, διαφόρων και πάλι ειδών και ποιοτήτων, όταν απαλλαγούν από τα υλικά περιβλήματα (σώματα) που τις κρατούσαν δεσμευμένες, ενώνονται και πάλι σε μια ψυχή ζώου μεγαλύτερη και τελειότερη σε είδος και αυτό συνεχίζεται μέχρι τη δημιουργία των μεγάλων και πιο τέλειων ζωικών ψυχών που ανήκουν σε ήμερα ή άγρια ζώα.
Και από τις ενώσεις των τελευταίων αυτών ειδών γίνεται δυνατή η μετάβαση στην ανθρώπινη Ψυχή, που είναι προικισμένη με όλες τις πιθανές ικανότητες ευφύϊας.
Οταν γεννηθεί ένας άνθρωπος σ’ αυτή τη γη, παίρνει και το ανάλογο σώμα που του είναι απαραίτητο για να μπορέσει να αποκτήσει την πλήρη Ελευθερία. Η Σοφία του Θεού όμως, έχει ρυθμίσει με τέτοιο τρόπο τα πράγματα, ώστε ο άνθρωπος, σαν μια πλήρης Ψυχή, να μη μπορεί να αναγνωρίσει ή να Θυμηθεί όλες εκείνες τις απαραίτητες καταστάσεις και μεταβολές που έζησε μέχρι τη στιγμή εκείνη!
Γιατί αν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε να αντέξει αυτή την ένωση από τόσες αμέτρητες και διαφορετικές ψυχικές ουσίες και ευφυϊες.
Θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να διαλύσει βίαια τον εαυτό του στις επί μέρους ψυχικές μονάδες του, όπως διαλύεται μια σταγόνα νερό όταν πέσει πάνω σε πυρακτωμένο σίδερο.
Για τη διατήρηση λοιπόν της ανθρώπινης Ψυχής, της αφαιρείται πλήρως, με την κατάλληλη διαρρύθμιση του σώματος που την περιβάλλει, κάθε ανάμνηση, μέχρι τον καιρό που Θα ενωθεί ολοκληρωτικά στο εσωτερικό της με το Πνεύμα της από τη Θεία Αγάπη.
Γιατί αυτό το Πνεύμα είναι σαν μια «συγκολλητική» ουσία με την οποία στερεώνονται και συγκρατούνται όλα εκείνα τα αμέτρητα και ποικιλόμορφα ψυχικά κομμάτια ευφυίας σε μια αιώνια άφθαρτη ολότητα, μπορώντας να φωτιστούν, να αντιληφθούν και να αναγνωριστούν μεταξύ τους και τέλος, σαν μια τέλεια εικόνα Θεού, να τιμήσουν και να δοξάσουν τη Θεία Αγάπη, Σοφία και Δύναμη.
3) Η διαδικασία της δημιουργίας της Ψυχής
Gr. Εν. Joh. Χ/184 (Ο Κύριος στον αρχιδικαστή Τίτο):
Ρωτάς γιατί επιτρέπω να υπάρχει τόση εχθρότητα στη φύση σ αυτή τη γη. Και σου λέω: Γιατί ακριβώς οι άνθρωποι αυτής της γης, όσον αφορά την Ψυχή και το Πνεύμα τους, προορίζονται να γίνουν παιδιά του Θεού.
Να μπορούν δηλαδή να κάνουν όσα μπορώ και Εγώ ο ίδιος, να έχουν τις ίδιες ικανότητες, γι’ αυτό έχει λεχθεί στους παλαιότερους μέσω των προφητών: «Είστε παιδιά Μου και γι’ αυτό είστε Θεοί, όπως είμαι Εγώ σαν Πατέρας σας!»
Για να μπορεί όμως να παρουσιασθεί μια Ψυχή κατ’ αυτό τον τρόπο, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να συναρμολογηθεί μέσα σε μια μεγάλη διάρκεια χρόνου από έναν τεράστιο αριθμό από ψυχικά μόρια, από όλα τα Βασίλεια των όντων της γης (ορυκτά, μέταλλα, νερό, αέρα, φυτά, ζώα κ.λπ.).
Αυτή ακριβώς η διαδικασία συναρμολόγησης όλων των αμέτρητων ψυχών των όντων, είναι αυτό που οι παλαιότεροι σοφοί, που είχαν αυτή τη γνώση, ονόμαζαν «περιπλάνηση των ψυχών».
Είναι γεγονός πως τα εξωτερικά υλικά καλύμματα των όντων αλληλοκαταστρέφονται. Με τον τρόπο όμως αυτό ελευθερώνονται οι ψυχές τους και οι όμοιες ενώνονται μεταξύ τους για να γίνουν μια νέα, ψηλότερη βαθμίδα ύπαρξης, και να γεννηθούν και πάλι με ένα νέο υλικό περίβλημα συνεχίζοντας έτσι μέχρι τον άνθρωπο.
Και αυτό που συμβαίνει με την Ψυχή, γίνεται και με το Πνεύμα της που κατοικεί στον αιώνιο, ελεύθερο κόσμο και είναι αυτό που ξυπνά, κατευθύνει, μορφώνει και συντηρεί την Ψυχή μέχρι να γίνει ανθρώπινη, για να μπορεί τότε να εισέλθει στη σφαίρα της απόλυτης ελευθερίας και να μπορεί από μόνη της να εκπαιδευτεί στην ηθική άποψη της ζωής.
Οταν η Ψυχή αποκτήσει από μόνη της ένα σχετικό βαθμό Πνευματικής τελειότητας, τότε μόνο ενώνεται με το δικό της Πνεύμα Φωτός και Αγάπης που αναφέρεται πιο πάνω. Τότε μόνο ολόκληρος ο άνθρωπος αρχίζει να γίνεται συνεχώς και σταδιακά όλο και πιο όμοιος με το Θεό.
Και όταν τότε αφαιρεθεί το σώμα από την Ψυχή, αυτή Θα είναι ήδη μια τέλεια ύπαρξη, όμοια με το Θεό, και Θα μπορεί να είναι δημιουργός και σοφός συντηρητής των πάντων μέσα από τον εαυτό της.
Αυτό όμως που σου έχω πει τώρα, γίνεται μόνο σ’ αυτή τη γη σε κανένα άλλο αστέρι του σύμπαντος, που υπάρχουν σε τόση αφθονία.
Και όποιος μπορεί να καταλάβει, ας καταλάβει τον πραγματικό λόγο, που είναι ο ακόλουθος: Η γη αυτή αντιστοιχεί με την Καρδιά Μου.
Και όπως Εγώ έχω μια μόνο Καρδιά και όχι περισσότερες, έτσι μπορεί να υπάρχει μόνο ένα αστέρι (η Γη) που ορίσθηκε από Μένα να αντιστοιχεί πλήρως στην Καρδιά Μου και μάλιστα στο πιο κεντρικό σημείο της Ζωής Της.
4) Παράδειγμα ένωσης ζωικών ψυχών για τη δημιουργία μιας ανθρώπινης Ψυχής
Gr. Εν. Joh. Χ/185 (4-7)(Ο Κύριος και πάλι στον Τίτο):
Και τώρα Θα ήθελα να σου δείξω τι έχει συμβεί στο κυνήγι που παρακολούθησες σήμερα, στο ψυχικό επίπεδο. (Στο κυνήγι αυτό βρίσκονταν νεκρά στο χώμα ένα ζαρκάδι, ένα τσακάλι και ένας τεράστιος αετός). Κοίταξε τώρα εδώ! Εκεί μπροστά στην πόρτα στέκεται ήδη μια ανθρώπινη μορφή, σαν τη μορφή ενός μικρού παιδιού, και περιμένει να το δεχτεί μέσα στο σώμα της κάποια μητέρα σε κάποια επόμενη γονιμοποίηση. Και πίσω απ’ αυτή την ψυχική εμφάνιση βλέπεις μια Φωτεινή μορφή.
Αυτή η μορφή είναι το αθάνατο Πνεύμα της που μεριμνά ώστε η -προς το παρόν ακόμα- «φυσική» αυτή Ψυχή (Ψυχή που προέρχεται από την εξέλιξη μέσω των όντων της φύσης) να μπορέσει με την επόμενη ευκαιρία να συντηρηθεί από το σώμα μιας μητέρας. ‘Ετσι μπορείς τώρα να δεις, πώς εμφανίζεται σε ύπαρξη μια ψυχή σε ανθρώπινη μορφή από τα τρία τελευταία τελειοποιημένα επίπεδα ζώων που αναφέραμε, στα οποία φυσικά έφθασε έπειτα από χιλιάδες άλλες προϋπάρξεις.
Από τη διαδικασία αυτή θα γεννηθεί στον κόσμο ένα παιδί αρσενικό, το οποίο θα μπορέσει να γίνει ένας μεγάλος άνδρας -αν ανατραφεί καλά-. Η άνεση του ζαρκαδιού Θα διοικεί την καρδιά του, η εξυπνάδα του τσακαλιού τη νοημοσύνη του και η δύναμη του τεράστιου αετού την αντίληψη, την τόλμη και τη Θέλησή του.
Θα έχει ένα χαρακτήρα βασικά πολεμικό, τον οποίο Θα μπορέσει να μετριάσει μετα αισθήματα και την εξυπνάδα του, για να μπορέσει να γίνει ένας πολύ χρήσιμος άνδρας σε οποιαδήποτε κατάσταση βρεθεί. Αν όμως γίνει πολεμιστής, θα έχει και πάλι με το θάρρος του επιτυχία, Θα καταλήξει όμως, παρ’ όλα αυτά, παρανάλωμα άλλων πολεμικών όπλων.
Για να μπορείς όμως να παρακολουθήσεις τη ζωή του παιδιού αυτού από κοντά, αμέσως μετά τη γέννησή του, θα το φέρει στον κόσμο σαν πατέρας του τον ερχόμενο χρόνο ο κάτοικος του διπλανού σου σπιτιού!
5) Οι δύο αρχές στον άνθρωπο: “Υλη και Πνεύμα”
Gr. Εν. Joh. ΧΙ/75 (2-27) (Ο Κύριος):
“Οπως έχει επεξηγηθεί πολλές φορές, ο Αδάμ, σαν ο πρώτος άνθρωπος —όσον αφορά την πλήρη Πνευματική ελευθερία— είχε πλαστεί σ αυτή τη γη για να λειτουργήσει σαν μια μορφή μέσα από την οποία Θα μπορούσε η ύλη να επιστρέψει ξανά στην ελεύθερη Πνευματική ζωή. Για το σκοπό αυτό θα έπρεπε όμως ο Αδάμ να υπερνικήσει την ίδια την ύλη.
Δηλαδή, Θα έπρεπε να δημιουργηθεί με ελεύθερη απόφαση μια τέτοια κατάσταση, που να νικούσε από τη μια όλες τις γνωστές κατώτερες ιδιότητες, όπως επίγειες απολαύσεις, επιθυμίες και τάσεις, για να μπορέσει από την άλλη να πραγματοποιηθεί μια ελεύθερη ανύψωση στην καθαρή Πνευματική ζωή.
Εχει επίσης λεχθεί πολλές φορές, πως η ανθρώπινη Ψυχή αποτελείται από απειροελάχιστες «αρχές» οι οποίες, εξελισσόμενες σε συνεχώς ψηλότερες σφαίρες συναίσθησης, καταλήγουν τελικά στην ανθρώπινη μορφή.
Η μορφή αυτή δεν μπορεί να εξελιχθεί περισσότερο στην υλική της όψη, εξελίσσεται όμως συνεχώς στην ψυχική της κατάσταση. Γι’ αυτό συναντώνται μέσα στον άνθρωπο δύο αρχές. Το τέλος της υλικής ζωής σαν η ύψιστη έκφραση της συναίσθησης του εαυτού του και η αρχή μιας αναλλοίωτης ψυχικής ζωής στη μορφή που ο ίδιος Θα παλέψει να τελειοποιήσει.
Γι’ αυτό στην επίγεια ζωή, που μοιάζει με κόψη μαχαιριού, μπορεί ο άνθρωπος να συναισθάνεται πως ζει —γιατί ο εαυτός του είναι καθαρή απόδειξη— αλλά παρ’ όλα αυτά να μην έχει την παραμικρή ιδέα πως βρίσκεται στο κατώφλι μιας Πνευματικής ζωής που αρχίζει τώρα με την αμετάβλητη ανθρώπινη μορφή του. Με άλλα λόγια: αφού πέρασε μέσα από πολλές σωματικές μορφές, που είχαν σαν στόχο την ανθρώπινη μορφή του, παραμένει γενικά σε εμφάνιση ανέπαφος.
Είναι όμως την ίδια στιγμή η αρχή μιας ψυχικής μεταβολής που έχει σαν στόχο να πλησιάσει όλο και περισσότερο το ίδιο το Θείο Πνεύμα και να εμφανιστεί μαζί Του μέσα στη δική Του Κοινωνία.
Τι μπορεί όμως να συμβεί όταν δεν μπορεί να εξασφαλιστεί αυτή η μετάβαση; Η ύλη και το Πνεύμα χωρίζονται με ένα βαθύ χάσμα, μπορώντας από τη μια να εκλεπτύνουν τον εαυτό του, χωρίς όμως να μπορούν από την άλλη να έρθουν ποτέ σε επαφή, μια και αποτελούν δυο αντίθετες αρχές.
Πρέπει λοιπόν να βρεθεί ένας δρόμος, να κτιστεί μια γέφυρα από την οποία να μπορεί κανείς να μεταβεί από την ύλη στο Πνεύμα! Ο δρόμος αυτός πρέπει να αποτελεί για όλους ένα παράδειγμα το οποίο να μπορεί ο καθένας να ακολουθήσει. Αν δεν βρεθεί ένας τέτοιος δρόμος, αν δεν χρησιμοποιηθεί δηλαδή ο δρόμος αυτός από κάποιον άνθρωπο, τότε η έξοδος από την ύλη και η μετάβαση στη λεπτή κατάσταση της Πνευματικής ζωής θα είναι ακατόρθωτη.
0 ίδιος ο Θεός τοποθέτησε από αγάπη τα πλάσματά Του μέσα στην ύλη για τη δική τους σωτηρία, όταν αυτά έφθασαν στα σύνορα του πνευματικού δρόμου. Θα πρέπει λοιπόν να Θέλει να τα ελκύσει κοντά Του, για να τα οδηγήσει σε μια σχέση μεταξύ παιδιού και Πατέρα.
Αυτός που δημιουργήθηκε για να αποτελέσει τη γέφυρα ήταν ο Αδάμ. “Επρεπε να κτίσει μέσα του τη γέφυρα αυτή και ήταν τότε κάτι το εύκολο, γιατί οι παρορμήσεις της ύλης ήταν πολύ αδύνατες αν συγκριθούν με αυτές που υπάρχουν σήμερα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να νικήσει τον εαυτό του με την υπακοή.
“Ετσι η γέφυρα θα κτιζόταν για όλους και μέσα στον Αδάμ Θα άνθιζε η Πνευματική ζωή, γιατί η υπακοή απέναντι στο Θεό για έναν άνθρωπο που δεν αμάρτησε, είναι και η μοναδική δοκιμασία που πρέπει να περάσει. Από την ανυπακοή ήρθαν όλα τα άλλα αμαρτήματα από μόνα τους.
Με την αποτυχία λοιπόν του Αδάμ έγινε μια οπισθοχώρηση στην υλική κατάσταση, στον πόλο εκείνο δηλαδή που ο άνθρωπος μπορεί συνεχώς να απομακρύνεται από το Θεό, αντί να ανυψώνεται προς το Θεό σε όλο και μεγαλύτερη Ευτυχία και Μακαριότητα.
Συχνά δοκίμασαν εξαιρετικά δυνατές Ψυχές να διαπεράσουν και να γκρεμίσουν την οροφή που δημιουργήθηκε, για να μπορέσει ο “Ηλιος να φωτίσει τον κόσμο. “Ετσι δημιουργήθηκαν αντίστοιχα οι πανάρχαιες Θρησκείες της ανθρωπότητας, που κατέχουν μέρη της Αλήθειας.
Δεν μπόρεσαν όμως οι δυνατές αυτές Ψυχές να κτυπήσουν τον πυρήνα και την κορυφή του δένδρου με τέτοια δύναμη που να του τσακίσουν τη δύναμη και να πεθάνει. Και δεν μπόρεσαν να το πετύχουν, γιατί οι ίδιοι δεν ήταν στη γήινη ζωή τους αναμάρτητοι. Δημιουργήθηκε μέσα τους η δίψα για την Αλήθεια και τη γνώση του Θεού, αφού πρώτα γεύτηκαν και απόλαυσαν τις εγκόσμιες απολαύσεις.
0 πρώτος που όχι μόνο κατόρθωσε να γκρεμίσει την οροφή, αλλά και συνάμα να τσακίσει το δένδρο της αμαρτίας, ήταν ο Ιησούς. Κατόρθωσε λοιπόν να φθάσει μέσα του στο επίπεδο εκείνο που δεν κατόρθωσε να φθάσει ο Αδάμ. Με τον τρόπο αυτό συμφιλίωσε μέσα του τη Θεότητα, που είχε πληγωθεί στην Αγιότητά της από την περιφρόνηση του Νόμου.
Η Σωτηρία των ανθρώπων βρίσκεται στο ότι έχει ανοιχθεί πια ο δρόμος που οδηγεί απ’ ευθείας στο Θεό, όπως επίσης και στο ότι όλες οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο έχουν εκπληρωθεί από τον Ιησού σαν «υιόν ανθρώπου» που με τον τρόπο αυτό έγινε «Υιός Θεού».
(Ο Κύριος): Χώρίς Εμένα κανένας δεν μπορεί να πάει στον Πατέρα και χωρίς την Πίστη στο όνομα του Ιησού κανένας σοφός δεν μπόρεσε ποτέ να αντιληφθεί την Παντοδύναμη Θεότητα σαν την προσωποποιημένη αρχική πηγή της Αγάπης.
Αυτό που κανείς δεν μπορούσε να δει και να ζήσει, γίνεται ορατό στον Ιησού και η ένωση ορατού και αοράτου στην ανθρώπινη μορφή του Ιησού, δίνει για πρώτη φορά τη δυνατότητα στο πλάσμα να πλησιάσει τον Πλάστη του, τη δυνατότητα της μετάβασης της ύλης στο Πνεύμα, της επιστροφής όλων των συνεπειών της αμαρτίας στα αρχικά ύψη από την ύλη στο Πνεύμα’ τους δυο πόλους που ποτέ δεν Θα μπορούσαν να ενωθούν.
Η Ζωή του Ιησού είναι η ίδια η γέφυρα!
6) Η καθοδήγηση της ανθρώπινης Ψυχής προς την τελειότητα
Gr. Εν. Joh. ΙΧ/171 (4-10) (0 Κύριος):
“Οταν έρθει ο άνθρωπος στον κόσμο, διαχωρίζεται η Ψυχή του από την άμεση επιρροή της Παντοδυναμίας του Θεού και αφήνεται να εξαρτάται στα πάντα, μονάχα από τη δική του Θέληση και αντίληψη. “Οταν κατ αρχήν διδαχτεί το δρόμο του Θεού από τους γονείς του ή από άλλους ανθρώπους που έχουν τη γνώση και αφού πιστέψει και στραφεί στο Θεό για βοήθεια και προστασία, τότε αρχίζει για πρώτη φορά και από την πλευρά του Θεού η επήρρεια από τους Ουρανούς και διαμέσου των Ουρανών.
Τότε η Ψυχή του ανθρώπου κατευθύνεται σε συνεχώς καθαρότερη γνώση. Από τη γνώση αυτή οδηγείται όλο και περισσότερο στην Αγάπη προς το Θεό. Υποτάσσει τότε τη Θέλησή της στη Θέληση του Θεού την οποία και αναγνωρίζει και έτσι τελειοποιείται σταδιακά από και μέσα στην τελειότητα του Θείου Πνεύματος που κατοικεί μέσα της, χωρίς ποτέ να χάσει την απόλυτη Ελευθερία και Αυτοκυριαρχία της.
Κάθε τελειοποιημένη Ψυχή διαπερνάται από την ίδια Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια, σαν Φως, πηγάζει από την Αγάπη της Ψυχής προς το Θεό και προς τον πλησίον.
Όσο ακόμα οι άνθρωποι μπορούν να έχουν μεταξύ τους παρεξηγήσεις, διαμάχες και πολέμους, μπορεί κανείς να πει πως βρίσκονται ακόμα μακριά από τη Βασιλεία του Θεού και δεν Θα τη δουν μέχρι να γιγαντωθούν σε αμετάβλητες αρετές Υπομονής, Ταπείνωσης, Αγαθότητας και πραγματικής Αγάπης προς τον πλησίον. Όταν αποκτήσουν τις αρετές αυτές και οδηγηθούν έτσι στην Αλήθεια του Θεού, θα έχει σταματήσει την ίδια στιγμή για πάντα κάθε έχθρα, διαμάχη ή πόλεμος.
7) Η καθοδήγηση στη ζωή πριν και μετά το Θάνατο
Gr. Εν. )οι. νΙΙ/156 (7-12) (0 Κύριος στους Φαρισαίους):
0 άνθρωπος πρέπει να ενεργεί μέσα στον κόσμο και να αντιστέκεται με ελεύθερη Θέληση στους δελεασμούς του κακού. Με τον τρόπο αυτό ενδυναμώνεται η Ψυχή του, και η Δύναμη του Θείου Πνεύματος Θα τη διαπεράσει. Αντίθετα, με έναν τρόπο ζωής οκνηρό και ζωώδη κανένας δεν φθάνει στην αληθινή, Αιώνια Ζωή. Γιατί η ίδια η Αιώνια Ζωή είναι τέλεια σε ολοκλήρωση και δραστηριότητα σε κάθε μια από τις άπειρες σφαίρες και επίπεδα ζωής της.
Είναι γεγονός πως τέτοιοι άνθρωποι (οι οποίοι αποσύρονται από τον κόσμο όπως οι ασκητές της Καρμέλ και της Σιών) αμαρτάνουν ελάχιστα, όπως ελάχιστα μπορεί να αμαρτάνει μια πέτρα. Υπάρχει όμως κανένα κέρδος για την πέτρα; Κάποια μέρα η Ψυχή τους θα πρέπει να αποβάλει το σώμα της.
Τι Θα κάνει όμως τότε στον κόσμο της αθανασίας μέσα στην πλήρη αδυναμία και απραξία της; Γιατί εκεί, Θα έρθουν στην Ψυχή όλες και κάθε είδους δοκιμασίες που της χρειάζονται για να οδηγηθεί στην πραγματική δραστηριοποίηση της ζωής της.
Και οι δοκιμασίες αυτές Θα είναι οι ίδιες με αυτές που κατ’ αναλογία θα αντιμετώπιζε στη γήινή της ύπαρξη, σύμφωνα πάντα με τις ικανότητες που είχε. Για την Ψυχή όμως στον κόσμο της αθανασίας θα είναι αναγκαστικά πιο δυνατές από αυτές που θα είχε στη γη, γιατί στον κόσμο εκείνο παρουσιάζονται μπροστά στην Ψυχή όλα όσα η Ψυχή σκέφτεται και επιθυμεί.
Εδώ στη γη, η Ψυχή έχει να αντιμετωπίσει μόνο αόρατες σκέψεις και ιδέες, που μπορεί ευκολότερα να τις νικήσει και να τις αφαιρέσει. Αλλά πώς Θα μπορέσει η αδύνατη Ψυχή στον κόσμο της αθανασίας να νικήσει τον κόσμο που η ίδια έκτισε μέσα της, όταν βλέπει τις σκέψεις και επιθυμίες της να παρουσιάζονται μπροστά της σαν μια ορατή πραγματικότητα;
Θα είναι λοιπόν πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπίσει κανείς τους πειρασμούς στον άλλο κόσμο παρά ό,τι εδώ στη γη. Και τι δεν Θα έδινε η Ψυχή για να μπορέσει να ελευθερωθεί από τη σκληρή φυλακή των ίδιων των πονηρών παθών της; Κι όμως, στον άλλο κόσμο Θα πρέπει να είναι πολύ πιο δραστήρια για να μπορέσει να απελευθερωθεί από την πλάνη των σκέψεων, ιδεών και εικόνων που έχει μέσα της.
Γιατί εκεί δεν Θα της δοθεί καμιά ξαφνική βοήθεια απευθείας από το Θείο Ελεος ή έμμεσα, από κάποιο άλλο Πνεύμα (ανθρώπου), όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές στην επίγεια ύπαρξη, πριν πρώτα η ίδια η Ψυχή αρχίσει από μόνη της την πραγματοποίηση του έργου που έχει να κάνει.
Γιατί στον κόσμο της αθανασίας, χάνει το Θεό όποιος δεν τον αναζητήσει με σοβαρότητα, εξακολουθώντας να ακολουθεί τις γήινες απολαύσεις. Και δεν Θα του δοθεί κανένα σημάδι για να καταλάβει πόσο βαθιά και σε πόση απόσταση έχει απομακρυνθεί από το Θεό.
Οταν πρώτα αρχίσει από δική του παρόρμηση και ανάγκη να Τον αναζητεί, τότε θα αρχίσει και ο Θεός να τον αναζητεί και να του παρουσιάζεται τόσο, όσο αναλογεί στη σοβαρότητα της αναζήτησής του στην εξεύρεση και αναγνώριση του Θεού.
8) Η Ψυχή στη μετά Θάνατο ζωή
Gr. Εν. Joh. /111/17 (5-7) (0 Κύριος):
Κάθε Ψυχή στη μετά Θάνατο ζωή, θα γίνει αυτό ακριβώς που επιθυμεί. Αν αυτά που επιθυμεί είναι κακά, τότε Θα της εξηγηθούν με κάθε λεπτομέρεια οι επιπτώσεις που Θα ακολουθήσουν την εκπλήρωση των επιθυμιών της. Αν αλλάξει γνώμη, τότε πολύ εύκολα μπορεί να βοηθηθεί. Αν όμως όχι, τότε Θα αφεθεί ανενόχλητη να έχει και να απολαύσει τα πάντα, όσα επιθυμεί μέσα από την αγάπη της.
Αυτή η αγάπη, κακή ή καλή, είναι η ίδια η ζωή της Ψυχής του κάθε ανθρώπου, αγγέλου ή διαβόλου. Αφαιρώντας λοιπόν την αγάπη από την Ψυχή, αφαιρούμε την ίδια στιγμή τη ζωή και την ύπαρξή της.
Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι σύμφωνο με την καθαρότητα της Θείας Τάξης. Γιατί αν μπορούσε να καταστραφεί έστω και το μικρότερο άτομο στην Πλάση χάνοντας ταυτόχρονα την ύπαρξή του, τότε ο ίδιος ο Θεός Θα έχανε την ίδια στιγμή ένα άτομο από τη δική Του “Υπαρξη -πράγμα που είναι αδύνατο.
Είναι λοιπόν εντελώς αδύνατο να χάσει την ύπαρξή της μια ολόκληρη ανθρώπινη Ψυχή. Μπορεί όμως να χάσει την ευτυχία της και να ζει πολύ δυστυχισμένη με δική της Θέληση. Και μπορεί, αν το θέλει πραγματικά, να ξαναγίνει ευτυχισμένη φεύγοντας από τη δυστυχία της, πάλι με τη δική της ελεύθερη Θέληση.
Gr. Εν. Joh. ΙΧ/142 (2) – 143 (8) (Από τη Διδασκαλία του Κυρίου στους ψαράδες της άσπρης λίμνης) (0 Κύριος):
Η πραγματική ευτυχία της ζωής δεν βρίσκεται στο να βλέπει κανείς και να αναγνωρίζει τις καταστάσεις καθαρά, αλλά στη συνεχώς αυξανόμενη δραστηριοποίηση της Αγάπης. Γι’ αυτό κάθε Ψυχή πρέπει να κάνει την Αγάπη το μοναδικό στοιχείο της ζωής της, γιατί χωρίς αυτή, ποτέ δεν θα μπορέσει να φθάσει την εσωτερική καθαρότητα της ζωής.
Γιατί η δραστηριότητα της Αγάπης είναι μια εσωτερική φωτιά ζωής, η οποία πρέπει με τη συνεχή της δραστηριότητα να γίνει μια λαμπερή φλόγα γεμάτη φως.
Οταν όμως ξυπνήσει εντελώς μέσα στην Ψυχή η Αγάπη σαν το στοιχείο της ζωής της και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που ολόκληρη η Ψυχή να μετατραπεί σε Αγάπη, τότε η Ψυχή παραμένει στον ψηλότερο δυνατό βαθμό δραστηριότητας παρ’ όλη την εσωτερική της καθαρότητα.
Η ευτυχία και η καθαρότητά της αυξάνονται συνεχώς και πάντα ανάλογα με το βαθμό της δραστηριοποίησης της Αγάπης της. Δεν αυξάνεται λοιπόν η ευτυχία σύμφωνα με το βαθμό της καθαρότητας της Ψυχής αλλά σύμφωνα με την αγάπη της. Γιατί στην καθαρότητα η Ψυχή οδηγείται μόνο μέσα από την εφαρμοσμένη αγάπη. Στην κατάσταση αυτή, ολόκληρος ο άνθρωπος είναι πνευματικά ένας νέος άνθρωπος. είναι δηλαδή αναγεννημένος.
Και έχει καθορισθεί από το Θεό δια μέσου των αιώνων, να μην μπορεί κανένα Πνεύμα και καμιά ανθρώπινη Ψυχή να φθάσει στο Φως χωρίς την ανάλογη δραστηριότητα και εφαρμογή Αγάπης.
Πώς παράγουν όμως το φως οι άνθρωποι σ’ αυτή τη γη; Κοίταξε: τρίβοντας ξύλο με ξύλο ή πέτρα με πέτρα, μέχρι να δημιουργηθούν οι πρώτες σπίθες φωτιάς. “Οταν αυτές οι σπίθες έρθουν σε επαφή με ένα εύφλεκτο υλικό -όπως ξύλο, άχυρα, ορισμένα είδη ρητίνης- τότε θα υψωθεί μια λαμπρή φλόγα γεμάτη με φως που Θα φωτίσει το χώρο σε κάθε κατεύθυνση.
Κοίταξε. Ακόμα και στο νεκρό κόσμο της ύλης γίνεται φανερό πως για να παράγει κανείς φλόγα και φως είναι απαραίτητος ένας συγκεκριμένος βαθμός δραστηριότητας! Με τον ίδιο τρόπο και μάλιστα σε πιο ψηλό βαθμό, πρέπει να φθάσει και η Ψυχή στο φως της ζωής της. Με τη δραστηριότητά της θα ξυπνήσει η Ψυχή την Αγάπη σαν το συστατικό της ζωής της και με τη συνεχώς αυξανόμενη δράση της Θα ανάψει μέσα της το Φως, που είναι η Σοφία.
Η Σοφία εκείνη που από μόνη της Θα μπορεί να γνωρίζει, να κρίνει και να ταξινομεί τα πάντα.
Αυτά είναι τα δεδομένα όσον αφορά τη ζωή της Ψυχής και την εσωτερική της καθαρότητα γνώσης. Η Σοφία κάθε Ψυχής εδώ στη γη, πολύ περισσότερο όμως στον κόσμο της αθανασίας, είναι συνέπεια της δραστηριότητάς της στην Αγάπη. Αν σταματούσε ή αν μπορούσε αυτή η δραστηριότητα να σταματήσει, Θα έσβηναν αυτόματα από την Ψυχή κάθε Σοφία και καθαρότητα ζωής. Το έχεις καταλάβει τώρα;
(Απάντηση του ψαρά): Ναι, Κύριέ μου και Διδάσκαλε. Αλλά θάθελα ακόμα να μάθω, ποια μπορεί να είναι κατά κύριο λόγο η δραστηριότητα μιας τελειοποιημένης ψυχής στο μεγάλο κόσμο της αθανασίας. Σ αυτή τη σκληρή γη, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορεί κάποιος να κάνει αν θέλει να ζήσει όπως λες· τι μπορεί να κάνει όμως στο μεγάλο κόσμο των Πνευμάτων; Οργώνουν, σπέρνουν και Θερίζουν για να πάρουν τα απαραίτητα της ζωής τους;
(Απάντηση του Κυρίου): Ναι, φίλε μου. Και οργώνουν και σπέρνουν και Θερίζουν αλλά, όπως είναι φυσικό, με διαφορετικό τρόπο και με διαφορετικά κίνητρα από αυτά που γνωρίζεις στον υλικό κόσμο! Κοίταξε. Χωρίς τη μεγάλη δραστηριότητα των Πνευμάτων και ειδικά των πιο τέλειων από αυτά, δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτε στη γη!
“Οχι μόνο τίποτε δεν Θα μπορούσε να βλαστήσει και κανένα ζωντανό πλάσμα δεν θα μπορούσε να υπάρχει στη γη, αλλά δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν ακόμα ούτε ο ήλιος, η γη κι ακόμα περισσότερο τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί.
Μπορεί οι άνθρωποι να οργώνουν τη γη και να σπέρνουν στο χώμα. Βρίσκεται όμως στα χέρια των Πνευμάτων η πραγματοποίηση της βλάστησης, ανάπτυξης και ωρίμανσης του καρπού. Ειδικά τα πιο τέλεια Πνεύματα, τόσο στη γη, όσο και σε άλλα ουράνια σώματα, μπορούν να δραστηριοποιηθούν σε πολλά. Κατά κύριο λόγο όμως μπορούν να προσφέρουν στην αναμόρφωση και τελειοποίηση των Ψυχών των ανθρώπων που ζουν ακόμα στη γη ή ακόμα περισσότερο και για όσους έχουν ήδη περάσει την όχθη της αθανασίας.
Γιατί στον κόσμο της αθανασίας έρχονται -ειδικά από αυτή τη γη- όλο και περισσότερες ατελείς Ψυχές παρά τελειοποιημένες. Οι ατελείς και άγριες αυτές Ψυχές Θα ερήμωναν με τη βοήθεια των πνευμάτων της φύσης σε τέτοιο βαθμό τη γη, που να μη βλασταίνει πια ούτε χόρτο, ούτε Θάμνος, ούτε δένδρο και κανένα ζώο ή ακόμα και άνθρωπος δεν Θα μπορούσε να επιβιώσει.
Μόνο με την Αγάπη, τη Σοφία και τη Δύναμη των τελειοποιημένων Πνευμάτων μπορούν να εμποδιστούν οι αγριεμένες ψυχές στον κόσμο της αθανασίας, να αναμορφωθούν αργά-αργά και, αν είναι δυνατόν, να οδηγηθούν βήμα προς βήμα προς το Βασίλειο του Θεού.
Πώς εργάζονται όμως τα τελειοποιημένα Πνεύματα για να πετύχουν κάτι τέτοιο, είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. “Οταν όμως αναγεννηθείτε πνευματικά, θα σας είναι όλα αυτά καθαρά και αυτονόητα. Το έχεις καταλάβει κι αυτό;
(Λέει ξανά ο ψαράς): Ναι, αγαπημένε μου Κύριε και Διδάσκαλε. Και σε ευχαριστώ για την απέραντη υπομονή που δείχνεις με μας τους αδύνατους και σε πολλά τόσο ανόητους ανθρώπους! Θα περάσει σίγουρα πολύς καιρός μέχρι που να μπορέσουμε να καταλάβουμε τα Θαύματα μέσα στα οποία ζούμε καθημερινά! Βλέπουμε και απολαμβάνουμε το νερό, μα στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα τι είναι το νερό.
Με τον ίδιο τρόπο βλέπουμε τη φωτιά και το φως της, νιώθουμε τη ζεστασιά και τη Θέρμη της, μα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα τι είναι και ποιο σκοπό εξυπηρετεί πραγματικά. Είμαστέ όμως τώρα χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, γιατί με την απέραντη Αγάπη και “Ελεός Σου, έχουμε βρει τον πραγματικό δρόμο για τη ζωντανή Αλήθεια. Ω, αγαπημένε μου Κύριε και Διδάσκαλε.
Βοήθησέ μας όμως με το “Ελεός Σου, να μην παραδώσουμε ποτέ τα όπλα στο δρόμο για το φωτεινό στόχο, να μη γίνουμε ποτέ οκνηροί κι αδύνατοι!
(Απάντηση του Κυρίου): “Οποιος πραγματικά πιστεύει και έχει βρει το σωστό δρόμο, ας είναι σίγουρος πως Θα φθάσει σε εκείνο που ποθεί με σοβαρότητα!
